Eining - 01.12.1945, Síða 9

E I N I N G
9
Eg lagði af stað út um löndin
í leit eftir drottins borg.
Eg vissi, að þar gat ei verið
nein veikindi, neyð eða sorg.
Er sjáandinn sá hana forcSum,
'hann svölun þar eilífa fann.
Því lífsins hin mikla móða
um miðja borgina rann.
Eg heimsótti stórborgir heimsins
og hraktist í iðandi straum,
unz sál mín var örmagna orðin
í öllum þeim hávaða og glaum.
Eg flaug eins og fugl út í bláinn,
svo fullviss að lokum um það,
að sjáendur einir sæju
þann sælunnar heilaga stað.
Þá mætti eg öldruðum manni
með mikið og silfurhvítt hár,
er leit út sem hann hefði lifað
og leitað í mörg þúsund ár
að borginni helgu. — Eg bað hann,
að benda mér á þann stað. —
„Mér finnst sem eg þekki þig þaðan“,
hinn þrekmikli öldungur kvað.
Nei, þig hef eg aldrei séð áður,
eg öldungnum svaraði fljótt.
En eg kem úr langferð um löndin
og leitað hef dag og nótt
að borginni -helgu. — Ó, bróðir,
ef betur þú ratar en eg,
þá feginn vil eg þér fylgja
um framtíðar óráðinn veg.
Á íslandi átti ég heima.
Þar alast upp kynlegir menn,
eins hávaðasamir og hafið,
og heitir og kaldir í senn.
Og höfuðborgin þar heima
er heiminum eitthvað svo lík,
er umlukt af hvæsandi hverum,
og heitir því Reykjavík.
Hann rétti mér hönd sfna hljóður,
en hvert eg svo með honum fór,
eg veit ekki, því hann fór víða,
og veröldin er svo stór.
Hann sýndi mér Ijómandi löndin
og lífið í fegurstu mynd,
en eitthvað var samt að því öllu,
og alls staðar þjáning og synd.
Eitt kvöld þegar kvöldsólin fagra
sat kafrjóð við yztu brún..
Hann leið sína lagði til norðurs
og lenti við Arnarhólstún. —
Við stóðum og horfðum á strauminn,
sem streymdi um götur og torg.
í sólarlagsgullinu glóði
hin glæsta og verðandi borg.
Þá sjáandinn brosti og sagði:
„Mér sýnist nú borg þessi slík
sem Guð eigi einnig hér heima,
og elski því Reykjavík.
Þú leitar að lífsins móðu
og lífstré í heilagri borg,
en sér þú ei fólkið, sem flæðir
og fossar um götur og torg?
Það ólgar í æskunnar barmi
og ákafast hjörtun þar slá.
Hvert einasta mannsbrjóst þó bifast
og brennur af eilífri þrá.
I sálunum seiðmagnið kindir
hið sólbjarta, töfrandi kveld.
Og Guð er sá knýjandi kraftur,
sem kveikir þann hej.aga eld.
Og vonanna blysfögru blossar
slá bjarma á draumanna lönd,
þar aldan í blævaka bærist
og blikar við sólkyssta strönd.
Sín upptök á andinn, sem leitar
á eilífðarvonanna mið,
í alviljans heilaga hjarta,
sem hlustar á aldanna nið.
Sá straumur, sem flæðir um strætin
og stefnir í allífsins sjá,
er heimur, sem hungrar og þyrstir,
og hjörtu, sem elska og þrá. —
Og þetta er lífs-móðan mikla.
í mannanna gleði og sorg
á guðsvegum sælt er að ganga.
Og Guð er í sérhverri borg“.
Pétur Sigurðsson.
Bœnin
Eftir Dr. Alexis Carrel.
„Bænin er eigi aðeins guðsdýrkun. Hún
er einnig ósýnileg útgeislun frá hinum til-
biðjandi anda mannsins, — hin kröftug-
asta orka, sem hægt er að framleiða. Það
er eins auðvelt að sanna áhrif bænarinn-
ar á huga manns og Iíkama, eins og að
sanna áhrif eitlanna. Afleiðingar hennar
sjást í auknu líkamsfjöri, í meiri viðnáms-
þrótti, meira siðferðisþreki og næmari
skilningi á afstöðu manna innbyrðis.
Bænin er jafn raunverulegt afl og að-
dráttaraflið. í læknisstarfi mínu hef eg
horft á menn, meðan bænin hefur Iyft
þeim upp úr sjúkdómi og þunglyndi, þeg-
ar allar aðrar lækningatilraunir reyndust
árangurslausar.
Menn kalla þetta kraftaverk. Þótt minna
beri á því, á þetta sér stað á hverri
klukkustundu í hjörtum þeirra, sem upp-
götvað hafa, að fyrir bænina streymir til
þeirra styrkjandi kraftur í lífsbaráttu
þeirra.
En hvernig á að lýsa bæninni? Á ófull-
kominn hátt má lýsa henni svo: Bænin
er tilraun af mannsins hálfu að nálgast
Guð, að hafa samfélag við ósýnilega veru,
skapara allra hluta, sem er fullkominn að
vizku,- sannleika, fegurð og mætti, veru,
sem er f senn faðir vor allra og hvers
einstaklings og endurleysandi kraftur,
frelsari. Þetta takmark bænarinnar verður
alltaf hulið mannlegu hyggjuviti, vegna
þess að bæði mál og hugsun bregðast oss,
er vér reynum að lýsa Guði. Og minnumst
þess, sem Emerson sagði: „Enginn hefur
nokkurn tíma beðið án þess að hafa af
því nokkurn Iærdóm“. Og umfram allt
ber að hafa það í hyggju um bænina, að
eigi hún að umskapa oss, verður hún að
vera dagleg iðja. Það er þýðingarlaust
að biðja á morgnana og 'lifa síðan eins og
heiðingi allan daginn. —
Á þessum tímum, meir en nokkru sinni
fyrr, er bænin knýjandi nauðsyn í lífi
þjóða og einstaklinga. Trúleysi mannanna
hefur leitt heiminn á barm glötunar. Vér
höfum herfilega vanrækt hina helztu lind
kraftar og fullkomnunar. Bænin, aðal við-
fangsefni mannsandans, verður aftur að
vera hin daglega iðja vor‘ .
Þannig tafar hinn heimskunni lærdóms
og vfsindamaður, dr. Carrel, um þann
þátt mannlegs lífs, sem gálausir og fá-
kunnandi menn tala oft um með fyrir-
litningu.
Bænin er ekki þululestur eða augna-
bliks ákall í tilefni af hættu eða þörf.
Hin máttuga og umskapandi bæn er hið
varanlega hugarástand, — óslitin þrá og
ósk, ósk og bæn um fullkomnun. Slíkt
bænalíf er það hugarástand, sem gefur
bezta vaxtarskilyrði sálargróðri og skapar
sálræktinni -hinn rétta jarðveg.
Hin umskapandi bæn er það, að ganga
hverja stund dagsins, hvort sem er við
dagleg störf eða ekki, í bænarhuga, ósk-
andi sér þess án afláts að geta lifað
hreinu, drengilegu, dyggðugu og karl-
mannlegu Iífi.
Að skammast sín fyrir það, að íeggja
út á slíka lífsbraut og játa slíka lífsvenju,
en láta sér svo þykja sómi að skömmun-
um, er að snúa hlutunum gersamlega
öfugt.
Hin algenga uppgerðar hreystimennska,
sem oft birtist í kæruleysi, ruddaskap,
sviksemi, brigðmælgi, óvöndugheitum,
léttúð, svalli, drykkjuskap og lauslæti er
enginn karlmennskuvottur. Heldur þvert
á móti. Engan dugnað þarf til þess að
láta eftir dýrseðlinu í sjálfum sér. En
dugnað þarf til þess að lifa sem sannur
maður, þar sem hinn andlegi og æðri
þáttur mannlífsins hefur fu’.lkomna yfir-
hönd yfir hinum óæðri og dýrslega. Hið
hirðulausa líf útheimtir hvorki dug né
snillimennsku. Það er hinn breiði vegur,
sem er jafnan fjölfarinn, en liggur til
glötunar jafnt einstökum manni sem þjóð.
En það þarf bæði dug og snillimennsku til
þess að þræða hinn mjóa veg manndóms,
þroska og dyggða. Til þess þarf meira en
dugnað og snillimennsku, til þess þarf
leiðarljós sálarinnar •— hið innra Ijós,
samlífið við heim andans, samlífið við
Guð, og þetta samlíf við Guð er einmitt
bænarlífið. — „Sá andrjis andardráttur
sé óslítandi þáttur á milli mín og þín“,