Reykvíkingur - 20.01.1929, Blaðsíða 10

ÍO
RBYKVÍKINGUR
pr kolsvartur á hár og augun
vir'ðast vera tinnu-svört. Og peg-
ar hann horfir á mann er eins
og hann horfi alveg í gegnum
mann. En pegar hann talar, pá
neyðist maður til þess að taka
eftir því sem hann segir, hvort
sem manni líkar pað betur eða
ver. Þegar á alt er Jitið held ég
að manni liki pvi betur við hann,
pví minna, sem maður hefur
saman við hann að sælda.“
„Þessi ræða yðar örvar mig
nú lítið að fara á fund hans,“
sagði ég. „En hvaða vinna getur
pað verið, sem hann ætlar mér?“
„Það er ekki gott að vita,“
sagði Barkston hlæjandi, ,,nema
Jiann sé fjandinn sjálfur og ætli
að fá yður fyrir ráðsmann.“
„En hvar get ég hitt pennan
einkennilega náunga?“ spurði ég
„Við skulum vita hvort hann
er ekld í dagsamkomuhúsinu,“
svaraði hann, og varð pað úr,
að við ókum pangað. Fór Bark-
ston par inn, en för svo að segja
undir eins út aftur.
„Nikóla fór héðan fyrir fáun?
mínútum,“ sagði hann, ,,en hér
er bréf frá honum, að ef ég finni
yður, pá biðji hann mig um að
sjá um að pér komiö heim til
hans.“
Hann bauð mér nú að aka mér
heim til hans eða heim til mín,
«n ég líaus heldur að fara gaog-
andi. Skýrði hami mér frá hvar
Nikóla ætti heima og sluldumst
við, br hann hafði ritað Nikóla
stutt bréf og fengið mér pað.
Ég hélt nú Ieiðar minnar, en
eftir nokkra stund settist ég á
bekk til pess að athuga mál mitt.
Þó ég hefði látið við Barkston
eins og ég hefði aldrei heyrt Ni-
kóla getið, pá var pað samt ekkj
svo. Ég hafði oft heyrt hann
nefndan, og heyrt um hann hinar
fáránlegustu sögur, og pó ég á-
liti mest af peim sögum vitleysu,
pá var ég samt mjög forvitinn
að hitta hann, Fjárhagsástæður
minar voru svo slæmar, að ég
sá mér ekki annað fært en að
leita atvinnu hjá honum, pó hann
hefði svona ilt orð á sér. Ég
fór pví að finna hann er ég hafði
etið kvöldverð heima hjá mér.
Þegar ég kom að húsinu sem
Nikóla bjó í, pá var par ekkert
ljós að sjá. Ég barði samt par að
dyrum, og kom kínverskur pjónn
til dyra.
„Á dr. Nikóla heima hér?“
spurði ég á kínversku. Hann
játti pví og fékk ég honum bréf-
ið. Fór hann pá inn í húsið, en
kom að vörmu spori aftur og
benti mér að* koma inn. Vísaði
Jrann mér inn í stofu eina ekki
mjög stóra, og fór pegar út aft-
ur og skildi mig cinan eftir.
Þarna beið ég vísf í fimm min-