Ingólfur - 22.08.1944, Side 8

8
INGÓLFUR
Alríkishugmyndin hans Ing-
vars Sigurðssonar hefur af
mörgum verið haldin að vera
aðeins draumur um fjarlæga
framtíð.
En Dr. H. Hart próf. í þjóð-
félagsfræði við Duke háskólann
í Bandaríkjunum telur að þess
sé aðeins skammt að bíða að
heimurinn komist undir eina
stjóm.
Hann bendir á að yfirráða-
svæðin hafi síðan sögur hófust
sífellt farið stækkandi, og þó
einkum eftir að menn hófu
siglingar um úthöfin. Fyrir
50.000 árum megi gera ráð fyr-
ir, að ekki hafi verið unnt að
halda saman stærra ríki en
7000 enskum fermílum að
víðáttu. Um 5500 árum f.
Kr. muni stærsta ríkið hafa ver-
ið um 22.500 fermílur. Frá þess
um tíma til 750 f. Kr. hafa
stærstu ríkin vaxið um 154
ferm. á ári. Og 750 áram e. Kr.
er ríki Serkja orðið 4,3 millj.
ferm, Sé nú reiknað svo, að
stærsta ríkið vaxi eftir þetta
með hjálp landherja og flota
Vtm 46.750 fermílur á ári ætti
heimurinn að vera kominn und
ir eina stjórn eftir svo sem átta
aldir héðan í frá eða í kring-
um árið 2750. — En nú er kom-
ið nýtt hertæki til sögunnar, og
það era loftflotarnir. Með þessu
tæki viðbættu hefur Japan
haustið 1942 víkkað yfirráða-
svæði sitt upp í 2.6 millj. ferm.
— Ef nýjustu framfarir í flug-
hemaði og öðram hemaði era
teknar með í reikninginn, þá
séu þær meiri en nógar til þess
að heimsríkið geti verið stofn-
að undir einni stjóm árið 1950.
IVýungar
Frh. af 7. síðu.
og læknisáhöld. — (Orðið
blendi er dregið af því að efnið
er blöndunarefni andrúmslofts-
ins. Orðið „köfnunarefni“ er
klaufaleg þýðing á danska orð-
inu Kvælstof. Kæfiefni hefði
verið skárra. Að efnið er þó
ekki bráðkæfandi sannast bezt
á því, að það er aðalefnið að
magninu til, sem vér öndum
að oss, eða fjögur rúmtök á
móti hverju einu af ildi eða
súrefni),
Ný aðferð
við efnagreiningu.
Til stuðnings við efnagrein-
ingu er nú farið að nota raf-
geisla í 8ambandi við ljósmynda
plötur. Er geislinn látinn fara
í gegn um örþunnar liimnur af
því efni sem greina skal, og
finnast þá efni nær því að segja
í hvað mikilli þynningu sem
vera skal, og sem ógerlegt er
að finna á annan hátt.
lllBHIIttHKitllilH
Útbreiðið Ingólf
]iiiiiii®iiiiniiiiii®niiiiiiini®ii
Frh. af 7. síðu.
„Ég er ekki ensk“.
„Kreoli?“
„Já, spönsk. Frá New Orleans“.
„Hafið þér verið hér lengi?“
„Ekki mjög lengi“.
„Hvað lieitið þér?“
„Dolores“. Hún þagnaði. Hún þorði ekki að segja
Slieramy, og Bondio gat liún ekki sagt.
„Ég heiti Thad Upjohn“. Hann beið við og spurði
síðan: „Hvað hafið þér fyrir stafni hér, frú Dolores?“
„Ég er hér bara stödd af tilviljun“.
Hann virtist ekki gera sig ánægðan með það svar.
„Er maðurinn yðar liér líka?“
Dolores beit á vörina. „Ég á ekki neinn mann“.
„Hvernig stendur þá á því, að þér eruð með giftingar-
hring?“
„Hvers vegna notið þér ekki munninn til að borða
með?“ sagði hún og svaraði honum útúr.
Thad Upjohn leit niður. „Fyrirgefið, frú, ég ætlaði
ekki að vera nærgöngull“.
Dolores bar höndina upp að enninu og strauk fingr-
unum í gegntun hárið.
„Ó, ég er ekki önug. En ég þjáist af hugarkvöl, sem
gerir mig illskeytta“.
„Já, já“, sagði hann gæflega. „Mér þykir leitt, að
yður skuli líða svona illa“.
Hún anzaði hvorki né leit upp. Hann sagði:
„Heyrið þér, frú Dolores, ég hef enga peninga til
að borga, en þér ættuð að fá eitthvað að borða. Þá skul-
uð þér sjá, að þér hressist“.
„Haldið þér það?“
„Ég er viss um það. Þér eruð mjög vesæl að sjá“.
Dolores dró fram pyngjuna. „Náið þér þá í eitthvað,
en ekki þennan rækjurétt“.
Hann kom aftur með brauð, ost og ölkollu. „Borðið
nú þetta, og þá munuð þér sjá, að yður líður betur“.
Hún beit í brauðið. „Viljið þér ekki aðra ölkollu?“
„Ég kann ekki við að láta yður borga það“.
„Jú, mér er ánægja að því. Ég á við, að á meðan þér
sitjið þarna, hef ég frið fyrir hinum“.
Hann lagði handleginn fram á borðið, kringum disk-
inn sinn. „Eg get vel setið liér án öls“.
„Þér eruð sannarlega indæll“, sagði hún þreytulega.
„Þér eruð fyrsti maðurinn, sem ég hef hitt í d^g, sem
ekki tekur mig fyrir einhverja stelpukind“.
Thad Upjohn yppti öxliun. „Nú, þér voruð góðar við
mig, og það hefur hjálpað mér mikið“.
„Voruð þér mjög niðurdeginn?“
„Já, mér leið fremur illa. Það er ekki gott að kom-
ast af á þessum tímum“.
„Ég hélt ekki, að karlmenn ættu erfitt með að kom-
ast áfram“.
„Það eiga þeir, þegar engin vinna er, eins og nú“.
„Hvers vegna er ekki vinna?“
„Ja, því er erfitt að svara. Sumir segja, að það sé
vegna stríðsins. Það var nóg vinna hér, fyrst þegar ég
kom, en nú eru keyptir svo margir negrar, að hvítir
menn liafa engin úrræði með vinnu“.
Dolores horfði liugsi á brauðið. Víst leið henni bet-
ur eftir að hafa borðað. Hún hafði kannske verið svöng
án þess að veita því athygli.
Hún fór nú að átta sig. „En ef þér eruð enskur, hvern-
ig stendur þá á því, að konungurinn gaf yður ekki jörð?
Eða voruð þér ekki komnir hingað fyrir uppreisnina.
„Jú, ég er búinn að vera hér alllengi“, sagði Thad
Upjohn. „En konungurinn gaf bara jarðir þeim, sem
verið höfðu í fransk-indianska stríðinu. En ég hafði
ekki verið í því, ég var varla fullorðinn þá — aðeins
sautján ára og ég sé enga ástæðu til að fara til Virginia
eða Pennsylvaníu eða eitthvað annað og berjast við
Indíána“.
„Hvaðan eruð þér?“
„Frá Georgia“.
„Úti við hafið?“
„Já, nokkur hluti Georgiafylkis liggur að hafi en ég
hef aldrei séð það. Ég er ofan úr landi“.
„Það skil ég“, sagði Dolores, þótt hún í rauninni hefði
enga hugmynd um neitt, sem Georgia hét. En lienni vai
hugarléttir í að tala um mótlæti annarra og á meðan
gleymdi hún sínu. Upjohn var ágætur, enda þótt hann
líktist fyrirmönnunum, sem hún hafði hitt í Silverwood
og Ardeith. Hann var vingjarnlegur, án þess að vera nær-
göngull, og vinsemd hans var ekki uppgerð eins og hjá
þeim á Ardeith. I hans augum var hún bara kona, sem
var sorgmædd, og hann hvorki yfirheyrði hana né reyndi
að hugga hana. Hann lét liana í friði, og Dolores fann,
að það var allt og sumt, sem hún vænti sér af samferða-
mönnunum, og var því af alhug þakklát. Hann var hvorki
hreinlegur né laglegur, þó að liann myndi áreiðanlega
vera laglegri, ef hann greiddi liár sitt, rakaði sig og fengi
konu til að sjá um fötin sín.
Ung stúlka stóð við hinn enda borðsins, söng óþverra
vísu, ruggaði sér í mjöðmunum og sló til pilsunum, en
liópur drukkinna hermanna slógu takt með því að stappa
fótunum í gólfið. Hún söng á kreolafrönsku. Thad Up-
john leit við og við til stúlkunnar og síðan á Dolores.
„Talið þér frönsku?“ spurði hún og vonaði, að svo
væri ekki.
„Nei, bara mitt eigið mál, en þér?“
„Dálítið“.
„Er það franska, sem kvenmaðurinn er að gaula?‘fc
Hún kinkaði kolli.
„Hugsa sér“, sagði liann með aðdáun, „hvað þér er-
uð menntaðar!“
„Ekki get ég nú talizt það. Það er auðvelt að læra
ýmis mál í New Orleans“.
„Og þá kunnið þér náttúrlega að lesa og þess háttar?4t
„Ég get lesið spönsku, en ekki frönsku og ensku.
Kunnið þér ekki að lesa?“
Munnur hans breiddist út í glotti. „Nei, en ég vildi
óska, að ég kynni það“.
„Bara að þér vilduð fá yður aðra ölkollu“, sagði Dol-
ores.
„Hreinskilnislega sagt, þá finnst mér ekki rétt, að þér
eyðið öllum peningunum yðar á mig“.
„Æ, hvaða vitleysa. Gerið þér það nú. Ég er búin
að segja, að þér séuð gestur minn“.
Hann hló og fór eftir ölkollu. Dolores líkaði það vel.
Hún var búin með brauðið og ostinn og langaði til að
sitja kyrr og rabba við hann. Hún heyrði, að byrjað var
að rigna.
„Eru margir negrar, þar sem þér eruð?“ spurði hún,
þegar liann kom aftur.
„Nei, ekki inni í landinu. Ég hef ekki séð marga negra,
fyrr en ég kom til Louisiana“.
„Hvers vegna komuð þér hingað, fyrst þér höfðuð
ekki fengið neitt land?“
„Heima áraði illa, uppskeran brást, og sagt var, að
í þessu nýja landi hér væri nóg vinna fyrir alla, og þá
fannst okkur hjónunum rétt að fara hingað“.
„Nú eruð þér kvæntur?“ Hún undraðisl það. Konan
hans hugsaði sýnilega ekki vel um liann.
„Nei, ekki núna. Hún ól barn og dó árið eftir, að
við komum hingað“.
„Hvar er barnið?“ spurði Dolores með ákefð.
„Það dó líka, frú Dolores. Ég kunni ekki mikið að
fara með ungbörn“.
„Það fór illa. Mig tekur það sárt“.
„Ja, ég verð að játa, að mér féll það þungt“.
Dolores strauk hendinni yfir kertin á borðinu. „Ég
átti ungbarn“, hvíslaði hún.
„Áttuð þér barn? Telpu?“
„Nei, lítinn dreng“.
„Mitt var telpa“, sagði hann. Hún leit ekki upp. Litlu
síðar spurði hann:
„Dó litli drengurinn yðar líka?“
„Nei, hann er stór og sterkur. Maðurinn minn lief-
ur hann“.
„En mér skildist þér segja--------afsakið, frú Dol-
ores
Dolores vÖknaði um augu. Hún beit á vörina og barð-
ist við grátinn. Thad sagði: „Ég ætlaði ekki að hryggja
yður“.
Dololres studdi olnbogunum á borðið og þrýsti kreppt-
um hondunum að augunum. Hinn viðbjóðslegi söngur
var byrjaður á nýjan leik. Dolores hætti að gráta — hún
hafði þegar grátið svo mikið. Þegar liún leit upp, horfði
Thad Upjohn á hana, gagntekinn samúð.