Nýr Stormur - 08.07.1966, Blaðsíða 1

FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 1966
Öfleigur skrifar
pistilinn
á 'bls. 4.
2. árgangur
Reykjavík
27. tölublað
Fjöldauppsagnir — Laun ekki greidd — Skattar ekki greiddir — Fjölmörg
fyrirtæki að hætta störfum — Gjaldþrot í stórum stíl!
J
IÐNADURINN I RUST!
Sölutregða er ríkjandi um ísienzkar iðnaðarvörur og rekstrarfjárskorturinn er aff ríða
flestum þeirra aff fullu. Rekstrarkostnaffurinn vex meff degi hverjum og ekki er annaff
sýnna en að íslenzkur iffnaffur leggist aff meginhluta niffur ef svo heldur, sem horfir.
Mörg iffnfyrirtæki geta ekki greitt laun á réttum tíma og skuldir hlaffast upp og búast
kunnugir menn við aff almenn gjaldþrot hefjist hjá iffnfyrirtækjum um næstu áramót.
Sumir reyna aff þrauka í von um aff haustmarkaffurinn bæti eitthvaff úr, en til þess eru
litlar vonir, því erlendar iffnaffarvörur streyma inn á markaffinn.
Margir vita um samdrátt
þann og erfiðleika, sem ríkt
hefur í íslenzka iðnaðinum nú
síðustu árin. Fyrirfinnst nú
varla nokkur atvinnugrein,
sem máli skiptir, í landinu,
sem ekki á við erfiðleika að
etja. Þjónustustörfin virðast
vera það eina, sem íslending-
ar leggja áherzlu á um þessar
mundir, en undirstöðuatvinnu
vegirnir ramba á barmi gjald
þrots. Almennt peningaleysi
virðist vera einkenni alls at-
vinnurekstrar. Reksturskostn-
aður eykst hröðum skrefum
og íslenzkar vörur standast
engan samanburð yfirleitt við
erlendar vörur, þar sem verð-
lag er stöðugra.
Rikisstjórnin virðist hafa
horn í síðu allra atvinnuveg-
anna og virðast höfðingjarn-
ir á þeim bæ vera allir með
vagl á báðum augum. Upp-
boðið á vinnuaflinu heldur
ekki áfram eftir að atvinnu-
vegirnir stöðvast og þá bjarg
ar engin álverksmiðja eða
Búrfellsvirkjun.
Það er ekki meira en 15 ár
síðan atvinnuleysi ríkti í
Reykjavík, þá eftir 10 ára upp
gangstíma. Það atvinnuleysi
kom skyndilega í kjölfar
aflabrests og illrar stjórnar.
Ameríkumenn höfðu fóðrað
landsmenn um hríö, en er
þeir drógu úr gjöfinni, héngu
allir á horriminni.
Þeir juku gjöfina á ný og
síðan komu veltiár, sem björg
uðu öllu um stund og þau
standa enn. Nú eru blikur á
lofti á ný, sem minna óhugn-
anlega á þá tíma, þegar aðr-
ar þjóðir urðu að bjarga ís-
if>ndingum. Þeir hafa sann-
aö svo ekki verður um villst,
að þeir geta ekki stjórnað sér
sjálfir. Forráðamennirnir
hlusta ekki á aðvörunarorð,
en æða áfram í blindni og al-
menningur eltir.
Margir vakna vafalaust upp
við vondan draum, þegar þeir
sjá, að stór hluti af öllum
peningunum, sem þeir voru
að „þéna“, hverfur í hít hins
opinbera, sem er botnlaus,
vegna óstjórnar misviturra
manna. Stjórnleysið í efna-
hagsmálunum er algert og ráð
herrarnir stritast við það eitt,
að sitja.
Tveir ráðherrar virðast öllu
ráða í ríkisstjórninni, þeir
Bjarni Benediktsson og Gylfi
Þ. Gíslason og eru þeir límdir
fast hvor upp að öðrum, svo
að hnífur gengur ekki í milli.
Annar er ekki bænabókarfær
í fjármálum eða viðskipta og
atvinnumálum, en hinn þykist
vera sérfræðingur í hvoru-
tveggja, en fer að öllu eins og
Sveinn Dúfa, en vantar þó
hjartalag hans.
ÖFUGSTREYMI
Það ber vott um furðulegt
öfugstreymi, að fyrirtæki tek
ur upp á því að flytja inn
vöru, samskonar og það bygg-
ir starfsemi sína á að fram-
leiða og hefir þannig sam-
keppni við sjálft sig. For-
stjóri Vinnufatagerðar ís-
lands, Sveinn Valfells, sem
talinn er vera einn af auð-
ugustu mönnum í Reykjavík,
þótt skattskráin beri það
ekki með sér, hvorki nú eða
áður, hefir verið talinn nask-
ur á að finna peningalykt.
Lyktnæmi hans varð til
þess að hann, sem var einn
af- aðalmönnum kommúnista
hér, fékk inngöngu i Sjálf-
stæðisflokkinn, eftir árs bið-
tíma hjá Bjarna Benedikts-
syni.
Með tyrkneska fánann við
hún, flaggar hann nú í innsta
leynihring Sj álfstæðisflokks-
ins. Væntanlega verður hagn
aður hans af innfluttum
vinnufötum það mikill að
það bæti upp rekstrarstöðvun
fyrirtækisins og vel það.
Væntanlega hefir og þessi
maður einnig aðstöðu til að
segja Bjarna og Gylfa frá þvi
hvar skórinn kreppir að. Það
er ömurlegt til þess að vita,
að 50 manna hópur, sem hef-
ir margra ára þjálfun í á-
kveðnum störfum, skuli nú
þurfa að leita að annarri og
óskyldri atvinnu. Það er hins
vegar ekkert einsdæmi, að
iðnrekendur leiti sér umboða
erlendis til að flytja inn vöru
í samkeppni við sjálfa sig.
Þeir sjá hvert stefnir og reyna
að halda í eitthvað af því,
sem annars tapast.
ÁLFÍFLIN
Fyrir nokkru birtist í
Morgunblaðinu hátíðleg
greln um hina miklu mögu-
leika, sem íslendingar hefðu
Framhald á bls. 2
FER I VERKFALL
Eins og kunnugt er hafa verkalýðsfélögin flest samiff til
þriggja mánaða upp á 3,5% grunnkaupshækkun. Flest þess-
ara verkalýðsfélaga hafa innan vébanda sinna fólk, meff
lágar tekjur, svo lágar aff vonlaust er aff lifa af þeim, án
þess aff til komi mikil yfirvinna. Kaup verkamanna hækkar
um ca. 70 krónur á viku eða í rúmlega tvöþúsund krónur.
Nú hefir eitt „verkalýffsfélag" boðaff vinnustöffvun frá 8.
þessa mánaffar, ef ekki verffur gengiff að kröfum hinnar
hungruðu stéttar. Þessi „bágstadda“! stétt eru þjónar í
veitingahúsum, effa svokallaffir framleiffslumenn. Þessir
menn eru svo illa staddir, að þeir verffa að knýja fram
kröfur sínar meff hinum helga rétti verkalýffsins, verkfalls-
réttinum, en eru þó ekki launþegar.
Þeir sem kunnugir eru af-
komu þessarar stéttar, eru
Kosningar í haust
Mikiff er nú um það rætt manna á meffal, hvort kosningar
munu verða meff haustinu. Telja sumir líklegt að ríkisstjórn-
in muni ætla aff freista þess aff láta kosningar fara fram
áffur en hún verffur að takast á viff vandamál sjávarútvegsins
um næstu áramót.
Sú staðreynd að þessi und-
irstöðuatvinnuvegur þjóðar-
innar er nú kominn ísömu að-
stöðu og kallaði á gengisfell-
ingu árið 1960 og raunar bæði
fyrr og síðar, er vandamál,
sem þessi eða hvaða ríkis-
stjórn, sem mynduð kynni að
verða, yrðí að horfast i augu
við. Það ástand breytizt ekki
þótt kosningar yrðu og flokka
skipan yrði eitthvað öðruvísi.
Stjórnarstefnan hefir brugð
izt aö þvi leyti, að atvinnuveg
irnir bera sig ekki lengur. —
Afkoma fólks er meö þeim
hætti, að engin getur lifað af
venjulegum launum, nema
leggja á sig mikla yfirvinnu.
Almenningur kastar eðli-
lega sök á hendur þessari rik-
Framhald á bls. 3
hinsvegar ekki fullir samúðar
í hennar garð. Þjónar í veit-
ingahúsum, a. m. k. þar sem
vínveitlngaleyfi eru, hafa yf-
irleitt mjög góðar tekjur, þótt
ekki sé svo að sjá yfirleitt á
skattskránni.
Laun þeirra flestra munu yf
irleitt ekki vera minni en 3—4
hundruð þúsund á ári. Auk
þess eru þeir ekki launþegar
í venjulegri merkingu þess
orðs.
Þjónar sölumenn veitinga-
húsanna
Þrátt fyrir nafnið, eru þjón
ar í sjálfu sér sjálfstæðir at-
vinnurekendur. Þeir hafa
Framhald á bls. 2