Ný saga - 01.01.1996, Side 86

Helgi M. Sigurðsson
Mynd 3.
Gestum boðið i
ökuferð í hestvagni
á Árbæjarsafni.
und manns á sumri, þegar gestir á önnur sam-
bærileg söfn hafa gjarnan verið 5-10 þúsund.
Svona hefur þetta verið næstum því eins lengi
og menn muna og er orðin svo sjálfsögð stað-
reynd að menn eru hættir að minnast á það.
En hvað skyldi valda þessum góða árangri?
Ekki hafa þessi söfn sterkari fjárhagslega
bakhjarla en gengur og gerist og ekki hafa
þau staðið fyrir sérstökum kynningarherferð-
um. Svarið virðist því liggja aðallega í gerð
þeirra og staðsetningu. Bæjarhúsin að
Glaumbæ eru einstök og vega þyngst þar.
Safnið í Skógum hefur breiðari undirstöðu.
En einnig virðist ljóst að aðilar í ferðaþjón-
ustunni hafa hér veruleg áhrif.
I þessu sambandi er forvitnilegt að bera
safnið í Glaumbæ saman við nágranna þess,
Minjasafnið á Akureyri. Síðarnefnda safnið
er öflugasta minjastofnunin utan höfuðborg-
arsvæðisins og ætti að njóta þess markaðslega
að vera í stærsta kaupstað Norðurlands, sem
auk annars er mikill ferðamannabær. Og að-
sóknin er þar vissulega ágæt og hefur aukist
með árunum, meðal annars með endurnýjun
sýninga og viðburðum eins og handverksdög-
um, tónleikum og gönguferðum. Hún er samt
sem áður ennþá umtalsvert minni en í
Glaumbæ.19
Aðsókn að byggðasöfnum hefur almennt
farið vaxandi. Pó mætti hún vera meiri og það
sem hamlar í því efni er, eins og oft hefur ver-
ið bent á, annars vegar hve lík þau eru hvert
öðru og hins vegar hve þau eru mörg og smá.
Vandamálið við fyrrnefnda atriðið er að sér-
kenni einstakra héraða eru lítil hérlendis.
Fjölbreytileika er hins vegar unnt að ná með
verkaskiptingu milli safna, til dæmis með því
að láta þau einbeita sér að tilteknum atvinnu-
greinum, og hefur nokkuð verið gert á því
sviði. Sérstaklega er Austurland vel skipulagt
hvað það varðar.
Ekki hefur reynst unnt að leysa síðar-
84