Birtingur - 01.12.1960, Side 35

Þennan harmleik hafa þúsundir og aftur
þúsundir fanga lifað og lifa enn.
Úr deildinni þar sem hinir dauðadæmdu
eru geymdir, heyrist hrópið „Allah Ak-
bar“ og ættjarðarsöngurinn Að fórna
sér fyrir ættjörðina er betra
e n a ð 1 i f a , frá þeim sem leiddir eru
í dauðann, og brátt hljóma sömu orð um
allar nálægar deildir klukkan fjögur að
morgni. Allt til enda kveða við hróp úr
kvennadeildinni, sem liggur næst fórn-
arstaðnum, og fylgja bræðrum okkar sem
ganga í dauðann og til eigin greftrunar.
I dimmum svefnskálunum grípum við í
járnrimlana og klifrumst að gluggunum,
meðan herlögreglan þeysist inn í gangana,
og við viljum að bræður okkar heyri
þennan ættjarðarsöng, sem þeir deyja
fyrir. Við viljum að til síðustu stundar
fylgi þeim hugur skýrleika og bræðra-
lags. Úr klefum dauðadæmdra, sem eru
rétt við garðinn þar sem aftökurnar fara
fram, er hægt að heyra í öxinni og í
sópum böðlanna, þegar þeir fara þeim
um jörðina til að hreinsa blóðið.
Við lifðum 1 fangelsinu í Barberousse and-
spænis skelfingu þessara lífláta sem fóru
fram hvern mánuð í tvær, þrjár nætur.
Þá var öxin mötuð, sú sama og þeir færa
með sér um allt Alsír, frá Algeirsborg
til Konstantín, frá Konstantín til Oran,
og með hryllingi og vissu gátum við
reiknað út hvenær hún kæmi næst.
Þrátt fyrir öll loforð, hefur ekkert
breytzt.
Bræður okkar deyja enn fyrir að vilja
sæmd okkar.
Jón Óskar þýddi.
proche en proche tous les quartiers, á
quatre heures du matin. Jusqu’a la fin,
les cris du quartier des femmes, le plus
proche du lieu du sacrifice, accompagnent
nos fréres qui vont á la mort et, á leur
propre enterrement. Dans les dortoirs
obscurs, tandis que les C.R.S. envahissent
le hall, accrochées aux barreaux, grimpées
aux fenétres, nous voulons que ce soit ces
chants patriotiques pour lesquels ils
meurent qu’ils entendent. Nous voulons
leur donner, jusqu’á la fin, le monde de
la lucidité, le monde de la fraternité. Des
cellules des condamnées á mort, qui sont
tout prés de cette cour d’honneur ou on
exécute, on peut entendre le bruit du cou-
peret, et les balais des bourreaux raclant
le sol pour nettoyer le sang.
Nous vivions dans la prison de Barberous-
se, dans l’appréhension de ces exécutions
qui revenaient chaque mois, pendant deux
nuits, trois nuits, fournissant la guillotine,
celle qu’ils proménent á travers toute
l’Algérie, d’Alger á Constantine, de Con-
stantine á Oran, et dont nous supputions
avec horreus et certitude les dates de
retour.
Malgré toutes les promesses, rien n’a
changé.
Nos fréres meurent toujours pour avoir
voulu notre dignité.
Birtingur 33