Morgunblaðið - 21.05.2010, Síða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 2010
✝ Hulda SigríðurGuðmundsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. september 1920.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi á
uppstigningardag,
13. maí 2010. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jóhanna Guð-
laug Bjarnadóttir, f.
25. sept. 1894 í
Eystri-Tungu í
Landbroti, d. 31. júlí
1987, og Guðmundur
Júlíusson, f. 9. sept-
ember 1900 á Seyðisfirði, d. í
Viðey 6. september 1926. Systkini
Huldu voru Bjarney Valdemars-
dóttir, f. 8. mars 1917, d. 8. októ-
ber 1924, Matthías Þorbjörn Guð-
mundsson, f. 10. september 1921,
d. 16. september 1988, Magnús
Guðmundsson, f. 17. mars 1924,
d. 16. mars 1926, Guðmundur
Guðmundsson, f. 12. janúar 1926,
d. 4. mars 1995, Sveinn Bjarnar
Hálfdánarson, f. 28. ágúst 1927,
og Örlygur Hálfdánarson, f. 21.
desember 1929.
Árið 1946 gekk Hulda að eiga
Ásgeir Jónsson, f. 21. apríl 1919
31. maí 1979. Barn Ásgeirs Inga
og Sigríðar Sigurðardóttur, f. 30.
nóvember 1973, fyrrverandi sam-
býliskonu hans, er Sigurður Páll,
f. 6. maí 1996. Synir Ásgeirs Inga
og eiginkonu hans Sólveigar Mar-
íu Magnúsdóttur, f. 5. mars 1982,
eru Magnús Ingi, f. 11. ágúst
2002, og Ásgeir Helgi, f. 7. apríl
2006. Sambýliskona Jóhanns
Ágústs er Helga Rún Gylfadóttir,
f. 19. ágúst 1981. Sambýlismaður
Margrétar er Magnús Guðmunds-
son, f. 1. október 1948.
Hulda ólst upp í Viðey og
gekk í barnaskólann þar í eynni.
Síðan stundaði hún nám við Mið-
bæjarskólann í Reykjavík og
lauk gagnfræðaprófi þaðan
1937. Eftir gagnfræðapróf starf-
aði hún í Silkibúðinni við Þing-
holtsstræti. Hjúkrunarnámi lauk
hún 1945 og starfaði við Land-
spítalann þar til hún giftist.
Hulda var heimavinnandi hús-
móðir af lífi og sál. Heimili
hennar og Ásgeirs í Efstasundi
92 var mikil félagsmiðstöð og
þar var mörgum hjúkrað og
veitt holl ráð í veikindum. Þegar
börnin voru flutt að heiman hóf
hún störf við Flókadeild Klepps-
spítala og vann þar um nokk-
urra ára skeið. Hulda dvaldist á
hjúkrunarheimilinu Eir frá ára-
mótum 2010.
Útför Huldu verður gerð frá
Langholtskirkju í dag, 21. maí
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
á Ísafirði, d. 29. maí
2004. Börn þeirra
eru: Guðmundur
Páll, f. 21. júní 1947,
og Margrét, f. 27.
nóvember 1949.
Börn Guðmundar
Páls og fyrri konu
hans Halldóru Magn-
úsdóttur, f. 17. júlí
1948, eru Magnús
Jóhann, f. 20. mars
1969, giftur Char-
lotte Johansson, f. 1.
mars 1965, og eru
dætur þeirra Nóra
Melkorka, f. 22. janúar 1999, og
Malva Rósa, f. 12. júlí 2003; og
Hulda Ásgerður, f. 20. ágúst
1972, gift Bo Johan Ivarsson, f.
21. maí 1971. Dætur þeirra eru
Emily Auður, f. 30. janúar 2004,
og Alexandra Hulda, f. 25. janúar
2006. Barn Guðmundar Páls og
eiginkonu hans Önnu Sjafnar Sig-
urðardóttur, f. 16. janúar 1952,
er Guðný Guðmundsdóttir, f. 2.
júlí 1980. Börn Margrétar og
Magnúsar Helgasonar, f. 9. apríl
1952, fyrrverandi sambýlismanns
hennar, eru Ásgeir Ingi, f. 5.
október 1973, og Jóhann Ágúst, f.
Heima hjá mér gekk tengdamóðir
mín undir heitinu Hulda amma, nán-
ast Huldamma í einu orði. Hún var
kærleiksrík og umhugað um heilsu
samferðafólksins og velferð. Hún
hafði verið í hamingjuríku hjóna-
bandi í meira en hálfa öld þegar Ás-
geir, maður hennar, dó fyrir sex ár-
um. Tók það hana langan tíma að
finna gleði í lífinu eftir það. Heimili
hennar í Efstasundi 92 var hennar
heimahöfn og hugurinn alltaf heima
og þar vildi hún helst vera öllum
stundum, fann sitt öryggi þar. Of-
arlega í huga hennar voru gamlir
nágrannar og fyrrverandi íbúar
hússins, í kjallaranum og uppi í risi.
Hún var í essinu sínu í eldhúsinu,
með Ásgeir að segja sögur og
syngja Sigfúsar lögin og hún að
hella upp á könnuna á gamla mát-
ann. Hún var nægjusöm og lítt fyrir
yfirborðsmennsku og tók hún kær-
leikann fram fyrir söfnun auðs. Hún
mátti ekkert aumt sjá og sinnti og
hjúkraði mörgum í hverfinu á árum
áður. Hún hafði lært hjúkrun sem
ung kona og líktist helst Florence
Nightingale, hafði svipaða sýn og
eiginleika og hún. Ennfremur var
hún í nánu sambandi við nunnur og
bænakonur og trúði einlæglega á
Guð sinn og ræktaði trúna á hann.
Hún ólst upp í Viðey. Pabbi henn-
ar drukknaði í höfninni þar þegar
hún var sex ára og varð Hulda rík af
ábyrgðarkennd gagnvart yngri
bræðrum í uppvexti þeirra. Er
byggð lagðist þar af flutti fjölskylda
hennar til Reykjavíkur en Viðey var
ofarlega í huga hennar nánast öllum
stundum. Samfélaginu þar lýsti hún
svo að þar væru allir sem einn mað-
ur, allir hjálpuðust að. Þessi ár mót-
uðu hana eflaust mikið. Þar lauk hún
barnaskólanum með svo góðum ár-
angri að kennarinn sagðist ekki geta
kennt henni meira. Þá flutti hún til
afa síns og ömmu og Döggu frænku
sinnar í Tjarnargötu í Reykjavík og
gekk í Miðbæjarskólann. Henni
fannst vænt um þennan tíma og tal-
aði hún afar fallega um Döggu
frænku þar sem hún tók alltaf á
móti henni úr skólanum og sinnti
henni með námið. Þakklæti átti hún
ríkulegt. Þegar hún lá veik á sjúkra-
stofnunum síðustu mánuðina var
hún umönnunarfólki jafnan mjög
þakklát og hrósaði því fyrir yndis-
legt viðmót.
En fyrst og fremst var hún fjöl-
skyldumanneskja, var með hugann
við fjölskyldu sína alla og ekki síst
afkomendur sína og var umhugað
um líðan þeirra. Barnabörnin syrgja
sárt og þurfa að aðlagast því að
heimilið í Efstasundi er nú orðið
veröld sem var. Minningar um þau
bæði, Ásgeir og Huldu, munu ef-
laust móta þau um ókomna framtíð.
Anna Sjöfn Sigurðardóttir.
Elsku hjartans Hulda Ásgerður,
nafna mín, ert þetta þú? Svona byrj-
uðu samtölin við ömmu, með ein-
lægni, hlýju og gleði. Þannig var
amma. Hún hélt nöfnu sinni undir
skírn og fylgdist með mér fermast í
Langholtskirkju. Nú fæ ég að fylgja
henni síðasta spölinn í Langholts-
kirkju. Hún fékk að deyja á sjálfan
uppstigningardaginn. Það fannst
mér við hæfi því hún var ein sú trú-
aðasta manneskja sem hef þekkt.
Hún var alltaf að biðja fyrir okkur
og biðja Guð að geyma okkur hvar
sem við vorum. Þegar erfiðleikar
steðjuðu að var hún lögst á bæn auk
þess sem hún virkjaði bænakonur
og -menn landsins með sér.
Það var ávallt gott að koma til
Huldu ömmu og Ásgeirs afa í Efsta-
sundi, þau voru alltaf eitthvað að
gantast. Það var svo mikil hlýja og
kærleikur á milli þeirra og aldrei
skiptu þau skapi. Amma stússaðist
mikið í eldhúsinu og allt sem hún
bar fram bar hún fram með kær-
leika og gleði. Hún var krýnd
grautameistari Reykjavíkur af
Magga bróður. Hún bakaði heimsins
bestu vöfflur og pönnukökur og var
miður sín ef við tókum ekki vel til
matar okkar. Einhvern tímann við
kaffiborðið var Maggi að æfa sig í
enskunni og sagði hátt og snjallt
„this cake is wonderful“. Amma
hrökk í kút og varð alveg miður sín,
„hvað segirðu Maggi minn, er kakan
vond og fúl?“ og svo fórum við öll að
skellihlæja.
Amma og afi voru einstaklega
dugleg að sinna okkur, leika við okk-
ur úti í garði, fara með okkur í bíltúr
og kaupa ís, kenna okkur að spila á
spil og lesa fyrir okkur, fara út í
garð að skoða ánamaðka og fleira
slíkt. Amma var hjúkrunarkona af
lífi og sál. Ég man sérstaklega eftir
því þegar Maggi bróðir fékk ígerð í
sár á hendinni, þá útbjó hún sér-
staka bakstra fyrir hann og skipti
um umbúðirnar tvisvar á dag og á
örfáum dögum var ígerðin farin.
Mér fannst þetta algjört kraftaverk
og amma var öll af vilja gerð að
kenna mér þessa list. Hún fór að
kenna mér að vefja sárabindi og
skipta um umbúðir og sprauta úr
sprautum. Hún kenndi mér margt
annað líka eins og til dæmis að
prjóna og sauma. En best af öllu
kenndi hún mér að vera góð og um-
hyggjusöm. Þegar afi dó þá dó hluti
af henni sjálfri og hún saknaði hans
alveg óskaplega mikið. Ég var svo
heppin að ná að tala við hana í sím-
anum daginn áður en henni fór að
hraka í síðustu viku. Hún talaði um
að hún gæti séð út um gluggann
sinn að kirkjugarðinum þar sem afi
væri jarðaður. Ég vissi að hana
langaði að komast nær honum. Hún
vonaði að hún fengi að sjá mig fljót-
lega og í lokin bað hún Guð að
geyma mig og fjölskylduna mína
eins og hún gerði alltaf þegar við
kvöddumst, við vissum bara ekki að
þetta væri síðasta kveðjan. Kærar
þakkir til starfsfólksins á Landakoti,
hjúkrunarheimilinu Eir og Lands-
spítalanum í Fossvogi fyrir veitta
umönnun.
Hulda Ásgerður Guðmunds-
dóttir hjúkrunarfræðingur.
Örlögin haga því svo til að við
hjónin getum ekki af óviðráðanleg-
um ástæðum verið viðstödd útför
Huldu systur minnar. Ég vil því í
fáum orðum minnast hennar og
þakka tryggðina og kærleikann sem
hún auðsýndi okkur systkinunum
gegnum þykkt og þunnt. Hulda var
elst, fædd 1920 og Matthías ári
yngri, fæddur 1921. Þau voru strax
frá unga aldri límið í fjölskyldunni í
Viðey. Matti tók á sig fjárhagslega
forsjá heimilisins og fór til sjós fljót-
lega eftir fermingu og Hulda tók
sinn þátt í forsjánni og fór til versl-
unarstarfa í Reykjavík en kom heim
um helgar eins oft og henni var
mögulegt. Bæði fluttu þau sólskin í
litla húsið og við yngri bræðurnir
voru stoltir af þeim og væntumþykja
okkar var mikil. Við nefndum þau
aldrei með skírnarnafninu einu, en
töluðum alltaf um Matta bróður og
Huldu systur. Þau lyftu tilveru okk-
ar á annað og hærra stig. Við vorum
menn að meiri að eiga slík systkini.
Þegar fjölskyldan flutti í land í
byrjun heimsstyrjaldarinnar hélt
órofa samstaða henni saman. Hulda
hafði sýnt ótvíræða námshæfileika í
barna- og gagnfræðaskóla, en braut
langskólanáms var henni lokuð og
hún kaus að nema hjúkrunarfræði í
Landspítalanum. Í því námi naut
hún sinna meðfæddu mannkosta og
hæfileika og mikils var af henni
vænst á þeim vettvangi. Örlögin
tóku þó í taumana því þá hófust
kynni hennar og Ásgeirs Jónssonar,
sem þar var til lækninga. Kynni
þeirra leiddu til hjónabands og
stofnuðu þau heimili, sem lengst
stóð í Efstasundi 92.
Hjónaband Huldu og Ásgeirs var
farsælt og fagurt. Þau voru jafnokar
og samstiga um alla hluti. Þar varð
um árabil miðstöð Viðeyjarfjölskyld-
unnar og þar hófum við hjónin bú-
skap í einu herbergi og þangað inn
bárum við frumburð okkar og
bjuggum þar fyrstu árin.
Tíminn hefur liðið, meðreiðarfólk-
ið hefur týnt tölunni, Ásgeir og
Hulda eru bæði horfin á braut. Ég
vil með þessum fáu línum minnast
þeirra beggja með einlægu þakklæti
og bið börnum þeirra, venslafólki og
öllum afkomendum blessunar.
Örlygur Hálfdánarson.
Þegar við erum börn skipta nán-
ustu ættingjar okkur öllu máli. For-
eldrar, systkini, afar og ömmur,
frænkur og frændur. Það er mik-
ilvægt að eiga sterka og góða fjöl-
skyldu. Við systkinin vorum þrjú og
áttum þessu láni að fagna. Systkini
foreldra okkar skipuðu mikilvægan
sess í tilverunni fram á fullorðinsár
og svo öll frændsystkinin. Alltaf var
maður sannfærður um að svona yrði
þetta, ein stór fjölskylda, eilíflega. Á
síðustu árum hafa myndast skörð í
hópinn sem færir okkur heim sann-
inn um hverfulleika lífsins.
Í dag kveðjum við föðursystur
mína, Huldu frænku, eins og hún
var ævinlega kölluð. Falleg kona og
yndislega góð. Í minningunni var
hún alltaf hlæjandi og tók okkur
börnunum fagnandi þegar við kom-
um í heimsókn. Ég man eftir henni
frá því ég var fjögurra ára snáði í
Efstasundinu í Reykjavík en þá
bjuggum við um skeið í nánast
næsta húsi við þessa skemmtilegu
fjölskyldu. Börnin þeirra Ásgeirs
Jónssonar, Mummi og Manda, voru
nokkrum árum eldri. Ég naut því
stundum sérstakrar gestrisni
frænku minnar sem hafði greinilega
gaman af tilsvörum mínum þegar
hún ræddi við mig um lífið og til-
veruna. Oft rifjaði hún upp þessi
samtöl þegar við hittumst.
Hulda var elst fimm systkina og
var gjarnan trúað fyrir yngri bræðr-
um sínum á meðan móðir þeirra, Jó-
hanna Bjarnadóttir, einstæð verka-
kona á Sundabakka í Viðey, sótti
vinnu. Þó að faðir minn hafi jafnan
ekki verið margmáll um æsku sína
hefur þó alltaf verið ljóst hvað þeim
bræðrum þótti vænt um þessa einu
systur og þeir báru mikla virðingu
fyrir henni. Í minningunni er hún
eins og klettur. Það hefur heldur
ekki farið á milli mála hversu mikið
hún líktist móður sinni og tók frá
henni í arf meðal annars takmarka-
lausa barngæsku, ýmis sérkenni í
háttum og einlæga trú á þann sem
öllu ræður.
Þó að fundir okkar verði ekki
fleiri í þessu lífi þá hangir mynd af
henni brosandi uppi á vegg í Álfa-
byggðinni þar sem hún heldur utan
um móðurömmu sína, Matthildi
Guðmundsdóttur á Fossi á Síðu. Þau
Matthías bróðir hennar höfðu komið
í heimsókn þessa löngu leið frá
Reykjavík árið 1942. Tvær svipmikl-
ar konur, önnur ung og falleg með
von um bjarta framtíð í augum, hin
rúnum rist eftir langa og oft erfiða
ævi.
Við, fjölskylda Sveins Bjarnar,
sendum Guðmundi Páli, Margréti og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur um leið og við
þökkum samferðina fyrr og síð.
Hjalti Jón Sveinsson.
Í dag kveðjum við kæra frænku
okkar og systur pabba. Það leita
ljúfar minningar um einstaka konu
upp í hugann. Þegar við minnumst
Huldu frænku færist yfir okkur
gleði yfir þeim tíma sem við áttum
með henni á yngri árum. Hulda bjó í
Efstasundi í næsta nágrenni við
okkur systkinin í Álfheimum. Við
vorum tíðir gestir hjá henni og feng-
um ávallt höfðinglegar móttökur.
Hún tók aldrei annað í mál en að
bjóða okkur upp á mjólk og heima-
bakað bakkelsi. Það skipti engu þó
að með okkur væri í för allur barna-
skarinn úr blokkinni. Hún og Ásgeir
eiginmaður hennar höfðu einstakt
lag á að umgangast börn og höfðu
lúmskt gaman af að fylgjast með
prakkarastrikum okkar bræðra.
Þrátt fyrir áralöng veikindi tók
Hulda alltaf á móti okkur af miklum
myndarskap. Heimili hennar var
okkur alltaf opið. Hún var jákvæð,
hallmælti aldrei neinum og æðru-
laus var hún alla tíð. Hún var afar
minnug og fylgdist vel með því sem
var að gerast. Það var einnig stutt í
húmorinn hjá henni. Bros hennar
var fallegt og hlátur hljómfagur.
Samband Huldu og pabba ein-
kenndist af miklum systkinakærleik
og var viðkvæðið hjá pabba þegar
eitthvað skemmtilegt bar upp á hjá
okkur að þetta yrði hann að segja
Huldu frænku. Hulda var menntað-
ur hjúkrunarfræðingur og síðustu
daga pabba var hún hjá honum
ásamt mömmu. Kom þá berlega í
ljós hversu sterk hún var. Hún
hjúkraði pabba af einstakri nær-
gætni og hlýju ásamt því að hjálpa
okkur í gegnum þennan erfiða tíma.
Hulda var nægjusöm kona og henni
lét betur að sinna öðrum en að láta
hafa fyrir sér. Hún snerti hjörtu
okkar með ást sinni og umhyggju.
Við kveðjum einstaka frænku með
virðingu og þökk. Við sendum
Möndu, Mumma og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingólfur, Guðmundur,
Jóhanna og Þórir.
Ef ég ætti í fáum orðum að lýsa
þeim eiginleikum sem helst ein-
kenndu Huldu, föðursystur mína,
sem í dag er lögð til hinstu hvílu, þá
kemur mér fyrst í huga umhyggja
hennar fyrir öðru fólki og ræktar-
semi í þess garð. Gilti þá einu hver í
hlut átti, ungir eða aldnir, skyld-
menni eða henni óvandabundnir, há-
ir eða lágir. Öllum var hún eins.
Þessara eiginleika Huldu nutu
margir ættliðir, fyrst yngri systkini
hennar á uppvaxtarárunum í Viðey
og síðan börn þeirra og barnabörn,
svo lengi sem Huldu entist aldur og
heilsa. Sjálfur naut ég góðs af
gæsku hennar á barnaskólaárunum
því um tveggja ára skeið lagði ég
daglega leið mína til hennar á leið
heim úr skóla. Alltaf tók hún á móti
mér á tröppunum í Efstasundinu
með sömu hlýju röddinni og sama
blíða brosinu, gaf sér nægan tíma til
að spjalla og leggja mér lífsreglurn-
ar. Kvaddi svo þegar ég fór með
kossi á kinn og klappi á koll. Ekki
spillti fyrir þegar Ásgeir, eiginmað-
ur hennar, var heima, svo hjarta-
hlýr, góðlegur og góðgjarn sem
hann var. Ef hægt er að segja um
einhver hjón að þar hafi verið fallegt
par, þá átti það við um Ásgeir og
Huldu.
Hulda frænka mín var glæsileg
kona, hávaxin, fríð sýnum, bein í
baki og bar sig vel, tignarleg í fram-
komu en hógvær og tranaði sér lítt.
Þykkt ljósgult hárið liðaðist fallega
um háls og herðar og setti sterkan
svip á yfirbragð hennar allt. Ég man
það vel hve stoltur ég var í æsku af
þessari fallegu frænku minni en
mest þótti mér og þykir enn um
mannkosti hennar. Því miður á ég
þess ekki kost, staddur á fjarlægum
slóðum, að fylgja Huldu frænku
minni síðasta spölinn, sem ég þó
gjarnan hefði viljað gera, en sendi
þess í stað börnum hennar, afkom-
endum þeirra og aðstandendum öðr-
um samúðarkveðjur.
Þorgeir Örlygsson.
Nú þegar ég kveð Huldu, mína
kæru frænku og vinkonu, koma upp
í hugann margar góðar minningar
frá því ég var lítill drengur í Álf-
heimunum. Við vorum ekki háir í
loftinu þegar við byrjuðum að stel-
ast yfir í Efstaleitið til að taka hús á
Huldu og það ekki að ástæðulausu –
móttökurnar voru alltaf konungleg-
ar. Þá eins og æ síðar. Ég man eftir
jólagjöfunum frá henni , sennilega
þær einu sem ég get rifjað upp frá
þessum árum, því þær voru alltaf
skemmtilegar og glöddu mann. Ég
hef alltaf litið á það sem staðfest-
ingu á því að hugur gefanda sé mik-
ilvægari en gjöfin.
Þegar maður hafði vaxið úr grasi
og heimsótti Huldu byrjaði hún á
því að bera krásirnar fram. Pönnu-
kökur, randalínur, lagkökur, sand-
kökur og marmarkökur virtust allt-
af vera til hjá henni og síðan hellti
hún upp á kaffi gegnum taupoka.
Ekki þýddi að bera fyrir sig afsak-
anir um lystarleysi. Á slíkt var ekki
hlustað. Yfirleitt settist Hulda ekki
við eldhúsborðið heldur vakti hún
yfir að ekkert vantaði á borðið þar
sem hún hallaði sér upp að eldhús-
vaskinum og spjallaði. Alltaf leið
manni vel hjá Huldu því frá henni
stafaði hlýja og umhyggja.
Mér efst í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið að þekkja þessa góðu
konu. Ég bið guð að geyma hana
Blessuð sé minning hennar. Mumma
og Möndu og þeirra fólki öllu sendi
ég og mitt fólk samúðarkveðjur.
Guðmundur Guðmundsson.
Hulda Sigríður
Guðmundsdóttir