Akranes - 01.07.1954, Page 12

Séra Jón M. GuSjónsson. Hann hef-
ur stofnaS fleiri deildir í S. V. F. í.
en nokkur annar maSur.
Til þessa hcfur því enginn verið leng-
ur starfsmaður félagsins. Það mæddi þvi
mikið á Jóni, hann mótaði starfið fyrst og
fremst, og átti sjálfsagt mestan þátt i því
að leiða það inn á hina frjálsu braut, með
því að sldrskota til almennings og treysta
honum til fórna, bæði um fé til starfsins
og framtak til björgunarstarfsins beint.
Hann stofnaði deildir og hélt uppi sam-
bandinu við þær, — 'hvort sem hann eða
aðrir áttu frumkvæðið að stofnun þeirra.
— Hann var svo til einn við starfið, og
allur í þvii af lífi og sál, cg hætti því ekki
fyrr en hann var orðinn útslitinn maður,
enn lifir hann auðvitað og hrærist í um-
hugsuninni um bjargráð manna, hag og
heill féiagsins. Kona Jóns, frú Ástriður
Eggertsdóttir á hér og óskilið mál um
starfsvilja og áhuga fyrir þessu starfi.
Árið 1936 færði félagið verulega út
starfssvið sitt, er það réði Jón Oddgeir i
þjónustu sina sem erindreka slysavama
á landi. Því starfi hefur hann gegnt sið-
an með miklum dugnaði og einlægni, og
er þvii annar elzti stafsmaður félagsins.
Árið 1944 hafði starfið aukizt mjög mik-
ið, orðið fjölþætt og deildirnar og björgun-
arstöðvar og tæki þess viða. Því var það
ráð tekið að létta á Jóni, og ráðinn nýr
framkvæmdarstjóri, Henry Hálfdánarson,
loftskeytamaður. Hefur hann gegnt því
starfi síðan. Síðan hefur vöxturinn verið
ör, björgunartækjum og skýlum hefur
fjölgað mikið og starfið orðið miklu um-
fangsmeira en nokkru sinni áður. Hefur
Henry sinnt þessu starfi af miklum áhuga
og dugnaði.
Vegna þessa mikla, aukna starfs, var
svo enn ráðinn maður i þjónustu félagsins
1947, Guðmundur Pétursson, en þegar Jón
Bergsveinsson hætti störfum 1949, tók
hann einnig að sér eftirlit það með skýlum
og björgunarstöðvum, sem Jón hafði þá.
Eftirfarandi tölur, svo og það, sem að
framan er sagt, sýna glögglega að tilgang-
ur og starf Slysvarnafélagsins hefur verið
t'mabært. Á fyrstu 25 árum þessarar ald-
nr höfðu 377 skip ýmissa þjóða strand-
að hér við land. ígGo menn fórust af á-
höfnum þessara skipa. Á 25 ára starfsferli
Slysavarnafélagsins, frá 1928—1952 hef-
ur verið bjargað frá drukknun og yfirvof-
andi hættu hem hér segir:
Úr strönduðum skipum .... 2697 menn
Af skipum sem farist hafa 648 —
Úr brennandi skipum .... 146 —
Frá hernaðarvoða ........... 1442 —
Frá drukknun við land .... 119 —
Aðrar bjarganir............... 28 —
Bjargað við árekstur...... 187 —
Samtals 5266 menn
Jíeinlinis með tækjum S.V.F.I og fyrir at-
beina björgimarsveita félagsins 796 menn.
XIV.
Htn rétta þjónusta er þýðingar-
mikil.
Framtarirnar eru miklar, sérstaklega á
20. öldinni. Á þessari öld hefur hin ís-
lenzka þjóð tekið risaskref á sviði fram-
leiðslu og tækni til lands og sjávar. Á
sviði mennta- og menningarmála, svo að
hið helzta sé nefnt. Þetta var auðvitað hin
mesta nauðsyn fyrir litla þjóð, sem á flezt-
um sviðum — sérstaklega hinum tækni-
legu — hafði staðið svo að segja 'í sömu
sporum frá fyrstu byggð landsins.
Allt þetta eru þjóðinni auðsæjar fram-
farir, sem hún verður vel að notfæra sér til
enn meiri hagsældar og þroska, — sem þó
miðar ekki allt við hagsældina eina, —
heldur þá, sem er frjógvuð þeirri himin-
bornu kennd, að þar sem annars staðar
sé allt ónýtt, án þess að hjartað sé með
sem undir slær.
Vér verðum þvi að hafa hæfilega gát
á hinni matríalisku sérhyggjuöld sem i of
mörgum tilfellum metur fátt meira en fjár-
muni eina og hóflausar skemmtanir.
Þessu líkir skuggar hvíla eins og mara
á þjóðunum, svo að viða eru mannslífin
enn metin líkt og flugur væru, þar sem
tillitsleysi við menn og málefni er sett
öllu oifar. Mót þessari hættu þurfum jafn-
vel vér að brynja oss eigi síður en hinar
stærri þjóðir, þótt í ýmsum efnum sé ólíku
saman að jafna.
Þvi miður er hið litla þjóðfélag vort eng-
anveginn laust við ýmsa megin galla
hinna stærri þjóða. Og eins og sagt er,
að illt sé íi ætt gjarnast, nemum vér eigi
síður hið lakara af ýmsum þjóðum en það
sem væri oss meiri ávinningur.
I litlu þjóðfélagi ekki síður en hinu
stærra, hefur það, auðvitað megin þýðingu
fyrir þroska einstaklinganna og þegnskap
þjóðarheildarinnar, að efla tillitssemi við
skoðanir manna og málefni, og göfgikennd
manna. Að skapa, styðja og efla með þjóð-
inni sérstaklega þann félagsskap og félags-
legu dyggðir, sem leiða til aukins þroska
manna, skilnings og samkenndar með öll-
um æðri sjónarmiðum. öllu því sem lief-
ur oss upp yfir dýrin og hið dýrslega eðli
í manninum. Sem m. a. knýr oss til að
gefa a. m. k. samhliða því sem vér þiggjum
án afláts og heimtum allt af öðrum með
sjálfskyldu. I3að er svo ótal margt til að
gefa, sem er margfalt dýrmætara en hið
mynntaða gull. Hið dýrmætasta af mann-
gildis-gullinu býr hið innra með mannin-
um, og þarf ekkert að eiga skylt við auð
og allsnægtir, heldur auð hjartans, sem
gefur af rikidæmi áinu hinar dýrmætustu
gjafir, sem verða svo oft undirstaða að
margra manndcmi og metnaði, sem ekki
mun láta sig án vitnisburðar á viðara sviði
mannlegs lífs með ótal mönnum. Hin lif-
andi vera þráir þetta í innsta eðli sinu
alltaf og óaflátanlega. Það þarf aðeins að
opna þessar harðlæstu dyr hins harðsvir-
aðasta manns. Hina lokuðu sál þarf að
opna fyrir hjartslætti þess lí.fs sem sér
yfir tómleika tækninnar, og neitar alger-
lega hinni köldu menntun heilans, án þess
að vera yljuð af réttum slætti heilbrigðs
hjarta. Án slikrar uppsprettu skilnings og
göfgustu kennda sem fleztra félaga sinna,
verður starf félagsins ekki fullkomlega
1 ÞJÓNUSTU LlFSINS, en það var aðal-
fyrirsögn þessarar greinar um hið merka
þjóðnýta starf.
Formenn nokkurra
kvennadeilda
S. V. F. 1.
Frá vinstri: Frk.
Sesselja Eldjárn,
Akureyri, frú GuS
rún Jónasson, Rvk.
frú Rannveig Vig-
fúsdóttir, Hafnar-
firSi, frú Vilborg
ÞjóSbjörnsdóttir,
Akranesi og frú
Katrín SigurSar-
dóttir, Húsavík.
84
AKRANES