Akranes - 01.04.1954, Side 27

minnst það, að bezti vinur minn í Danmörku, síra Olfert Ric-
ard, var meðal ræðumanna á fundinum. Vakti hann, eins og
vant var, aðdáun allra með mælsku sinni og framkomu. Eitt
sinn stóðum við báðir saman fyrir utan dymar á skólanum,
og án þess að við vissum þá af því, ber þar mann að, sem tók
af okkur mynd. Það fengum við fyrst að vita um haustið, og
var það ágæt mynd af okkur báðum. Hún birtist í mörgum
kristilegum blöðum. Mér þykir mjög vænt um þessa mynd,
sérstaklega siðan Ricard dó. Lika getur verið, að einhvers konar
hégómaskapur hafi blandazt inn í gleði mína, að standa á mynd
við hliðina á frægasta manni dönsku kirkjunnar, og mega telj-
ast vinur hans. — Ég má nú víst ekki fjölyrða meira um Rör-
kop og mótið þar, og hefði mig þó langað til að dvelja við þrjá
miga pilta, sem komust til lifandi trúar á þessu móti og urðu
við það mínir tryggðavinir upp frá því. Nú eru þeir orðnir kunn-
ir kaupmenn, hver í sínum bæ, og eru heimili þeirra opin fyrir
oiér, er ég hef komið í bæi þeirra. — Eitt má ég til að minn-
ast á, sem varð mér til óvæntrar gleði á mótsdögunum. Á næst
síðasta degi mótsins var farin skemmtiför til baðhótelsins á
Munkebjerg. Þaðan er hið dýrðlegasta útsýni yfir Vejlefjörð-
mn og víðar. Hótelið stendur mjög hátt, og þar uppi eru ein-
kennileg jarðföll með stóru burknastóði. Fyrir framan hótelið
er garður, og eru þar borð til veitinga. Þegar allur hópurinn
kom í röðum inn í garðinn, heyrði ég allt í einu kallað nafn
mitt á íslenzku. Mér varð litið í þá átt og kom auga á borð, þar
sem nokkrir íslenzkir vinir sátu. Það var Jóhannes bæjarfógeti
iReykjavík og Jósefína kona hans, dóttir Lárusar sýslumanns
Blöndal. Með okkur Jóhannesi var góð vinátta, og frú Jósefína
var mér kær sem systir, eins og þau öll Kornsár-systkinin voru;
með þeim voru einhverjir tveir íslendingar, sem ég nú man ekki
hverjir voru. Varð þarna mikill fagnaðarfundur, og settist ég
hjá þeim og spjölluðum við fjörlega saman, þangað til ég var
hátíðlega sóttur af mínum dönsku vinum að kaffiborðinu, sem
sett hafði verið upp fyrir oss Börkopsmótsmenn. Þessi óvænti vina-
fundur varð mér eins og svalur hressandi andblær frá Islandi,
ættlandinu, inn í sumarhitann og vinasæluna í Danmörk; þess
vegna er þetta atvik mér ógleymanlegt.
Eftir Börkop-mótið ferðaðist ég víða um á Jótlandi og tal-
aði bæði i trúboðshúsum og víða i K.F.U.M. og kom til margra
bæja og kaupstaða; einna minnisstæðust er mér koma mín til
Viborg, þar átti ég og á enn , mjög góðan og trúfastan vin,
amtsfulltrúa Börge Helweg-Larsen. Ég hef áður sagt frá fyrstu
viðkynningu minni við hann í Starfsárin II. bls. 26.
Hann tók á móti mér á járnbrautarstöðinni og fór fyrst
uieð mig heim til sín , en sagði mér að Götzsohe biskup hefði
beðið um, að ég yrði hjá sér um nóttina, og fylgdi hann mér
til biskupssetursins. Biskupinn, Jóhannes Götzsche, tók mér báð-
um höndum, og fór með mér á samkomuna, þar sem ég átti
að tala, og stjórnaði henni. Svo fór ég með honum heim til 'hans,
og sátum við saman þar til löngu eftir miðnætti. Ég var í Viborg
næsta dag og dvaldi þar hjá Börge Helweg-Larsen í góðu yfir-
læti, og urðum við kona hans beztu mátar. Þá voru böm þeirra
kornung, en þau hændust brátt að mér. Eftir þetta gisti ég allt-
af á biskupssetrinu, svo lengi sem Götzsohe var biskup, og þar
óftir hjá Börge. Viborg er mér mjög kær staður, og á ég þar
nú marga vildarvini og margar góðar endurminningar.
Biskupssetrið er mjög gamalt, það brann 1726, en var byggt
aftur á sama stað. Undir húsinu eru leifar af gamla kathólska
biskupssetrinu með gömlu fangelsisklefana. Bak við húsið er
nijög fagur trjá- og blómagarður, var Götzsche biskup hinn
niesti snillingur í blómarækt og vann mikið í garðinum sjálfur.
Hann var hið mesta ljúfmenni og trúmaður mikill og eftirsótt-
ur ræðumaður. Hann hélt vanalega ræðu á vefnaðarvönmem-
endafundum, og hlökkuðu piltarnir mjög til komu hans.
Eftir þetta fór nú að líða að burtför minni úr Danmörk.
Ég kvaddi Olfert Ricard og aðra vini og ekki sizt mitt góða fasta
akranes
heimili i Kaupmannahöfn með eftirsjá eins og vant var. Morg-
uninn 11. september lagði ég af stað með „Gullfossi“ heim á
leið. Þegar vér sigldum út Eyrarsund, fannst mér ég vera kom-
inn á heimili mitt, þá heimatilfinningu fann ég alltaf, er ég
var kominn út á „Gullfoss“. Skipstjórinn, Sigurður Pétursson,
ól mikið á þessari tilfinningu með vinsemd sinni og háttprýði.
Reykingasalurinn og svefnklefinn á þilfarinu voru mínir kær-
ustu staðir á skipinu, og öll skipshöfnin frá stjórnpalli niður í
vélarúm var mér sem prýðilget heimilisfólk.
Ferðin til íslands var að þessu sinni hin bezta og skemmti-
legasta, þar til komið var á Djúpavog. En þar var fyrsti viðkomu-
staðurinn á landinu, því þaðan átti skipið að fara norður um
land i strandferð. Kom þá þar og síðan á Austfjörðum þvílíkur
sægur af farþegum, að öll ró og heimilisunaður hvarf, og samt
þótti mér þar gott að vera.
Vér komum á hafnir, og alls staðar hitti ég góða vini. Á
Eskifirði minn kæra vin Magnús sýslumann Gíslason (sjá Starfs-
árin I., bls. 252), og þótti mér full skammvinn dvölin með svo
kærum vini, en „Gullfoss“ hlaut að ráða förinni. Á Seyðisfirði
hitti ég marga vini, ég heimsótti frænda minn Sigurð Baldvins-
son frá Stakkahlíð, og var mér þar tekið tveim höndum. Þar
sá ég í svip lítinn frænda minn, systurson Sigurðar, og leizt
mér vel á hann. Hann hét Adolf, en ekki grunaði mig þá, 'hví-
líkan þátt sá drengur átti seinna að eiga í ævisögu minni. Við
heilsuðumst rétt í svip, þvi að hann var að leggja af stað suður
sunnan lands, en ég hélt áfram norður fyrir eftir áætlun.
Á öllum höfnum óx farþegaskarinn. Fyrsta farrýmið varð
yfirfullt, menn sváfu á bekkjum í reykingasalnum; annað far-
rými var einnig svo fullt, að þar var varla auður blettur. öll
lestarrúm, þar sem ekki voru vörur, voru full af þilfarsfarþeg-
um. Á Isafirði gekk ég úr rúmi fyrir veikinn manni og svaf uppi
í Reykingasal. Ég naut samt ferðarinnar í ríkum mæli, og að
koma á land á höfmnn á Vesturlandi, jók enn á gleðina. En
eins og allar ferðir, nálgaðist þessi langa ferð lokamark sitt.
Tíminn leið, skipið brunaði áfram, og eitt fagurt septemberkvöld
var lent í Reykjavík. Mikill var fögnuðurinn að sjá aftur vinina
og finna gleði þeirra og kærleika. Yndislegt var að vera kom-
inn heim eftir hina löngu og innihaldsríku ferð, að safnast með
góðum vinum á lestrarstofunni i K.F.U.M. og sjá aftur gömlu
húsakynnin og verða var við feginleika gömlu mömmu minnar
við heimkomu mína, enda þótt 'hún væri aldrei einmana í fjar-
veru minni, því að félagar mínir í K.F.U.M og félagssystur í
K.F.U.K. voru henni sem synir og dætur, og gjörðu henni lífið
ríkara en ég nokkurn tíman gat gjört það. Um kvöldið sem ég
kom heim sagði hún mór, að hjá henni væru tveir gestir, sem
hún hefði lofað að vera nokkrar nætur, það væri frænka okkar
Soffía Baldvinsdóttir og sonur hennar Adolf, sem fyrir fáum
dögum hefði komið frá Austfjörðum, og ætlaði hún að leita sér
atvinnu hér í bænum. Nú voru þau komin i ró. Ég hlakkaði
til að sjá aftur litla frænda minn, sem ég aðeins hafði séð í
svip á Seyðisfirði. Næsta morgun sá ég hann, og vildi hann þá
strax vera með mér, og gengum við árdegis niður i bæ saman.
Það var mér nautn að hafa litlu höndina hans í minni, og farrn
ég brátt að hann var vel gefinn og skemmtilegur drengur, þótt
grannur væri og helzt til lítill vexti eftir aldri. Hann var lið-
lega 6 ára. Mér þótti hann heldur fiðrildislegur, og varð ég að
hafa mig allan við að missa hann ekki út í buskann, er hann sá
eitthvað nýstárlegt. Mig minnir, að ég yrði 'hálffeginn að skila
honum í hendur mömmu hans, er heim var komið. En mig ór-
aði ekki fyrir því, að þessi snáði ætti eftir að verða frambúðar
Guðs gjöf mér til handa. Þannig endaði eiginlega ein af mínum
eftrminnilegustu ferðum, því nú byrjaði heimveran með önnum
hennar, komandi vetrarstarfi og starfsgleði.
Framhald í næsta blaði.
63