Kvennablaðið - 19.06.1939, Qupperneq 6

VIÐTAL VIÐ
fru Bríetu Bjarnhéðinsdóttur.
í tilefni af útkoniu Kvennablaðsins 1!). júni
vildi stjórn K.R.F.Í. liafa viðtal við liina öldnu
kvenréttindakonu og ritstýrn, frú Bríetu Bjarn-
héðinsdóttur. Hún er nú 82 ára gömul, er enn
furðu ern og nieð fulluni sálarkröftum, en á
orðið erfitt nieð að lesa og skrifa, vegna sjón-
teysis.
Mig langar til að lieyra áiit liennar á útgáfu
kvennablaðs, en bún liefir þar vitanlega meiri
kvenna alment, verður útkoman raunalega lág.
Aðalefni kvennasíðanna er sem sé oftast end-
urprentanir úr misjafnlega góðum matreiðslu-
bókum, langorðar, en að sama skapi lélegar og
stundum beinlínis skaðlegar ráðleggin^ar um
líkamsrækt. Sálrænum eða hugrænum viðfangs-
efnum er þar ekki hreyft, og sérstök áhugamál
kvenna aldrei rædd. Þá sjaldan að afreka
kvenna er þar að einhverju getið, virðist jjess
vandlega gætl að eyða eigi lil þess nema ör-
fáum línum. Þannig er ástandið j>ar.
Enginn má þó skilja þessar atliugasemdir
mínar um kvennasíður blaðanua þann veg, að
eg vilji með þeim gefa i skyn, að kvennablað
megi aðeins birta greinar alvarlegs efnis. Því
fer fjarri. Andlegt léttmeti svo sem græskulaust
gaman o. j). u. 1. er manninum jafn nauðsyn
legt og likamanum er lioll létt fæða. Kvenna-
blaðið mælti ekki verða þrautleiðinlegt þras, né
vettvangur pólitískrar togstreitu. Það yrði að
vera glettið blað og góðlynt, sem bikaði þó
livergi við að ræða alvarleg málefni frá fleiri
en einni hlið. ()g |)að vrði að balda vel á hin-
um ýmsu ábugamálum kvenna. Það yrði einnig
að vera nógu víðsýnt og hleypidómalaust til að
vilja leggja öllum góðum málum lið, bvaðan
sem þau bærust og liverjir sem að þeim stæðu.
En j)að mikilsverðasta við svona málgagn yrði
að mínum dómi áhrifin, sem ]>að gæti haft i
])á átt að svifta í sundur flækjum sjálfselsku,
minnimáttarkendar og sundrungar, sem svo
mjög fjötra framtak íslenskrá kvenna.
./óhanría Þórðardóitir.
reynslu og þekkingu en nokkur önnur íslensk
kona.
„Hverjir voru mestu erfiðleikarnir við útgáfu
Kvennablaðsins þau 25 ár, sem þú gafst það
út?“ er min fyrsta spurning.
„Því miður verð eg' að segja, atj það var skiln-
ingslevsi og úthaldsleysi kvennanna sjálfra.
Framan af hafði ekkert blað á landinu eins
marga kaupendur og Kvennablaðið. Það borgað-
ist líka vel fyrslu árin. En í mánaðarblaði var
ekki vel liægt að verða við öllum kröfum kvenn-
anna. Kvenréttindamálin voru vitanlega mín
aðaláhugamál, en íslensku konurnar voru ekki
vaknaðar lil skilnings á ])ví máli. Þær vildu bafa
ýmislegt af létlara og að þvi er þeim fanst,
skemtilegra tagi, og var eg að reyna að sam-
eina þelta tvent. Á seinni árum borgaðist Kvenna-
biaðið illa, eins og tílt er um blöð, og þar sem
enginn flokkur eða félag studdi útgáfuna, fór
svo að lokum, að eg varð að gefast upp, — eftir
25 ára þrotlausa baráttu fvrir tilveru þess.“
„Hvernig var útsendingunni fyrir komið?“
„Eg sendi upphaflega 6 eintök til liverrar út-
sölukonu út um landið, og voru ])að yfirleitl
þektustu konurnar í liverri sveil, sem útsöluna
höfðu með höndum. 1 eintak fengu þær i sölu-
laun. Best reyndust mér prestskonurnar; þær
voru yfirleitt bæði duglegastar og áhugasamast-
ar, þó margar fleiri væru góðar.“
„Var það með glöðu geði að þú liættir út-
gáfu Kvennablaðsins? Taldir þú blutverki þess
ef til vill lokið.“
„Nei, síður en svo; hlutverkið var eins stórt
og þýðingarmikið og nokkru sinni áður. En fjár-
hagsástæður mínar leyfðu mér ekki að halda
áfram. Auk vanskila á greiðslunni sögðu margir
kaupendur blaðinu upp, og af ýmsum ástæð-
um; t. d. fékk eg einu sinni í einu úrsagnir ö
kvenna, sem fundu blaðinu það til foráttu, að
það flytti of mikið af útlendum fregnum. En
mig langaði til að vekja og l'ræða konurnar með
])ví að segja þeim frá systrum ]>eirra annarstað-
ar í heiminum. Eg álít ekki að leggjandi sé í
það fyrir eina konu að gefa út Kvennablað.
Fyrirtækið verður að vera fjárhagslega trygt frá
6
KVENNAI5LADIÍ)