Monitor - 24.03.2011, Blaðsíða 13

13FIMMTUDAGUR 24. MARS 2011 Monitor
Gísla Örn Garðarsson þarf varla að kynna en hann er
sannkallaður gulldrengur íslensks leikhúss og hefur átt
gífurlega farsælan feril í leiklistarheiminum bæði hér
heima og um allan heim. Með leikhópnum Vesturporti
hefur hann leikið og leikstýrt geysivinsælum uppfærsl-
um og á síðasta ári var frumsýnd Hollywood-kvik-
myndin Prince Of Persia þar sem Gísli fór með stórt
hlutverk. Hinn hávaxni og dökkhærði sjarmör hefur
samt ekki alltaf verið svona töff þó ótrúlegt megi virð-
ast. „Það var ekkert kúl við að vera í fimleikum,“ segir
Gísli sem æfði fimleika frá tíu ára aldri eftir að hann
flutti heim frá Noregi þar sem hann bjó fyrstu árin.
Hvernig var að alast upp í Noregi?
Það var algjörlega frábært. Noregur er algjör fjöl-
skylduparadís. Þar færðu allar árstíðirnar 100%. Börn
eru á skíðum allan veturinn, syndandi í vötnunum á
sumrin og tínandi túlípana á vorin. Fjölskyldur verða
líka svo sterkar af því að búa í útlöndum. Þá skapast
svo náin tengsl. Fjölskyldan er mikið saman í öllu en
hérna heima er miklu meira um að vera og í rauninni
meiri tætingur.
Hvað varst þú gamall þegar þú
byrjaðir að æfa fimleika?
Ég var tíu ára sem þykir mjög gamalt á fimleikaskal-
anum. Kjöraldur er svona fimm eða sex ára. Það var
fyrir tilstillan mömmu að ég byrjaði í Ármanni. Hún sá
einhverju auglýsingu í Mogganum og spurði hvort ég
vildi ekki byrja að æfa fimleika. Ég sló til.
Kom aldrei til greina að æfa frekar fótbolta eins og
allir hinir strákarnir?
Jú, ég var sendur í fótbolta á sínum tíma en var held
ég frekar lélegur. Eina ástæðan fyrir því að ég komst í
lið var að pabbi minn var að kenna þjálfaranum.
Varst þú góður í fimleikum?
Ég var alveg ágætur en ekkert góður á heimsmæli-
kvarða. Ég kann þó eitt og annað og get hluti sem
flestir geta ekki. Fimleikar eru frábær íþrótt og ég hef
oft sagt að allir ættu að senda börnin sín í fimleika í
að minnsta kosti tvö ár. Þó svo að börnin fari seinna
í einhverja aðra íþrótt. Í fimleikum fá þau góðan aga,
jafnvægi og samhæfingu sem nýtist þeim í öllum
öðrum íþróttum.
Hvernig var kvenhyllin á unglingsárunum hjá
fimleikastrák?
Það var ekkert kúl við að vera í fimleikum. Ekki neitt.
Það er eiginlega magnað að ég hafi haldið þetta út
því stelpurnar litu ekkert við manni. Á þessum tíma
voru búningarnir líka eftir ströngum reglum. Hvítir
hlýrabolir og hvítar teygjubuxur létu ungling sem var
allur í röngum hlutföllum alls ekki lúkka.
Getur þú enn farið í heljarstökk og tekið skrúfur?
Já, ég get tekið allan pakkann. Þetta er svona eins og
að læra að hjóla. Líkaminn kann þetta alltaf en svo
kemur að því að líkamsgetan verði ekki næg þegar
maður hættir að þjálfa sig með aldrinum. Ég hef notað
leiklistina til að halda mér við.
Er heljarstökk þitt helsta partítrikk?
Ég myndi ekki segja það en ég hef séð marga reyna
slíkt eftir nokkra og það hefur alltaf slæmar afleiðingar.
Í mörgum tilfellum enda þeir á spítala í marga daga á
eftir. Við vorum til dæmis einu sinni í æfingabúðum í
Svíþjóð og þá var einn sem var búinn að fá sér hressi-
lega neðan í því og ákvað að taka heljarstökk úti á götu.
Hann fór eitt og hálft heljarstökk og lenti á hausnum á
malbiki. Hann var heppinn að lifa það af.
Hættir þú að keppa í fimleikum vegna þess að Rúnar
Alexandersson fékk íslenskan ríkisborgararétt og þú
sást fram á að verða aldrei betri en hann á hestinum?
Það mætti segja það enda var hann svakalegur en
ég hætti eiginlega þegar ég byrjaði í leiklist. Ég keppti
síðasta mótið mitt árið 1995 og þá var ég byrjaður að
fást við nemendaleikhús í háskólanum í Osló. Þar var
svo mikið stuð og djamm að maður hafði ekki tíma
fyrir allan þennan aga lengur. Þú getur ekki djammað
til klukkan sjö og mætt svo á fimm tíma fimleikaæf-
ingu tveimur tímum síðar.
Kviknaði áhuginn á leiklistinni í Osló?
Já, fyrir algjöra tilviljun einhvern veginn. Ég var að
læra Vestur-Evrópufræði í háskólanum en kláraði það
ekkert. Ég er sem sagt ekki Vestur-Evrópufræðingur
í dag. Ég bjó í hálfgerðri kommúnu á þessum tíma
í Noregi og einn af strákunum þar sem var að læra
lögfræði skráði mig á námskeið í leiklistardeildinni.
Ég fór á námskeiðið og það var mjög skemmtilegt
því ég hafði tekið lítinn þátt í félagslífi áður vegna
fimleikanna. Þarna fékk ég svo mikið út úr því að vera í
félagslífinu í háskóla og áður en ég vissi af var ég farinn
að pródúsera leiksýningar.
Fórst þú beint í Leiklistarskólann
þegar þú fluttist heim?
Mig minnir að það hafi verið árið eftir að ég kom
heim. Þegar ég kom til landsins ætlaði ég mér að stofna
ókeypis götutímarit að norskri fyrirmynd, ekki ósvipað
Monitor. Ég hafði sótt um í leiklistarskóla í Noregi og
komst ekkert áfram í prufunum þar. Ég er greinilega
lélegur á norsku og þá slökknaði neistinn örlítið og
mér fannst eins og ég ætti ekki að verða leikari. Svo
þegar ég kom heim var undirbúningur fyrir prufurnar
hér heima að fara af stað og mikil spenna í loftinu. Ég
ákvað að prófa að sækja um og komst inn.
Hver myndir þú segja að væri lykillinn að velgengni
þinni í leiklistarheiminum hér heima og úti?
Hluti af þessu er auðvitað tímasetningin hjá Vest-
urporti. Það var greinilega pláss fyrir þetta þegar við
byrjuðum á því. Þrotlaus vinna og ofboðsleg samstaða
hefur skilað okkur því sem við höfum í dag.
Hvenær kynntist þú Nick Cave?
Ég kynntist honum þegar við unnum fyrst saman árið
2005. Þá var Vesturport búið að vera til í þrjú eða fjögur
ár. Ég sá hann á tónleikum hérna heima og þá var búið
að biðja mig um að setja upp Woyzeck í leikhúsi sem
heitir Barbican og er í London. Á tónleikunum hugsaði
ég með mér að þetta væri orkan sem ég vildi hafa í
Woyzeck. Við ræddum þetta mikið og á endanum vildi
ég einfaldlega fá Nick Cave til að semja tónlistina fyrir
sýninguna.
Hvernig komst þú í samband við hann?
Ég fékk tölvupóstfang aðstoðarmanneskju hans í
gegnum Einar Örn Sykurmola og sendi henni tölvupóst
til að spyrjast fyrir um hvort Nick Cave væri til í að vera
með. Nokkrum vikum seinna hringdi Nick Cave sjálfur
í mig og sagðist vilja starfa með okkur. Þetta hitti
greinilega vel á enda var Rómeó og Júlía nýbúin að slá í
gegn í London og Nick Cave nýhættur í heróíninu.
Er hann frægasti einstaklingurinn
í símaskránni þinni?
Nei, ég meina Gerry Butler og einhverjir svona gæjar
eru ábyggilega frægari en Nick Cave. Hann er þó líklega
sá virtasti enda er gæinn snillingur þó hann sé kannski
svolítið underground.
Nú er liðið tæpt ár frá Prince Of Persia ævintýrinu.
Hafa einhver tilboð komið inn á borð til þín frá
Hollywood síðan?
Ef það hefði komið eitthvað tilboð væri ég líklega
búinn að sinna því. Það er alltaf eitthvað að fæðast út
af Prince Of Persia en það er ætlast til að þú flytjir til
Los Angeles og sækir í að fá hlutverk. Ég er oft kallaður
í prufur og fer í þær en er ekkert að markaðssetja mig
fyrir þennan geira.
Stefnir þú á að ná frekari frama þar?
Ég er ekki að gera neitt rosalega mikið í að rækta
ferilinn í Hollywood. Umboðsmenn skilja ekkert í mér
og vilja að ég flytji til Los Angeles og gefi þessu að
minnsta kosti eitt ár. Málið er bara að ég er Íslendingur
og tala ensku með hreim. Ég hef ekki eirð í mér til
þess að læra að tala eins og Ameríkani. Staðan í dag
er svo góð og ég hef engan áhuga á að byrja upp á nýtt
í Hollywood. Mér fannst samt meiriháttar að leika í
Prince Of Persia og myndi glaður gera slíkt oft en ég hef
ekki áhuga á tímanum milli verkefna þar sem ég þyrfti
að hórast við að reyna að selja sjálfan mig.
Er erfitt að leika í Pressu vitandi að þú færð
ekki þitt eigið hjólhýsi á milli atriða?
Nei, það er voðalega gaman að kynnast fólkinu á
gólfinu aftur.
Hvað er framundan hjá þér?
Ég er hérna heima að gera það sem mér finnst
skemmtilegast í heiminum, vinna að nýju verki í
leikhúsinu með íslenskum samleikurum mínum og
vinum. Við í Vesturporti erum að leika,
skrifa og leikstýra verki saman sem ber
nafnið Húsmóðirin. Þetta er grínleikrit,
Texti: Sigyn Jónsdóttir sigyn@monitor.is
Myndir: Sigurgeir Sigurðsson sigurgeir@mbl.is HRAÐASPURNINGAR
Skemmtilegasta hlutverkið?
Hlutverkið sem ég lék á æfingu
Húsmóðurinnar í gær, Arna.
Uppáhaldsleikari? Ég dáist að of
mörgum til að velja einhvern einn.
Uppáhaldsleikkona? Uppáhaldsleik-
konurnar mínar akkúrat núna eru
Björn Hlynur sem Jody og Víkingur
Kristjánsson sem Gubba í Húsmóð-
urinni.
Uppáhaldskvikmynd?
Back To The Future.
Uppáhaldssjónvarpsþáttur?
Pressa 2.
Uppáhaldsmatur? Norsku Grandiosa
pítsurnar.
Uppáhaldsnammi? Ég er ekki með
neitt fetish fyrir nammi.
Uppáhaldshljómsveit? Bítlarnir.
Hvítir hlýrabolir og
hvítar teygjubuxur létu
ungling sem var allur í röng-
um hlutföllum alls ekki lúkka.
Þyrfti að hórast
og selja mig
„Staðan í dag er svo góð og ég hef engan áhuga á að byrja upp
á nýtt í Hollywood,“ segir Gísli Örn sem er svalari en alkul.