Morgunblaðið - 14.02.2011, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. FEBRÚAR 2011
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARTA SVEINSDÓTTIR,
áður Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
lést á Sólvangi miðvikudaginn 9. febrúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 15. febrúar kl. 13.00.
Gísli Wíum, Kolbrún Aradóttir,
Hildur Wíum, Sævar B. Sigfússon,
Þór Wíum, Hjördís Hermannsdóttir,
Sveinn Wíum,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
SÓLBORG KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Furugerði 1,
verður jarðsungin frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 16. febrúar kl. 13.00.
Jónína Margrét Guðmundsdóttir, Björgvin H. Kristinsson,
Valgeir Ó. Guðmundsson, Jóhanna L. Gísladóttir,
María Guðmundsdóttir,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARGRÉT KOLBRÚN
FRIÐFINNSDÓTTIR,
Hlíðarbyggð 5,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 15. febrúar kl. 11.00.
Þeir sem vilja minnast hennar vinsamlegast láti líknarfélög
njóta þess.
Sigurður Ingibergsson,
Ingibergur Sigurðsson, Marcela Munoz,
Friðfinnur Ragnar Sigurðsson, Margrét Guðvarðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma, vinur og félagi,
ELSA ÁSBERGSDÓTTIR
frá Ísafirði,
Strikinu 4,
Garðabæ,
lést á Landspítala Fossvogi fimmtudaginn
10. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Grensáskirkju þriðjudaginn 15. febrúar
kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elísabet Kristín Einarsdóttir,
Margrét Þóra Amin Einarsdóttir, Örn Árnason Amin,
Ásberg M. Einarsson, Steinunn Ásg. Frímannsdóttir.
✝
Elskuleg móðir og stjúpmóðir okkar, tengda-
móðir og amma,
KRISTJANA S. KRISTJÁNSDÓTTIR,
áður til heimilis að Furugerði 17,
lést á dvalarheimilinu Litlu Grund fimmtu-
daginn 10. febrúar.
Einar Kristján Þorleifsson, Liu Bao Mei,
María Þorleifsdóttir, Hafsteinn Másson,
Björg Þorleifsdóttir, Ólafur Karl Nielsen,
Olga Bergljót Þorleifsdóttir, Gunnar Örn Gunnarsson,
Örn Þorleifsson, Laufey Ólafsdóttir,
Rosemarie Þorleifsdóttir, Sigfús Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Andrea Mar-grét Þorvalds-
dóttir fæddist á
Akureyri 15. jan-
úar 1930. Hún lést
á sjúkrahúsinu á
Akureyri 4. febr-
úar 2011. Hún var
dóttir hjónanna
Signýjar Þórarins-
dóttur og Þorvald-
ar Guðjónssonar.
Systkini hennar
eru Þórarinn Heiðar, f. 11.
febrúar 1928, d. 2001, og
Hrafnhildur, f. 31. júlí 1932.
Margrét giftist 18. sept-
ember 1948 Aðalsteini Þórólfs-
syni, f. 17. október 1925, d. 25.
september 2007, börn þeirra
eru Þorvaldur Signar, f. 18.
nóvember 1948, kvæntur Að-
alheiði K. Ingólfsdóttur, Auð-
ur, f. 26. nóvember 1949, gift
Þráni Pálssyni, d.
10. júlí 2008, Þór-
ey, f. 11. júlí 1952,
gift Stefáni Jó-
hannssyni, Þór-
ólfur, f. 16. nóv-
ember 1954, í
sambúð með Árna
Júlíussyni, Signý, f.
30. maí 1958, í sam-
búð með Jóhanni
Austfjörð. Ömmu-
börnin eru 18,
langömmubörnin 34 og langa-
langömmubörnin eru 4.
Margrét vann ýmis störf en
meiri hluta starfsævinnar á
Verksmiðjunum við sauma. Síð-
ustu 10 ár starfsævinnar var
hún matráðskona við Síðuskóla.
Útför Margrétar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 14.
febrúar 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Elsku yndislega amma mín.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði. Það er svo skrýtið að hugsa
til þess að ég eigi ekki eftir að
hitta þig aftur. Það var alltaf svo
gott að koma til þín, við gátum
spjallað saman um allt og sátum
saman við plokkun, litun og
naglasnyrtingar. Þú varst alltaf
svo sæt og fín. Þú varst líka
sterkasta og duglegasta kona
sem ég hef þekkt.
Ég man þegar ég sagði þér að
ég væri að fara að flytja til
Reykjavíkur. Ég gleymi aldrei
svipnum á þér. Hann var þannig
að þetta var það heimskulegasta
sem mér gat dottið í hug og þú
sagðir: „Þú verður ekki lengi
þar,“ og var það ekki rætt meira.
Ég brosi þegar ég hugsa um svip-
inn sem kom.
Allar yndislegu minningarnar,
þær eru svo margar. Öll ferðalög-
in þegar ég var yngri. Þið afi vor-
uð alltaf með í öllu, alltaf saman.
Þið ferðuðust mikið bæði hér inn-
anlands og erlendis. Þið áttuð svo
yndislega ævi saman og hittist á
ný núna og örugglega á leið til
Kanaríeyja. Ykkur fannst svo
gott að vera þar.
Ég er svo heppin að hafa feng-
ið að njóta nærveru þinnar svona
lengi. Þú varst amma og vinkona,
ég á eftir að sakna þín rosalega
mikið. Þú hvattir mig alltaf áfram
og þegar ég sagði: „Ég held ég
geti það ekki,“ þá sagðir þú: „Víst
getur þú það.“ Það sem ein-
kenndi þig var það hvað þú varst
sterk, ákveðin og að mínu mati
hörkukona en jafnframt yndisleg
og góð.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Mig langar að senda þér lag sem
við hlustuðum oft á saman og var
eitt af uppáhaldslögunum þínum.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Þín
Freyja Hólm.
Elsku amma, það er með trega
sem ég kveð þig en ég veit að þú
ert að fara á góðan stað og harðri
baráttu er nú lokið. Margar fal-
legar og góðar minningar koma
upp í hugann og eru flestar
þeirra tengdar sveitinni. Það var
oft með blendnum tilfinningum
sem við fögnuðum komu þinni í
sveitina, gleði yfir því að þú og afi
væruð að koma en einnig með leti
í huga því við vissum að þegar þú
kæmir þyrftum við að raka meira
en vanalega því ekki mátti heyið
fara til spillis og ekki datt okkur í
hug að óhlýðnast þér. Þér var
mjög umhugað um að við barna-
börnin þín værum hrein og fín,
við vorum ekki alltaf glöð þegar
þú mættir með „ömmuskrúbb-
inn“ og skrúbbaðir ýmist á okkur
hendurnar eða hálsinn.
Ein jólin borðaði ég aðeins of
mikið af mandarínum og fékk of-
næmiskast, eftir það skammtaðir
þú mandarínurnar í jólaboðunum
og ef ég bað um mandarínu sagð-
ir þú: „Hvað ertu búin að fá
margar?“ og síðast svaraði ég:
„Amma, ég er orðin þrítug,“ en
það breytti því ekki að ég fékk
bara 3.
Það lá alltaf vel á þér og þú
sást alltaf ljósu punktana og
björtu hliðarnar á öllu. Ég ætla
að reyna að tileinka mér lífsspeki
þína. Ég veit að afi og Biggi verða
glaðir að fá þig í hópinn og þið
eigið eftir að hlæja og hafa það
gott.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan
skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Ég heyri í fjarska villtan
vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins
perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Ég kveð þig, elsku amma.
Andrea Margrét
Þorvaldsdóttir.
Í dag kveð ég á Akureyri
frænku mína Andreu Margréti
Þorvaldsdóttur. Kynni okkar
Margrétar voru reyndar ekki
löng, þó við vissum hvort af öðru
um langa tíð. Ástæður þess að
leiðir okkar lágu ekki saman fyrr,
eiga sér skýringar sem ekki
verða raktar hér. Eitt er víst að
með okkur Margréti tókust hin
bestu kynni eftir því sem við varð
komið og tími gafst til. Kynnin
gátu af sér ættarmót í Skagafirði
síðastliðið sumar, þar sem ætt-
meiðir okkar og einstaklingar
innan þeirra hittust, margir
hverjir í fyrsta sinn.
Það var gleðistund og ekki síst
vegna þess að þar mætti Mar-
grét sjálf meðal sinna fjölmörgu
afkomenda, þrátt fyrir að kraftar
hennar færu dvínandi. Þar dreif
ósérhlífnin og eldmóðurinn Mar-
gréti áfram sem endranær. Á
kveðjustundu koma upp í hugann
óskir um möguleika á lengri
kynnum og nánari vitneskju um
fyrri tíð.
Æskuvinskapur Margrétar við
móður mína og frásagnir þar frá
hefðu fært mér fróðleik. Til þess
voru kynnin of stutt, ekki gafst
nægur tími. Við leiðarlok eru mér
mest um verð kynnin við afkom-
endur og aðstandendur Mar-
grétar, sem hér er vottuð samúð
á kveðjustundu.
Þorberg Ólafsson.
Andrea Margrét
Þorvaldsdóttir
Andlát pabba bar nokkuð
brátt að en hann lést 79 ára að
aldri eftir alvarleg veikindi. Líf
og starf pabba var viðburðaríkt
og margbrotið og hann skilur
eftir sig stóran hóp afkomenda.
Hann var þrígiftur, kvæntist Gi-
selu eftirlifandi konu sinni fyrir
um aldarfjórðungi og áttu þau
langa og farsæla sambúð. Pabbi
var bara rúmlega tvítugur þegar
hann hleypti heimdraganum og
hélt til náms og starfa í útlönd-
um og það er í mínum huga allt-
af einhver ævintýraljómi yfir því
að hafa búið og starfað í New
York fyrir meira en hálfri öld.
Jón S.
Arnþórsson
✝ Jón SveinbjörnArnþórsson
fæddist í Reykjavík
3. nóvember 1931.
Hann andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
23. janúar 2011.
Útför Jóns var
gerð frá Akureyr-
arkirkju 4. febrúar
2011.
En pabbi lét ekki
þar við sitja og hélt
rúmum áratug síðar
aftur tímabundið til
starfa í Finnlandi
og Svíþjóð. Annars
vann hann mestan
hluta starfsævinnar
fyrir SÍS bæði í
Reykjavík og á Ak-
ureyri en ferðaðist
einnig mikið bæði
innanlands og utan
á vegum samvinnuhreyfingar-
innar bæði í tengslum við iðn-
sýningar, vörusýningar erlendis
og fræðslu.
Í persónu pabba tvinnaðist
saman á sérstakan hátt einlægur
og lifandi áhugi á mönnum og
málefnum sem margvísleg þátt-
taka hans í félagsmálum vitnar
um og svo á hinn bóginn hlé-
drægni og þörf fyrir einveru
sem kom í ljós í ást hans á bók-
lestri, söfnun og grúski margs-
konar. Pabbi var listrænn og
smekkvís og hafði meðal annars
vakandi áhuga á myndlist, bygg-
ingarlist og hönnun. Hann
hrærðist líka töluvert í sögunni
og liðinni tíð og varð með tím-
anum æ annara um að halda til
haga og varðveita vitnisburð og
minjar um liðna tíð. Iðnaðar-
safnið á Akureyri ber þessum
áhuga hans og hæfileikum fag-
urt vitni.
Pabbi og Gisela eiga til sam-
ans níu börn sem með börnum
sínum og mökum mynda ansi
stóra og margbrotna fjölskyldu.
Þau hafa í sameiningu lagt sig
mikið eftir því að sinna barna-
börnum og barnabarnabörnum
sem sjá nú á bak afa og langafa.
Pabbi hafði gott lag á að spjalla
við börn eins og fullorðið fólk um
heima og geima, naut sín þá vel
áskapaður hæfileiki hans til að
segja sögur á skemmtilegan hátt
og beittur húmor.
Eftirtektarvert þótti mér að
pabbi talaði alltaf vel um fyrri
eiginkonur og mæður barna
sinna og virti þær sem einstak-
linga sem hann hafði gengið
hluta lífsleiðar sinnar með. Þetta
skipti jafnvel enn meira máli eft-
ir því sem leið á ævina og við
pabbi fórum að umgangast hvort
annað eins og tvær fullorðnar
manneskjur.
Pabbi var íþróttamaður og lét
ekki sinn hlut fyrr en í fulla
hnefana – heldur ekki í erfiðum
veikindum síðastliðin ár. Hann
tók örlögum sínum af æðruleysi
og hafði gamanmál á vörum nær
því til hinstu stundar. Við sem
eftir lifum megum taka okkur
hann til fyrirmyndar í þeim efn-
um. Farðu í friði, pabbi minn.
Elna.
Pabbi var Framsóknarmaður,
það var hans eini galli og í mörg
ár reyndi ég að fá hann til að
hætta í flokknum. Hans viðbrögð
voru alltaf að hann bara gæti
ekki gert hinum meðlimnum
það. Pabbi var mikill sögumaður
og ef hann var vændur um að
ýkja, en það gerði hann oft,
sagði hann „Sagan er miklu
betri svoleiðis,“ það var líka al-
veg rétt hjá honum. Ef ég svo
stóð hann að því að skálda upp
sögu þá sagði hann „ok, en,
þetta hefði getað gerst.“ Sagan
um konuna sem var svo þjófótt
að maður taldi fingurna eftir að
hafa heilsað henni og um prest-
inn og lögreglustjórann. Þeir
voru pólitískir andstæðingar í
litlu bæjarfélagi og hrelldu hvor
annan við hvert tækifæri, prest-
urinn hringir og tilkynnir um
dauðan hund í heimreiðinni og
lögreglustjórinn fussar og spyr
hvort þetta sé ekki prestsverk?
„Jú,“ segir presturinn, „ég vildi
bara láta nánasta ættingjann
vita.“ Ég segi þessar sögur oft
og alltaf er hlegið og brosað.
Pabbi var alltaf mjög smart
og montaði sig gjarnan af ein-
hverju sem hann hafði fengið
saumað á sig eða hafði látið
breyta, setja leðurbætur þar og
hér eða síkka, stytta, lita eða
annað. Hann var líka óþreytandi
að rekja hvernig hann hafði
fengið skinnið í bæturnar frá
þessum og svo beðið þessa um
að sauma það en hún skuldaði
honum greiða frá því í den þegar
hann sem ungur maður hafði
o.s.frv., maður hlustaði af athygli
og áhuga því frásagnargleðin var
svo mikil og kallinn var geysi-
lega sjarmerandi.
Ég vann í sjónvarpi vikulega í
3 ár og það brást ekki að eftir
hvern þátt hringdi pabbi í mig til
að hrósa mér fyrir málfarið eða
gagnrýna og leiðrétta. Þetta var
svo mikið sport að ég fór og
keypti nýjustu orðabókina til að
varast að endurtaka mig og
reyna að reka pabba á gat.
Ég kvaddi pabba 4. janúar,
hann var degi lengur í Reykjavík
því mig langaði að sýna honum
nýja Laundromat-kaffihúsið mitt
í Austurstræti 9. Hér hefði pabbi
sagt „minn maður „att a boy“, að
koma smá markaðssetningu að í
minningargrein er alveg „Elef-
ant“, en það orð var fyrir pabba
„Extra Large“ útgáfan af „Eleg-
ant“. Hann var nefnilega mikill
markaðsmaður og kenndi mér
margt í þeim efnum. Ein hug-
mynda hans var að byggja „Litla
Ísland“ semsagt að byggja eft-
irlíkingu af Íslandi á fótboltavell-
inum gamla, með Geysum, eld-
fjöllum, ám og stöðuvötnum sem
fólk gæti svo gengið yfir og í
kringum. Algjörlega frábær
hugmynd sem mundi verða vin-
sæll viðkomustaður hjá ferða-
mönnum sem og innfæddum
gestum bæjarins. Þetta er nú
„vitleysingur í sérflokki“ sagði
hann oft ef honum mislíkaði eitt-
hvað en hallaði annars ekki illu
orði að nokkrum manni, yfirleitt
skapgóður mjög en stundum
pirraður í sirka 15 sekúndur og
svo kom brosið aftur, endalaust
forvitinn um alla skapaða hluti
og alveg „Elefant“ pabbi og afi í
mínum augum. Ef eitthvert er
himnaríkið þá verður Lykla Pét-
ur kominn í jakkapeysu með leð-
urlíningum, flauelsslaufu og six-
pensara í vikulok, svo verður
Roger Whittaker skellt á fóninn
og korkurinn tekinn úr einni
góðri rauðvínsflösku.
Bless, pabbi minn og ást til
þín, Gisela.
Þinn
Friðrik Weisshappel
Jónsson (Bússi).