Eining - 01.11.1950, Síða 4

4
EINING
ÆSBÍIiLYÐSÞATTUR
Viljaþrek
Þeim, sem kann þá list að vilja, er
ekkert ókleift. — Mirabeau.
Strendur örlaganna eru fullar af
skipbrotsmönnum, er farið hafa í
hundana, þótt beztu gáfum væru
gæddir, af því að þá skorti hug, trú
og einbeitni. Aðrir, sem miklu ver
eru af Guði gerðir, komast í höfn fyrir
það eitt, að viljaþrekið er máttugt.
O. S. Marden — Áfram.
Maður er sá, sem trúir á lífið, á
„hinn nytsama flótta daganna“, á hið
arðsama strit og lausnarríku kvöl, sá,
sem trúir á viljann, sem treystir á vilj-
ann, sem býr í öllum hlutum.
Maður, það er sá, sem á bróðurlegt
hjarta, sem telur ekki lán sitt skilið
frá annarra láni, sem er stöðugur við
heildina, gengur í fylkingum með öðr-
um og elskar mannkynið, eins og hann
elskar skyldulið sitt og föðurland, af
öllu hjarta og öllum mætti fórn-
fýsinnar.
Maður, það er sá, sem reynir að
stjórna sjálfmn sér, ekki eftir ástríðum
sínum og eigin hagsmunum eða eftir
dutlungum og ofbeldi annarra, Iieldur
eftir lögmáli réttvísinnar.
Wagner — Maimdab.
Geiglausu viljaþreki liefur löngxun
verið líkt við stál. Og er því talað um
stálvilja.
Napoleon fyrirskipaði herferð suður
yfir fjöllin háu — Alpana. Hermenn
hans bentu lionum á fjöllin, — ókleifu
fjöllin. Napoleon svaraði: „Þar skulu
engir Alpar verða“. Þannig talar sigur-
viljinn.
Reislu í verki viljans merki,
vilji er allt, sem þarf.
Einar Ben.
Líf hins gáfaða manns, sem ekki á
máttugt viljaþrek, lijaðnar eins og
froða, en stálviljinn gerir hinn meðal-
greinda mann að ósigrandi herforingja,
þjóðstjóra, eða afreksmanni á ýmsum
öðrum sviðum.
Viljinn er vopn hinnar heilbrigðu
6álar.
sextugur
Jón Gunnlaugsson, stjórnarráðsfull-
trúi, er fæddur að Kiðabergi í Gríms-
nesi, 8. október 1890, og varð því 60
ára 8. okt. síðastl.
Frá því er Eining tók að koma út,
fyrir 7 árum, og fram á þenna dag,
hefur Jón verið í Samvinnunefnd bind-
indismanna og í mjög nánu samstarfi
við ritstjórn blaðsins. Hann verðskuldar
því fyllilega, að blaðið flytji honum
hugheilar árnaðaróskir og þakkir hinar
beztu fyrir holla og góða liðveizlu.
Jón Gunnlaugsson er fæddur og
uppalinn í Grímsnesinu, og í nágrenni
þess, fyrst í Ölvusinu og svo í Skál-
holti lagði hann stund á búskap, eftir
að hafa stundað nárrt bæði hérlendis
við Latínuskólann, og við Askov Iýðhá-
skóla og Ladelund-búnaðarháskóla í
Danmörku.
Grímsnesið breiðir sig út til stærsta
stöðuvatns landsins — Þingvallavatns,
og að tveimur stórám, Hvítá á aðra
hönd, en Soginu á hina. Þar er Ljósa-
foss, sem miðlar okkur bezt ljósi, orku
og hita. Þar er „Álftavatnið bjarta“ og
þar er blessaður ilmur úr skógarkjarri.
Þar er ,,Bláfjallageimur“ með ,,hæða-
faðm, víðan og breiðan, og blávatna-
augun blíð og skær“, sem horfa fram til
sólskyggndra jökulspegla. Allt fram til
sjávar breiðir sig undirlendið — „frels-
andi sléttan fangmjúk og sterk“, sem
„fóstrar hvert barn hins sækjandi vilja“.
Veiði er í vötnum og ám, og Gríms-
nesið er sérlega vel fallið til ræktunar.
Þar er „gróðursæld gjafmild“.
Við áhrif allra þessara hollvætta ólst
Jón Gunnlaugsson upp, og eitthvað
hafa þær dísir allar miðlað honum af
blessun sinni. Ræktun var áhugamál
hans frá æskudögum, en til er margs
konar ræktun. Spámaðurinn Jeremía
sá, að „það er ekki á valdi gangandi
manns að stýra skrefum sínum“, og
enn er það satt, að „maðurinn upp-
hugsar sinn veg, en drottinn stýrir hans
gangi“.
Jón Gunnlaugsson hvarf frá búskapn-
um. Það var skaði fyrir sveitina, en
drjúgur vinningur fyrir þýðingarmikið
menningar- og mannúðarstarf. Jón
gerðist starfsmaður í stjórnarráðinu árið
1920, og nú á annan tug ára hefur
hann verið stjórnarráðsfulltrúi. Á sama
tíma hefur hann verið traustur og verk-
mikill liðsmaður í sveit okkar bindindis-
manna. Það var hans verk, að eignin
Kumbaravogur var keypt og komið þar
upp barnaheimili, og hann átti drýgstan
þáttinn í því, að Fríkirkjuvegur 11 varð
eign Góðtemplarareglunnar, og er hún
nú drjúgum ríkari fyrir báðar þessar
aðgerðir, hvað sem líður öllum skoð-
anamun templara í Reykjavík um kaup-
in á Templarahöllinni.
Umdæmistemplar í Suðurlandsum-
dæminu var Jón árin 1934—1936 og
sinnti hann þeim störfum af áhuga og
prýði. Hann er æðrulaus geðprýðis-
maður, sem hefur næman og glöggan
skilning á því, hve miklu það skiptir að
störfin séu unnin í hinum rétta anda,
í anda góðvildar og trúar á Guð og
menn. Það er gott að koma á þing eða
fund þar sem Jón Gunnlaugsson stjóm-
ar, því að öll framkoma hans róar frem-
ur en æsir, og sjálfsagt meðfram af
því, þykir gamalmennunum á Elliheim-
ilinu vænt um heimsóknir hans, er hann
kemur til þess að lesa fyrir það. Jón
er líka í stjórn Hjúkrunar- og elliheim-
ilisins Grund. Hann hugsar ekki síður
til gamalmennanna, en barnanna, sem
hann bar fyrir brjósti, er kaupin voru
gerð á Kumbaravogi.
Það var gott og gaman, að heim-
sækja Jón á afmælisdaginn. Þar komu
þá töluvert á annað hundrað gestir, og
sázt þá glöggt, að Jón er vinamargur.
Gjafir voru honum einnig færðar, en
Jón tók á móti gestum sínum með mik-
illi rausn. En þar í átti auðvitað hans
ágæta húsfreyja, Ingunn Þórðardóttir,
og börn þeirra, sinn drjúga þátt. Þótt
margir væru gestir, var húsrúm nóg
og hjartarúm eigi síður.
Frá mér sjálfum og blaðinu Einingu,
vil eg flytja Jóni Gunnlaugssyni hinar
allra beztu þakkir fyrir gott og ánægju-
legt samstarf. Hann er maður hollur í
ráðum, framsýnn og úrræðagóður, og
duglegur þar sem hann gengur að verki.
Verði ár hans enn mörg til hags og
heilla fyrir öll hin beztu þjóðþrifa-
málin.
Pétur Sigurðsson.
Einhver hugsjónamaður ritar í norska
blaðið Folket og segir þar um dansinn:
„Því miður lítur út fyrir, að dansinn
breiðist út og herji byggð og borg eins og
hver önnur smitandi pest og drepi hin
æðri hugðarmál æskumanna".