Birtingur - 01.01.1965, Síða 27

alþingi, halda það á hingvöllum og laga það sem mest eftir alþingi hinu
30 forna.“
Eins og nærri má geta, réðu Fjölnismenn sér ekki af fögnuði. Jónas
var staddur á Islandi, þegar honum barst þessi boðskapur til eyrna, og
orti þá kvæðið í samblandi af gleði- og sigurvímu. En þegar hann er
að búa það úr hlaði nærri þremur árum síðar berst fregn um, að
embættislýð innlendum og erlendum hafi tekizt að smækka og smána
á marga lund alþingismynd konungs, og kveður hann þá annað kvæði
um alþing og lætur prenta neðanmáls.
Sjötti árgangur Fjölnis var í smávaxnara lagi, aðeins 87 síður.
Á titilsíðu sjöunda árs er sú ein breyting gerð, að Gísli Magnússon er
þar skráður ábyrgðarmaður ritsins. Meiri nýlunda verður það að telj-
ast, að nú er ailt í einu horfið frá þeirri stafsetningu, senr verið hafði
Fjölnismönnum ærið metnaðarmál, einkum Konráði. Gerir hann sjálf-
ur grein fyrir fráhvarfinu í upphafsorðum „Um stafsetninguna á þessu
ári Fjölnis". Segir hann frá því, að nýir menn hafi bætzt í hópinn,
þegar Fjölnir hóf göngu sína að nýju, og samkomulag þá ekki náðst
um réttritun — hafi sumir viljað láta sitja við þær breytingar, er þegar
höfðu verið gerðar, en hinir fyrri Fjölnismenn talið það af og frá og
heldur viljað hverfa aftur til hinnar gömlu stafsetningar og reyna að
!>æta hana eftir föngum. Má segja, að þegar hér er komið, hafi staf-
setningarkenning Konráðs beðið algjört skipbrot. En nokkur sárabót
var það, að einn úr hópnurn, Halldór Kr. Friðriksson, varð síðar móður-
málskennari við Lærða skólann hátt í mannsaldur og kenndi jafnan
þá réttritun, sem Fjölnismenn sættust á að lokum.
í þessum árgangi birtust þrjú af þekktustu ljóðum Jónasar: Dalvísa,
Sláttuvísa og Ég bið að heilsa.
Brynjólfur Pétursson ritaði rækilega grein „Um alþingi", en annars
lét hann jafnan lítið að sér kveða á síðum Fjölnis. Brynjólfur reynir
BIRTINGUR
25