Morgunblaðið - 26.03.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MARS 2011
✝ Þórdís Fjeld-sted fæddist í
Borgarnesi 5. des-
ember 1917. Hún
lést á sjúkrahúsinu
á Akranesi 14.
mars 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðrún Bergþórs-
dótttir húsmóðir, f.
1890, d. 1992, og
Þorkell Guðmunds-
son, f. 1874, d. 1926. Systkini
Þórdísar voru Guðrún Lilja
hjúkrunarkona, f. 1914, d. 1990,
og Reyðar Jóhannsson, sam-
mæðra, f. 1931, d. 1979.
Árið 1940 giftist Þórdís
Kristjáni Fjeldsted, f. 1914, d.
1991, bónda í Ferjukoti. Börn
laugsson, f. 1952, d. 2005. Börn
þeirra eru a) Sigurður Ingi, f.
1980, b) Guðlaugur, f. 1985,
unnusta Arna Þrándardóttir, f.
1985, sonur þeirra Ísólfur, c)
Þórdís, f. 1993. Unnusti Guð-
rúnar er Guðmundur Finnsson,
f. 1950.
Að loknu námi í Borgarnesi
fór Þórdís í Héraðsskólann í
Reykholti og útskrifaðist þaðan
1934. Þaðan lá leiðin í íþrótta-
skólann á Laugarvatni veturinn
1935-1936. Þórdís kenndi tvo
vetur íþróttir á Ísafirði en fór
síðan til frekara náms í íþrótt-
um til Danmerkur á íþrótta-
skólann Snoghoj árið 1938-
1939. Stundaði einnig nám við
Hússtjórnarskólann í Reykja-
vík. Þórdís og Kristján bjuggu
allan sinn búskap í Ferjukoti.
Útför Þórdísar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 26. mars
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
þeirra: 1) Sigurður,
f. 1941, maki Thom
Lomain, f. 1962,
sonur Sigurðar er
Andrés, f. 1984,
móðir Elsa Þor-
kelsdóttir. 2) Þor-
kell, f. 1947, maki
Heba Magnús-
dóttir, f. 1951.
Börn þeirra eru a)
Kristján, f. 1972, d.
1991, b) Magnús, f.
1973, maki Margrét Ástrós, f.
1973, börn þeirra eru Heba
Rós, Óliver Kristján og María
Sól, c) Heiða Dís, f. 1979, d) El-
ísabet, f. 1985, unnusti Axel
Freyr, e) Björgvin, f. 1989. 3)
Guðrún, f. 1952, maki hennar
var Þorsteinn Óskar Guð-
Konan bláklædda
– þín bjarta trú –
kyssti augu þín
á æskudögum.
Þú sást því land
og ljósar hallir
þar dapureygðir sjá dimmu.
(Jóhann Sigurjónsson)
Elsku amma mín. Ég kveð þig
með söknuði. Ég sem var viss um
að þú yrðir 100 ára. Það eru ótelj-
andi góðar minningar sem koma
upp í hugann. Ég var svo heppin
að fá að búa í næsta húsi við þig í
Ferjukoti og fá að umgangast þig
daglega. Ég man vel þegar ég var
11 ára, þá dó afi Kristján og ég
vildi ekki að þú værir ein í gamla
húsinu, svo ég svaf hjá þér af og
til í nokkur ár. Það var svaka góð-
ur tími og hugsa ég oft um þær
stundir sem við áttum saman
tvær. Byrjuðum við oft á því að
elda kvöldmat og var þá svínakjöt
í súrsætri sósu í miklu uppáhaldi.
Síðan fórum við oft í fótabað á
meðan við horfðum á sjónvarpið
og þú lést mig bera fótakrem á
okkur á eftir. Alltaf varst þú búin
að setja sængina mína á ofninn
svo hún yrði orðin heit þegar ég
færi að sofa. Svo spjölluðum við
um ýmislegt eins og gamla tíma
og tískuna, það var svo mikið
áhugamál hjá þér.
Aldrei hef ég smakkað betri
saltkjöt og baunir en hjá þér og
þín síðustu ár höfum við hjálpast
að við að elda þær á sprengidag-
inn, byrjuðum við þá oft um há-
degi og þú stóðst nánast allan
tímann við pottana og sagðir mér
til. Ég vona að ég geti gert þær
eins góðar og þú. Pönnukökurnar
þínar voru þær bestu, svo þunnar
og bragðgóðar, og þegar ég
spurði þig hver galdurinn væri
sagðir þú alltaf: hafa nóg af eggj-
um og íslenskt smjör. Það sem
einkenndi þig mest amma mín og
allir tóku eftir var hvað þú varst
alltaf vel til fara og elegant,
gekkst svo bein og tignarleg al-
veg fram á síðasta dag.
Ein góð minning um það er
þegar Björgvin bróðir fermdist,
þá fórstu í svörtu dragtinni í
kirkjuna og þegar veislan byrjaði
varstu komin í kjól og þegar leið á
veisluna varstu komin í þriðja
dressið. Þegar ég spurði þig
hvers vegna þú værir að skipta
svona um föt svaraðir þú að þú
ættir svo mikið af fallegum fötum
og yrðir að nota þau. Oft sagðir
þú við mig að ef einhver myndi
geta notað kjólana þína þá væri
það ég, og er ég nú frekar montin
að þú skyldir segja þetta.
Ég kveð þig með söknuði elsku
amma mín, en jafnframt með
þökk fyrir að hafa átt þig. Megi
Guð vaka yfir þér.
Heiða Dís.
„Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert
auga
en sér í lagi þau sem tárin lauga.“
Þau eru mörg tárin sem felld
hafa verið við fráfall elsku ömmu
minnar, Þórdísar Fjeldsted.
Hugurinn reikar víða, staldrar
við eina minningu. Við Gulli
frændi fengum oft að gista hjá
ömmu í „gamla húsinu“ í Ferju-
koti. Við vorum miklir grallarar
og amma tók þátt í því á sinn hátt.
Eitt sinn er við gistum þar viss-
um við að amma ætti ekkert Co-
coa puffs í morgunmatinn. Við
Gulli ræddum þetta í þaula og
komumst að þeirri niðurstöðu að
um morguninn myndum við
laumast heim – í næsta hús –
verða okkur úti um puffsið, án
þess að láta hana vita. Um morg-
uninn klæddum við dúkkur í nátt-
fötin okkar, settum í rúmin og
læddumst út. Er við komum til
baka, eftir drykklanga stund,
varðst þú auðvitað yfir þig hissa á
hve við hefðum sofið vel og lengi –
en auðvitað vissir þú betur, tókst
þátt í gríninu, eins og alltaf.
Vertu kært kvödd, elsku amma
mín.
Elísabet Fjeldsted.
Elsku amma. Þú varst alltaf
ein af glæsilegustu konum á Ís-
landi. Fórst nánast aldrei af bæ
nema í þínu fínasta pússi. Þú
varst alltaf að segja mér og öðr-
um hvernig við ættum að hafa
okkur til. Segja manni að sitja
beinn, greiða hárið og fara í ljós.
Þú hættir aldrei að hugsa um út-
litið og ert líklega enn að. Ef sólin
sást á lofti þá vissi maður alltaf
hvar maður myndi finna þig, úti í
sólbaði. Þú varst nánast alltaf ný-
komin úr lagningu, brún og sæt.
Ef það var ekki sól úti fórstu bara
í ljós.
Ósjaldan sagðir þú mér söguna
af því þegar þú veiddir stærsta
laxinn sem kona hefur veitt á
flugu í Svartastokk í Grímsá.
Laxinn kippti svo snöggt í að þú
dast í ána, en náðir að halda
stönginni og syntir niður stokk-
inn án þess að missa fiskinn og
náðir síðan að landa honum. Þú
sagðir að þetta væri allt því að
þakka hvað þú værir góð sund-
kona.
Gleymi því aldrei þegar ég var
með þér uppi í Ferjukoti, oftar en
ekki fórum við upp á loft í ljósa-
bekkinn. Fór með þér út í garð að
hjálpa þér að laga blómin sem þér
þótti svo vænt um. Þú varst alltaf
svo hress og kát. Kenndir mér að
baka og elda. Ég náði samt aldrei
að gera matinn og kökurnar jafn-
góðar og hjá þér.
En núna ertu farin og ég verð
að láta mér nægja að hugsa um
allar frábæru minningarnar sem
ég á um þig. Líklega ertu að baka
fyrir afa jólaköku með miklum
rúsínum og eitthvert meira góð-
gæti.
Ég elska þig elsku amma mín.
Hvíldu í friði.
Þín
Þórdís.
Elsku amma Dodda, við áttum
eftir að gera svo margt saman og
þrátt fyrir aldur þinn fannst okk-
ur við hafa nægan tíma. Við trúð-
um því ekki að þú værir á förum
og í eigingirni okkar finnst okkur
það ósanngjarnt að þú hafir þurft
að kveðja svona snöggt.
Við söknum þess að heyra ekki
í þér fyrir svefninn, geta sagt þér
fréttir af okkur og lífinu í Reykja-
vík, fengið uppskriftir, heimsótt
þig, hlegið með þér, bakað vöffl-
ur, farið í bíltúr og alls sem við
gerðum með þér. Þú vildir fylgj-
ast með öllu, hvort sem það var
nýjasta tíska, útsölur eða ætt-
ingjarnir. Við trúum því að þú
haldir áfram að fylgjast vel með,
með uppsett hár, brúna húð og
bleikan varalit. Við munum sjá til
þess að Ísólfur fái að heyra allt
um ömmu Doddu sem þótti svo
undurvænt um litla karlinn sinn.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Ástarþakkir fyrir allar góðu
minningarnar. Við söknum þín.
Þín
Guðlaugur, Arna og Ísólfur.
Þórdís Þorkelsdóttir Fjeldsted
var tilkomumikil kona. Hún var
hávaxin, teinrétt og tíguleg.
Drottning heima og að heiman.
Ég kynntist henni fyrir hartnær
30 árum þegar leiðir mínar og
eldri sonar hennar lágu saman
um stund. Til varð vinskapur og
væntumþykja sem haldist hefur
allar götur síðan.
Á fyrstu æviárum Andrésar
sonar míns heimsóttum við þau
hjón Kristján og Þórdísi Fjeld-
sted í Ferjukoti reglulega. Og
þangað var ævinlega gott að
koma. Heimili þeirra var ekkert
venjulegt heimili. Þar sveif
menningin og sagan yfir vötnum.
Heimilið var gestkvæmt og á
sumrin voru þeir margir sem þar
komu við til að kaupa lax. Þórdís
var stjórnsöm og full af atorku
enda stýrði hún þessu mann-
marga og gestkvæma heimili um
áratuga skeið. Kristján, sem þá
var byrjaður að missa heilsuna,
var andstæða hennar, ætíð svo
rólegur. Þau voru glæsileg hjón
og samrýnd. Upp í hugann koma
minningabrot frá þessum árum.
Hún í eldhúsinu að sjóða nýveidd-
an laxinn eða að útbúa meðlæti á
meðan gæsin bakast í ofninum.
Búið að leggja á borð fyrir á ann-
an tug heimilismanna og gesta.
Hann í stólnum sínum í bókaher-
berginu að ræða við einhvern
gestinn. Við Þórdís að spjalla
saman yfir kaffibolla og jafnvel
sérríglasi þar sem tískan og nýj-
asta línan í snyrtivörum var oftar
en ekki krufin til mergjar.
Eftir að Kristján féll frá áttum
við saman margar samveru-
stundir í Reykjavík. Þó svo lífs-
starf Þórdísar hafi verið að stýra
stóru sveitaheimili, þá var hún
borgardama fram í fingurgóma.
Hún naut þess að sitja yfir kaffi-
bolla á Hótel Borg eða fara í
búðaráp á Laugavegi.
Með árunum fækkaði heim-
sóknum mínum í Ferjukot. Fjöl-
skyldan og vinnan tóku æ meiri
tíma og búseta erlendis um nokk-
urra ára skeið setti sambandi
okkar takmörk. En við héldum
alltaf sambandinu og vináttan og
væntumþykjan hélst óbreytt. Við
Andrés heimsóttum hana á Dval-
arheimili aldraðra í Borgarnesi
nokkrum dögum fyrir jól. Hún
var að sjálfsögðu búin að skipu-
leggja daginn, heimsókn til dótt-
ur hennar þar sem við áttum góð-
an eftirmiðdag með þeim
mæðgum og Þorkeli. Ekki grun-
aði mig þá að það yrði í síðasta
sinn er við hittumst. Með þessum
fáu og fátæklegu orðum vil ég
þakka Þórdísi fyrir allar okkar
góðu og hlýju samverustundir.
Að þekkja hana voru forréttindi
og fyrir þau forréttindi verð ég
ætíð þakklát.
Við Már sendum börnum
hennar og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Minningin um stórbrotna
konu mun lifa með okkur.
Elsa S. Þorkelsdóttir.
Borgarfjarðarsólin er hnigin
til viðar. En það viðurnefni fékk
frænka mín, frú Þórdís Fjeldsted
í Ferjukoti, á sínum blómaárum,
fyrri hluta 20. aldar. Það er á eng-
an hallað að telja Þórdísi eina
tígulegustu konu sinnar tíðar.
Henni má líkja við Snæfríði Ís-
landssól eða Hallgerði langbrók,
slík var andleg og líkamleg reisn
Þórdísar og allt fas og framkoma.
Frúin sást í sal hvar sem hún kom
og fór og var umtöluð og um-
svermuð. Þórdís var hávaxin og
bein í baki; samsvaraði sér vel,
með háleitan háls og stórgert
andlit, skarpeygð með velgert
enni og kinnbein og vellagað nef
og varir. Ljósleitt hárið var jafn-
an vel til haft svo eftir var tekið.
Þórdísi lá hátt fallegur rómur og
málfarið var vandað. Hún hafði
taumhald á skapi sínu; ákveðin,
stjórnsöm og föst fyrir. Frúin var
óhrædd að láta skoðanir sínar í
ljós þótt þær færu á skjön við við-
mælanda eða tíðaranda.
Þórdís var ekki allra en frænd-
rækin og vinföst með afbrigðum.
Klæðaburður hennar var klass-
ískur í Parísarstíl og skartgripi
bar hún vel.
Ferjukot var lengst af í miðri
þjóðbraut og annálað heimili fyrir
gestrisni og höfðingsskap. Að
Þórdísi löðuðust stórbrotnir per-
sónuleikar, þ.á m. Halldór Lax-
ness frændi hennar, Hermann
Jónasson forsætisráðherra, Jó-
hannes á Borg hótelhaldari og
glímukóngur. Og ekki síst bænd-
ur og búalið. Þeir sem sóttu Þór-
dísi heim nutu andagiftar hennar;
kímnigáfu, frásagnargleði og
fróðleiks um ættir, menn og mál-
efni, íþróttir, laxveiði, hesta-
mennsku og sauðfjárbúskap.
Þórdís fylgdist alla tíð vel með
veðurfari og ekki síst þjóðmálun-
um. Þórdís fæddist 1917 og var
alin upp í Borgarnesi á rómuðu
og gestrisnu kaupmannsheimili.
Hún missti föður sinn, Þorkel
Guðmundsson, í barnæsku en
móðirin var sú merkiskona Guð-
rún Bergþórsdóttir, ættuð frá
Langárfossi. Guðrún ól börnin
sín upp í íslenskum jarðvegi eins
og hann gerist hvað bestur. Þór-
dís var send til mennta fyrst í
Reykholtsskóla og síðan íþrótta-
skólann á Laugarvatni og sló á
báðum stöðum í gegn fyrir dugn-
að og glæsileik. Eftir útskrift
kenndi hún veturlangt á Laugar-
vatni og einnig Ísafirði og hafði
gott lag á nemendum sínum og
var vinsæl með afbrigðum. Þá
kenndi Þórdís sumarlangt sund
hjá Sigurjóni á Álafossi, iðnjöfri
og íþróttafrömuði. Síðar siglir
hún til Danmerkur til framhalds-
náms í íþróttum og hússtjórn og
lét vel af náminu og tveggja ára
dvöl þar í landi.
Þórdís giftist 1940 glæsimenn-
inu Kristjáni Fjeldsted í Ferju-
koti og þar með leggur hún
kennsluna á hilluna og gerist hús-
freyja á einu sögufrægasta lax-
veiðibýli landsins með aldagaml-
an grunn og tengsl við England. Í
Ferjukoti var Þórdís kjölfestan
og stjórnaði með reisn heimilis-
haldinu hátt í sjö áratugi. Börnin
þrjú, þau Sigurður, Þorkell og
Guðrún, nutu ríkulegrar leið-
sagnar foreldra sinna og ekki síst
móðurinnar eftir að Kristján lést
1991 eftir langvarandi veikindi.
Þórdís Fjeldsted var dáð ætt-
móðir og hélt saman fjölskyldu
sinni í blíðu og stríðu. Hún varð
aldrei gömul í anda og hélt reisn
sinni þar til yfir lauk. Blessuð sé
minning þín.
Ármann Reynisson.
Þórdís Fjeldsted, stórfrænka
mín og vinkona, er látin á 93. ald-
ursári. Dodda, eins og hún var
jafnan kölluð, bjó í Ferjukoti við
Hvítá í Borgarfirði. Þar lifði hún
eins og drottning í ríki sínu og var
höfðingi heim að sækja. Mér
finnst dæmigerð sagan sem dótt-
ir mín og tengdasonur sögðu eftir
að hafa heimsótt Doddu í Ferju-
kot einhverju sinni. Hún vildi
auðvitað bjóða upp á góðgerðir en
þau afþökkuðu allan viðurgjörn-
ing. Ætluðu bara að líta inn.
Hvorki kaffi, sérrí, smákökur né
slátur. Þegar þau kvöddu bað
Dodda þau í guðanna bænum um
að segja mér að hún hefði reynt
að bjóða upp á allt sem hún átti en
þau hefðu ekkert viljað þiggja.
Ekki skyldi láta það spyrjast um
sveitir að gestrisni hennar væri
ekki söm við sig.
Dodda var tignarleg í fasi og
framkomu og ætíð afskaplega vel
tilhöfð og glæsileg kona. Hún hélt
reisn sinni allt til dauðadags. Ég
mun sakna kvöldsímtalanna sem
við frænkur áttum á efri árum og
höfðum báðar gagn og gaman af.
Ég og fjölskylda mín sendum
fjölskyldu Doddu einlægar sam-
úðarkveðjur.
Fari frænka mín í Guðs friði.
Halldís Bergþórsdóttir.
Þrátt fyrir að Þórdís Fjeldsted
væri komin á 94. aldursár var
mér verulega brugðið er ég frétti
af andláti hennar. Þórdís var svo
lífsglöð og ungleg og í rauninni
fátt, ef nokkuð, í fari hennar sem
minnti á gamla konu – hvað þá að
endalokin væru nærri.
Ein af fyrstu minningum mín-
um um Þórdísi er frá hesta-
mannamóti í Faxaborg um miðj-
an sjöunda áratuginn. Þórdís var
klædd einstaklega fallegum,
klæðskerasaumuðum reiðfötum,
með svartan reiðhjálm, og ég,
krakkinn, hafði aldrei séð nokkra
konu jafn fallega og glæsilega til
fara. Síst af öllu á hestamanna-
móti.
Þórdís var sannkölluð hefð-
arfrú og bar alls staðar af sökum
glæsileika. Hún bjó yfir einstak-
lega töfrandi og sterkum per-
sónuleika, sem setti svip sinn á
umhverfið, sama hvort hún stóð
við gömlu kokseldavélina í kjall-
aranum í Ferjukoti eða hafði ofan
af fyrir gestum uppi í stofu. Gest-
irnir gátu verið af margvíslegum
toga: jafnt fjölskylda og vinir eða
máttarstólpar þjóðfélagsins og
erlendir auðkýfingar. Umgjörðin
hæfði henni svo vel, því heimilið
minnti meira á sveitasetur er-
lends aðalsmanns en íslenskan
sveitabæ. Þórdís var heimsborg-
ari fram í fingurgóma, hafði víða
komið og sagði skemmtilega frá.
Sem krakki og unglingur átti
ég því láni að fagna að vera
heimagangur í Ferjukoti, því með
okkur Gunnu myndaðist einlæg
vinátta fyrir hátt í hálfri öld. Í
rauninni veit ég ekkert hvort kom
fyrst, vinátta mín og Gunnu eða
vinátta foreldra okkar, en þannig
er því farið með þá sem eiga því
láni að fagna að kynnast öðrum
eins tryggðatröllum og Ferju-
kotsfólkinu, að vináttuböndin
mynda þéttriðið net til allra átta
og ég get með sanni sagt að ég og
fjölskylda mín öll tengjumst allri
Ferjukotsfjölskyldunni sterkum
vinaböndum, sem ég er ævinlega
þakklát fyrir.
Síðustu árin, þegar Þórdís
dvaldist í Borgarnesi, var til siðs
að stoppa á dvalarheimilinu og
hafa Þórdísi með í bílnum upp að
Ölvaldsstöðum, þar sem við
Gunna vorum ýmislegt að sýsla á
meðan mæður okkar sátu og
dreyptu á sérríi inni í stofu og
röbbuðu um alla heima og geima.
Oft barst talið að gömlu dögunum
og sameiginlegum vinum þeirra
sem þegar höfðu lagt upp í ferð-
ina löngu. Nú verður ekki stopp-
að lengur í Dvalarheimilinu í
þessum sama tilgangi en eftir lifir
þakklætið fyrir að hafa kynnst
þessari eftirminnilegu og hjarta-
hlýju sómakonu, sem mér þótti
svo vænt um og bar svo mikla
virðingu fyrir. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Ég votta fjölskyldunni allri
mína einlægustu samúð.
Guðlaug Kjartansdóttir.
Látin er á 94. aldursári Þórdís
Fjeldsted eða hún Þórdís í Ferju-
koti eins og hún var jafnan nefnd.
Það munu vera næstum 50 ár
síðan við félagarnir komum fyrst
í Ferjukot. Við höfðum kynnst
Sigga eldri syni þeirra Þórdísar
og Kristjáns er við vorum sam-
tímis í London. Var okkur boðið í
veiðiskap í Borgarfjörðinn og var
gist í Ferjukoti. Okkur var strax
einstaklega vel tekið af allri fjöl-
skyldunni, Þórdísi, Kristjáni,
Kela og Gunnu. Ekki skemmdi
fyrir að Þórdís hafði kennt móður
annars okkar leikfimi vestur á
Ísafirði á árunum fyrir stríð.
Þessi heimsókn var upphafið
að áralangri vináttu okkar við
fjölskylduna í Ferjukoti og þær
eru ófáar ferðirnar í Borgarfjörð-
inn í gegnum árin og ávallt var
gist hjá Þórdísi, jafnt sumar sem
vetur. Nutum við þar einstakrar
gestrisni alls heimilisfólksins og
voru þetta mikil forréttindi fyrir
okkur félagana að eiga þarna
samastað og vera ávallt tekið
nánast sem heimilismeðlimum.
Þórdís var eftirminnileg kona,
glæsileg í fasi, há og spengileg
enda hafði hún stundað íþróttir á
sínum yngri árum. Mikið mæddi
á húsmóðurinni í Ferjukoti á
þessum árum enda Ferjukot í
þjóðbraut og gestagangur mikill.
Um tíma var rekin „sjoppa“
ásamt bensínsölu og ætíð var
mikill erill við að afgreiða lax til
þeirra er framhjá fóru.
Það var oft fróðlegt að ræða
við Þórdísi, hún var fróð og vel
lesin, var vel „inni í málunum“
eins og sagt er. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Gat verið stjórnsöm
og tók oft ekki nei fyrir svar eink-
um þegar matast var.
Lífið var ekki alltaf „dans á
rósum“ hjá Þórdísi. Hún og henn-
ar fjölskylda urðu fyrir ýmsum
Þórdís Fjeldsted
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
MARIE MAGDALENA DERIVEAU,
Borgarheiði 16,
Hveragerði,
áður til heimilis á Skólastíg 13,
Stykkishólmi,
lést á Landspítala við Hringbraut föstudaginn 18. mars.
Útför fer fram frá Landakotskirkju, Reykjavík, mánudaginn
28. mars kl. 15.00.
Marc Deriveau,
börn, tengdabörn og barnabörn.