Morgunblaðið - 09.07.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 2011
✝ Jónas Magn-ússon fæddist á
Ísafirði 31. janúar
1916. Hann and-
aðist á sjúkrahús-
inu á Ísafirði 30.
júní 2011.
Jónas var yngst-
ur barna hjónanna
Helgu Tómasdóttur
og Magnúsar Ólafs-
sonar, prentsmiðju-
stjóra á Ísafirði.
Foreldrar Helgu voru Björg
Emelía Þorsteinsdóttir og Tóm-
as Jónasson, bóndi og fræðimað-
ur á Hróarstöðum í Fnjóskadal.
Foreldrar Magnúsar voru Elín
Halldórsdóttir úr Bolungarvík
og Ólafur Ólafsson frá Skjald-
fönn.
Systkini Jónasar voru: Hall-
dóra Kristín Magnúsdóttir,
f.1898, d. 1991, eiginmaður
hennar var Þórður Jóhannsson,
f. 1888, d. 1979, Lára Magn-
úsdóttir, f. 1900, d. 1959, Ólafur
vann hann í nokkur ár hjá Kaup-
félagi Ísfirðinga en stofnaði
ásamt Ásgeiri Jóhannessyni sína
eigin verslun undir nafninu
Verslun Jónasar Magnússonar
árið 1942. Nokkru síðar keypti
Jónas hlut Ásgeirs og rak versl-
unina einn þar til hann hætti
störfum og lokaði versluninni í
árslok 1987.
Jónas varð snemma mikill fé-
lagsmálamaður. Fjölskylda hans
var í forystu í leiklistar- og tón-
listarmálum á staðnum. Faðir
hans og föðurbróðir voru for-
vígismenn í leiklistinni og móð-
urbróðir hans, Jónas Tómasson,
mesti frumkvöðull í tónlistinni,
þannig að Jónas og öll fjölskylda
hans tók þátt í þessu starfi.
Hann var líka skáti, fim-
leikamaður, skíðamaður og
knattspyrnumaður. Þá hafði
hann einnig mikinn áhuga á alls
konar veiðiskap, bæði á trillunni
sinni og í ám og vötnum. Á full-
orðinsárum gerðist hann félagi í
Oddfellow-reglunni.
Jónas verður jarðsettur frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 9. júlí
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Ingólfur Magn-
ússon, f.1902, d.
1999, eiginkona
hans var Kristín
Halldóra Gísladótt-
ir, f. 1915, d. 1972,
Sigrún Anna Magn-
úsdóttir, f. 1904, d.
1981, Arnþrúður
Helga Magn-
úsdóttir Aspelund,
f.1906, d. 2000, eig-
inmaður hennar
var Harald Aspelund, f. 1898 d.
1979, Elín Margrét Magn-
úsdóttir, f. 1909, d. 1979, Tómas
Emil Magnússon, f. 1911, d.
1996, Halldór Magnús Magn-
ússon, f. 1912, d. 2003.
Ævistarf Jónasar var það sem
kallað hefur verið „kaupmað-
urinn á horninu“. Hann ólst upp
á Ísafirði og eftir hefðbundið
nám þar fór hann í Versl-
unarskóla Íslands í Reykjavík
og lauk þaðan verslunarprófi
árið 1935. Eftir heimkomuna
Jónas föðurbróðir minn er
fallinn í valinn, 95 ára gamall.
Hann var yngstur 9 systkina og
síðastur þeirra að kveðja. Jónas
bjó lengst af með foreldrum á
Sólgötu 1 á Ísafirði. Hann flutti í
Pólgötuna eftir andlát foreldra
og systra, sem einnig deildu
húsinu með honum.
Jónas rak verslun sína, Jón-
asarbúð, á Ísafirði í áratugi eða
þar til hann hætti sökum aldurs.
Margar stundirnar átti undirrit-
aður við búðarborðið hjá Jónasi,
bæði framan og innan við, þegar
reynt var að hjálpa til við af-
greiðslustörfin. Síðast þegar ég
vissi var gamla borðið úr Jón-
asarbúð notað sem afgreiðslu-
borð í Tjöruhúsinu.
Jónas átti mörg áhugamál
fyrr á árum. Hann var liðtækur í
íþróttum, söng í kórum, lék á
leiksviði, eins og bæði foreldrar
og systkini hans. Einnig málaði
hann fallegar myndir sem
skreyttu veggi í íbúð hans. Hann
var bátasmiður og bátaeigandi
og hafði unun af veiðiskap, bæði
færaveiði en þó einkum stang-
veiði. Hana stundaði hann ára-
tugum saman í ánum við Djúpið
með góðum vinum sínum. Ég
var svo heppinn að komast
nokkrum sinnum með honum í
veiði út í Vík. Hann mætti í
jakkafötunum, með bindið og
hattinn, kannski einhverja yfir-
höfn og í bússum. Hvert sinn
sagði hann að þetta væri nú sín
síðasta veiðiferð en alltaf spratt
hann upp og var til í tuskið þeg-
ar minnst var á nýja veiðiferð.
Lunkinn veiðimaður af lífi og
sál. Enn er ónefnt sitt hvað af
áhugamálum Jónasar.
Á síðari árum sat hann gjarn-
an á bekk við Pólgötuna, á góð-
um sumardögum, ásamt fleiri
öldruðum heiðursmönnum þar
sem heimsmálin voru rædd.
Jónas var mikill trúmaður.
Hann var einn af þessum föstu
punktum í götumyndinni á Ísa-
firði og er nú bærinn fátækari
að honum gengnum.
Hann var heilsuveill undir
það síðasta en ekki vildi hann
þiggja aðstoð lækna og alls ekki
að leggjast inn á sjúkrahús.
Í áratugi hefur margt frænd-
fólk hans á Ísafirði, einkum þó
þau systkinin Helga og Karl
Aspelund og fjölskyldur þeirra,
sýnt Jónasi mikla ræktarsemi
og undir það síðasta annast
hann af mikilli alúð og kærleika.
Þetta ber að þakka af heilum
hug.
Kæri frændi, vertu sæll og
megir þú njóta samveru við for-
eldra og systkin. Njóttu hinna
eilífu veiðilendna.
Blessuð sé minning góðs
drengs.
Magnús Helgi Ólafs-
son og fjölskylda.
Jónas móðurbróðir okkar er
fallinn frá, 95 ára að aldri. Hann
var yngstur níu systkina og síð-
astur til að kveðja. Með honum
hverfa síðustu beinu tengslin við
þann hornstein fjölskyldu-
tengsla sem Sólgata 1, heimili
afa og ömmu, var og eftir lifir
minningin ein. Að Sólgötu 1
söfnuðust allar fjölskyldurnar
saman á stórhátíðum og svo áttu
menn alltaf leið fram hjá og litu
þá inn. Þá var þar oft í eldhús-
króknum hjá ömmu fólk úr bæn-
um sem minna mátti sín og naut
góðvildar hennar og gestrisni.
Enginn fór bónleiður þaðan.
Jónas ólst upp við að öll fjöl-
skyldan var á kafi í leiklist og
söng. Hann kom fyrst á svið sex
vikna gamall í mars 1916 í
Skugga-Sveini. Fram að því
höfðu alltaf verið notaðar tusku-
brúður fyrir barnið sem Grasa-
Gudda raulaði við. Níu ára gam-
all lék hann í leikritinu Dreng-
urinn minn og 11-12 ára í
Augum ástarinnar og „þetta hélt
áfram hjá mér fram yfir miðjan
aldur að ég hætti öllu. Ég var
orðinn þeyttur og stressaður á
að vera á æfingum eða sýning-
um á hverju kvöldi, annaðhvort í
leikritum eða kórum“, sagði
hann sjálfur.
Á unga aldri stundaði hann
líka íþróttir af kappi og var
mjög efnilegur fimleikamaður
en varð að hætta um tvítugt
vegna bakmeiðsla. Hann hélt
samt áfram í fótboltanum og
þegar Ísfirðingar urðu Íslands-
meistarar í 1. flokki 1939 hældu
Reykjavíkurblöðin sérstaklega
litlum og snaggaralegum manni
á kantinum sem þeir kölluðu
Mósokka og áttu þar við Jónas.
Sportveiðarnar tóku við af
íþróttunum. Hann veiddi í ám og
vötnum og oft var farið á sjó.
Hann átti trillu, skektu og kajak
og nutum við systkinabörnin oft
góðs af því.
Hann var oft mjög hnyttinn í
tilsvörum og átti til að svara
spurningu með gátu, enda komu
margir við í Jónasarbúð á leið
heim úr vinnu til að spjalla.
Hann var á margan hátt ein-
stakur maður sem sjónarsviptir
er að. Við komum til með að
sakna hans. Blessuð sé minning
hans.
Helga, Magnús og
Karl Aspelund.
Hann var 95 ára, bjó einn í
Pólgötu 4 á Ísafirði, léttur í
spori og teinréttur, flottur til
fara, alúðlegur piparsveinn, sem
átti verslun í Hafnarstrætinu
um árabil. Hann var sjálfstæðari
en gerist og gengur, vildi lítt
þiggja aðstoð skyldmenna sinna
og vina, sem höfðu oft af honum
áhyggjur, svona gömlum mann-
inum. Hann ólst upp á miklu
menningarheimili í Sólgötu 2 við
leiklist og söng og tók síðar
virkan þátt sjálfur, var í kórum
og lék í óperettum og revíum.
Hann tók þátt í skátastarfi og
var mjög góður íþróttamaður og
fimleikamaður í fremstu röð.
Halldór bróðir hans var Íslands-
meistari í fimleikum og þegar ég
spurði vin minn hvort bróðir
hans hefði þá ekki verið besti
fimleikamaður landsins, þá var
svarið: „Hann var næstbestur.“
Það vantaði ekki húmorinn.
Hann fór í Verslunarskólann
ungur að árum og fékk reglu-
lega boð um að vera við skóla-
slitin, síðast að mig minnir þeg-
ar 75 ár voru frá útskrift hans.
„Ætlarðu ekki að fara?“ spurði
ég. „Nei, ég held ég nenni ekki,
þau eru flest komin undir græna
torfu, skólasystkinin.“
Hann hafði yndi af að vera úti
í náttúrunni, tína ber og safna
jurtum, sem hann þurrkaði og
notaði í te á síðkvöldum. Þetta
var oft fjandi bragðvont, þegar
of mörgum jurtategundum hafði
verið blandað saman, og fyrir
kom að það þurfti að bæta úr
með veiðimannavíni. Já, það var
einmitt veiðimennskan sem átti
hug hans allan, hann var veiði-
maður af Guðs náð. Það var víst
fyrir hálfri öld, þegar ég var
ungur og vinur minn miðaldra,
að ég fékk að fljóta með til lax-
veiða í Langadal í Ísafjarðar-
djúpi. Þar kynntist ég mínum
góða vini, Jónasi Magnússyni.
Sú vinátta óx með hverju árinu
og veiðiferðunum, í hinar ýmsu
ár og vötn, hef ég ekki tölu á.
Síðast í fyrrasumar fórum við í
silung í Ósá í Bolungarvík og
þar dró sá gamli væna bleikju,
en var nokkuð dasaður á eftir,
það var farið að hausta. Þetta
var síðasti fiskurinn í þessu lífi,
að ég held, en margir voru þeir
um ævina og alltaf jafn gaman
að landa þeim.
Jónas vinur minn var trúaður
maður, en alla tíð leitandi í trú
sinni. Hann vísaði ekki predik-
urum á dyr, heldur rökræddi við
þá um biblíuna, sem hann þekkti
ekki síður en þeir, þótt skoðanir
væru æði oft skiptar. Ég heim-
sótti vin minn á sjúkrahúsið
rúmum sólarhring áður en hann
dó. Hann var þjáður af hjarta-
verk, en eftir að hafa fengið
sprautu tók hann strax gleði
sína og við ræddum saman dá-
góða stund. Ég sagði honum að
við ættum eftir að fara í Víkina
og fá okkur bleikjur, en hann hló
og sagði: „Nei, nú er ég að
deyja, það er komið gott.“
Hann kvaddi mig eins og
venjulega: „Þakka þér nú fyrir
komuna,“ en handtakið var
óvenju þétt og bros á vörum.
Að leiðarlokum þakka ég hon-
um fyrir kynnin og samfylgdina,
sem hófst fyrir hálfri öld og
aldrei bar skugga á. Við Guðrún
og börnin okkar fjögur, sem
fengu stundum að fljóta með í
veiðiferðirnar í Djúpið, kveðjum
þennan aldna öðlingsmann með
þakklæti.
Magnús Reynir
Guðmundsson.
Með andláti Jónasar ömmu-
bróður er lokið lífssögu Sólgötu-
systkinanna á Ísafirði sem svo
ríkulega settu mark sitt á upp-
vöxt og uppeldi tveggja kyn-
slóða í föðurfjölskyldu minni. Af
8 systkinum voru 5 ógift. Fjögur
þeirra bjuggu í Sólgötu 1 á
æskuárum mínum ásamt föður
sínum öldruðum.
Sólgatan var árum saman
fastur viðkomustaður minn á
leið í og úr neðri bænum á Ísa-
firði, ekki síst vegna þess að þar
fékk maður athygli heimilis-
manna óskipta og tók glaður við
umvöndunum, lífsspeki og heil-
ræðum með mjólk og bakkelsi.
Hvert okkar í stórfjölskyldunni
hefur svipaða sögu að segja og á
kærar minningar um hvert og
eitt þeirra systkinanna átta. Sól-
gata 1 er líka horfin. Hún stóð
þar sem nú er safnaðarheimili
Ísafjarðarkirkju.
Jónas var sérstaklega áhuga-
verður í barnsaugum mínum.
Herbergið hans var ævintýra-
heimur út af fyrir sig, þar sem
ægði saman öllum sköpuðum
hlutum úr lífi hans og tómstund-
um og hann henti aldrei neinu
nýtilegu. Verslunin hans heill-
aði, því þar var marglitt gotterí
og kókosbollur undir gleri sem
ég ágirntist. Pakkhúsið að baki
búðarinnar var stórt og þar var
hægt að týna sér daglangt, enda
hafði safnast þar saman í gegn-
um árin ótrúlegt magn af því-
líkum gersemum, sem systur
hans kölluðu nú bara bölvað
draslið hjá honum Jónasi. Þol-
inmæði Jónasar er þakkarverð,
því ég kom oft við í Jónasarbúð
og dvaldi jafnan lengi. Vona ég
að einhver hjálp hafi verið í mér
við að raða í hillur, fara með rusl
og ná í vörur á skipaafgreiðsl-
una. Ekki tókst Jónasi að
kveikja í mér veiðibakteríuna þó
hann tæki mig oft með sér í sil-
ungsveiði, en stangaveiðin var
honum ástríða. Ég naut þessara
stunda engu að síður og var líka
til einhvers gagns, því ég fékk
að rota það sem veiddist.
Að leiðarlokum vil ég, fjöl-
skylda mín, foreldrar og systk-
ini þakka Jónasi liðnar samveru-
stundir. Blessuð sé minning
hans.
Hörður Högnason.
Jónas Magnússon
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
ÞORSTEINS SIGURÐSSONAR,
Hjarðarhaga 26,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi
föstudaginn 27. maí.
Þórhildur Ragna Karlsdóttir,
Karl Þorsteinsson, Margrét Geirrún Kristjánsdóttir,
Guðbjörg Þorsteinsdóttir, Halldór Bjarnason,
Baldur Þorsteinsson, Linda Guðbjörg Udengaard,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug vegna
andláts og útfarar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
BJARGAR JÓHANNSDÓTTUR,
Bólstaðarhlíð 13,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks F2 og G2 á
Hrafnistu í Reykjavík fyrir alúð og góða umönnun.
Jóhann Ólafsson, Jeanne Miller,
Sigrún Ólafsdóttir, Helgi Bergþórsson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Einlægar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð, hlýju, vinarhug og
aðstoð við andlát og útför sonar okkar,
bróður, mágs, barnabarns, frænda og vinar,
EGGERTS ARNAR HELGASONAR,
Dalhúsum 3.
Helgi Helgason, Hólmfríður Eggertsdóttir,
Helgi Helgason,
Stefán Þór Helgason, Karen Rakel Óskarsdóttir,
Inga Rut Helgadóttir,
Ísak Hrafn Helgason,
Þórunn Þorgeirsdóttir,
frændsystkini og vinir.
✝
Innilegar þakkir fyrir alla hjálpina, stuðning,
styrk, hlýhug og fallegar kveðjur vegna
andláts móður okkar, dóttur og systur,
LAUFEYJAR INGIBJARTSDÓTTUR.
Júlíus Duranona,
Jóel Duranona,
Ingibjartur G. Þórjónsson, Kristín Jóna Magnúsdóttir,
Ásta Ingibjartsdóttir,
Þórdís Ingibjartsdóttir.
✝
Einlægar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýju við andlát og útför
elsku eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
EINARS Ó. STEFÁNSSONAR
húsgagnabólstrara,
Sólheimum 23,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjartadeildar Land-
spítalans við Hringbraut fyrir einstaka hlýju og umönnun.
Ásta Kristjánsdóttir,
Stefán Einarsson, Inga Þórsdóttir,
Sigríður Einarsdóttir, Þorgeir Kristjánsson,
Berglind Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð, vin-
áttu og hlýhug við andlát og útför dóttur
minnar og systur okkar,
SIGRÍÐAR SIGTRYGGSDÓTTUR,
Vesturbrún 17.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Vestur-
brúninni, Bjarkarási og hjá Heimahlynningu
fyrir hlýja og fagmannlega umönnun, hvort heldur var í lífi Siggu
og starfi eða í veikindum hennar undir lokin.
Elín Sigurðardóttir,
Sigurlaug Anna Sigtryggsdóttir,
Erla Sigtryggsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTINN INGVARSSON,
Austurhlíð,
Biskupstungum,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Fossheimum
föstudaginn 1. júlí, verður jarðsunginn frá
Skálholtskirkju þriðjudaginn 12. júlí kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Sigríður Guðmundsdóttir,
Magnús Kristinsson,
Kristín Heiða Kristinsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og langafabörn.