Morgunblaðið - 06.10.2011, Page 25

breyttum húsinu okkar og var
alltaf boðinn og búinn til að hjálpa
og veit ég að allir úr okkar vina-
hópi hafa sömu sögu að segja.
Siggi átti frábæra konu hana
Guðrúnu. Hún kom svo sannar-
lega sterk inn í hans líf og reyndist
dætrum hans af fyrra hjónabandi
afar vel. Í öllum hans veikindum
sem hafa varað í nokkur ár hefur
hún staðið sem klettur við hlið
hans. Siggi var einhver jákvæð-
asti maður sem ég hef hitt og allt-
af þegar ég spurði hann um líðan
hans sagði hann ég hef það ágætt,
alveg fram á síðustu stundu. Um
leið og ég votta Guðrúnu, börnum
þeirra, Ástu móður hans og öðrum
aðstandendum mína innilegustu
samúð vil ég þakka Sigga hans
vináttu, kátínu og góðvild í gegn-
um okkar lífshlaup. Vertu sæll í
bili, vinur.
Ólafur B. Bjarnason.
Elsku Siggi
Það er með trega gert að
kveðja jafn glaðan og bjartan
mann og þig. Þegar litið er yfir
farinn veg hafið þið Gunna verið
stór hluti af lífi okkar og við getum
sannarlega talið okkur lánsamar
að hafa átt ykkur að.
Það sem fyrst kemur í hugann
þegar við hugsum til þín er hversu
barngóður, glaður og brosmildur
þú varst og hversu sérstakt lag þú
hafðir á að draga fram bros hjá
þeim sem hjá þér stóðu.
Það er erfitt að hugsa til þess
að við fáum ekki að njóta nærveru
þinnar í framtíðinni, en við yljum
okkur við þær ótal mörgu og góðu
minningar sem við eigum með
þér. Við kveðjum þig með miklum
söknuði um leið og við þökkum
þér fyrir að hafa gætt lífi okkar
þeirri gleði sem þú bjóst yfir. Þú
átt sannarlega stað í hjörtum okk-
ar. Elsku Gunna og fjölskylda, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Katrín, Valgerður,
Íris og Lilja
Hann Siggi Ásgeirs vinur minn
er fallinn frá eftir erfið veikindi.
Við Siggi kynntumst á vinnu-
stað fyrir margt löngu og þrátt
fyrir að vinnuumhverfi okkar
breyttist héldum við ávallt góðu
sambandi. Það má að vísu segja að
upphaf samstarfs okkar hafi ekki
verið eins farsælt og ég hélt í
fyrstu, því Siggi trúði mér fyrir
því síðar að honum hefði í raun
ekkert litist á að fara að vinna með
mér. En einhverja punkta hef ég
náð að vinna mér inn hjá Sigga og
vinátta okkar varð löng og traust.
Það er sannarlega mikill harm-
ur þegar ungt fólk kveður þennan
heim langt um aldur fram. Og
maður spyr sig af hverju hann, af
hverju er maður á besta aldri tek-
inn frá fjölskyldu sinni? Okkur er
víst ekki ætlað að skilja af hverju
miklar þjáningar og erfiði eru á
suma lagðar. En minningarnar,
þær verða ekki frá okkur teknar
og þær eru eilífur vitnisburður um
þann sem hefur verið frá okkur
tekinn. Og í minningunum getum
við aftur fundið til gleði þegar við
upplifum aftur góðar stundir með
fjölskyldu, ættingjum og vinum.
Þegar ég hugsa um Sigga koma
ótal gleði- og ánægjustundir upp í
hugann og ætla ég að láta eina
sögu fljóta hér með.
Eitt sinn fórum við félagar í
golfferð til Cork á Írlandi. Það var
eitt kvöldið að við ákváðum að
finna alvöru írskan pöbb, með öllu
sem því tilheyrði, dans, söng og
skál. Við leituðum víða en alls
staðar var sami doðinn og ekkert í
líkingu við það sem við héldum að
ætti að vera á alvöru írskum pöbb.
Því var haldið heim á hótel og þar
tók á móti okkur dillandi írsk tón-
list, dansað uppi á borðum og mik-
ið skálað. Og þegar við gengum í
salinn heyrðum við síðustu loka-
tóna tónleikanna. Við höfðum eins
og sagt er leitað langt yfir skammt
og farið í stóran hring frá þeirri
skemmtun sem við vorum að leita
að. Þetta varð eftirminnileg ferð
og við Siggi rifjuðum iðulega upp
skemmtilegar stundir frá Eyjunni
grænu.
Það var alltaf stutt í hláturinn
og gamansemina hjá Sigga og það
breyttist ekki þótt erfið veikindin
settu mark sitt á hann. Hann vildi
lítið tala um veikindin og var fljót-
ur að breyta um umræðuefni ef
maður spurði um þau. Hann tók
veikindunum með ótrúlegu æðru-
leysi og reisn.
Nú þegar ég kveð Sigga er mér
efst í huga þakklæti fyrir að hafa
fengið tækifæri á að kynnast
manninum og fyrir þær mörgu
góðu stundir sem við áttum sam-
an.
Ég sendi fjölskyldu og ástvin-
um samúðarkveðju með ósk um að
þau nái að finna styrk til þess að
komast í gegnum þessa erfiðu
tíma.
Þorsteinn Gunnarsson.
Ekki er gefið að náið sambýli
tveggja fjölskyldna gangi upp. Að
ekki sé talað um þegar ekki er lok-
að á milli íbúðarhæða. Þannig var
þetta á Þjórsárgötu 1, vorið 1983,
við fluttum á neðri hæðina, Gunna
og Siggi á þá efri.
Skemmst er frá því að segja að
þarna hófst skemmtilegasta og
þægilegasta sambýli sem sögur
fara af. Þegar á reyndi urðum við
samstiga um hvaðeina sem leysa
þurfti. Með okkur tókst vinátta
sem aldrei hefur brugðið skugga
á. Dídí var fyrsta barnið okkar og
litla telpan uppi skildi snemma að
með því að bakka niður snarbratt-
an stigann komst hún í ágætis-
félagskap. Svo kom lítill strákur á
neðri hæðina og ástarsambandið
Dídí + Hjörtur upphófst. Þau
urðu óaðskiljanleg. Foreldraó-
myndirnar lágu í hláturskasti
þegar Dídí fattaði trixið að ýta
Hirti um koll í snjóinn, alltaf stóð
hann aftur upp en hún ýtti jafn-
harðan við honum og bæði
skríktu.
Dídí ákvað strax að Ragnheið-
arnafnið væri ekki brúklegt, Agga
varð fyrir valinu. Fjölskylda
Sigga og Gunnu er sú eina sem
hefur fengið að halda því nafni til
streitu.
Við bættist Ásta og síðasta
sameiginlega Þjórsárgötubarnið
var Sigga Lára. Ásta stóð alltaf
sem fastast í pínkulitlu forstof-
unni kreppti og opnaði lófana og
sagði, baddi, baddi. Ekki séns að
koma henni upp fyrr en hún var
búin að fá að strjúka baddanum.
Árin okkar sex á Þjórsárgöt-
unni voru samfellt ævintýri, tvö
pör sem voru að byggja upp líf
sitt, eignast börn, framtíð, ham-
ingju og ást. Þessi ár eru svo ná-
tengd Sigga og Gunnu í okkar
huga að það er eins og við höfum
öll verið eitt.
Hjörtur var að farast úr sorg
yfir að þurfa að flytja úr Litla-
Skerjó. Þegar við komum aftur og
hófum framkvæmdir við nýja hús-
ið, tók hann til sinna ráða og flutti
„heim“ til Gunnu og Sigga, við
minnumst þess ekki að þau hafi
kvartað.
Þegar við fluttum húsið út í
Vatnsmýri kom náttúrlega enginn
annar til greina sem meistari að
því en Siggi. Hverjum treystir
maður fyrir sjálfum sér og aleigu
sinni? Hann var einstakur verk-
maður, fljótur að átta sig á hlut-
unum, hraðvirkur og vandvirkur.
Auk þess svo launfyndinn og
skemmtilegur að andrúmsloftið
varð alltaf þægilegt nálægt hon-
um.
Siggi vann í gegnum tíðina
jöfnum höndum sem smiður og
þjónn. Þetta voru ólíkir heimar.
Annars vegar grófur byggingar-
bransinn, hins vegar fáguð veit-
ingahús með dúkuð borð og fína
gesti.
Siggi var einstakt ljúfmenni, en
þó skapmaður. Þegar hann vann
sem yfirþjónn á Hótel Sögu kom
einhver að honum þar sem hann
kýldi óhreinatauspokann sem
hékk starfsmannamegin við
vængjahurðina. Viðkomandi
horfði undrandi á þessar boxara-
aðferðir og spurði hvers vegna í
ósköpunum hann væri að þessu.
„Nú, viltu heldur að ég lemji gest-
ina?“ var svarið.
Innst inni dreymdi okkur fjög-
ur alltaf um að flytja aftur saman,
af því verður ekki úr þessu. Siggi
vinur okkar er farinn, við kveðjum
hann með söknuði og sorg í hjarta.
Elsku hjartans Gunna, Heiða,
Hildur, Dídí, Ásta, Ívar, Ásta
amma, Lóa, systkinin öll og fjöl-
skyldur, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur,
Jón, Ragnheiður (Agga),
Hjörtur og Sigríður Láretta.
Þar sem góðir menn ganga eru
Guðs vegir. Þannig maður var
Sigurður Ásgeirsson vinur okkar,
því hann var einstaklega vandað-
ur og heilsteyptur bæði til orðs og
æðis. Við minnumst þess ekki að
hafa séð hann skipta skapi í þau
rúmlega fimmtíu ár sem við
þekktum hann og var hann þó
bæði kappsamur og fullur af heil-
brigðum metnaði. Slíkt var jafn-
aðargeðið og skapfestan. Hann
hafði sérstaklega þægilega nær-
veru og glaðværð og græskulaus
glettni fylgdi honum og jafnan
lagði hann gott eitt til málanna.
Siggi Ásgeirs eins og hann var
kallaður af okkur æskufélögunum
úr Kópavogi var fjórði í aldursröð
sex samrýndra systkina sem ólust
upp á Kársnesinu á sjötta og sjö-
unda áratug síðustu aldar. Það
voru forréttindi að fá að alast upp
þarna og kynnast Sigga og fjöl-
skyldu hans, en alla bernskuna og
fram á fullorðinsár var heimili
hans þungamiðja leikja og starfa
hóps barna og ungmenna sem
tengdust fjölskyldu hans vináttu-
og tryggðaböndum. Þarna kom
margt til, systkinin öll einstakir
félagar og svo sýndu þau Ásta og
Ásgeir foreldrar þeirra okkur vin-
um barnanna mikla velvild og vin-
semd.
Sigurður nam til tveggja iðna,
framreiðslu og húsasmíði og lengi
framan af skipti hann vinnu sinni
milli iðngreinanna eftir því úr
hvorri Keflavíkinni var betra að
róa. Stundum var unnin tvöfaldur
vinnudagur þar sem aðalvinnu-
tími þessara ólíku iðna skarast lít-
ið. Á daginn var smíðað en á
kvöldin þjónað til borðs. Það hefur
þurft mikið þrek til að standa
þannig að verki en Siggi var ekki
einhamur maður og vann því oft
tveggja manna störf. Svo fór að
húsasmíðin höfðaði meira til hans
og Sigurður menntaði sig frekar á
því sviði og lauk meistaraprófi í
iðninni og starfaði sem húsa-
smíðameistari síðan. Hann var vel
liðinn, vandvirkur og farsæll
meistari og starfaði bæði sem
verkstjóri í stórum bygginga-
félögum og sem meistari með lít-
inn hóp iðnaðarmanna með sér.
Alltaf var gott að leita til Sigga ef
einhver mannvirki voru í hönnun
eða smíðum og minnumst við fé-
lagarnir sérstaklega eins verkefn-
is þar sem vinátta og samhugur
réði ferð en þeirri vinnu stjórnaði
hann af ljúfmennsku, færni og
festu og mikilli ósérhlífni eins og
við mátti búast.
Andlátsfréttin kom ekki á óvart
því Sigurður hafði glímt við mjög
erfið veikindi af einstökum kjarki
og þreki. Hann stóð meðan stætt
var og lést á líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi fimmtudaginn
29. september tæpum ellefu árum
eftir að Ragnar Örn, elsti bróðir
hans, lést þar úr svipuðu meini.
Við trúum því staðfastlega að
Raggi og Ásgeir faðir þeirra, sem
einnig er látinn, hafi tekið vel á
móti litla bróður og syni og að þeir
æskuvinir okkar muni mæta þeg-
ar klukkan kallar okkur til að auð-
velda vistaskiptin sem allra bíður.
Við sendum Guðrúnu konu Sig-
urðar, afkomendum og tengda-
börnum svo og Ástu móður hans
og hennar fjölskyldu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi
góður Guð vernda ykkur og
styrkja.
Góður drengur er genginn en
minning hans og orðstír lifir.
F.h. æskuvinanna
af Kársnesinu,
Arnór, Lárus og Ingi.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2011
✝ Kristján ÍsaksValdimarsson
fæddist 3. maí árið
1936 á Ísafirði.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 26. september
2011.
Hann var sonur
hjónanna Sigríðar
Ísaksdóttur og
Valdimars Valdi-
marssonar. Systk-
ini Kristjáns eru Íslaug Að-
alsteinsdóttir, búsett í Garðabæ,
Kristína Jakobína Valdimars-
dóttir, látin í júlí 1935, Erla
Valdimarsdóttir, látin í sept-
ember 2008, Elvar Þór Valdi-
marsson, látinn í ágúst 2011, og
drengur óskírður Valdimars-
son, látinn í september 1942.
þau eiga fimm börn. 7. Elín Ís-
laug, maki Kristinn Ágúst Ing-
ólfsson, þau eiga þrjú börn.
Systkinin misstu móður sína
á unga aldri og voru bræðurnir
Kristján og Elvar aldir upp hjá
móðursystur sinni Guðlaugu Ís-
aksdóttur og manni hennar á
Skarði ofan Akureyrar. Krist-
ján gekk í Gagnfræðaskólann á
Akureyri, hann útskrifaðist sem
stýrimaður frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík og var til sjós
í nokkur ár. Hann vann lengst
af hjá Sýslumanninum á Ak-
ureyri. Kristján tók þátt í starfi
Sjálfsbjargar um skeið og var
meðal annars framkvæmda-
stjóri Plastiðjunnar Bjargs.
Kristján hafði mikinn áhuga á
íþróttum, tók þátt í starfi Knatt-
spyrnufélags Akureyrar (KA)
og Íþróttabandalagi Akureyrar
(ÍBA). Hann starfaði í Odd-
fellow-hreyfingunni og var sú
regla honum mikils virði.
Útför Kristjáns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 6. októ-
ber 2011, kl. 13.30.
Árið 1957
kvæntist Kristján
Grétu Halldórs
hjúkrunarkonu frá
Akureyri. Börn
þeirra eru. 1.
Helga Sigríður,
maki Jón Þór Guð-
jónsson, þau eiga
fjögur börn. 2. Árni
Valdimar, maki
Ragnheiður Skúla-
dóttir, þau eiga
fjögur börn. 3. Sverrir Þór,
maki Guðrún Hörn Stef-
ánsdóttir, þau eiga þrjú börn. 4.
Margrét Jónína, maki Páll Páls-
son, þau eiga þrjú börn. 5.
Kristján Ísak, maki Sigríður G.
Pálmadóttir, þau eiga þrjú
börn. 6. Gunnar Freyr, maki
Margrét Dögg Bjarnadóttir,
Elsku afi, ég sakna þín mjög.
Elsku afi, ef ég mætti ráða vær-
ir þú enn hér hjá mér.
Elsku afi, ég mun aldrei
gleyma yndislega knúsinu þínu.
Elsku afi, ég geymi þig í hjart-
anu mínu að eilífu.
Elva Margrét Árnadóttir.
Kær vinur okkar og samferða-
maður í rúma hálfa öld, Kristján
Valdimarsson, er fallinn frá.
Við vorum 16 ungar stúlkur
sem hófum nám í Hjúkrunarskóla
Íslands sumarið 1954. Það má
segja að Kristján hafi verið fyrsti
„mágur“ okkar skólasystranna
þar eð þau voru þegar heitbundin,
Kristján og Gréta Halldórs skóla-
systir okkar, þegar við hófum
nám.
Kristján var einstaklega glað-
lyndur, ljúfur og hjálpsamur mað-
ur. Það var unun að fylgjast með
ást þeirra Grétu og Kristjáns
blómgast þessi þrjú ár í námi okk-
ar því ekki voru nú stefnumót
daglegt brauð við þær aðstæður.
Eftir að Gréta lauk námi stofn-
uðu þau Kristján heimili á Akur-
eyri. Þau eignuðust sjö mannvæn-
leg börn sem öll bera foreldrum
sínum gott vitni. Kristján var ein-
staklega góður eiginmaður og fað-
ir. Aldrei var svo þröngt um þessa
stóru fjölskyldu að ekki væri hægt
að bæta við í fæði og húsnæði þeg-
ar vinir áttu leið um Akureyri.
Ógleymanlegar og dýrmætar
eru minningar okkar um ferðalög
okkar skólasystranna með mökun
bæði heima og erlendis sem hafa
verið næstum árlegur viðburður
eftir að vinnudögum lauk. Gréta
og Kristján tóku þátt í þessum
ferðum þegar heilsa leyfði og var
Kristján jafnan hrókur alls fagn-
aðar.
Síðastliðin ár hafa þau hjón
ekki gengið heil til skógar. Erfið
veikindi hafa hrjáð þau bæði. En
aldrei var bugast og get ég fullyrt
að þau studdu hvort annað af ást
og umhyggju allt að leiðarlokum.
Við skólasysturnar biðjum
þann sem öllu ræður að vera með
Grétu okkar, börnum þeirra hjóna
og fjölskyldum þeirra. Við vottum
þeim öllum okkar innilegustu
samúð á erfiðum tímum. Minning
um góðan vin mun lifa með okkur.
Blessuð sé minning Kristjáns
Valdimarssonar.
Fyrir hönd skólasystra úr
Hjúkrunarskóla Íslands sem
útskrifuðust haustið 1957,
Soffía Jensdóttir.
Kveðja frá
Íþróttabandalagi Akureyrar
Kristján Valdimarsson er lát-
inn. Þar er genginn einn af þess-
um hógværu en traustu mönnum,
sem rækti öll störf sem honum
vorum fengin af samviskusemi,
áhuga og alúð. Íþróttir og íþrótta-
rmál voru hans áhugamál og naut
íþróttahreyfingin á Akureyri sér-
staklega góðs af því. Hann var
KA-maður fram í fingurgóma og
starfaði mikið fyrir félagið. Hann
þótti sjálfsagður til þess að taka
sæti í stjórn Íþróttabandalags Ak-
ureyrar (ÍBA), en eðlilegt var tal-
ið, að stærstu félögin innan vé-
banda þess tilnefndu menn í
stjórnina. Þannig sat hann um
árabil í stjórn ÍBA á níunda og tí-
unda áratug síðustu aldar allan
tímann sem gjaldkeri. Þar var
réttur maður á réttum stað. Hann
hélt af öryggi og samviskusemi
utan um fjármál bandalagsins
þannig að aldrei kom til neinna
vandamála í rekstrinum að því
leyti. Formaður og framkvæmda-
stjóri bandalagsins, sem unnu
með Kristjáni á þessum tíma,
minnast hans sérstaklega með
miklu þakklæti. Hann var rólegur
og yfirvegaður í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur. Þá var hann
mannasættir og valdist þess
vegna oft til þess að miðla málum,
þegar ágreiningur kom upp og
sætta þurfti ólík sjónarmið. Kom
það oft fyrir þegar sigla þurfti á
milli skers og báru vegna sér-
stakra hagsmuna hinna ýmsu fé-
laga innan vébanda Íþróttabanda-
lagsins.
Menn báru virðingu og traust
til Kristjáns og vissu að hann
reyndi að beita ýtrustu sanngirni
við úrlausn mála. Alltaf var kom-
ist að niðurstöðu, sem allir gátu
sætt sig við þegar Kristján kom að
málum.
Íþróttabandalag Akureyrar
þakkar nú Kristjáni enn og aftur
fyrir hans mikilvægu og farsælu
störf að eflingu íþróttastarfsemi á
Akureyri og sendir eiginkonu
hans og fjölskyldu innilegar sam-
úðarkveðjur.
f.h. Íþróttabandalags Akureyr-
ar,
Þröstur Guðjónsson
formaður.
Kristján Ísaks
Valdimarsson
✝ Hrefna Pribish fæddist íReykjavík 25. júlí 1946. Hún
lést á Landspítalanum 1. októ-
ber 2011. Hrefna
var dóttir Hönnu
Kristjánsdóttur
saumakonu, f. 23.
apríl 1922, látin 5.
október 1979, og
Nicolas L. Pribish,
f. 1922, og látinn
1998. Systkini
Hrefnu eru: 1. Sig-
ríður, Dinah, f. 29.
desember 1943,
maki Magnús Jón-
asson. 2. Alfreð, f. 29. nóvember
1950, maki Steinunn Sigurð-
ardóttir. 3. Viðar, f. 3. maí 1953,
maki Sigríður Gestsdóttir. 4.
Reynir Ágúst, f. 25. ágúst 1963.
1960, þau eiga 3 syni Anton Þór,
Bergþór og Gabríel Þór. 2.
Linda, f. 9. febrúar 1967, gift
Braga Björnssyni, f. 9. desem-
ber 1963, þau eiga 3 börn
Hrefnu Sif, Ragnar Örn og
Berglindi Rut. 3. Hrefna, f. 30.
nóvember 1974, gift Gísla Páli
Reynissyni, f. 23. apríl 1973, þau
eiga 3 syni Eldar Mána, Óliver
Dúa og Ísar Tuma.
Nánast öll búskaparár sín
sinnti hún móður-, húsmóður-
og síðar ömmuhlutverkinu, en
þau störf voru henni kærust.
Þau hjón höfðu búið sér glæsi-
legt heimili í Seljahverfi þar
sem hún undi sér vel í að gera
garðinn og heimilið fallegt. Hús-
móðir var hún af alúð og liggja
eftir hana mörg falleg handverk
hvort sem í saum eða prjóni.
Útför Hrefnu fer fram frá
Seljakirkju 6. október 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
Hálfsystur samfeðra eru Nico-
lette og Victoria búsettar í
Bandaríkjunum.
Hinn 25. júlí
1964 giftist Hrefna
eftirlifandi eig-
inmanni sínum
Valdimari A. Valdi-
marssyni húsa-
smíðameistara, f.
15. mars 1943, syni
Valdimars A. Valdi-
marssonar, f. 15.
febrúar 1906, d. 28.
júlí 1979, og Önnu
Þórarinsdóttur, f.
8. júlí 1905, d. 16. janúar 1995.
Hrefna og Valdimar eignuðust
þrjár dætur: 1. Anna Hanna, f.
20. nóvember 1964, gift Sigurði
Garðari Steinþórssyni, f. 5. mars
Hún Hrefna systir er látin.
Aðdragandinn var stuttur en
veikindin var Hrefna ekki að
bera á torg eða kveinka sér yfir
þeim.
Allt frá æsku hefur Hrefna
verið minn styrkur, alltaf til stað-
ar, svo sterk og ákveðin.
Það er margs að minnast, allra
góðu stundanna við heimsóknir.
Þá var oftar en ekki rætt um
ferðalög til útlanda og þá helst til
Bandaríkjanna. Þar undi Hrefna
sér vel við að heimsækja ætt-
ingja og vini, versla og þá helst
fyrir börn og barnabörn.
Minningabrot koma fram. Það
var eitt sinn fyrir nærri 50 árum
að ég varð þess var að þær
mæðgur, mamma og Hrefna,
voru eitthvað að pukrast inni í
eldhúsi. Ungur maður beið utan-
dyra, sem síðar átti eftir að verða
lífsförunautur Hrefnu. Valli og
Hrefna hafa verið sem eitt síðan,
eiga yndisleg börn og barnabörn.
Fjölskyldan var Hrefnu allt.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Guð geymi þig, elsku systir.
Viðar.
Hrefna Pribish