Morgunblaðið - 08.05.2010, Blaðsíða 42

Kæri vinur. Nú ertu
farinn frá okkur og þín
er sárt saknað.
Okkar fyrstu kynni urðu við stofn-
un Karlakórs Keflavíkur er við gerð-
umst báðir stofnfélagar. Mörg ár vor-
um við saman í stjórn kórsins á fyrstu
árum hans og síðar. Þú varst alltaf
sannur félagi hvað sem á gekk.
Seinna þegar kvennaklúbbur kórsins
var stofnaður og konurnar hjálpuðu
til í starfinu myndaðist milli okkar
hjónanna vinskapur sem aldrei mun
gleymast. Með ykkur hjónum ferðuð-
umst við mjög mikið bæði innanlands
og utan en einnig vorum við saman í
félagslífi í Hjónaklúbbi Keflavíkur.
Allt þetta geymist í huga okkar.
Við hjónin þökkum allan þann góða
tíma sem við höfum átt með góðum
dreng.
Einhildi vottum við auðmjúka sam-
úð sem og börnum ykkar og afkom-
endum.
Magnea og Haukur.
Á æskuárum Magnúsar í Keflavík
var mjög algengt, að börn væru
kennd við mæður sínar en ekki feður.
Sennilega var það gert til aðgreining-
Magnús Margeir
Jónsson
✝ Magnús Mar-geir Jónsson
húsasmíðameistari
fæddist í Keflavík
21. janúar 1925.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurnesja 25. apr-
íl sl.
Útför Magnúsar
fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 7. maí
2010.
ar, því mörg barnanna
áttu alnafna, sérstak-
lega þó drengirnir.
Samkvæmt þessari
venju var Magnús M.
Jónsson ætíð kenndur
við Halldóru móður
sína og kallaður Maggi
Dóru.
Maggi var fjörmikill
strákur og félagslynd-
ur. Er skátafélagið
Heiðabúar var stofnað
í Keflavík árið 1937,
hafði hann hug á að
ganga til liðs við þann
ágæta félagsskap, en efni voru lítil og
það var ekki fyrr en eftir fermingu
Magga vorið 1939 sem hann átti
möguleika á að kaupa sér skátabún-
ing – en þá gekk hann líka tafarlaust
skáthreyfingunni á hönd og taldi
fermingarpeningunum þannig vel
varið.
Hann varð fljótlega varafélagsfor-
ingi Helga S. Jónssonar, stofnanda og
félagsforingja Heiðabúa, og tók síðan
við félagsforingjastarfinu af Helga í
janúar 1970 og hélt því þar til í októ-
ber 1977.
Maggi var bæði góður leikari sem
gat brugðið sér nánast í allra kvikinda
líki og jafnframt ágætur söngmaður
sem lék það iðulega í skátaútilegum
eða á skátaskemmtunum að herma
eftir kunnum, íslenskum óperusöngv-
ara við frábærar undirtektir áheyr-
enda. Hann söng einnig í Karlakór
Keflavíkur um áratuga skeið.
Í maí 1963 gekkst hann fyrir stofn-
un St. Georgsgildisins í Keflavík, en
St. Georgsgildin eru, sem kunnugt er,
félagsskapur fyrrverandi skáta og
skátavina. Þar var hann gildismeist-
ari frá stofnun til ársins 1970.
Þó Maggi hætti sem gildismeistari,
lét hann ekki deigan síga í aðstoð við
Heiðabúa, því hann var m.a. ásamt
fleiri gildisfélögum í byggingarnefnd,
þegar reist var viðbygging við Skáta-
húsið í Keflavík, en hún var vígð 1973.
Maggi var einnig í framkvæmda-
nefnd ýmissa félaga og fyrirtækja
sem sáu um að reisa Helga S. Jóns-
syni veglegan minnisvarða á lóð
Skátahússins í Keflavík.
Ætíð er hætta á, að mikil þátttaka í
félagslífi bitni að einhverju leyti á fjöl-
skyldulífinu. Sú varð þó ekki raunin
hjá Magga, því eiginkona hans, Ein-
hildur Pálmadóttir, og börn þeirra
tóku fullan þátt í áhugamálum hans
og Einhildur er enn virkur og góður
félagi í Keflavíkurgildinu.
Við þökkum Magga frábær störf í
þágu skáta- og gildisstarfsins og vott-
um fjölskyldu hans innilega samúð.
F.h. St. Georgsgildisins í Keflavík,
Hreinn Óskarsson,
gildismeistari.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi.
Okkur þykir rosalega vænt
um þig. Þú ert besti afi í heim-
inum og við elskum þig svo
mikið.
Takk fyrir allar yndislegu
stundirnar sem við áttum sam-
an. Takk fyrir að vera þú.
Vonandi líður þér betur
núna. Hvíldu í friði, við munum
sakna þín.
Þín barnabarnabörn,
Oddný María, Arnbjörg,
Ragnar Ingi og Harpa
Rós.
Nú kveð ég, elsku vinur minn,
hinsta kveðjan þetta sinn.
Sakna ég þín, vinur minn.
Þetta ljóð kvað sundkóngurinn
þinn,
elsku besti afi minn.
Einar Þór Ívarsson.
42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MAÍ 2010
Ljóshærð og björt,
bara fjögurra ára, stóð
hún við hliðið á Hjalla-
veginum og horfði á
heiminn. Með henni var
Deta systir – skjólið hennar og besta
vinkona. Ég var nýflutt á minn kæra
Dyngjuveg og var svo heppin að eign-
ast þessar fallegu systur að vinum.
Síðan eru liðin rétt um 60 ár! Álfheiður
Björk átti heima í einstaklega
skemmtilega samsettu húsi. Mamma,
pabbi og stóra systir á miðhæðinni –
niðri amma Sigrún og afi Einar, bóndi
og stærðfræðingur frá Hringsdal,
ásamt dætrunum, þeim Dúnu og
Láru. Alltaf einhver heima – alltaf eitt-
hvað gott í gogg. En númer eitt, tvö og
þrjú, ást og gleði í hverjum kima –
endalaus tími fyrir litlu heimakæru
stúlkuna Álfheiði. Það má segja að Álf-
heiður hafi aldrei yfirgefið húsið á
Hjallavegi. Því þegar hún kynntist
ástinni sinni, honum Rikka, lífskúnst-
ner frá Vesturheimi, sem kom til að
læra íslensku, voru örlögin ráðin.
Rikki flutti inn á Hjallaveg 68 og sam-
an byggðu þau sitt bú. Þau héldust í
hendur ævina út, þrátt fyrir aðskilnað
í sambúð. Saman eignuðust þau Láru,
einkadótturina og sólargeislann þeirra
stóra. Álfheiður vinkona mín hafði
fastar og sterkar skoðanir – hún horfði
á lífið með sínum augum, lét ekki
strauma eða stefnur, almannaróm né
neitt annað hagga kúrs. Sterk og björt
gekk hún í gegnum lífið – fárra en
traust og trygg sínum. Heimilið og
fjölskyldan voru henni allt. Samband
hennar og Arndísar, móður hennar,
Álfheiður Björk
Einarsdóttir
✝ Álfheiður BjörkEinarsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. maí 1945. Hún lést
á Landspítalanum 23.
apríl síðastliðinn.
Útför Álfheiðar fór
fram frá Fríkirkjunni
í Reykjavík 4. maí
2010.
var kærleikssamband í
hæsta gæðaflokki þar
sem aldrei féll skuggi á
og þær mæðgur nær
óaðskiljanlegar. Álf-
heiður helgaði starfslíf
sitt kennslu. Öskjuhlíð-
arskóli var skólinn
hennar og nemendurn-
ir þar hennar hjartans
börn. Það er ekkert
langt síðan ég hringdi í
æskuvinkonu mína til
að heyra um líðan
hennar, en hún greind-
ist með krabbamein
fyrir fáum árum. „Ég hef það fínt og
finn hvergi til,“ svaraði Áffa – fullviss
þess að hún næði heilsu á ný. Trú
hennar var sterk og veit ég að það
veitti henni styrk. Ég kveð mína ynd-
islegu æskuvinkonu, Álfheiði Björk,
með hjartans þökk. Ég sé hana fyrir
mér þar sem hún stendur við hliðið í
Ljóssins landi – há og björt – böðuð
geislum eilífðarljóssins. Guð veri með
henni og öllu hennar góða fólki.
Helga Mattína Björnsdóttir,
Dalvík.
Það er erfitt að hugsa sér Öskjuhlíð-
arskóla án Álfheiðar Bjarkar Einars-
dóttur, en þar fór litríkur persónuleiki
sem eftir var tekið. Álfheiður valdi sér
ung að vinna með fötluðum einstak-
lingum. Hún starfaði til að byrja með í
Skóla fjölfatlaðra, m.a. í Kjarvalshúsi,
en fylgdi síðar nemendum sínum í
Öskjuhlíðarskóla. Sá skóli fékk síðan
að njóta starfskrafta hennar í um það
bil 35 ár.
Á svo löngum tíma er margs að
minnast. Starfið er bæði krefjandi og
gefandi í senn og Álfheiður naut sín
þar vel, enda hafði hún mikið að gefa
og náði góðum árangri með nemendur
sína. Við fengum gjarnan að fylgjast
með viðburðum í fjölskyldu Álfheiðar,
hún var afar stolt af sínu fólki, einkum
dóttur sinni Láru og dótturdótturinni
Hrafnhildi. Okkur samstarfsfólkinu er
það ógleymanleg stund þegar Álfheið-
ur vatt sér með mikilli sveiflu inn í
kaffistofuna, stillti sér upp á miðju
gólfi, ljómandi af hamingju og til-
kynnti hátíðlega: „ég er orðin amma“
og hélt á lofti mynd af Hrafnhildi ný-
fæddri. Að sjálfsögðu samglöddust all-
ir en kímdu svolítið líka, því Álfheiður
hafði stundum haft orð á því að hún
skildi ekki þær konur sem alltaf væru
að tala um barnabörnin og sýndu
myndir af þeim í tíma og ótíma. En nú
var hún komin í hópinn og naut þess.
Lífið býður flestum upp á hvort
tveggja, skin og skúrir, og Álfheiður
var ekki undanskilin. Skúrunum var
hún ekkert að flíka. Hún var stolt kona
og bar sig ætíð með reisn, hafði sterk-
ar skoðanir á mönnum og málefnum
og tjáði sig alltaf umbúðalaust, sama
hver í hlut átti. Hún kom iðulega af
stað rökræðum á kaffistofunni þar
sem mættust stálin stinn en leiftrandi
kímnigáfa hennar leysti oft úr hnútum
sem virtust í aðsigi og hressandi and-
blær fylgdi í kjölfarið. Álfheiður skilur
eftir sig stórt skarð og hennar er sakn-
að, hún var sannarlega kona sem stóð
vel með sjálfri sér og sínum skjólstæð-
ingum. Við kveðjum Álfheiði með virð-
ingu og þökkum fyrir áratuga sam-
veru í Öskjuhlíðarskóla.
Fyrir hönd samstarfsfólks úr
Öskjuhlíðarskóla,
Sigríður Níelsdóttir og
Sigríður Teitsdóttir.
Í dag kveðjum við Álfheiði Björk
Einarsdóttur, sérkennara við Öskju-
hlíðarskóla. Hún kenndi samfellt við
skólann í 35 ár, eða frá stofnun hans.
Hún var vel menntuð og hafði aflað sér
víðtækrar reynslu á sviði sérkennslu.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum fjór-
um árum er ég tók við starfi skóla-
stjóra í Öskjuhlíðarskóla. Við fyrstu
kynni var mér ljóst að það var stór
kona sem tók í höndina á mér og sagði
„Vertu velkomin til starfa, ég er Vest-
firðingur eins og þú.“ Bæði röddin og
svipurinn voru ákveðin og ekki laust
við að andlit hennar minnti mig á am-
eríska leikkonu. Hún var hressileg í
viðmóti og það gustaði af henni. Aldrei
skorti umræðuefni ef Álfheiður var á
staðnum, hún var víðlesin og hafði
gaman af bókmenntum, listum og öllu
námsefni. Hún hafði mjög ákveðnar
skoðanir, hvort sem var rætt um per-
sónur, leikendur eða nálgun og leiðir
kennsluaðferða. Hún hafði gott vald á
íslenskri tungu og var prófarkalesari
skólans. Við erum ríkari eftir að hafa
kynnst konu eins og Álfheiði sem
færði okkur gleði, kraft og von. Ein-
stakt þrek hennar kom glöggt í ljós er
hún hóf harða baráttu í veikindum
fyrst fyrir um þremur árum. Hún vildi
sem minnst tala um þá hildi, sem hún
háði, ekki var það hennar háttur að
kvarta. Við verðum lítil og máttvana
frammi fyrir almættinu þegar horft er
á samstarfsfélaga berjast við dauðann.
En við stóðum frammi fyrir þeirri
staðreynd, gátum ekkert gert annað
en biðja, bíða og vona. Álfheiður var
alla tíð ósérhlífin, hreinskiptin og mjög
heil í afstöðu sinni bæði til manna og
málefna. Hún fór ekki í grafgötur með
afstöðu sína til eigin stéttarfélags- eða
þjóðfélagsmála almennt. Stór og
kröftug kona hefur kvatt okkur og það
um aldur fram. Við erum sorgmædd
þegar við kveðjum Álfheiði en í senn
afar þakklát fyrir það sem hún var og
kenndi okkur í lífinu. Þegar ég bað
starfsfólk skólans að nefna hugtök
sem lýsa vel persónu Álfheiðar komu
orð eins og: stór, stolt, styrkur,
ákveðni, nákvæmni, stefnufesta, raun-
góð og vinur. Allt eru þetta orð sem
lýsa dýrmætum eiginleikum og vand-
aðri manneskju, en það var Álfheiður
bæði í lífi og í starfi. Við í Öskjuhlíð-
arskóla þökkum Álfheiði Björk Ein-
arsdóttur fyrir samfylgdina og minn-
umst hennar af djúpri virðingu og
þökk.
Elsku Lára, Kjartan, Hrafnhildur,
Sigrún, Ásgeir og fjölskylda megi góð-
ur Guð styrkja ykkur í sorginni.
Dagný Annasdóttir.
Við andlát vinkonu minnar Álfheið-
ar hafa orð lítinn mátt. Við Álfheiður
kynntumst þegar ég byrjaði að vinna í
Öskjuhlíðarskóla haustið 1979. Þótt
starfsmannahópurinn væri fjölmenn-
ur varð ekki hjá því komist að taka eft-
ir Álfheiði. Hún var hávaxin, glæsileg
kona með ljóst þykkt hár og bar sig
vel.
Það var lærdómsríkt að fylgjast
með kennslu Álfheiðar, hún bar virð-
ingu fyrir nemendum sínum og nálg-
aðist þá á jafnréttisgrunni og stundum
var engu líkara en hún beitti göldrum,
slíkur var áhrifamáttur hennar. Vor-
ferðalag nemenda og starfsfólks í
Stórrými Öskjuhlíðarskóla er enn í
fersku minni, en þá var farið í heim-
sókn að kjúklingabúinu Klettum. Þar
tók á móti okkur systir Álfheiðar
ásamt manni sínum og dætrum og þau
sýndu okkur búskaparhætti á kjúk-
lingabúi og buðu svo upp á dýrðlegar
veitingar á eftir. Álfheiður var fædd í
Reykjavík og bjó frá ungra aldri í húsi
sem foreldrar hennar byggðu við
Hjallaveg og þar bjó stórfjölskyldan
saman. Og það var svo sérstakt að
þegar maður kynntist Álfheiði þá
kynntist maður um leið hennar fólki.
Það var gaman að koma á Hjalla-
veginn heim til hennar þar sem for-
eldrar hennar bjuggu á fyrstu hæðinni
en hún, Rikki og Lára uppi. Ef ég
bankaði upp á hjá Álfheiði og enginn
svaraði hringdi ég á neðri bjöllunni og
þá tóku móðir hennar eða Sigrún syst-
ir hennar og síðar Arndís frænka á
móti mér og oft var boðið upp á kaffi
og alltaf spjallað. Oft var Lára heima
og svo síðar, þegar hún var flutt að
heiman, var hún samt „heima“ og
Kjartan og svo bættist Hrafnhildur í
hópinn – Hrafnhildur dótturdóttirin
sem varð ömmu sinni endalaus gleði-
gjafi og ég gæti sagt margar frægð-
arsögur!
Álfheiður þekkti sitt hverfi, vissi
hverjir höfðu búið í öllum húsunum,
sagði mér frá fólkinu sem bjó í næsta
nágrenni svo skemmtilega að mér
fannst eins og hún byggi í litlu þorpi
þar sem allir þekktu alla og væru afar
vinsamlegir hver við annan.
Álfheiður var mikil smekkmann-
eskja og var allt fallegt heima hjá
henni, svo fallegt að maður gekk um
og horfði og naut þess að horfa á allar
myndirnar og fallegu hlutina. Álfheið-
ur: hún var traust og trygg sem klett-
ur, einstaklega góður vinur, hjálpfús
og með góð ráð alla tíð. En nú eru bara
minningarnar eftir og ég þakka gjöf-
ular samvistir.
Ég votta Láru og fjölskyldu og Sig-
rúnu og fjölskyldu mína dýptstu sam-
úð.
Unnur Jónsdóttir.
✝ Hallgrímur Hall-dór Brynjarsson
sjómaður fæddist 15.
apríl 1960. Hann lést í
Göngustaðakoti í
Svarfaðardal 18. apríl
sl.
Foreldrar hans eru
Ólöf Hallgrímsdóttir
húsmóðir og fisk-
verkakona og Brynjar
Þór Halldórsson sjó-
maður og fiskeld-
ismaður á Húsavík.
Hallgrímur var elst-
ur fjögurra systkina, í
aldursröð: Hallgrímur Halldór,
Anna Stefanía, Gunnar Þór og Guð-
rún Ósk. Hallgrímur Halldór giftist
Védísi Pétursdóttur frá Bald-
ursheimi í Mývatnssveit þann 2
ágúst 1980 í Skútustaðakirkju. Védís
átti dóttur fyrir, Önnu Geirlaugu.
Þeim varð fjögurra barna auðið, í
aldursröð: Inga Þórunn, Sigurður
Helgi, Eyjólfur Gunn-
þór og Guðbjörg Lilja.
Inga Þórunn á
dreng, Guðna Pál og
er búsett á Egils-
stöðum. Sigurður
Helgi býr með Katrínu
Ósk Guðmundsdóttur
í Reykjavík. Þau eiga
soninn Kristófer
Mána. Eyjólfur Gunn-
þór á tvö börn, Daníel
Snæ og Védísi Mjöll.
Eyjólfur Gunnþór býr
á Egilsstöðum.Guð-
björg Lilja er búsett í
Fellabæ. Árið 2008 slitu Hallgrímur
og Védís samvistum, lögskilnaður
gekk árið 2009. Síðast liðið ár bjó
Hallgrímur hjá Sóleyju Sigtryggs-
dóttur söðlasmið og bónda í Göngu-
staðakoti í Svarfaðardal.
Hallgrímur Halldór Brynjarsson
var jarðsunginn þann 23. apríl sl. frá
Húsavíkurkirkju.
Elsku pabbi minn.
Þú ert maðurinn sem kenndir
mér á klukku og að reima skóna.
Þú ert maðurinn sem kenndir mér
að bera umhyggju fyrir öðrum og
að fyrirgefa. Þú ert maðurinn sem
kenndir mér að elska og sakna. Þú
ert maðurinn sem bjargaðir mér
úr vandræðum og hjálpaðir mér
að líta á lífið í réttu ljósi. Þú ert
maðurinn sem kenndir mér að ala
upp son minn og varst honum eins
yndislegur faðir og þú varst mér.
Þú kenndir mér að lifa núna en
ekki í gær og þú ert maðurinn
sem sýndir mér að lífið getur ver-
ið erfitt en að gefast upp á því sé
ekki möguleiki þó að þú hafir ekki
séð það sjálfur í endann. Þú varst
sá sem elskaðir okkur skilyrðis-
laust og kenndir okkur systkinum
mínum að standa saman en ekki í
sundur. Þú varst hetjan mín og ég
var litla pabbastelpan þín.
Núna sit ég hér og skrifa um
þig minningargrein og veit ekkert
hvar ég á að byrja. Fyrsta minn-
ing mín með þér samt er þegar ég
var um 3ja ára og var að leika mér
að froski sem skoppaði þegar
maður kreisti blöðru sem var
tengd við froskinn. Einu sinni í
Sólbrekku þá náði ég að opna úti-
dyrahurðina og fara í göngutúr
með froskinn minn upp eftir gang-
stéttinni, Þangað til þú komst
hlaupandi og sagðir við mig að ég
hefði gert þig svo hræddan að
Hallgrímur Halldór
Brynjarsson