Mæðrablaðið - 23.05.1943, Blaðsíða 7

MÆÐR ABLAÐIÐ
7
Börnin
af götunni!
Við græna hliðið
Við grœna hliðið sprettnr einstök urt,
ofurlítið nafnlaust hnipið hlóm.
Um uppruna þess enginn hefur spurt,
né orsökina að lífskjaranna dóm.
Það skelfur undir skuggans kalda væng
og skelfist stormsins ógnar reginmátt,
er á f>að leggst hin þunga, sára sœng
sandfoksins, í hverri norðanátt.
Því mjúk og græn og grónn og veikgerð hlöð,
svo gljúp og safarik, í djúpri hryggð,
fsau gráta hina hræðilegu kvöð
að hyljast göturyksins viðurstyggð.
Þau eiga i leyni eina heita þrá,
sem alla vókudrauma smýgur gegn
— ftvi enn er vor og ylur sólu frá —
að einhvern tima komi gróðrarregn.
o o
Við græna hliðið sprettur einstök urt,
en inni í garðsins fagra hlómarann‘
er vökvað, hlúð og hjúkrað, numið hurt
allt hismi og gróm, scm nákvæm höndin fann.
Um
græna hliðið reika út og inn
ungar konur, menn og litil hörn,
scm annast, fegra óskareitinn sinn,
— en utan garðsins blóm á litla vörn.
Þess stríð er háð í stoltri, djúpri fiögn.
— Ein stjarna glitrar augans djúpi frá,
j)ess eigið tár, — hin innstu lífsins mögn
frá uppruna fiess sjálfs 1 fegurð gljá.
Sigriður Einars frá Munaðarnesi.
Svo skyggði fyrir þessi augnaráð og
ég var ein hjá barninu mínu.
I hjarta mínu var tómleiki, sem
ekkert gat fyllt. Ég greip barn-
linokkann minn upp úr rúminu og
þrýs.ti honum að brjósti mér. En það
var ckki nóg. Tómleikinn hvarf ekki.
Ég hafði séð barn heimsins og elsk-
að það.
„Ö, barnið mitt” — hrópaði ég —
,,ég vil elska þig, þjóna þér, kenna
þér og bjarga. En það er ekki nóg
Elsku, litla bamið mitt, þú ert ekki
nema eitt af milljónum, sem voru og
munu verða i eilífum bernskustraum
mannkynsins. Öll vantar þau móður-
ina til að bæta mein sín. Frumstæð
móðir nægir ekki til þess, ekki heldur
ambáttin — hjartaköld og eigingjörn
móðir getur það ekki og fórnfús móð-
ir, scm gefur sjálfa sig er ekki lieldur
fær um það.
í>að sein barnið þarf er ekki fórn-
fýsin ein. I>að þarf mæður, ssm eiga
vit og frelsi, þekkingu og vald, það
þarf einingu og sanilieldni aiirar v.ik-
andi ástúðar og umhyggju, samtök
allra heimsins mæðra. L. V. þýddi.
Heimilin verða að bera ábyrgð á
uppeldinu, er kjörorö fólksins af
gamla skólanum, og vitnar í sitt
eigið uppeldi í sveitinni í gamla
daga.
Ef til vill eru sveitaheimilin enn-
þá fær um að annast uppeldi sinna
unglinga. Kaupstaðarheimilin eru
þaö ekki nema að mjög takmörk-
uöu leyti.
Jafnvel sæmilega stætt fólk,
efnalega séð, verður aö hlíta því
aö barnið drekki í sig áhrif frá
götunni og mótist af þeim. „Hvaö
á ég aö gera viö drenginn minn“
sagði ung móöir, „hann er oröinn
5 ára og ég get ekki lokaö hann
inni. Mér til skelfingar hef ég rek-
iö mig á að hann hefur þegar
kynnst börnum, sem hafa ýmislegt
ljótt í frammi“. Hún átti aöeins
þennan eina dreng, bjó í ágætri
íbúö og maöurinn var í góðri at-
vinnu.
Hvaö þá þau heimilin þar sem
íbúöin er þröng, jafnvel 1 her-
bergi, og börnin mörg, svo aö móö-
irin veröur blátt áfram aö nota
götuna sem dvalarstaö fyrir börn-
in á daginn. Eöa þá þau heimilin,
þar sem móöirin er eina fyrirvihn-
an og úti alla daga.
Og vandinn er ekki leystur þó
aö barniö komist á skólaskyldu-
aldur.
Þaö er líka næsta ósanngjarnt
aö gera þá kröfu til kennaranna
almennt, aö þeir geti haft sterk
uppeldisáhrif á börnin, í fyrsta
lagi vegna þess, aö hver kennari
hefur allt of mörg börn til þess
og í ööru lagi er hin daglega skóla-
vist allt of stutt til þess aö varan-
leg uppeldisáhrif geti átt sér staö
nema hjá örfáum útvöldum, og áö
mjög gott samstarf sé á milli
kennara og heimilis. Skólavistin er
daglega aöeins 2—4 stundir. Ef
barniö sefur í 10 stundir og not-
ar 4 stundir til matar og undir-
búnings undir næsta dag, sem mun
vera vel í lagt, þá hefur barniö