Vera - 01.02.1998, Blaðsíða 43

Oraunveruiegar kvenfyrirmyndir
Það er engin nýlunda að konur séu kvaldar
með tískunni. Konur fyrr á öldum í Kína
voru með reyrða fætur allt frá unga aldri
því það þótti einstaklega kvenlegt að vera
með pena og litla fætur. Þessar konur, fórn-
arlömb tískunnar, áttu mjög erfitt með
gang og aðrar gátu hreinlega ekki gengið.
Á Viktoríutímabilinu voru það svo maga-
beltin sem réðu ríkjum í tísku kvenna í Evr-
ópu. Magabelti þessi þrýstu svo á bæði
mjaðmir og rifbein að konur þessa tíma
voru mjög andstuttar og áttu í miklum erf-
iðleikum að fæða börn vegna þess hve mik-
ið magabeltið hafði þrýst á mjaðmagrind-
ina.
En svona var tískan og konan átti að falla
inn í tískuna, óháð því hvort það skaðaði
hana á einhvern hátt. En hvers vegna falla
konur sem lifa í upplýsingaþjóðfélagi og
vita um raunir þessara kvenna í sömu gryfj-
una? Hefur sagan ekki kennt okkur neitt?
Svo virðist ekki vera. í dag eru það að vísu
ekki magabelti eða reyrðir fætur sem hrjá
konuna heldur allar auglýsingarnar með
óraunverulegum kvenfyrirmyndum.
Auglýsingar byggja upp sjálfsmynd
kvenna í dag. En hvernig ímynd hefur ver-
ið búin til af konunni? Hún er eftirfarandi:
konan á að vera há, mjög grönn og alveg
óskaplega falleg (við þekkjum hana allar -
hún heitir Barbie). Þetta er sú ímynd sem æ
fleiri konur miða sig við. En þessar auglýs-
ingar eru í raun æxli á sál kvenna. Þær
byggja á afbrýðisemi og láta konuna fá þá
tilfinningu að hún sé ekki nógu góð, nema
hún kaupi þá vöru sem auglýst er. Og þar
með falla konur í sömu gryfju og kynsystur
okkar til forna gerðu. Af hverju er okkur
aldrei sýnd hin raunverulega kona í auglýs-
ingum? Konan sem er með mjaðmir, brjóst
og læri að kaupa inn eftir erfiðan vinnu-
dag. Hins vegar er aragrúi af auglýsingum
þar sem unga fegurðardísin er stífmáluð í
baði.
Konur geta leitt þessar auglýsingar hjá
sér, en í gönguferð niður Laugaveginn
vandast málið, þá þarf að leiða tískudjöful-
inn frá sér. I flestum búðargluggum eru
uppstrílaðar gínur, sem kemur í sjálfu sér
ekki á óvart. Hlutföll gínunnar koma hins
vegar verulega á óvart. Mitti þeirra eru
eins og viðkomandi gína hafi verið reyrð
allt frá barnæsku og neðstu rifbein fjar-
lægð. Mjaðmirnar (ef þær eru þá til stað-
ar) benda til þess að gínan sé ekki búin að
ná kynþroska, þó svo að um kvenfatabúð-
ir sé að ræða en ekki barnafataverslanir.
Þó að konur viti að þetta er ekki rétta
myndin af konunni, falla fleiri og fleiri
konur í megrunargryfjuna. Eru í endalaus-
um megrunum til að ná kjörþyngdinni
frægu. Fimm kílóin sem veita hina full-
komnu ánægju.
Allt of fáar konur eru ánægðar með útlit
sitt, sem er kannski ekki skrítið þegar
þrýstingurinn í samfélaginu er eins og raun
ber vitni. Það eru ekki auglýsingarnar sem
segja: „Heyrðu elskan, þú mættir nú alveg
við að missa svona 6-7 kíló,” heldur er það
fólkið í kringum konuna, vinir, foreldrar og
ættingjar, sem stuðla að enn meiri óánægju
konunnar með líkama sinn.
Er ekki löngu kominn tími til að
konur hunsi tískuna og losni þarmeð und-
an aldalangri kúgun? Tískan á ekki að
rnóta vöxt konunnar, það er algerlega verk
hennar sjálfrar.
Ingunn Vilhjálmsdóttir
ÞETTA ERU SLYS...
...SEM AUÐVELT ER AÐ FORÐAST
AFV*
v€ra 43