Póstmannablaðið - 01.12.1941, Blaðsíða 16

Kirkjuhæjarklaustur
ir. — En svo var áfangastaðnum —
Kirkjubæjarklaustri — náð, að ekki
hafði þokunni létt né súldinni linnt. Á
leiðinni hafði hópurinn verið fremur
þögull, eins og náttúran í meinleysis-
veðri á Mýrdalssandi. Ýmsum þótti illa
horfa. Ekki úti verandi, náttúrufegurð-
in hulin þoku, hæpið um húsaskjól fyrir
svo margt fólk, þar sem allt virtist full-
setið fyrir af ferðamönnum, dvalargest-
um og fósturþörnum Klausturmanna,
— en þeir höfðu 12 eða 14 börn á ýms-
um aldri til sumarfósturs fyrir höfuð-
staðarbúa. — Líklega bezt að snúa aft-
ur sem fyrst. Veðrið og vegirnir gátu
versnað og því betra að komast heim á
leið fyrr en seinna. — En ekki hafði
lengi verið dvalið á Klaustri, er þeim
tók að fækka, sem kviðu vistinni þar.
Ágætis máltíð var framreidd, útilátin
með slíkri alúð og kurteisi, að slíkt
mundi ófáanlegt á gildaskálum höfuð-
staðarins, þó offjár væri offrað. — Goð-
inn sjálfur, Lárus Helgason, var alls
staðar nálægur til þess að kynna sér
líðan og þarfir gestanna og ekki unni
hann sér neinnar hvíldar, fyr en hann
hafði séð svo, að allir nytu yls og
hafði séð svo um, að allir nytu yls og
ur mannfjöldinn gat rúmast vandræða-
laust undir þökum Klaustursbúa. Enga
trú hafði Lárus á því, að hópur okkar
þráði svo mjög til lengdar að snúa aft-
ur við svo búið. Hitt þætti sér meira að
líkum, að síðdegiskaffi yrði vel þegið
og til góðra vara mundi hann búast við,
að kvöldverður yrði snæddur, og svo
mætti ræða um hversu af reiddi um
nóttina. Allt reyndist svo, sem Lárus
grunaði. Flestum hvarf fljótt ferðahug-
urinn. Nokkrir — karlar og konur —
girntust þó að koma á bak gæðingum
Lárusar, og hélt nokkur hópur austur
á bóginn yfir Geirlandsá, til þess að sjá
einkennilegt og fagurt landslag á þeim
slóðum (Dverghamra o. f 1.). Nokkrir
létu ekki súldina aftra sér og gengu til
fjalls og víðar um nágrenni höfuðbóls-
ins.
Um kvöldið var neytt máltíðar, sem
ekki er hversdagsleg í Reykjavík, þar
sem örsjaldan fæst raunverulegt nýmeti
úr sjó eða vötnum — nýveiddur sjóbirt-
ingur! Hvílíkt hnossgæti. Svo stórvax-
inn að mikill vafi þótti á, hvort silung-
ur væri eða lax. Urðu menn ekki á eitt
sáttir, og varð Lárus bóndi að fella sinn
dóm. Sjóbirtingur var það, — 4 punda
bröndur úr ánni við túnið. — Þær eru
ekki í öllu svo bölvaðar sumar árnar í
Skaftafellssýslum! — Nú skeði tvennt
í senn, sem jók ekki neitt smáræði á
líðan fólksins: Ilmandi súpa og ágætur
silungur „innbyrt“ — og þokan horfin,
— hætt að rigna, — komið glaða-sól-
skin! Dásamlegt veður og útsýni. Him-
inn, láð og lögur blasti við í þeim töfra-
blæ, sem einungis hlotnast að loknu vot-
viðri og með tilkomu sólar. Allir þustu
út. Stærsti bíllinn „settur í gang“, —
sjálfsagt að freista að komast á honum
yfir Geirlandsá til Dverghamra. Aðrir
grípa til sinna tveggja jafnfljótu. Og
nú var lagt af stað — út í gullregn
kvöldsólarinnar.
6
POSTMANNABLAÐIÐ