Vera - 01.06.1998, Síða 14

'CÖ
s
cö
U
CÖ
•r~)
W
o)
fi
C
®
>
Kvenna
störfum
fjölgar
ekki
segir Lilja Másesdóttir sem á sæti í
sérfræðingahópi Evrópusambandsins,
Hynferði og atvinna.
Ej Frá þvi um miðjan siðasta áratug hefur
starfað á vegum framkvæmdastjórnar
jn Evrópusambandsins sérfræðingahópur
•H
í vinnumarkaðsmálum sem nú heitir
Kynferði og atvinna (Expert Group on
§ Gender and Employment). Á síðasta ári
‘3 var Lilja Mósesdóttir hagfræðingur
^ ráðin til að taka þátt í störfum hópsins
£ en það var í fyrsta sinn sem óháðir
m
sérfræðingar frá Islandi og Noregi voru
kallaðir til sögunnar. Sérfræðinga-
hópurinn hefur á þessu starfsári annars
vegar unnið að því að gera úttekt á
möguleikum vinnandi fólks til að
samþætta atvinnu og umönnun harna,
aldraðra og fatlaðra og hins vegar að
meta þær aðgerðir stjórnvalda í
aðildarlöndum ESB sem miða að því að
draga úr atvinnuleysi. Lilja var
tilleiðanleg til að segja frá þvi helsta
sem vinnan hefði leitt í ljós og spjalla
um stööu kvenna á íslenskum
vinnumarkaði í dag.
Innan Evrópusambandsins er lögð mikil áhersla á að mæla það sem
er kallað kynjabil (gender-gap). Það er notað sem mælitæki til að
varpa ljósi á mismunandi stöðu karla og kvenna í
aðildarlöndunum. Jafnframt notar Evrópusambandið kynjabilið til að
meta áhrif aðgerða stjórnvalda og aðila vinnumarkaðarins í jafnréttis-
og atvinnumálum.
Hvað varðar muninn á skráðu atvinnuleysi karla og kvenna á íslandi
þá var kynjabiiið 3% á árinu 1997, sem er svipað og gerist í
aðildarlöndum Evrópusambandsins. Þó að atvinnuleysisstigið sé ekki
hátt á Islandi þá er kynjabilið mjög mikið. Þetta er háalvarlegt mál
þar sem kynjabilið hefur aukist jafnt og þétt allan þennan áratug. í
„Atvinnuþálttaka íslenskra kvenna er með því hæsta sem
gerist í aðildarlondum Evrúpska elnahagssvæðisins en
þessi mikla atvinnuþátttaka virðist lítið hafa dregið 1ír
Iaunamun karla og kvenna."
byrjun áratugarins var það innan við 1% en er nú komið upp í um
3%. Á þessu ári hefur aðeins dregið saman með konum og körlum
vegna gífurlegrar þenslu á vinnumarkaði.
Grasrótarhópar og óháðar menntastofnanir, eins og Menningar- og
fræðslusamband alþýðu, sem rekur MFA-skólana, Námsflokkar
Reykjavíkur og Menntasmiðja kvenna á Akureyri, hafa brugðist
ótrúlega fljótt og vel við þessum vanda en þær síðarnefndu hafa
fengið mikinn stuðning frá bæjaryfirvöldum í Reykjavík og á
14
yra