Safnaðarblaðið Geisli - 01.03.1954, Síða 3

C IL I S L I
43
IX. ÁRGANGUR
S K Á L D I Ð 0 G SÁLMURINN.
Rétt ura miðja 17.öld,í sama mund og
Hallgrímur Fétursson kvað Fassíusálm-
ana,lifði hláfátækut stúdent í Ham-
"borgjGeorg Neumark að nafni. Hann var
tæplega þrítugur að aldri. Það hafði
fariö líkt fyrir honum og mörgum öð r-
um jafningjum hpns á hinum voðalega
styrjaldartíma,sem geisaði yfir Þyzka-
land 30 ár,að hann varð að hætta hók-
námi sínu,sem var lö^fræöi,og stóð
uppi atvinnulaus og átti engen að sér
til styrktar. SÍðustu ár styrjaldar-
innar var Georg Neumark hér og úar í
horgunum við Eystrasalt. Ættstöðvar
hans í Mið-Þýzkalandi voru að mestu í
eyði og æskuvinir hans dánir.Hann gat
hvergi fest fót,og loks hraktist hann
til Hamhorgar.í öllum hessum hrakning-
um hafði hann fiðluna sína,hinn mesta
kjörgrip. Hann var enginn listamaður
i fiðluleik,og ekki kom honum til hug-
ar að gera sér mat úr því,sem hafði
verið hezta dægrastytting hans a æsku-
árunum,og ekkert huggaði hann jafn vel
í hágindunum og fiðlan hans.Hann söng
undir og orti þá oft vers og sálma,eft-
ir því hugarástandi sem hann var í
það og það skiptið,en ekki færði hann
það í letur,og enginn annar fékk að
heyra það,en vinur hans og lífsföru-
nautur, fiðlan hljómfagra.
i Hamhorg svarf hungrið að lokum
svo að honum,að kvöldstund eina lædd-
ist hann út til okurkarls með fiðluna
sína undir hendinni,til þess að fá lán
út á hana, Hann var kunnugur hjá Nat.-t
Gyðingi,því að þangað yar komið allt
lauslegt,sem hann gat an verið. Eftir
langt þjark lánaðx Gyðingurinn 12 dali
eð a sem svareði fjórðungi verðs,út á
þennan góða grip,lánið veitt til hálfs
mánaðar og drjúgir forvextir. Neximark
var húinn að kveðja Natan og kominn
fram í dyr,en sneri þar aftur og vatt
sér inn fyrir húðarhorðið.Hann gat
ekki stillt sig um að lcveðja vin sinn
enn einu sinni.Hann settist á kistu
og tók fiðluna niöur af veggnum;hvað
sem Natan sagði,og fór að leika. a hana
og^söng undir viðkvæm saknaðarerindi
frá eigin hrjósti,en í söknuðinum kom
fram innileg von og trúnaðartraust.
Þegar hann hafði sungið 3 erindi, var
þolinmæði Natans lokið,fiðlan var aft-
ur hengd á snagann,og Neumerk varð
að fara. Þegar hann kom út fyrir
dyrnar, stöðvað i hann maður,sem sagði
kurteislega: "Takið mér það ekki illa
upp,herra minn,en það skylduð ekki
vera þér,sem sunguð og lékuð á fiðl-
una inni í stofunni þarna". Neumark
játaði því,og vi.ldi slita sig af hin-
um ókunna manni,en hann hélt fastar
og mælti: "Reiðistynér ekki, ^óði
herra,ég er lítilmótlegur og fatækur
maður-en þó vil ég feginn gefa 1 dal
fyrir að eiga uppskrifuð versin, sem
þér sunguð,þau hrifu mig og áttu svo
vel við hugarástand mitt. Getið þér
nú ekki vísað mér á eð s hjálpað mér
um þessi indælu vers á hleði?" Neu-
mark komst við af þessu,og hauð hon-
um að koma heim til sín næsta dag og
fa eftirritið ókeypis. Þeir urðu sam-
ferða spölkorn eftir götunni,og ókunni
maðurinn sagði til nafns síns og stöðu.
Hann var þjónn hjá sænska sendiherran-
um,sem þá var i Hamhorg,harón Rósin-
kranz að nafni,, Næsta dag vitjaði svo
-þjónninn eftirritsins.
Eftir þetta leið vikutími og engin
sund opnuðust fyrir Neumark.Pening-
arnir,sem hann hafði fengið fyrir
fiðluna voru að mestu eyddir,og honum
lá við að örvænta, Þá vaknaðí hann
snemma. morguns við það,aö knúið var
á dyr hans,og inn kom þjónn sendi-
herrans sænska., 3em heilsaði honum
mjög auðmjúklega og afsakaði ónæðið.
'iHafið þér týnt hlað inu? "spurð i
Neumarkj, "ég er enga stund að gefa.
yður annað eftirrit,ef þér óskið".
"Ég er ekki kominn í þeim erinda-
gerðum",sagði þjónninn,"og nú er mér
llka. sama um hlaðið,því að nú eru
erindin skrifuð í hjarta mitt. En
ég kom til þess að segja yður, að
skrifari harónsins fór skyndilega el-
farinn. Og í gærkvöld sagðist harón-
inn þurfa að fá dyggan mann í hans
stað, Þeger húshóndinn sagði þetta,
datt mér í hug að segja haróninum
:frá yður,-ailt sem ég vissi um yður",
"Lótuð þér há þess getið", tók
ITeumark fram í fyrir honum, "hvar
þér fyrst hittuö mig cg hvernig þá
stóð á fyrir mér? "
"Já", mælti þjónninn", ég sagði