Póstmannablaðið - 01.12.1941, Blaðsíða 15

aði. — Enn leitað til ungu mannanna
úti á götunni. — Hvar eru hlöðurnar.
Skammt frá ein vel hálf. Tilvalið gisti-
hús. Leyfi til afnota fengið „í hvelli“.
Yfir 20 gengu til hallarinnar fylktu liði.
Sumsstaðar nýtt hey og þurt á yfirborð-
inu, sumsstaðar rakt og fúlt. En „allt í
lagi“ — enn. Teppi og skinn breidd á
heyið, og lagst til hvílu kl. rúml.
1. Hrotur bannaðar og varað við svefn-
göngum, — nokkrir „brandarar“. —
Góða nótt! —
„Hvað er klukkan, er ekki kominn
morgunn?“
„Hana vantar 5 mínútur í sjö, var
svarað í hlöðudyrunum. Sá, sem svaraði
var Guðjón Eiríksson, hinn árvakri
húsvörður pósthússins. „Ég vaknaði
kl. 5. Laxfoss átti að fara kl. hálf sex,
ég vaknaði á mínum vanalega tíma til
að tæma póstkassana, —- en þá fann ég
mig hér liggjandi á kafi í heyi, — og
fyrst ég var vaknaður, hvort sem var,
fannst mér ekki taka því að sofna aft-
Guðjón
PÓSTMANNABLAÐIÐ
ur, svo ég fékk mér morgungöngu. Ég
er búinn að skoða allt þorpið. Það er að
byrja að rjúka úr einstaka húsi“, —
sagði Guðjón. Rétt eins og við lifðum
enn á þeim tíma, er mark var á takandi,
er „lagði reyki — beint upp — bæja“.
„Skítt með allan reyk, við fáum hvort
sem er ekki kaffi hér“, svaraði einhver
í algengu morgunskapi. Það er fljótlegt
að komast á kreik eftir hlöðugistingu.
Brátt voru allir á fótum.
Víkurþorp stendur austan undir all-
háu fjalli, snarbröttu að þorpinu og
þverhníptu við sjó fram. Úti í sjónum
standa alleinkennilegir klettadrangar.
Hafa þeir reynzt furðu þéttir fyrir, því
þungan löðrungar Ægir þá jafnan. Sjó-
garpar Víkurþorps hafa þar fyrirmynd-
ina. Alkunnugt að þeir þreyta ótrauðir
fang við Ægi, þó stundum hafi hann
tryllzt að þeim, svo að ekki hefir mátt
rönd við reisa.
Eftir athugun þorpsins og snæðing
úr malpokum var lagt á Mýrdalssand,
— þessa gróðursnauðu fermílna eyði-
mörk, — ömurlegt handaverk eldsum-
brota og brimróts, fallvatna og storms.
Hér hefir hvert reginaflið af öðru jafn-
að um verk hins, svo að ekki stendur
steinn yfir steini — allt malað og kurl-
að mélinu smærra — og flatt út í eyði-
leggingu. En er þessu sleppir og austar
dregur, víkur öðru við. Allt ber að vísu
vitni ægilegum hamförum náttúrunn-
ar, — en hún á líka sitt móðurþel, —
undarlegan mátt til að líkna og græða,
bæta og klæða. Skaftártungur og Síða
bera þessu fagurt vitni. Hraun, sandar,
urðir, móar er íklætt svo einkennilega
fagurlitum grænum skrúða, að naumast
á sinn líka á landi hér. Þó skammt sjái
vegna þokusúldar, sést þó þetta — og
skilst. En „margt býr í þokunni“, og
meira og fegra mun sjást, er henni létt-
5