Leo - 01.12.2005, Blaðsíða 5

Lionsklúbburinn HÆNGUR
5
Aaðventunni er hœpið að telja Akureyri hœgan
bœ. Þd fjölgar bílunum á götunum jafnt og þétt.
Það er brunað á þeim í búðirnar og fólk sem fer
þangað á fótunum flýtir sér líka. Ös er í verslunum, öll-
um liggur á og sífellt minnkar tíminn sem fólk gefur sér
til spjalls við aðra vegfarendur. Sölumenn standa hróð-
ugir við jólavarninginn með verðstríðsglampa í augum.
Eldglœringarnar standa upp úr önnum köfnum hús-
mœðrum og eyru hamslausra heimilisfeðra blístra
gufustrókum.
Iðnaðarmenn vinna myrkranna á milli því áður en
jólin bresta á þarf að koma upp eldhúsinnréttingunni,
tengja hornbaðkarið og skipta út gömlu rafmagnstöfl-
unni. Hraðinn er eitt aðaleinkenni samfélaga nútímans
og um þetta leyti árs slá þau sín árlegu hraðamet.
Nú um stundir vex þeim alheimssamtökum fiskur
um hrygg sem nefnd eru „Slow Movement“ eða Hœga
hreyfingin. Að sjálfsögðu er sá vöxtur hœgur og bítandi.
Áhangendum hreyfingarinnar ofbýður hraðinn sem er á
öllu, fólki sem er orðið leitt á því að ferðast hratt, borða
hratt, elskast hratt og vaxa hratt. Það telur að vel sé
hœgt að lifa hœgt. Ég hef til dœmis bœði ferðast um út-
lönd brunandi í bifreið eftir hraðbrautum og á hjóli.
Það var betra á hjóli. Þannig komst ég í miklu betri
tengsl við umhverfið en ef ég hefði verið í bíl. llmurinn
úr gróðrinum náði vitum mínum og ég fann að golan
var öðruvísi en heima. Svo gat ég áð nánast hvar sem
mér datt í hug.
Flestir vita að vilji maður njóta máltíðar þarf að
borða hana hægt. Grautnum getur maður góflað í sig en
eigi að virkja bragðlaukana þurfa þeir sinn tíma. Góð-
vinur minn hefur ekki nema þrjár lífsreglur: Hann borð-
ar sitjandi, sefur liggjandi og syngur standandi. „Allt
hefur sinn tíma, “ segir í bók Prédikarans.
Þrátt fyrir allar tœkninýjungarnar og stöðuga stytt-
ingu vinnuvikunnar höfum við síminnkandi tíma.
Kapphlaupið harðnar. Við teljum okkur þurfa að kaupa
hitt og þetta til að auðvelda okkur lífið og spara dýr-
mœtan tíma. Til að
kaupa það þurfum
við að vinna fyrir
því. Þetta verður
vítahringur, því við
kaupum okkur tíma,
sem við verjum svo
bara í meiri vinnu.
Við förum fram úr
okkur sjálfum. Höf-
um ekki tíma til að
sinna fjölskyldu og
vinum, maka okkar
eða okkur sjálfum
og hugðarefnum okkar. Móðir jörð er farin að stynja
undan hraðaáráttu mannkynsins. Við göngum svo
hratt á auðlindir hennar að hún hefur ekki undan að
endurnýja þœr.
Ég þekki mann sem er í bissness í Reykjavík. Hann er
í freku starfi sem heimtar að hann borði oft standandi
og sofi sitjandi. Langt er síðan hann söng. Þó hefur
hann prýðilega söngrödd. Stundum þarf hann að fljúga
hingað norður til erinda. Hann á ekki nógu mörg orð til
að blessa leigubílstjórana á BSO. „Þegar þeir mjakast af
stað frá flugstöðinni og keyra eftir Drottningarbrautinni
á hraða andamömmunnar með ungana sína finn ég
streituna líða úr mér,“ sagði hann mér.
Sá sem í vændum er á heilögum jólum kemur var-
lega. „Hann kallar ekki og hefur ekki háreysti og lœtur
ekki heyra raust sína á strœtunum. Brákaðan reyrinn
brýtur hann ekki sundur og dapran hörkveik slökkur
hann ekki, “ segir í spádómsbók Jesaja.
Hægjum á okkur til að finna nálægð hans. Leyfum
honum að ná okkur. Borðum sitjandi, sofum liggjandi
og syngjum jólalögin og jólasálmana, helst standandi.
Sr. Svavar A. Jónsson
■■
■■■■