Morgunblaðið - 15.07.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JÚLÍ 2011
✝ SigurðurViggó J. Nord-
quist fæddist í Bol-
ungarvík 20. sept-
ember 1921. Hann
lést þann 10. júlí
2011.
Foreldar hans
voru Jón Nord-
quist, sjómaður á
Ísafirði og Ása Sig-
ríður Nordquist.
Systkini hans voru
Sverrir, f. 1916, d. 1999, Jón, f.
1920, d. 1939, Jónas, f. 1925, d.
2002, Elín, f. 1929, d. 1997,
Theódór, f. 1933, d. 1994.
Þann 23.12. 1950 kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu
sinni, Kristjönu Valgerði Jóns-
dóttur, f. 2.10. 1926. Saman
eignuðust þau fjögur börn, 1)
Sigrúnu, f. 1949, sambýlismaður
Páll Gunnar Loftsson, f. 1949,
áður gift Guðbrandi Guðjohn-
sen, f. 1950, börn Vilborg, f.
1971; börn Óðinn, f. 2000, Þór-
unn, f. 2002 og Steinunn, f. 2006;
Þórður Viggó, f. 1981, Jón Þór,
f. 1983. 2) Jón, f. 1951, d. 1979,
dóttir Erna, f. 1976. 3) Kristján,
f. 1956, kvæntur Ernu Guð-
mundsóttir, f. 1958, börn Berg-
lind, f. 1989, sambýlismaður
Jakob Wayne Víkingur Róbert-
son, f. 1989, Hlynur, f. 1995, Val-
ingum. Árið 1954 hætti hann til
sjós og gerðist verkstjóri hjá
verktakafélaginu Hamilton og
síðan hjá Íslenskum að-
alverktökum við að byggja rad-
arstöð á Straumnesfjalli við Að-
alvík og radarmastur á
Gufuskálum á Snæfellsnesi. Ár-
ið 1960 réðist Viggó sem verk-
stjóri til Niðursuðuverk-
smiðjunnar á Torfnesi á Ísafirði
en síðar fluttist sú starfsemi í
nýtt og mjög tæknivætt húsnæði
og tók Viggó mikinn þátt í að
móta verkferla og starfsemi
nýju verksmiðjunnar og sat
hann í stjórn hennar og var
einnig hluthafi. Á starfsárum
sínum þar sótti hann námskeið
Fiskifélags Íslands í niður-
suðutækni og fiskiðnaði. Hann
starfaði sem verkstjóri hjá Nið-
ursuðuverksmiðjunni til sjötíu
ára aldurs. Viggó söng í karla-
kór Ísafjarðar og Sunnukórnum
og fór með þeim kór í söng-
ferðalag til Noregs með Gull-
fossi og síðar til Ungverjalands.
Viggó var mikill bridge-
áhugamaður og var meðlimur í
Bridgefélagi Ísafjarðar fram til
ársins 2005. Hafði hann mikla
ánægju af bridge og vann til
margra verðlauna. Mestan hluta
ævinnar bjó Viggó á Ísafirði en
fluttist til Reykjavíkur með
konu sinni eftir starfslok. Síð-
astliðin þrjú ár hafa þau búið á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Viggós fer fram frá
Garðakirkju, Álftanesi, í dag 15.
júlí 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
gerður, f. 1998,
Kristján á einnig
soninn Einar Örn,
f.1983. 4) Vilberg, f.
1960, kvæntur
Ágotu Joó, f. 1966,
börn Viktor Máni, f.
1992, Kristján Val-
ur, f. 1994, Sandra
Ýr, f. 1994 og Pat-
rik Viggó, f. 2002,
áður kvæntur Heið-
dísi N. Hansdóttir,
f. 1962, börn Gauti Rafn, f. 1982,
sambýliskona Guðný Ella
Thorlacius, f. 1984, Guðrún
Nanný, f. 1983, gift Baldri
Thorlacius, f. 1981.
Viggó ólst upp í Bolungarvík
til 17 ára aldurs. Ungur fór
hann að beita og eftir fermingu
var hann í sveit á sumrin. 15 ára
fór hann á síld á Siglufirði, síðan
til sjós á bátum frá Bolungarvík
og Ísarfirði þar til hann sótti
vélstjóranámskeið 1944. Eftir
það var hann vélstjóri á ýmsum
bátum, m.a. á mb. Ásúlfi sem
hann sótti til Svíþjóðar. Viggó
sat í stjórn útgerðarfélagsins
Skutuls og var hluthafi í því fé-
lagi. Viggó fór í Stýrimanna-
skólann 1949 og lauk þaðan
meira fiskimannaprófi. Eftir
það var hann stýrimaður á ýms-
um bátum og skipstjóri í afleys-
Fallinn er frá ástkær faðir, afi
og langafi Viggó. Viggó svo létt
og syngjandi nafn sem við not-
uðum í tíma og ótíma. Viggó afi
varð síðan notað hjá öðrum og
þriðja ættlið. Sem faðir var
Viggó traustur og blíður og ef til
vill stundum of eftirlátssamur
sem er yndislegt að rifja upp er
hugurinn fer á flakk í minning-
anna skoti. Pabbi var mikill fjöl-
skyldumaður og hlúði vel að sínu
skyldfólki. Hann var alltaf til
staðar ef vanda bar að höndum
og fylgdist svo vel með hverjum
og einum fyrir sig fullur af
áhuga um framtíðarplön og
menntun unganna er þeir flugu
úr hreiðrunum, hann var elsk-
aður af ungum sem öldnum.
Mikið tryggðatröll. Pabbi var
eins og ljón með stóra hjörð, allt-
af á verði svo enginn yrði skilinn
eftir, réttsýnn og ákveðinn, það
var eins og hvolparnir bæru inn-
byggða virðingu fyrir sínum leið-
toga og skynjuðu styrk hans.
Pabbi og mamma áttu góða ævi
saman, voru gift í 63 ár, alltaf
svo ánægð og lífsglöð. Það er
skrýtið að Viggó og Jana eru
orðin Jana í dag en minningin
um góðan mann deyr ekki svo
glatt. Fyrsta barnabarn mömmu
og pabba er Vilborg, hún var svo
heppin að eiga þau fyrir sig
fyrstu árin. Hún kynntist afa
sínum vel er hún vann í rækjunni
á Ísafirði, hvað hann var stoltur
af stelpunni vinnandi dag og
nótt, ja hérna, þeirra vinátta
hélst til síðasta dags. Pabba og
mömmu fannst gaman að fylgj-
ast með barnabörnunum sem
urðu fleiri og fleiri. Þau komu
mörg til Ísafjarðar á sumrin og
nutu elsku hjá afa og ömmu á
Skipagötu 15, þau fóru til afa í
rækjuverksmiðjuna og fengu að
pilla sér rækjur og skoða sig um,
veiða á öngul á bryggjunni, vaða
í fjörunni frjáls og hamingjusöm.
Pabbi var kallaður Viggó afi af
barnabarnabörnunum Óðni, Þór-
unni og Steinunni sem voru voða
hænd að honum og ömmu Jönu.
Börnin þrjú voru í heimsókn hjá
langafa sínum daginn áður en
hann dó. Þau voru að segja hon-
um frá hestanámskeiði sem þau
voru á og frá nöfnum hestanna,
kækjum þeirra og gangi, pabbi
var fullur áhuga og spurði
margs, þetta var ómetanleg
stund fyrir þau öll. Síðan kvödd-
ust þau með kveðjunni „láttu þér
batna, afi minn“. En svo fór ekki.
Ömmubörnin mín voru eins og
við öll harmi slegin er kallið
kom. Þau vilja kveðja Viggó afa
með sínum eigin orðum: „Afi býr
í hjarta mínu og við elskum hann
öll. Hann var alltaf glaður,“ seg-
ir Þórunn 9 ára. „Ég ætla að
gefa afa rós og kross og fugl“
segir Steinunn 5 ára. „Afi var
gjafmildur, góður og skemmti-
legur,“ segir Óðinn 11 ára. Með
einlægni látlausra orða kveðjum
við dásamlegan pabba, afa og
langafa.
Sigrún, Vilborg, Óðinn,
Þórunn og Steinunn.
Þegar ég nú kveð elskulegan
tengdaföður minn og börnin mín
afa sinn þá eru fyrstu orðin sem
koma upp í hugann: traust, ör-
yggi og hlýja. Hann var klett-
urinn sem svo margir treystu á
og aldrei brást. Fjölskyldan var
honum allt, hann var sannur ætt-
arhöfðingi. Hann var ekkert að
kaupa drasl og glingur fyrir af-
komendur sína en gaf ótrúlega
rausnarlegar gjafir við hefð-
bundin tækifæri. Hann hafði líka
yndi af því að safna fjölskyldunni
í kringum sig og veita vel í mat
og drykk. Hann hafði yfir sér ró-
legt yfirbragð og hafði einstakt
lag á að vera miðja athyglinnar
þar sem hann var staddur. Ekki
með látum heldur með skemmti-
legum handabendingum og smá
athugasemdum. Og alltaf voru
allir stokknir til að aðstoða.
Hann var mjög hreinskiptinn
og sagði alltaf hug sinn hvort
sem honum mislíkaði eða líkaði
eitthvað og þá vissi maður að
það var þannig. Hann hafði yndi
af tónlist og dansi og ég hef
sjaldan orðið eins undrandi eins
og þegar hann bauð mér upp í
dans á Ísafirði fyrir ca 30 árum
og hann, vel í holdum, sveiflaði
mér léttur á fæti hring eftir
hring um dansgólfið.
Síðustu átta árin átti hann við
heilsuleysi að stríða. Hinn
kraftalegi Viggó vék fyrir grann-
holda manni sem tókst á við
veikindi sín af ótrúlegum styrk
og æðruleysi. En hann hafði líka
góðan stuðning frá fjölskyldunni
og sérstaklega Jönu sem hugsaði
alltaf fyrst um hann. Að öðrum
ólöstuðum þá sýndu Sigrúnar-
börn, Vilborg, Þórður Viggó og
Jón Þór, afa sínum og ömmu al-
veg sérstaka umhyggju á erfið-
um stundum.
Nú eru kaflaskil. Hann hefur
fengið langþráða hvíld og við
vermum okkur við minningarnar
sem við geymum í hjarta okkar
og deilum hvert með öðru.
Elsku Viggó, takk fyrir allt og
allt, þín tengdadóttir
Erna og barnabörnin Berg-
lind, Hlynur og Valgerður.
Elsku afi Viggó.
Það kemur ávallt að þeim
tímamótum að hetjurnar þurfa
að yfirgefa heiminn og gera þær
það ávallt með reisn. Síðustu ár-
in voru barátta en aldrei sást
vottur af neinu öðru en baráttu
og lífsvilja hjá þér, afi, enda hef-
urðu unnið margan sigurinn og
gaf hver þeirra okkur meiri tíma
með Don Viggó Senior.
Ekki grunaði mig þegar ég fór
að heimsækja þig á sunnudaginn
að þetta ætti eftir að verða síð-
asta heimsóknin mín til þín. Það
að hafa verið hjá þér í faðmi fjöl-
skyldunnar þegar stundin kom
er mér ómetanlegt og það mun
ávallt lifa með mér, sem og þú í
hjarta mínu. Við höfðum oft rætt
það hvað væri stutt í að þú næðir
árunum 90 og hvað það væri
gaman ef það tækist. Í samtölum
okkar í gegnum tíðina var ávallt
svo gott flæði, að það var ekki að
sjá að það væru 60 ár á milli okk-
ar. Ekki virtist skipta máli hvert
umræðuefnið var, við gátum
skeggrætt það fram og til baka.
Það var alltaf stutt í húmorinn
hjá þér og það hef ég klárlega
frá þér. Við gátum nú verið al-
varlegir líka og þar kom botn-
laus viska þín og reynsla að góð-
um notum við að leiðbeina og
ráðleggja mér í gegnum margar
þrautirnar. Svo áttirðu það til að
fara með vísur og segja manni
sögur, það var alltaf svo gaman
þegar þú komst á skrið og þá var
sko hlegið. Ótrúlegt magn af
ótrúlegum vísum.
Það að hafa verið svona mikið
með ykkur ömmu Jönu í gegnum
tíðina hefur gefið mér svo mikið
og hef ég notið þessara samveru-
stunda til hins ýtrasta. Þið voruð
alltaf svo lífsglöð og góð saman.
Ennþá eftir rúmlega 62 ár sam-
an voruð þið svo samrýnd, hef
oft hugsað til þess hvað mig
langar að vera eins og þið þegar
ég verð á mínum heldri árum.
Nú þegar maður heimsækir
ömmu verður þú með okkur í
anda og við eigum eftir að ræða
um margt líkt og þegar þú varst
með okkur. Það er mér heiður að
vera nafni þinn og afkomandi,
elsku afi minn. Ég trúi varla að
sá tími sé kominn að þú sért far-
inn frá mér. Með mér lifa minn-
ingar frá 30 góðum árum okkar
saman.
Það er gott að vita af þér vak-
andi yfir mér. Þú munt alltaf lifa
með mér í anda og ég mun aldrei
gleyma þér. Hafðu það gott,
elsku afi, og sofðu rótt.
Þórður Viggó afastrákur.
Til þín, afi.
Jæja þá ertu farinn, elsku
besti afi minn, mikið á ég eftir að
sakna þín. Mamma hafði sam-
band við mig morguninn 10. júlí
og sagði mér að heilsan þín væri
ekki góð. Heilsan þín var reynd-
ar búin að vera upp og niður síð-
astliðin ár en á þessu ári versn-
aði hún. Ég var orðinn vanur að
fá fréttir af þér og fylgdist einn-
ig mikið með og alltaf hugsaði ég
að þú harkaðir af þér, enda
varstu vanur að gera það. En í
þetta skiptið var kallið komið.
Ég, Þórður bróðir og Vilborg
systir fórum strax til þín þennan
morgun og þegar ég tók í hönd-
ina á þér fann ég að þú varst
mjög máttfarinn. Við gátum tal-
að við þig og þakkað þér fyrir
allt. Við fjölskyldan sátum hjá
þér þennan morgun og um há-
degið lygndirðu aftur augunum
svo fallega. Ég er svo þakklátur
fyrir það afi að hafa getað kvatt
þig með kossi, orðum, augna-
sambandi og handabandi eins og
mönnum sæmir.
Þú og amma voruð algerir
konfektmolar saman, þið höfðuð
svo gaman af lífinu. Það skipti
ekki máli hvort þið væruð ósam-
mála, sammála, eða hvað sem
það var, það endaði alltaf með að
amma eða þú skelltir upp úr og
áður en maður vissi af voru allir
smitaðir af hlátri og gleði. Sumr-
in sem við frændsystkinin feng-
um að eyða með ykkur á Ísafirði
eru ómetanleg og eru í fersku
minni. Þið fluttuð síðan til
Reykjavíkur 1994 að mig minnir
og það var mikið fagnaðarefni
þegar ég heyrði að þið völduð
húsnæði stutt frá Ljárskógum,
þetta var lottóvinningur! Ég var
svo ánægður, ég hjólaði eins oft
og ég gat upp í Dalsel og fékk
alltaf eitthvað gott hjá ykkur, þá
á ég ekki bara við mat heldur
gott veganesti út í lífið. Þið kom-
uð líka oft í heimsókn og fylgd-
ust með afdrifum okkar og feng-
uð oftar en ekki þrif á bílnum, ef
þið stöldruðuð við nógu lengi.
Þú varst dyggur maður, afi,
traustur, heiðarlegur, varst
áhugasamur um lífið sjálft, þjóð-
mál og hafðir reyndar líka þenn-
an frábæra húmor. Ég veit ekki
hversu oft þú hefur fangað at-
hyglina hjá fólki og fengið það til
þess að brosa með sögum,
bröndurum eða hvað það nú var
og hvar sem var. Alltaf þegar þú
byrjaðir að tala þögnuðu allir og
sperrtu eyrun, þú átt reyndar
einn erfingja sem er þér líkur,
hann Þórð Viggó bróður, nafna
þinn, hann heldur Viggóhefðinni
áfram. Ég er ákaflega stoltur af
að vera hluti af þessari fjöl-
skyldu sem þú og amma hafið al-
ið af ykkur. Nú saknar amma þín
en þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur því við erum öll hjá
henni og ég veit að þú vakir yfir
okkur öllum, elsku afi, takk fyrir
allt, þú fórst fram úr öllum
væntingum sem af öfum er
vænst, færð fullt hús stiga. Ég
veit að þú veist það.
Bless afi.
Jón Þór Guðjohnsen.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegs föðurbróður
míns, Viggós Nordquist. Það
fyrsta sem kemur upp í huga
minn þegar ég hugsa um Viggó
er stórt hjarta, fallegt bros og
opinn faðmur. Í hvert einasta
skipti sem ég hitti hann sagði
hann eitthvað fallegt við mig og
alltaf spurði hann frétta af mér
og mínum. Hann lét mig alltaf
finna að honum var ekki sama
um mig. Viggó bjó yfir mikilli ró
og yfirvegun sem olli því að mér
leið alltaf vel í návist hans.
Hjónaband Viggós og Jönu var
eins og fallegur rósarunni sem
óx og dafnaði og blómstraði allt-
af meira eftir því sem árin liðu.
Þau eignuðust falleg og hæfi-
leikarík börn sem þau hlúðu vel
að. Börnin, tengdabörnin, barna-
börnin og barnabarnabörnin
voru þeim allt og nú mun Jana
áfram hlúa að þeim sameiginlega
fjársjóði þeirra.
Alltaf vorum við fjölskyldan
velkomin á heimili þeirra hjóna
og þegar faðir minn flutti aftur
til Ísafjarðar tóku þau hjónin
hann inn á heimilið sitt. Þegar
pabbi stofnaði sína eigin fjöl-
skyldu hófst mikill samgangur á
milli fjölskyldnanna og við héld-
um alltaf upp á jólin saman þar
sem pabbi og Viggó skiptust á að
halda uppi fjörinu með alls konar
þrautum og leikjum á meðan
Jana og mamma reiddu fram
hverja hnallþóruna á fætur ann-
arri. Kvöldið endaði svo alltaf á
að sungið var Heims um ból við
fagran undirleik Vilbergs,
yngsta sonar þeirra. Þessar
samverustundir eru mér afar
dýrmætar. Fallegar minningar
eru eitthvað sem enginn skal
vanmeta og við fráfall ástvinar
eru það einmitt þær sem hjálpa
okkur aðstandendunum að kom-
ast í gegnum sorgina.
Elsku Jana, Sigrún, Kristján,
Vilberg, Erna og fjölskyldur, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð. Minningin um yndisleg-
an og hjartahlýjan eiginmann,
föður, tengdaföður, afa og lang-
afa mun lifa um ókomin ár.
Ása Nordquist Theódórs-
dóttir og fjölskylda.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég kveð Viggó með virðingu
og þakklæti. Dýrmætt veganesti
mun ég ávallt varðveita.
Heiðdís.
Elskulegi afi okkar hefur lagt
upp í hina hinstu sjóferð. Það er
sárt að horfa á eftir honum en
það eru margar góðar minningar
sem við frænkur höfum til að
ylja okkur yfir. Við nutum góðs
af því að vera þau barnabörn
sem fengu að upplifa flest árin
með þeim þegar þau bjuggu á
Ísafirði. Efst í minningunni eru
ótalmargir ísbíltúrar og heim-
sóknir til afa í vinnuna þar sem
hann gaukaði yfirleitt að okkur
aur til að fara í bakaríið. Ekki
rataði allur peningurinn í bak-
aríið því eitt sumarið jukum við
heimsóknirnar til afa í vinnuna
honum til mikillar ánægju því
við ákváðum að fjárfesta í vöfflu-
járni fyrir bakarís-aurinn frá
afa. Afa datt líka í hug að fata
okkur upp af og til við komuna
til Ísafjarðar sem okkur þótti nú
ekki leiðinlegt og við fengum líka
allt eins þrátt fyrir fimm ára ald-
ursmun. Það var svo notalegt að
vera hjá þeim á Skipagötunni.
Þar gistum við í risinu en heyrð-
um samt samhljóminn af hrot-
unum í afa og fræga flautið í
ömmu. Á sunnudögum vöknuð-
um við án undantekninga við
ilminn af hryggnum sem dúllaði í
ofninum til hádegis, já við vorum
umvafðar ást og hlýju á Skipa-
götunni.
Þegar við urðum eldri breytt-
ust skemmtiferðir til Ísafjarðar
yfir í vel launaðar vinnuferðir.
Það er ómetanlegt að hafa stigið
okkar fyrstu skref á vinnumark-
aðinum undir handleiðslu afa í
rækjunni. Við munum alltaf
njóta góðs af því vinnusiðferði
sem hann innrætti okkur af og
því hvað hann lagði mikla
áherslu á að við stæðum okkur
vel. Það þýddi til dæmis ekkert
að sofa yfir sig því þá mátti mað-
ur eiga von á því að einhver ung-
ur og myndarlegur maður væri
sendur til að vekja mann, svona
var hann nú gamansamur stund-
um og þá hlið þekktum við vel.
Síðar á lífsleiðinni fylgdi hann
okkur eftir hvert einasta skref
og bar hag okkar ævinlega í
brjósti. Það var alltaf gaman að
hitta afa, hann kunni svo margar
skemmtilegar sögur og vísur
sem hann fór með við hin ýmsu
tækifæri. Við erum þakklátar
fyrir allar þær góðu minningar
sem við eigum um þennan góða
og hjartahlýja mann.
Megi hann hvíla í friði og
minning hans mun lifa í hjörtum
okkar.
Vilborg og Erna.
Jæja Viggó, þá er lífsgöng-
unni lokið , eftir standa minn-
ingar, lífsgleði , skemmtilegheit
og heiðarleiki.
Heimsóknir til ykkar hjóna á
Ísafirði og Dalseli, spjall um alla
heima og geima.
Bridsspilari varst þú góður og
náðir góðum árangri við spila-
borðið, þú áttir það til að rétta
mér 13 spil, hvað segirðu á þessa
hönd? Jú, brids var þitt áhuga-
mál.
Ég þakka þér vináttuna sem
þú sýndir mér alla tíð.
Guð geymi þig,
Guðbrandur Guðjohnsen.
Sigurður Viggó J.
Nordquist
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ALMA ANNA ÞÓRARINSSON,
f. Thorarensen,
læknir,
síðast til heimilis að
Laugarásvegi 36,
Reykjavík,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Sóltúni laugardaginn 9. júlí,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju þriðjudaginn 19. júlí
kl. 13.00.
Þórarinn Hjaltason, Halla Halldórsdóttir,
Oddur Carl G. Hjaltason, Ingibjörg H. Jakobsdóttir,
Sigríður Hjaltadóttir, Þórir Ragnarsson,
Hrólfur Hjaltason,
Gunnlaug Hjaltadóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson