Ný saga - 01.01.1996, Side 47

Absint nugæ, absit scurrilitas
um hann, og allt annað var líka trúlegra svo
sem þó verið hefðu skuldir eða eitthvað
þvíumlíkt. Hann gekk þegar heyrði þettað
strax upp með 2 vottum til þeirrar áður-
nefndu Dame, og spurði hana hvört hann
væri það sem hefði viljað nauðga henni
hvar til hún þverneitaði. Þó var einhvörn-
veginn búið að vefja svo flækjurnar að
hann ekki skyldi sem þó sýndist, fríkennast
fyrir það; fór hann svo til Poli[ti]directeuren
sem sagði hönum mundi best að pakka sig
burtu í hægð, svo mundi ei verða neitt úr
neinu 3: til útlanda þar eð það gat gilt
Landsforvisning ef satt hefði verið (og
mátti af þessu svari sýnast sem hann hefði
fengið einhvörn keim af undirferlum líka
mót Repp) en þessi sem vissi sig frían,
hafði livörki lyst til að fara, og minnst með
þeirri sneypu og gaf hönum góð svör og
gild. Eg veit ei svo hvört það hefur orðu-
lega komið undir Forhör, þó mun það ver-
ið hafa; en víst var og er; að Repp fannst
svo vel þeirrar áðurtöldu afsökunar vegna
af sjálfri Damen, sem og þess að hann gat
bevísað að hann júst á þeim tíma þá þettað
skyldi skeð hafa; hafði verið að informera,
í einum smáskóla er hann les engelsku í, al-
deilis frí fyrir þessari Beskyldning, eða
réttara sjálfu facto. Þó þettað væri óþægi-
legt í höieste Grad fyrir hann bæði meðan
á því stóð og að nokkru leyti bak eftir, er
hann þó eiginlega nú frí við það.21
Þorsteinn Helgason liélt áfram að tala um
Repp og hæfileika hans í bréfinu og jafnframt
þá andúð og hatur sem skapferli hans kallaði
yfir hann:
Og svona má sjá hvað yfirlögð lygi og ill-
viiji getur útrétt, og þó hann hefði haft
óvild margra, var samt nedrugt að grípa til
þessa mót hönum. Maðurinn er óneitan-
lega vel lærður og mikið afhaldinn fyrir
sína Kundskaber af mörgum, en er ekki við
allra geð.22
Eins og áður sagði var Þorleifur fenginn til að
vera svaramaður við doktorsvarnir við há-
skólann. Starfið var í því fólgið að vera í for-
svari og til styrktar doktorsefni í vörninni.
Jafnframt varð hann oft til að andmæla dokt-
orsefnunt þegar doktorsvarnir fóru frarn í há-
skólanum og fór þá oftar en ekki offari.
í Sunnanfara er sú saga skráð eftir J. David-
sen í Avisen 29. mars 1890 að það hafi borið
til þegar hálfbróðir Jens Mpllers guðfræði-
prófessors við Hafnarháskóla varði doktors-
ritgerð sína, að Repp hafi kvatt sér hljóðs „ex
auditorio“, þ.e. úr röðum áheyrenda, og var
það leyft. Hann gerði sér þá lítið fyrir og reiddi
fram stóreflis doðrant og sýndi fram á að
doktorsritgerðin væri svo að segja orði til
orðs tekin upp úr honum. Þetta var rnikið
áfall fyrir doktorsefni jafnt og andmælendur
og dómnefnd þá sem dæmt hafði ritið hæft til
varnar. Engu að síður breyttu hvorki andmæl-
endur né dómnefndarmenn afstöðu sinni og
doktorsefnið uppskar nafnbótina eins og ekk-
ert hefði í skorist.23
Jens Axelsen orðabókarritstjóri í Kaup-
mannahöfn hefir nýverið skrifað grein um
Þorleif Repp þar sem hann dregur sannleiks-
gildi þessarar frásagnar í efa. Engu að síður
telur hann augljóst að Jens Mpller prófessor
hafi haft liorn í síðu Repps án þess að til-
greina vegna hvers, en til þess gátu margar
ástæður legið.24
Hið mikla frægðarorð sem fór af Rasmusi
Chr. Rask sem málfræðingi leiddi til þess að
leitað var hófanna að fá hann til að gerast
bókavörður við Advocates’ Library í Edin-
borg.25 Rask hafnaði boðinu með þeim fleygu
orðum að mönnum bæri að helga ættjörð
sinni alla krafta sína, enda hlaut hann stöðu
sem aukaprófessor í bókmenntasögu við
Hafnarháskóla með konungsúrskurði 14. maí
1825. Þá var á ný hafin leit að hæfum manni í
starfið og nú beindust augu manna fljótlega
að Repp. David Irving var í forsvari fyrir
hönd Advocates’ Library. Bréf fóru milli hans
og Rasks og R E. Mullers prófessors og síðar
biskups, sem raunar er þekktastur fyrir rit sín
um íslenskar fornbókmenntir. Þeir mæltu
með Þorleifi, og létu fylgja með að hann væri
mikill vinur Englendinga, snjall málvísinda-
maður og hefði brennandi áhuga á enskunt
bókmenntum. Nokkurrar varkárni gætti samt
í bréfi frá Rask til Irvings 18. júlí 1825, þar
sem hann gat þess að Þorleifur Repp hefði
erfiða skapsmuni og ætti auðvelt með að afla
sér óvina.26 Engu að síður fór svo að Repp var
ráðinn aðstoðarbókavörður við Advocates’
Library 19. nóvember 1825.
Mynd 3.
Jens Moller
prófessor
í guðfræði
(1779-1833).
Hann gerði sér
þá lítið fyrir og
reiddi fram stór-
eflis doðrant og
sýndi fram á að
doktorsritgerðin
væri svo að
segja orði til
orðs tekin upp
úr honum
45