Akranes - 01.10.1954, Síða 3

MIKILl LISTAHADUR LATINN
MESTU menn lieimsins munu jafnað-
arkgast vera trúaðir menn eða mjög
trúlmeigði. Oitast munu þeir vitrir menn.
Auðmjú'.ir gagnvart Guði, en LTóðir menn
og grand.arir gagnvart mannsálinni, og
láta sér nnt um andlegt atgervi liennar
og frelsi jaldan munu þeir vera „sölu-
menn“, þ. að allt líf þeirra og starf
snýst um það eitt að skapa eitthvað and-
legt eða áþreifanlegt fyrir mennina að
miða við, eða efla þeim til aukins ávinn-
ings ’fyrir Jietta líf og hið komanda- Þetta
sjónamiið setja þeir ofar hinu, að tryggja
sér vél, scm talið geti ágóðann af and-
legri eða verklegri iðju þeirra.
Þetta kom fyrst í hug minn, er ég
heyrði lát Einars Jónssonar, myndhöggv-
ara. Þegar ég hugsaði um list hans, líf
líf og starf. Hinn heiða svip hans og
tæra andrúmsloft, sem jafnan fylgdi per-
sónu hans, og setti innsigli sitt á öll verk
hans, stór og smá.
Fæddur fágaður maður.
I fyrstu sporum bernsku Einars sem
og í hinum síðustu í þessaiá jarðvist, blas-
ir við manni fögur sál. Hugsandi vera,
full af þrá eftir hreinleika og friði, ljósi
og list, til að samræma hið undursam-
lega líf og „vökudrauma bernskunnar í
faðmi blárra fjalla“.
— Fyrri grein —
Ólafs B. Björnssonar.
Eins og kunnugt er, ritaði hann fyrir
nokkrum árum endurminningar sínar, er
gefnar voru út í tveim bindum 1944. Upp-
hafsorð bókarinnar eru þessi: „Hvað var
það, sem greip mig föstustum tökum á
fyrstu bernskuárum mínum? Ég man, að
ég bar í brjósti sterka þrá til einhvers
æðra og hafði þá þegar mikið yndi af að
hugleiða það, sem liðið var. Það var eins
og ég hefði ekki veitt dýrð augnabliksins
eftirtekt, fyrr en það var farið fram hjá.
Eða sá ég eitthvað af dýrð þessari í for-
tíðar- og framtíðardraumum, meðan ég var
ekki svo þroskaður að finna hana í augna-
hlikinu, og tók ég þá fyrst eftir þvá, að
það veitti rnér sælu, er ég gaf því nánari
gætur.
AKRANES
XIII. árg. okt.—des. 1954 — 10.—12. tbl.
Útgefandi, ritstjóri og ábyrgSarmaður:
ÖLAFUR B. BJÖRNSSON
Afgreiðsla: Miðteig 2, Akranesi,
PRENTAÐ I PRENTVERKI AKRANESS H.K
Ég veit ekki, hvort það var þessi tilfinn-
ing eða eitthvað henni skylt, er síðar
gjörði vart við sig sem trú og kærleiki til
andlegs yfirjarðnesks lífs, jafnframt þvi
sem mér óx sterk ást til alls, er mér virtist
fagurt a, einhverju leyti....
Ekki man ég, hvað ég var gamall, né
hvenær ég fyrst öðlaðist þrá eftir að dá
allt, sem mér þótti dásemdar vert af öllu
þvi, sem ég sá og heyrði, fann og skynjaði,
en það mun hafa verið snemma. Ef til vill
er þessi tilfinning ein af þeim fjársjóðum,
sem maður af og til fær flutt með sér hing-
að til heims. Til hennar telst aragrúi af
alls kcnar lifsmyndum og minningum,
sem ég held, að ekki hverfi, fyrr en þær
að einhverju leyti hafa verið notaðar sem
efniviður í nýjan þroska og nýtt lif.
„Ég tel engan vafa á því, að þótt for-
eldrar mínir hefðu ekki verið trúuð, —
en það voru þau, — þá hefði eðlishvöt
min bent mér á æð tilverunnar. Tilfinn-
ing sú var mér svo sterk, að ég býst ekki
við, að til lengdar hefði neitt getað orðið
lienni að grandi.
Likt og mörgum unglingum varð mér
það furðu fljótt tamt og kært, að hugsa
um hið andlega lif. Virtist mér þá stund-
um ég verða var mjög glöggrar innri köll-
unar að helga mig lífi andans, en sleppa
öllu öðru, sem mér fannst þá, að ég yrði
að yfirgefa- Virtist mér á stundum þess-
um, sem mér stæðu opnar dyr til helgra
dóma, ef ég vildi helga mig Guði. Á slík-
um augnablikum, en þeim fylgdi ávallt
sælukennd, virtist mér sem til mín væri
talað sem fullorðins manns, en ekki sem
barns“.
Hann var ekki á alfaravegum.
Af þvlí, sem nú var sagt, og er hið íyrsta
sem bærist í brjósti þessa unga, bjarta
sonar Islands, má sjá, að hann er þeg-
ar óvenju góð og þroskuð sál. Það er eins
og hann sé ekki jarðbundinn nema við
hið góða og fagra. Hann dreymir um aðra
æðri veröld, út í lieim, hinn víða stóra,
með stórar, fagrar hallir, fullar af list og
fegurð ytra og innra. Á unga aldri, i fjalla-
byggðinni fögi-u, drakk hann i sig ævin-
AKRANES
íii