Morgunblaðið - 06.10.2011, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2011
✝ Þorbjörg ElínFríðhólm Frið-
riksdóttir fæddist
6. október 1951 í
Kópavogi. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 15. desem-
ber 2010.
Foreldrar Þor-
bjargar voru Frið-
rik Björnsson, raf-
virkjameistari í
Sandgerði, f. 2. mars 1927, d. 17.
janúar 2004 og Þórhildur Sig-
urðardóttir hárgreiðslukona, f
10. júlí 1927. Þorbjörg ólst að
mestu upp hjá systur Þórhildar,
Erlu Fríðhólm Sigurðardóttur,
f. 6. nóvember 1922, og eig-
inmanni hennar Hallbirni Berg-
mann Elímundarsyni, f. 21.
október 1918, d. 21. mars 2009.
Mjög kært var milli Þorbjargar
og þeirra hjóna og leit hún á þau
sem sína aðra foreldra. Hún var
þó jafnframt alltaf í mjög nán-
um tengslum við foreldra sína
og systkini.
Systkini Þorbjargar eru
Steinunn Fríðhólm, f. 17. ágúst
1948, Sigurður Sævar Fríðhólm,
f. 18. desember 1949, Jón Fríð-
hólm, f. 10. nóvember 1954,
ósi 1968. Hún hóf starfsferil sinn
í Kron á Hlíðarvegi í Kópavogi
fjórtán ára gömul. Hún vann síð-
an mestan hluta ævi sinnar við
verslunarstörf og var m.a. versl-
unarstjóri hjá Kaupfélagi Suð-
urnesja í Garðinum í sjö ár. Þor-
björg endaði starfsferil sinn hjá
Veitingaþjónustu IGS, Keflavík-
urflugvelli, árið 2005, en þá
varð hún að hætta störfum
vegna veikinda sinna.
Þorbjörg og Rúnar stofnuðu
sitt fyrsta heimili í Reyni-
hvammi 9 í Kópavogi á efri hæð-
inni hjá Erlu og Hallbirni. Þau
bjuggu á Reykjavíkursvæðinu
til ársins 1981 en byggðu sér svo
hús í Sandgerði og hafa búið þar
síðan.
Þorbjörg var ötul í fé-
lagsstarfi og var m.a. í kven-
félaginu Hvöt, Sandgerði til
marga ára, vann nefndarstörf
fyrir sveitarfélagið og var
heiðruð á 1. maí fyrir störf sín í
þágu verkalýðsins fyrir Versl-
unarmannafélag Suðurnesja.
Hún var mikil jafnaðar- og bar-
áttukona með sterka réttlæt-
iskennd. Þegar veikindi Þor-
bjargar leiddu til þess að hún
þurfti að styðjast við öndunarvél
nánast daglega stóð hún fyrir
söfnun til kaupa á nýrri önd-
unarvél, því samviskan nagaði
hana fyrir að einoka einu vélina
sem fyrir var.
Útför Þorbjargar fór fram í
kyrrþey hinn 21. desember 2010
að ósk hinnar látnu.
Friðrik Þór, f. 12.
nóvember 1961,
Fanney, f. 7. nóv-
ember 1964 og
Heiður Huld, f. 6.
maí 1967.
Þorbjörg giftist
18. desember 1971
eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Rúnari Þórarins-
syni, starfsmanni
IGS á Keflavík-
urflugvelli, f. 27. maí 1950. Rún-
ar er sonur hjónanna, Þórarins
Árnasonar, f. 24. maí 1924, og
Vagnbjargar Jóhannsdóttur, f.
1. september 1925, d. 3. maí
2005.
Börn Þorbjargar og Rúnars
eru: 1) Erla Björg, f. 14. nóv-
ember 1970, kennari, búsett í
Sandgerði, gift Egil Aagaard-
Nilsen, f. 13. desember 1964,
sölumanni í heildverslun. Börn
þeirra eru Anja Rún, f. 23. nóv-
ember 1991, Hélène Rún, f. 19.
desember 1994 og Daníel, f. 7.
febrúar 2002. 2) Hallbjörn Val-
geir, f. 13. júní 1981.
Þorbjörg ólst upp í Kópavogi.
Hún lauk grunnskólaprófi frá
Kópavogsskóla og stundaði nám
við Húsmæðraskólann á Blöndu-
Elsku besta mamma mín. Í
dag hefðirðu fagnað þínum sex-
tugasta afmælisdegi. Ég hef ekki
treyst mér til að setjast niður og
skrifa þér þessa kveðju fyrr en
nú. Þín er svo sárt saknað. Þú
varst einstök manneskja og við
vorum svo náin. Þegar þú fórst
missti ég ekki aðeins móður
heldur einnig mikinn trúnaðar-
vin. Ég gat rætt um allt við þig
og þú dæmdir aldrei. Það var
líka sama hversu veik þú varst
og ég reyndi að hlífa þér fyrir
mínum áhyggjum og erfiðleik-
um, alltaf vissirðu þegar eitthvað
amaði að. Það gekk ekkert að
reyna að fela það fyrir þér.
Elsku mamma, þú varst þekkt
fyrir að vera dugnaðarforkur í
vinnu. Ég man eftir því þegar ég
vann með þér í Samkaupum, þá
töluðu bæði viðskiptavinir og
samstarfsfólk okkar um konuna
sem var alltaf brosandi. Það
varst þú. Ég sé þig fyrir mér
koma askvaðandi út af lagernum
með bros sem lýsti upp alla búð-
ina. Jafnvel síðustu stundirnar
sem við áttum saman á spítalan-
um voru fylltar af gleði og hlátri.
Við gátum alltaf hlegið þótt mér
fyndist dónabrandararnir þínir
stundum óviðeigandi.
Þegar þú fórst leið mér eins
og stór hluti af mér hefði horfið.
Þú varst límið sem hélt þessari
litlu fjölskyldu saman. Þú varst
mjög réttsýn og með sterka rétt-
lætiskennd. Ef þér fannst brotið
á einhverjum varstu tilbúin að
verja rétt hans fram í rauðan
dauðann. Ég sé það í dag og finn
hversu mikið af þér fylgir okkur
systkinunum. Við höfum sama
eldmóð og þú í starfi og ég er
þér svo einstaklega þakklátur.
Ég sé það nú að það er ekki hluti
af mér sem er horfinn heldur er
það hluti af þér sem lifir með
mér. Þann hluta mun ég varð-
veita og rækta enda eru það
mínar bestu hliðar. Stuttu eftir
að þú kvaddir okkur kom tímabil
sem ég vissi ekki hvernig ég ætti
að takast á við lífið án þín. Þú
varst eins konar öryggisnet sem
var svo gott að vita af. Það var
sama hvað bjátaði á; ég vissi að
ég gat alltaf leitað til þín og þú
minntir mig á það daglega. Ef ég
lendi á krossgötum eða finn
þörfina til að leita til þín þá set
ég mig í stellingar og hugsa til
þín og hvað þú myndir ráðleggja
mér eða segja. Ég veit að þú
fylgist með mér og ég hugsa
hvert skref sem ég tek með tilliti
til þess hvað þér myndi finnast
um það. Ég veit vissulega að þú
ert ekki sammála öllu en við vor-
um það heldur ekki alltaf.
Kæra móðir mín, ég er enn að
glíma við sorgina og söknuðinn
en ég hef einsett mér að gera þig
stolta og rækta í mér þau mann-
gildi sem þú hafðir. Umhyggja
þín til annarra var eftirtektar-
verð. Það lýsir sér vel í þátttöku
þinni í uppeldi lítils stráks á Ind-
landi sem þú talaðir alltaf um
sem bróður minn. Það var ein-
stakt hvað þú varðst spennt þeg-
ar þú fékkst bréf frá honum og
rakst á eftir mér að koma í heim-
sókn til að lesa bréfið fyrir þig.
Svo þegar hann var kominn til
manns tókstu við stelpu. Þá átti
ég skyndilega aðra systur.
Ég á þér svo margt að þakka
og ég vildi að ég gæti talið það
allt upp. Það fer um mig sérstök
tilfinning að skrifa þessi orð til
þín og mér líður eins og ég sé að
tala við þig og ég tími varla að
hætta þótt ég glími við að halda
aftur af tárunum. Minning þín
mun lifa áfram. Mér hefur tekist
að sigrast á eigingirninni og sætt
mig við að loks fékkstu friðinn
og hvíldina sem þú þurftir. Ég
mun ávallt sakna þín og halda í
heiðri minningu þína og þau gildi
sem þú kenndir mér. Hvíl í friði,
elsku mamma.
Hallbjörn Valgeir Rúnarsson.
Elsku móðir mín. Nú eru liðn-
ir níu mánuðir síðan þú fórst og
það er núna fyrst sem ég treysti
mér til að setjast niður og skrifa
mína hinstu kveðju til þín. Sorg-
in og söknuðurinn er svo mikill
að flesta daga kenni ég til. Mér
finnst það svo skrítið að geta
ekki talað við þig, að fá ekki dag-
lega símtalið: Hæ, hvað er að
frétta?
Þó svo að ég hafi vitað það í
langan tíma að veru þinni hér
væri senn að ljúka var það mér
mikið áfall þegar það gerðist. Ég
trúði því til hinstu stundar að þú
myndir rífa þig upp úr þessu
eins og svo oft áður. Í eigingirni
minni hefði ég svo gjarnan viljað
fá ein jól í viðbót.
Þó svo að þú hafir verið rúm-
liggjandi í eitt og hálft ár varstu
samt sem áður miðja og stoð
litlu fjölskyldunnar þinnar. Ég
gerði mér ekki grein fyrir því
hvernig þú hélst okkur öllum
saman fyrr en þú varst farin og
ég tekin við hlutverki þínu.
Ég held að það líði ekki sá
dagur að mér verði ekki hugsað
til þín, að ég sakni þín og finnist
það svo ósanngjarnt að þú skulir
vera farin. Ég hugsa um börnin
mín sem fá ekki að njóta þín
lengur. Daníel sem átti hug þinn
og hjarta og saknar þín svo
óendanlega mikið. Hann segir
ekki margt en það koma tímar
sem hann orðar söknuð sinn og
hugsanir.
Við vorum ekki alls fyrir
löngu stödd við lítinn læk. Það
var snjór úti og stráin stóðu upp
úr snjónum við lækjarbakkann.
Daníel sat við bakkann og bjó til
snjóbolta, stakk stráum í gegn-
um boltana og fleytti þeim á
lækinn, hann sagði að þeir væru
handa þér. Ég er viss um að
þann dag sast þú á himnum og
brostir í gegnum tárin.
Í dag er merkilegur dagur
sem við systkinin erum ákveðin í
að halda hátíðlegan. Þú hefðir
fyllt þinn sjötta tug á þessum
merkisdegi. Af því tilefni höfum
við efnt til tónleika í þínu nafni,
þar sem ágóðinn rennur til söfn-
unarinnar sem þú stóðst svo
hetjulega fyrir.
Elsku mamma mín til ham-
ingju með daginn – ég vona að
allt himnaríki haldi upp á daginn
með þér.
„I love you“.
Þín dóttir,
Erla Björg.
Ég horfi í undrun á heiminn og þig
á hönd þína og ljósa kinn.
Þú komst til mín, barn mitt, á kyrrlátri
stund.
Og ég kyssti þig, ljúfur minn.
Og andlit þitt var eins og viðkvæmt
blóm
sem vex upp í himininn.
Það var eins og guð hefði vitjað mín,
ég veit ekki hvað það er
en ekkert í heiminum öllum er til
sem ann ég heitar en þér.
Þig aldrei ég undir brjóstum bar
en ég ber þig í hjarta mér.
(Gunnar Dal)
Þín fóstra,
Erla Sigurðardóttir.
Amma mín,
Þú barst mér í draumi um daginn
Þú sagðir ekki neitt.
Þú ert mér huggun í harmi,
ó hve ég sakna þín heitt.
Nú á ég þig í draumi
og í minningum mínum ég geymi þig.
Amma mín,
ég veit að þú verður ei ein á himni,
því Lúsý mín, hún gætir þín.
Faðir þinn opnum faðmi bíður eftir
dóttur sinni.
Þú verður ávallt mín.
Þín ömmustelpa,
Hélène Rún.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku yndislega systir okkar.
Í dag hefðir þú orðið 60 ára.
Andlát þitt fyrir 10 mánuðum
var engan veginn tímabært. Þú
duglega kona, sem ekkert aumt
máttir sjá og alltaf settir þú aðra
en sjálfa þig í forgang. Stórt
skarð var höggvið í systkinahóp-
inn okkar þó svo að við værum
ekkert alltaf að hittast þá var
samband okkar alltaf innilegt og
ástríkt. Í veikindum þínum síð-
ustu árin sýndir þú svo sann-
arlega hversu dugleg þú varst.
Komst á fót söfnun til styrkt-
ar Heilbrigðisstofnun Suður-
nesja þar sem þú afrekaðir að
safna fyrir ytri öndunarvél fyrir
lungnasjúklinga, söfnunin gekk
svo vel að fullt var í afgang sem
nýttist til annarra góðra hluta.
Prjónarnir voru hluti af þér og
mikið af þér tekið þegar þú gast
ekki prjónað sjölin þín og sjón-
varpssokkana lengur vegna veik-
indanna. Síðustu vikuna af ævi
þinni hrakaði mömmu svo að
hún ákvað að fylgja þér og ert
þú í faðmi hennar og pabba
núna.
Þú safnaðir póstkortum í
mörg ár og á hverju ári var tak-
markið að slá út fyrra metið frá
árinu áður. Það var skrítið að
fara til útlanda eftir fráfall þitt
og senda ekkert kort, best hefði
nú samt verið að hafa bara
bréfalúgu við leiðið þitt og getað
sent þér þau áfram, þér hefði
ekki þótt það leiðinlegt. Elsku
stóra systir, við segjum að lokum
„love you“ eins og þú sagðir svo
oft þegar þú kvaddir að loknu
símtali. Minning þín er ljós í lífi
okkar.
Þínar „litlu“ systur,
Fanney og Heiður Huld.
Þorbjörg Elín Fríð-
hólm Friðriksdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma mín, ég elska þig
svo mikið og ég vildi alls
ekki að þú myndir deyja.
Þú varst alltaf svo góð við
mig. Afi saknar þín mikið.
Þinn
Daníel.
Hafsteinn tengdafaðir minn
lést eftir stutta en stranga bana-
legu mánudagskvöldið 26. sept.
sl. Hann átti rúmlega 3 vikur í að
verða 79 ára gamall. Hann hafði
greinst með krabbamein fyrir
hálfu ári og síðustu vikurnar
reyndust honum erfiðar en eng-
inn átti þó von á að endalokin
yrðu svo snögg. Hafsteinn var
heldur ekki maður sem gafst upp,
hann var harður af sér og dugleg-
ur og ákaflega hraustur. Varð
varla misdægurt. En enginn sigr-
ar örlögin eins og við erum reglu-
lega minnt á.
Ég kynntist Hafsteini fyrst
heima í Hraunbæ, þar sem fjöl-
skyldan átti fallegt heimili. Hann
kom mér fyrir sjónir sem ábyrg-
ur og traustur heimilisfaðir og ég
minnist þess að hann vildi vita
hvaðan ég væri og hverra manna,
því Hafsteinn hafði mikinn áhuga
á fólki og sögu. Hann tók mér af-
skaplega vel frá fyrstu tíð og hef-
ur alltaf reynst okkur Knúti
Sölva og fjölskyldunni vel. Það
var gott að leita til hans ef eitt-
hvað bjátaði á, því hann var bón-
góður.
Minningarnar safnast upp og
af mörgu að taka. Flestar tengj-
ast þær góðum stundum þar sem
fjölskyldan er saman, börn Haf-
steins og Kollu og barnabörn, á
ferðalögum, í bústað, í afmælum
og á hátíðum. Alltaf voru þau
stólparnir sem stóðu upp úr og
yngri kynslóðin í kringum þau.
Hafsteinn var því gæfumaður í
sínu einkalífi, kynntist Kolbrúnu
sinni ungur, innan við tvítugt, og
saman hafa þau fetað lífsveginn í
yfir hálfa öld. Missir Kollu er því
mikill og söknuður fjölskyldunn-
ar einnig. Hafsteinn var gestris-
inn og vildi hafa börnin sín og
barnabörn í kringum sig.
Hafsteinn var mikill verkmað-
ur og allt lék í höndunum á hon-
um. Meðan þau bjuggu í Grund-
arási átti Hafsteinn stóran
bílskúr sem var nánast eins og
verkstæði. Þar urðu ófáir bílarnir
að glæsivögnum. Einna minnis-
stæðust er vínrauða Volkswagen-
bjallan sem ætluð var heimasæt-
unni á bænum. Hún var nánast
eins og Barbiebíll þegar Haf-
steinn var búinn að föndra við
hana. Þarna var Hafsteinn öllum
stundum eftir vinnu, alltaf með
einhver verkefni.
Síðar fluttu þau hjónin alla leið
suður í Garðabæ, en höfðu alltaf
búið innan marka Reykjavíkur.
Þá missti Hafsteinn skúrinn svo
nú varð að finna eitthvað sem
hann gæti haft sér til starfa, fyrir
utan vinnuna við tryggingarnar.
Þá kom fjölskyldan sér upp sum-
arbústað austur við Heklurætur,
í Landsveitinni. Segja má að það
hafi verið mikið gæfuspor því þar
undu þau sér vel tengdaforeldrar
mínir. Þar var Hafsteinn í essinu
sínu, sístarfandi, eftir að upp-
byggingu lauk tók við eðlilegt
viðhald og svo varð að græða upp
hraunlandslagið í kringum bú-
staðinn. Þarna eru ófá handtök
Hafsteins en þau voru unnin af
gleði og áhuga. Enda ber bústað-
urinn og hans umhverfi vott um
þá eljusemi sem þar hefur verið
viðhöfð.
Minnismerkin um lífsstarf
tengdaföður míns eru því víða og
segja má að hann geti því sofnað
Hafsteinn
Sölvason
✝ HafsteinnSölvason fædd-
ist í Reykjavík 17.
október 1932. Hann
andaðist á Land-
spítalanum við
Hringbraut 26.
september 2011.
Hafsteinn var
jarðsunginn frá
Fossvogskirkju 4.
október 2011.
svefninum langa
„sæll af sínum verk-
um“. En fjölskyldan
mun halda því verki
áfram og við erum
sæl að geta látið all-
ar góðu minning-
arnar um “afa
Haffa“ verma okkur
um ókomna tíð.
Blessuð sé minning
Hafsteins Sölvason-
ar.
Eygló Eiðsdóttir.
Ég hefði ekki trúað því að það
ætti eftir að verða í síðasta skipt-
ið sem ég sæi afa minn þegar við
kvöddumst einn eftirmiðdag í
ágúst á Garðatorginu. En mikið
er ég feginn að hafa framlengt
veru mína á Íslandi um nokkra
daga og átt þessa stund með afa
mínum og ömmu. Afi lá í sófanum
og hvíldi sig en var í góðu skapi.
Við borðuðum ís, uppáhaldið okk-
ar beggja, og hann reytti af sér
sögur eins og honum einum var
lagið.
Æskuminningarnar um afa í
Grundarási eru svo skýrar.
Barnshugurinn var fullur eftir-
væntingar þegar heimsækja átti
afa og ömmu. Það var sérstak-
lega bílskúrinn hans afa sem
heillaði; þar var Willys-jeppinn,
sem afi dekraði við, kassabíllinn,
sem vakti aðdáun flestra barna
og reiðhjól af öllum stærðum og
gerðum. Afi lá vanalega undir bíl
og dyttaði að þegar við komum í
heimsókn. Hann tók alltaf hlý-
lega á móti manni og opnaði lítinn
ísskáp þar sem hann geymdi
súkkulaði í dós, og stundum átti
hann jafnvel kók í gleri. Hann
spurði síðan oftast hvernig okkur
Þrótturum gengi. Sjálfur hélt
hann með Ármanni. Það þótti
mér óskiljanlegt, þeir voru varla
með fótboltalið. En þetta var
sjálfsagt málamiðlun því ekki
mátti gera upp á milli barna-
barnanna.
Afi var einstaklega barngóður
og kunni að skemmta barnabörn-
um sínum. Hann stóð fyrir ein-
hverjum stærstu upplifunum
barnæsku minnar. Ég gæti nefnt
vélsleðaferðirnar við Rauðavatn
og á Hellisheiði, rakettukaupin
fyrir gamlárskvöld og klesstu bíl-
ana í Skipholti sem vöktu jafnt
gleði og spennu. Ég minnist líka
með hlýju þegar við tveir fórum í
veiðiferð í Þjórsá og komum heim
til ömmu færandi hendi.
Hann náði líka að töfra fram
undrun mína og hrifningu á tán-
ingsaldrinum. Ég gleymi t.a.m.
aldrei þegar hann rétti mér lykla
að Subaru í einni heimsókninni í
Grundarás og spurði: „Langar
þig ekki í bíl?“ Hann hafði að
sjálfsögðu haldið þessu leyndu
fyrir mér þær vikur sem bíllinn
var inni í bílskúr og gerður öku-
fær. Spurningin kom því flatt upp
á mig en ég var ekki lengi að
svara. Kassabíllinn sem ég var öf-
undsverður af var nú orðinn al-
vörubíll. Það voru fáir mennt-
skælingar sem gátu státað af að
eiga einn fjórhjóladrifinn á þess-
um aldri.
Ævintýraheimurinn varð
seinna meir sumarbústaðurinn
Látalæti í Landsveitinni við ræt-
ur Heklu. Þar lék afi við hvern
sinn fingur og þar þótti honum
best að vera. Þau voru alltaf góð
heim að sækja, amma og afi í
Látalæti, og heimsóknirnar
reyndust gulls ígildi fyrir mig,
langþreyttan námsmanninn frá
Danmörku. Heimþrá og þreyta
hurfu í samvistum við þau, nátt-
úruna og ilminn af nýbökuðu
brauði og vöfflum.
Ég kveð afa minn með söknuði
en mun alltaf minnast hans og
hversu góður, hjálpsamur, trygg-
ur og trúr hann var.
Kári.
✝
Okkar innilegustu þakkir sendum við öllum
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför elskulegrar móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR GUÐJÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunar-
heimilisins Ljósheima fyrir frábæra umönnun
og vináttu í garð Guðrúnar.
Jóna S. Sigurðardóttir, Guðmundur V. Þorkelsson,
Ragnheiður B. Sigurðardóttir, Theodór Vilmundarson,
Sigurður Júníus Sigurðsson, Hjördís Gunnlaugsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.