Jafnaðarmaðurinn - 01.03.1926, Blaðsíða 3

JAFNAÐARMAÐURINN
ÚTGEFANDI: VERKALÝÐSFJELAG NORDFJARDAR
Noröfiröi, mars 1926
FYL6D UR HLAfil.
Um leið og „Jafnaðarmaðurinn“
leggur út í fyrstu för sína, er rjett
að fylgja honum úr lilaði með
nokkrum orðum.
Austfirskur verkalýður hefir hing-
að til verið það ver settur en
verkalýður annara landsfjórðunga,
að hann hefir ekki haft neitt blað
til umráða. Opinberlega hefir hann
því ekki getað borið hönd fyrir
höfuð sjer er á liann hefir verið
ráðist, nje bent á þau rök, er
liggja til grundvallar fyrir sann-
girniskröfum þeim, er^verkalýður-
inn gerir, eða gerðar eru í nafni
hans, og sem svo mörgum sjest
yfir við yfirborðs athugun.
Með útgáfu „Jafnm.“ er reynt
að ráða bót á þessu. íhalds- og
Framsóknarflokkurinn halda nú
báðir út blöðum hér eystra : íhald-
ið „Hæni“, Framsókn „Eini“, og
því er bæði eðlilegt og sjálfsagt,
að allir alþýðuflokksmenn hjer
eystra fylki sjer um málstað sinn,
sem lengst af hefir veriö bitbein
hinna flokkanna.
Vegna óhægrar aðstöðu um
prentun getur blaðið ekki komið
oftar út en einusinni á mánuði
hverjum þetta ár. því mun breytt
síðar, ef ástæður leyfa.
það erv ætlan vor, sem að
„Jafnm.“ stöndum, að nota rúm
blaðsins sem mest til:
að fræða almenning um jafnaðar-
stefnuna og viðhorf hennarvið
ýmsum rrálum, sem nú eru,
eða verða í náinni framtíð, á
dagskrá með þjóðinni;
að vinna að því, að austfirskur
rerkalýður sameini sig sem
best í baráttu sinni fyrir bætt-
um lífskjörum og auknu póli-
tisku frelsi, og
að rökræða önnur þau mál, sem
varða fjárhagslega eða andlega
afkomu þjóðarinnar.
Auk þess mun verða reynt, eins
og rúm og tími leyfir, að hrinda
mestu öfgunum, sem andstæðing-
ar jafnaðarstefnunnar þyrla upp
gegn henni og málsvörum hennar.
þó mun blaðið í lengstu lög reyna
að leiða hjá sjer persónulegar ill-
deilur við andstæðingana, en meta
meira málstaðinn, sem um er deilt.
Útgáfa þessa mánaðarblaðs —
— „Jafnaðarmannsins" — er fyrsta
tilraunin, sem gerð er hjer eystra,
til þess að koma upp málgagni
handa verkalýðnum. Til hans snú-
um vjer því máli voru og vænt-
um þess, að austfirskur verkalýð-
ur sje svo þroskaður, að hann
fái haldið uppi málgagni, er hann
geti beitt til sóknar og varnar í
sínum málum. Jafnframt þeirri
nauðsyn, að verkalýðurinn eigi
sjálfur blað, þar sem honum er
að mestu lokaður aðgangur að
íhalds- og „framsóknar“-blöðunum
— eins og við er að búast —
ætti austfirsku verkafólki að vera
það metnaðarmál, aö geta haldið
úti blaði, þar sem verkalýður ann-
ara Iandsfjórðunga hefir þegar um
allmörg ár haldið úti vikublöðum
og dagblöðum og tekist prýðilega.
Vjer heitum því á yður, aust-
firskir verkamenn og verkakonur,
og aðra þá, sem fylgja jafnaðar-
stefnunni og skilning hafa á kröf-
um verkalýðsins, til stuðnings blað-
inu. Kaupið blaðið og greiðið það
skilvíslega, lesið það og athugið
gaumgæfilega viðhorf það í lands-
og sveitarmálum, sem þar verður
haldið fram, og greiðiö götu þess,
ef yður líkar viðhorfið vel.
Oss er það fyllilega Ijóst, að til-
verurjettur „Jafnaðarm.“ byggist
eingöngu á því, hvernig öll alþýða
lijer eystra tekur honum. Sje hún
samhuga um að gera hann að öfl-
ugum málsvara sínum, og standi
hún sameinuð og ákveðin um sín
velferðarmál, mun blaðinu auðnast
að bera kröfur verkalýðsins fram
til sigurs. Verði aftur á móti sund-
urþykki og óánægja — hin alþekta
austfirska hreppapólitík, eða ann-
að því um líkt — til þess að veikja
samheldnina, verður vinningurinn
smærri eða jafnvel enginn.
Hið fyrsta, sem öll alþýða þarf
að láta sjer skiljast, er það, að
kröfur hennar eru alstaðar líkar.
Hvort sem firðir, fjöll eða úthöf
aðskilja þá einstaklinga, sem starfa,
og hvort sem verkefnið er hið
sama á öllum stöðum eða sitt á
hverjum staðnum, eru kröfur verka-
lýðsins í öllum aðalatriðum hinar
sömu.
Öílugasta og besta vopnið í bar-
áttu verkalýðsins fyrir bættum lífs-
kjörum, það vopnið, sem eitt dug-
ar, er öflug samtök verkalýðsins
sjálfs. þau fara sífelt í vöxt ann-
arsstaðar í heiminum til stórkost-
legra hagsbóta fyrir allan almenn-
ing. Hjer eystra bíður yðar, verka-
menn og verkakonur, sama verk-
efnið. Útg.
Prestskosningin íDvergasteinspresta-
kalli fór þannig, að Sveinn Víkingur
Qrímsson var kosinn með 369 atkv., en
Sigurjón Jónsson fjekk 149 atkv. —
Þorvarður G. Þormar og Hálfdán, son-
ur Jóns biskups Helgasonar, tóku báðir
umsóknir sínar aftur.