Nýr Stormur - 08.07.1966, Qupperneq 12

I r~T
Þrautalending manna yfirleitt,
er þeir hafa gert árangurslausar
tilraunir til innheimtu á skuld-
um sínum, er sú að afhenda þær
lögfræðingum til innheimtu.
Eru þetta aðaltelcjur sumra
lögfræðinga og einkum þeirra
er taldir eru harðir í horn að
taka-og víla ekki alltaf fyrir sér
að ganga miskunnarlaust til
verks. Hefir oft komið fyrir að
skuldareiganda hefir ofboðið
aðgangsharka lögfræðinganna,
sem margir ljá ekki máls á sam-
komulagi, jafnvel þótt tryggt s'é
að skuldin verði greidd síðar.
Sá mun háttur á í starfi þess-
ara manna, að þeir láta vinnu-
laun sín, eða öðm nafni inn-
heimtulaun ganga fyrir og hafa
stundum látið sér nægja að inn-
heimta nægilegt af skuldinni til
að „dekka'’ þau. Aðrir hafa ekki
hirt um samkomulag, en látið
ganga að þótt sýnt væri að ekki
reyndist unnt að ná skuldinni á
þann hátt, en sent síðan kröfu-
hafa reikning fyrir innheimtu-
launum.
Að sjálfsögðu þurfa lögfræð-
ingar sem aðrir sín laun og am-
ast enginn við því, en\þegar svo
langt er gengið, að innheimtu-
launin em aðalatriðið, en hags-
munir skjólstæðingsins númer
tvö, þá hefir lögfræðingurinn
gengið feti framar en honum er
leyfilegt og brugðist því trausti
sem honum hefir verið sýnt.
Kunna ýmis fyrirtæki Ijótar sög-
ur af viðskiptum sínum við suma
lögfræðinga borgarinnar, sem
þannig hafa hagað sér.
Fyrir ekki alllöngu fól .einn
kaupsýslumaður einni lögfræði-
skrifstofu borgarinnar að inn-
o
heimta fyrir sig kröfu. Hann
hafði áður slapt við þessa skrif-
stofu og reynzt vel. Eigandi
skrifstofunnar hafði verið fjar-
verandi um tíma, en fulltrúi
hans tók að sér verkið. Leið nú
langur tími að hvorki rak né
gekk og fór svo að kaupsýslu-
manninum leiddist þófið og hóf
eftirgrennslanir. Kom í Ijó að
málinu hafði verið lítið sinnt og
lét kaupsýslumaðurinn sjálfur
ganga á eftir greiðslu með þeim
árangri að skuldunauturinn
greiddi skuld sína.
Nú er það venja, þegar um
innheimtu skulda er að ræða
hjá lögfræðingum, að menn
verða að greiða skuldirnar,
ásamt innheimtukostnaði hjá
viðkomandi lögfræðingi, Sá er
innheimtuna á hefir í raun og
veru ekki leyfi til að taka á móti
greiðslu sjálfur. Skuldina skal
gera upp hjá lögfræðingi þeim
er stefnt hefir og unnið að mál-
inu. Fær liann þá um leið greidd
sín laun úr hendi skuldunautar.
Sá háttur var og á hafður
að þessu sinni. Kaupsýslumaður
inn bjóst að sjálfsögðu við að
lögfræðingurinn sendi sér féð og
uppgjör vegna skuldarinnar,
enda hafði hann átt því að venj-
ast hjá skrifstofu þessari. En nú
brá svo við, að ekkert heyrðist
frá skrifstofi^nni. Var þá spurt
eftir skuldinni og komst lög-
fræðingurinn ekki hjá því að
viðurkenna að skuldin væri
greidd, ásamt innheimtulaunum
Kvaðst hann mvndu senda
✓
senda skilagrein, en hún kom
aldrei. Standa nú málin þannig
aö' lögfræðingurinn hafði eytt
Framh. á bls. 6
ins:
„SVÍF ÞÚ, FUGL...!“
Er það satt, að Gylfi Þ. Gíslason
sé ennþá i landinu? Hvers á ís-
lenzka þjóðin að gjalda?
%RMUR
FÖSTUDAGUR 8. júlí 1966.
&
ALBERT ENGSTRÖM
Dóttirin er að sýna móðtrr
sinni nýja kærastann.
Móðirin: — En, kæra barn,
hann er haltur!
Dóttirin: — Já, en hann er
það bara þegar hann gengur!
y/HSUM ATTUM
HiHiHSUiHÍ
Ný íslenzk framleiðsla — SAVA-brauð—
njóta mikilla vinsælda um þessar mundir
— þ. e. a. s. ef þau eru ekki MYGLUÐ!
Þessi brauð eru niðurskorin og spara mikla
vinnu. En það er að verða æ algengara,
að kaupmaðurinn rétti viðskiptavininum
mygluð SAVA brauð, hvernig sem á þvi
stendur, og er það til skammar fyrir alla
hlutaðeigandi aðila. — Finnst ykkur þetta
ekki „típiskt" íslenzkt fyrirbrigði: Mygluð
íslenzk brauð á meðan á boðstólum eru yfir
100 tegundir af úrvals erlendu kexi ómygl-
uðu!
Nú ei: timi knattspyrnunnar og knatt-
spyrnuunnendur flykkjast til að horfa á
þessa eftirlætisiþrótt sína. Knattspyrnu-
áhugi er geysilegur hér á landi og er gott
eitt um það að segja. Heldur er þó hvim-
leíður rígur sá, er rikir á milli hinna ýmsu
félaga og fylgjenda þeirra. Virðist þá
stundum gleymast hinn göfugi tilgangur
knattspyrnuleiksins, en keppnisæðið rikir
í algleymingi. íslendingar eru að burðast
við að keppa við aðrar þjóðir og gengur
heldur illa að sigra, sem von er. Heldur
var hvimleiður áróður sá er birtist í einu
dagblaðanna, þar sem sagt var að það
væri undir áhorfendum komið hvort ís-
lendingar sigruðu Dani eða ekki.
Hér er um að ræða furðulegt sjónarmið.
Sá sem ummælin viðhafði mun hafa haft
I huga, að nú væri um að gera að æpa
nóg. Og það væri synd að segja að is-
lenzkir áhorfendur æptu ekki nóg á sína
menn. Þeir sem horft hafa á landsleiki er-
lendis og þá einkum á Norðurlöndum, munu
hafa aðra sögu að segja, en hér tíðkast.
Þar hvetja menn að sjálfsögöu landsmeim
sína, en þar er líka tekið undir það sem
vel er gert, hver sem það gerir. Hér æpa
íslendingar eins og óðir menn í hvert sinn
er knötturinn kemst inn á vallarhelming
andstæðinganna, hvort sem mark er í
hættu eða ekkl. Komist knötturinn í nám-
unda við markið, ætlar allt um koll að
keyra. Komi samskonar atburðir fyrir á
vallarhelming íslendinga, er daúðaþögn.
Hversu snilldarlega sem leikið er af and-
stæðingunum, er ekki undir það tekið, en
þjösnist einhver íslenzkur leikmaður inn
að marki þeirra, ætlar allt að ærast. Þetta
er Ijótur ósiður og mikil ókurteisi. Sá er
sagði að það væri undir áhorfendum komið
hvort íslendingar sigruðu hlýtur að vera
á lágu menningarstigi. Skrílslæti í hvaða
mynd sem er, eru aldrei heillavænleg til
árangurs.
Bílainnflutningurinn er í algleymingi og
alltaf eru að bætast nýjar og nýjar tegyndir
af bilum á markaðinn. Nú sem stendur er
það Renaultinn sem einna mesta athygli
vekur. Bíllinn er stórglæsilegur, þægilegur
og ekki dýrari en margar aðrar tegundir,
sem standa honum langt að baki. Um-
boðsmaður fyrir Renaultumboðið á íslandi
er Albert Guðmundsson knattspyrnukappi,
og eru það enn til að auka á glæsileika
bílsins.
Margt er skrítið í
Sagt er I fréttum, að kviknað hafi í smábla'ðsncplum í kjall-
ara Landsbankans. „Smásneplarnir“ munu vera peningaseðl-
ar, sem væntanlega hafa verið teknir úr umferð. Má segja,
að nú sé farið að hitna undir bankastjórunum, þegar kvtknar
í seðlum, eins og mygluðu heyi!
Peningaseðlarnir brenna víðar; þeir brenna á milli fingra
almennings, eftir að ráðamennirnir hafa „kynt elda verð-
bólgunnar í áratugi.