Morgunblaðið - 07.04.2011, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 2011
✝ Þóra Her-mannsdóttir
fæddist 15. maí
1937. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð 30. mars 2011.
Foreldrar Þóru
voru Hermann Val-
geirsson, f. 16. októ-
ber 1912, d. 15. apr-
íl 1990, og Þuríður
Pétursdóttir, f. 4.
janúar 1912, d. 2.
júní 1983. Systkini Þóru voru átta
og af þeim eru fimm á lífi.
Þóra giftist þann 4. júlí 1964
eftirlifandi eiginmanni, Karli
Stefánssyni frá Stóra-Dunhaga í
Hörgárdal, f. 21. desember 1930.
Foreldrar Karls voru Stefán
Árnason, f. 6. september 1900, d.
8. apríl 1959, og Sigrún Árnadótt-
ir, f. 23. júlí 1902, d. 15. nóvember
f. 28. september 2006.
Þóra ólst upp í Myrkárdal með
foreldrum sínum og systkinum
en fjölskyldan flutti síðar í
Hallfríðarstaðakot í Hörgárdal.
Hún stundaði nám við Hússtjórn-
arskólann á Blönduósi 1956-
1957. Þóra tók þátt í búskap for-
eldra sinna en vann einnig við
ýmis störf, s.s. hótel- og þjón-
ustustörf m.a. í Keflavík og
Laugarvatni þar til hún stofnaði
heimili á Akureyri með Karli og
annaðist uppeldi sinna fjögurra
barna. Þóra fór aftur út á vinnu-
markaðinn og starfaði hún þá
við umönnunar- og uppeldisstörf
í leikskóla og síðast í sérskóla,
þar sem færni hennar sem uppal-
anda nýttist vel.
Þóra verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag, 7. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 13.30.
1984. Þóra og Karl
bjuggu lengst af í
Þingvallastræti 24 á
Akureyri. Börn Þóru
og Karls eru: 1) Stef-
án Lárus Karlsson, f.
5. febrúar 1965,
kvæntur Elisabeth
Jóhönnu Zitterbart,
og eru börn þeirra
Karl, f. 18. apríl
1995, Astrid María, f.
7. maí 1997, Bergur
Þór, og Benedikt, fæddir 19. ágúst
1999. 2) Hermann Þór, f. 15. apríl
1966, hann var kvæntur Sólveigu
Ólafsdóttur sem lést 2007, og er
dóttir þeirra Sigurlína Margrét, f.
1. febrúar 2000. 3) Snorri, f. 12.
janúar 1968, unnusta hans er
Ragnheiður Árnadóttir. 4) Rósa, f.
18. september 1974, og sonur
hennar er Jón Snævar Bjarnason,
Elsku mamma mín er fallin
frá. Mikil sorg ríkir í hjarta
mínu en engu að síður er ég svo
innilega þakklát fyrir að vera
dóttir hennar mömmu. Mamma
hefur ávallt verið minn besti
vinur. Við gátum spjallað um
allt milli himins og jarðar og ég
gat alltaf treyst henni fyrir öllu
því sem mér lá á hjarta. Við sát-
um gjarnan tvær í eldhúsinu í
Þingvallastræti og síðar í
Smárahlíðinni og ræddum málin
og þær voru ófáar gönguferð-
irnar sem við fórum í, gjarnan
inn í Kjarnaskóg eða yfir gömlu
brýrnar til þess að spjalla sam-
an. Hún mamma var einstaklega
skilningsrík og hlý, hafði óbil-
andi trú á mér og gat alltaf
stappað í mig stálinu og létt
mína lund. Hún var yndisleg
amma og barnabörnin voru
hennar líf og yndi. Þegar ég
eignaðist Jón Snævar var hún
alveg að springa úr monti og
fannst hann fallegasta barn í
heimi. Þau áttu margar góðar
stundir saman og var hún ein-
staklega dugleg að leika við
hann og spila.
Það er afar erfitt að vita til
þess að hún sé farin og fái ekki
að fylgjast með því þegar Jón
Snævar missir fyrstu tönnina
sína, byrjar í skóla og öllu því
sem er fram undan hjá honum
og mér. En hlutverk mitt er
núna að halda á lofti minning-
unni um mína yndislegu móður
og sjá til þess að Jón Snævar
viti hversu frábæra ömmu hann
átti sem elskaði hann og mig af
öllu sínu hjarta. Minning þín
verður ávallt ljós í lífi okkar –
hvíl í friði, elsku mamma.
Þín dóttir,
Rósa.
Elsku mamma.
Á uppvaxtar- og mótunarár-
um var ómetanlegt að alast upp
hjá þér og hefur þú gert mig að
þeim manni sem ég er í dag. Þið
pabbi veittuð mér og systkinum
mínum alltaf mikinn stuðning,
reynduð hvorki að stjórna né
hafa áhrif á ákvarðanir okkar
heldur sýnduð þið okkur fullt
traust og studduð okkur í því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur.
Fjölskyldan í Þingvallastræt-
inu var samhent, við hjálpuð-
umst að heima fyrir og um helg-
ar heimsóttum við gjarnan afa
og ömmu í sveitinni og frænd-
fólk í Hörgárdalnum, fórum í
útilegur eða dagsferðir með
nesti. Þessar ferðir höfum við
oft rifjað upp saman, síðast fyrir
aðeins fáeinum vikum, t.d. ferða-
lagið þegar ég var á sjötta árinu
og við keyrðum austur á Höfn í
Hornafirði á bláa Ford-Bronco.
Við erum líka heppin hvað pabbi
var duglegur að taka myndir í
ferðunum, en þær eru ómetan-
legar heimildir, og hafðir þú
gaman af að fara í gegnum þær
síðustu árin.
Oft var ys og þys í Þingvall-
astrætinu því við börnin fjögur
vorum fjörug og lífleg, og við
bættust vinir okkar sem komu
heim að leika, í kaffi komu afar
og ömmur, ættingjar og vinkon-
ur þínar og alltaf var rúm fyrir
fleiri í litla eldhúsinu þar sem
allir fengu kaffi og áttu saman
góðar stundir. Heimili þitt var
alltaf jafn fallegt þó mörgu og
mörgum væri að sinna.
Mér er það minnisstætt, þeg-
ar ég var í prófunum í MA og
sat stíft við og las; vel hugsaðir
þú um strákinn þinn, bakaðir
kökur og eldaðir uppáhaldsmat-
inn hans. Þú varst alltaf
reiðubúin til að sýna mér stuðn-
ing og hlýju.
Eftir að ég flutti suður kom
ég norður til ykkar nokkrar
ferðir á ári, það var alltaf gaman
að koma til þín, skrafa í eldhús-
horninu, ganga með þér um
Kjarnaskóg, rölta um Lystigarð-
inn eða kíkja á Bláu könnuna.
Þú varst alltaf jafn glöð að sjá
mig, fá að heyra hvernig lífið
gengi fyrir sig hjá mér og deila
með mér sorg og gleði. Ég er
svo þakklátur fyrir öll árin okk-
ar saman og allt sem þú hefur
gefið mér. Þú verður alltaf stór
hluti í lífi mínu.
Þinn sonur,
Snorri.
Að morgni miðvikudags 30.
mars sl. fékk ég þær fréttir að
Þóra föðursystir mín hefði dáið
um nóttina. Mér finnst gengin
einstaklega kærleiksrík og
hjartahlý manneskja. Þóra bjó á
Akureyri með sína fjölskyldu en
pabbi með fjölskyldu sína í bæn-
um. Það þýddi að ég hitti ekki
Þóru marga daga á ári en við
fjölskyldan renndum norður á
hverju ári og þá gisti ég oft í
Þingvallastrætinu þar sem við
Rósa lékum okkur saman. Þóra
tók alltaf vel á móti mér og
þann tíma sem ég var fyrir
norðan hverju sinni vildi hún að
við Rósa ættum skemmtilegar
stundir. Hún gaf okkur pening
fyrir sundi, nammi og ís. Við
fengum að velja okkur spólu og
oft fengum við pitsur eða
Crown-kjúkling í matinn á með-
an hitt heimilisfólkið fékk annað
að borða. Ég minnist þess ekki
að Þóra hafi nokkru sinni ha-
stað á okkur, eða nokkra aðra
manneskju ef því er að skipta,
og aldrei hvorki þá né síðar hef
ég séð hana skipta skapi. Hún
var alltaf létt í lund og bjó yfir
mikilli glaðværð.
Þóra hafði alltaf mikinn
áhuga á mínu lífi og því sem ég
var að fást við hverju sinni
hvort heldur var grunnskóla-
námið, kórsöngur, menntaskóla-
böll eða laganámið. Þegar ég
var barn ræddi hún við mig sem
jafningja og börn hafa alltaf
verið elsk að Þóru. Hún hafði
sjálf mjög gaman af fólki og
maður skynjaði væntumþykju
hennar í manns garð og ann-
arra. Þóra kom nokkrum sinn-
um í næturgistingu í Holtsbúð-
ina, oftast þegar hún var í
einhverjum læknaheimsóknum.
Þegar ég er um tólf ára aldur
kom hún og dvaldist í nokkurn
tíma og þá spjölluðum við mikið
saman. Í kveðjugjöf gaf hún
mér handklæði með mynd af
skriðsundsmanni. Mér fannst
þetta þvílíkt flott gjöf og hef
farið svo vel með handklæðið að
ég á það ennþá og nota í dag og
það hefur alltaf minnt mig á
Þóru.
Því miður veiktist Þóra fyrir
allmörgum árum af parkinsons-
sjúkdómnum og þá alltof ung.
Það hlýtur að vera hverjum
manni raun að geta ekki haft
stjórn á líkama sínum og finna
að dagleg orka manns fer að
mestu leyti í að hafa stjórn á
honum. Aftur sýndi Þóra hversu
mikil manneskja hún var og
andlega sterk er hún tókst á við
sjúkdóminn af æðruleysi og að
því er manni virtist aðlagaðist á
ótrúlegan hátt breyttum lífs-
gæðum. Nú eru þrautir hennar
á burt.
Ég vil votta Kalla, Lalla,
Hermanni, Snorra, Rósu og fjöl-
skyldum þeirra samúð mína og
eftirlifandi systkinum Þóru. Ég
veit að þau systkinanna sem
farin eru ásamt ömmu og afa
hafa þegar tekið á móti Þóru í
Sumarlandinu. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Erla Þuríður Pétursdóttir.
Erfitt er að trúa því að Þóra
móðursystir okkar sé fallin frá.
Hún gegndi ávallt sérstöku hlut-
verki fyrir okkur systkinin og
góðvild hennar í okkar garð var
einstök. Í raun litum við á hana
sem ömmu og betri ömmu hefð-
um við ekki getað óskað okkur.
Það var alltaf hlýlegt að koma
á heimili þeirra Þóru og Kalla á
Akureyri og þar leið okkur vel.
Ýmislegt var brallað þar og
Þóra lagði sig alla fram við að
gleðja okkur. Hún tók alltaf á
móti okkur opnum örmum og
léði okkur eyra ef eitthvað bját-
aði á. Hún fylgdist með okkur
og sendi okkur oft hlýjar kveðj-
ur, hvatningu og gjafir. Minn-
isstætt er hvernig hún gat spilað
við okkur ólsen-ólsen klukku-
stundum saman og laumað að
okkur hvítum Mentos þegar
færi gafst. Að sama skapi var
gott að fá Þóru í heimsókn til
okkar í Reykjavík. Henni fylgdi
þægileg ró sem var svo mik-
ilvæg þegar við tókum okkur frí
frá amstri daganna og gripum í
spil og spjölluðum saman.
Við kveðjum Þóru frænku
með þökkum fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með
henni. Minning hennar mun lifa
alla tíð í hjörtum okkar.
Einar Kári og Una Særún.
Þóra Hermannsdóttir er látin.
Við, sem höfum lifað langa ævi,
þekkjum vel söknuðinn, er fylgir
því þegar kær vinur hverfur á
braut. Hann fyllir hugann og
verður oft sár, jafnvel þótt ekki
væri annar kostur fyrir höndum
en sá sem orðinn er. Óhjá-
kvæmilega bærast margar hugs-
anir í huga manns, ekki síst
hugsanir frá löngu liðnum tíma
þegar lífið brosti við manni og
allar bollaleggingar um lok þess
víðs fjarri.
Það er ekki ávallt auðvelt að
skilja hvers vegna við bindum
vináttubönd við einn fremur en
annan. Hvað Þóru varðar var
það þó vandalaust, því að fram-
koma hennar og verk voru með
þeim hætti að allir hlutu að
meta það og virða. Góðvild og
glaðlyndi voru henni eðlislæg og
nutu þeir þess er hún hafði sam-
skipti við.
Mikil og traust vinátta var
milli foreldra Þóru og okkar
sem þessar línur ritum. Þó að
við séum svo lánsöm að hafa átt
og eiga enn fjölda góðra vina,
munu þeir fáir vera traustari en
Þóra var og systkinahópurinn
hennar. Oft var Þóra hjá okkur
á þeim árum er börnin okkar
voru að fæðast eitt af öðru og
miklar annir við búskapinn og
önnur störf. Hjá okkur var hún
þegar hún og eftirlifandi eig-
inmaður hennar ákváðu að eyða
saman ævidögunum og eins og
að líkum lætur dró ekki úr sam-
skiptum okkar við það. Má
nefna að þegar börnin okkar
fóru að sækja skóla á Akureyri
héldu þau oft til hjá Þóru og
Kalla. Margar voru heimsókn-
irnar til þeirra þegar farið var í
bæinn og oft komu þau líka til
okkar út í sveitina. Þessa alls
minnumst við nú og þökkum af
heilum hug.
Mörg ár eru nú liðin síðan
Þóra fór að kenna parkinsons-
sjúkdóms, er setti mjög mark
sitt á líf hennar allt til æviloka.
Var þó allt gert sem hægt var til
þess að hamla gegn áhrifum
hans. Hún flutti upp á Hlíð fyrir
rúmum tveimur árum og dvaldi
þar síðan. Erfiðleikarnir buguðu
Þóru þó ekki, hún varð um tíma
frískari en áður, fór meira að
segja stundum út með göngu-
grindina sína og gekk þar um
sér til hressingar. Það var
stundum eins og Þóra gæti ekki
sætt sig við hvernig heilsu henn-
ar var háttað, sleppti grindinni
og gekk um eins og ekkert væri.
Glaðlyndinu hélt hún alla tíð,
betur en flestir aðrir hefðu get-
að, fylgdist grannt með börn-
unum og barnabörnunum og bar
hag þeirra mjög fyrir brjósti.
Alla tíð var hún félagslynd og
naut samskipta við vini og kunn-
ingja sem hún átti marga. Á síð-
asta sumri fór hún með okkur
og fleira fólki í ferðalag út að
Laufási og til Grenivíkur. Víst
er að hún hafði af túrnum mikla
ánægju.
Þessi minningarorð eru orðin
fleiri en þeim var ætlað. Þó finn-
um við að svo ótalmargt er
ósagt. Að leiðarlokum þökkum
við af alhug allt það sem við átt-
um saman. Við minnumst Þóru
hlýjum huga og sendum fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur með von um að ljúfar
minningar um hana sem nú er
horfin héðan ylji þeim um ókom-
in ár.
Guð blessi minningu Þóru
Hermannsdóttur.
Halldóra og Arnsteinn.
Þóra Hermannsdóttir
Sigurður var jarð-
sunginn frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 1. apríl 2011.Við
stöndum við eldhús-
gluggann, móðir mín og ég, að
Hraunteigi 30 og horfum eftir
ungu pari ofan götuna. Parið hafði
laumað sér út svo litið bar á.
„Hann stingur við,“ sagði móðir
mín og virti fyrir sér unga mann-
inn, sem leiddi systur hennar. Já,
ungi maðurinn stakk við fæti.
Þetta var Sigurður Magnússon,
ungur, glæsilegur maður, sem átti
sér stóra drauma sem íþróttamað-
ur, hlaupari, en berklar í mjöðm
gerðu þá að engu. Margir hefðu
látið slíkt áfall hefta sig, dregið sig
inn í skel og þegið örorku. En ungi
maðurinn, Sigurður Magnússon
tók þessu áfalli af mikilli hetju-
lund. Ef þessi leið var honum lok-
uð þá opnaðist honum alltaf önn-
Sigurður
Magnússon
✝ SigurðurMagnússon var
fæddur á Reyð-
arfirði 2. júní 1928.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 27.
mars 2011.
ur.
Sigurður gafst
ekki upp. Hann fann
sér ný verkefni og
réðst í þau af ótrú-
legum þrótti og
kjarki. Stundum
jafnvel langt á undan
sinni samtíð. Það
skemmti honum. Að
brjótast áfram með
nýjar hugmyndir,
sjá þær verða að
veruleika standa stoltur og keikur
jafnvel þó allt gengi ekki alltaf
upp. Það truflaði hann ekki. Hann
sá alltaf nýja möguleika, ný tæki-
færi.
Litlu eftir 1950 tók Sigurður við
gamalgróinni matvöruverslun,
Blöndu, sem var á horni Berg-
staðastrætis. Þar stillti hann upp
vörum á afgreiðsluborðin svo fólk
gæti skoðað vörurnar og afgreitt
sig sjálft. Þetta hafði ekki sést í
nýlenduvöruverslunum þess tíma.
Því má segja að þetta hafi verið
vísir að fyrstu sjálfsafgreiðslu-
versluninni í Reykjavik. Síðar reið
hann á vaðið og stofnsetti versl-
unina Melabúðina við Hagamel.
Fáir höfðu trú á slíkri verslun.
Verslun þar sem viðskiptavinirnir
ýttu á undan sér körfum og týndu
vörur í þær. Síðar kom Austurver
og svo var verslun tengdaföður
hans Sigurðar Pálmasonar á
Hvammstanga breytt í sjálfsaf-
greiðsluverslun. Þá fyrstu sinnar
tegundar á landsbyggðinni. Í kjöl-
far þessa spruttu sjálfsafgreiðslu-
verslanir upp víða um land.
Óhemju vinna lagðist á herðar
Sigurðar varðandi þessi störf og
ekkert þeirra var svo lítilvægt að
hann væri ekki boðinn og búinn að
setja sig inn í það og taka þátt.
Þegar Melabúðin var byggð, tíndi
hann upp nagla við blokkir sem
voru í byggingu, rétti þá og af-
henti smiðunum, skóf timbur og
raðaði síðan vörum í hillur.
Dugnaður og jákvæðni í garð
samferðamanna sinna, einkum þó
í garð ungs fólks fylgdi ávallt brosi
hans og framkomu. Fáar veislur
voru haldnar í fjölskyldunum svo
ekki stæði Sigurður upp og héldi
ræðu og þá margar hreint frábær-
ar. Hvatningarorð hans voru að
láta ekki mótlæti brjóta sig niður
heldur hafa augun opin fyrir nýrri
hugsun, nýjum tækifærum. Ekki
er þó ósennilegt að fjölskyldan
hafi misst af mörgum af hans frí-
stundum því þeim varði hann
óþreytandi í íþróttirnar, fyrir fatl-
aða og aðra sem honum fannst að
þyrftu á kröftum hans og bjart-
sýni að halda.
Menn eins og Sigurður færa
okkur mörg skref fram á veginn.
Sigurður Magnússon, drengurinn
að austan sem ætlaði að verða
mikill íþróttamaður, hefur nú
kvatt annasamt líf, hann hefur
mörgum verið fyrirmynd atorku
og dugnaðar. Ég kveð hann af
virðingu, hvíli hann í friði.
Arthur Knut Farestveit.
Sigurður Magnússon, fyrrver-
andi framkvæmdastjóri og kaup-
maður, einn af brautryðjendum ís-
lenskrar verslunarsögu, er fallinn
frá. Góð kynni okkar Sigurðar hóf-
ust þegar ég tók við rekstri Mela-
búðarinnar 1979 en hann reisti og
opnaði Melabúðina 4. júlí 1956.
Hún var fyrsta kjörbúðin í
Reykjavík með sjálfsafgreiðslu
fyrir viðskiptavini en verslunin
skar sig strax frá öðrum hverfis-
verslunum hvað varðar mikið
vöruúrval, hátt þjónustustig og
kjötborð á einum stað en fram að
því þurfti fólk að sækja og greiða
fyrir þessar vörur sér. Í áranna
rás hefur Melabúðin þróast fram á
við en lengi býr að fyrstu gerð.
Gömlu gildin hans Sigurðar eiga
sinn þátt í því að Melabúðin er í
senn hverfisverslun og ákveðin
menningar- og félagsmiðstöð. Sig-
urður var einnig í framvarðarsveit
kaupmanna, einn af stofnendum
Austurvers, sem var með stærri
fyrirtækjum í matvöruverslun, og
formaður Kaupmannasamtaka Ís-
lands um tíma. Of langt mál yrði
að telja upp öll þau trúnaðarstörf
sem Sigurður innti af hendi en
segja má að íþróttir fyrir alla,
íþróttir fatlaðra og hestaíþróttir
hafi átt hug hans og hjarta þegar
kaupmennskunni lauk. Átti hann
ekki sístan þátt í því að þessar
íþróttagreinar eru í dag aðilar að
Íþróttasambandi Íslands. Við
vottum Sigrúnu, Sigurði og Jó-
hanni innilega samúð okkar.
Guðmundur Júlíusson
og fjölskylda.
Látinn er Sigurður Magnús-
son, kaupmaður og fyrrverandi
framkvæmdastjóri Styrktarfélags
lamaðra og fatlaðra og fram-
kvæmdastjóri ÍSÍ. Brautryðjandi
og orðlagður atorkumaður var
hann í öllum sínum störfum og
munu margir minnast hans með
virðingu og þökk. Mig langar örfá-
um orðum að rifja upp árangurs-
ríkt og ánægjulegt samstarf sem
ég átti við Sigurð um nokkurra
ára skeið. Það hófst með því að ég
í byrjun níunda áratugarins gekk
ásamt syni mínum Vésteini fyrir
Sigurð, sem þá var framkvæmda-
stjóri Styrktarfélags lamaðra og
fatlaðra. Kynntum við fyrir hon-
um hugmynd að hjólreiðadegi á
höfuðborgarsvæðinu sem jafn-
framt yrði fjáröflunardagur til
stuðnings verkefnum Styrktar-
félagsins. Við fjölskyldan vorum
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar