Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1893, Blaðsíða 76

ófriði við neina þjóð og væri undir vernd Stórbretalands. I
þriðja bréfinu hét hann þungum refsingum þeim, sem hefðu borið
útum landið, að blóði _ hefði verið útheilt á Eeykjavíkur götum,
sem væri haugalygi. í fjórða bréfinu dagsettu 1. júlí kvaðst
hann ekki hafa gefið upp skuldir, nema til Danakonungs og þeirra
danskra kaupmanna, sem ekki væri búsettir a íslandi. 1 fimmta
bréfinu setti hann smiðshöggið á, 11. júlí; kvaðst hann verða
við óskum þjóðarinnar, með því að engir fulltrúar hennar hefðu
sinnt boði sínu að koma á þing í Reykjavík. Tók hann sér
prótektorsnafn og innsigli og fána bláan með 3 flöttum, hvít-
um þorskum, lofaði prestana fyrir spekt þeirra og lofaði að
leggja niður völd sín, þegar fulltrúar þjóðarinnar kæmu saman 1-
júií 1810 og ný stjórnarskipun væri samþykkt, sem gæfi fátækuffl
jafnmikil völd ogríkum. Allir, sem óróa vekja, skulu sæta dauða-
hegningu. íslendingum líkuðu yfirhöfuð vel stjórnarskiptin og að
hin harðvítuga ánauð og einokun liinna dönsku kaupmanna var
brotin af þeim. Sir William Hooker og aðrir Englendingar bera
Jorgenson vitni, að opinber störf öll hafi gengið sinn gang, eins
og vant var, að allir embættismenn hafi fengið laun sín rétt út-
borguð, að enginn málsmetandi maður haíi sagt af sér vegna
stjórnar hans, að margir Islendingar hafi boðizt til að gerast
hermenn hans, og að biskup og lderkar á synódus hafi lýst
yfir ánægju sinni með stjórn hans, kveðist viijugir að styðja
hann og ritað nöfn sin undir opið bréf, er hvatti menn að fylgj®
dæmi þeirra.
þegar Jorgenson var orðinn fastur í sessi í Reykjavík
ferðaðist hann, allótígulega, um landið og var þar forkunnar yel
tekið. í handriti sínu um þessa ferð, sem geymt er í British
Museum, segir hann: «Jeg ferðaðist norður og austur í land |
og fylgðu mér aðeins fimm íslendingar, því jeg þurfti ekkert i
varðíið um mig. Alstaðar var mér tekið með mestu ástúð og
svaf jeg vært í hinum gestrisnu kofum (bæjurn), óttalaust og
hættulaust. Landsbúar álíta mig sannan vin og velgjörðamann i
landsins. Margir þeirra bjuggu við þungar álögur, og bætti jeg skjót-
lega úr öllum meinum þeirra, gaf frelsi hvarvetna og nam burt
alla gamla ánauð. Jregar jeg hafði komið á allir hafnir norðan j
og austan, sneri jeg suður með hinu litla föruneyti mínu og hefði j
jeg ekki verið vinsæll, var hægt að handtaka mig í svefni, en j
landsbúar fögnuðu nrér ætíð með glöðu bragði, þegar þeir voru
margir saman. I bæ fyrir norðan, sem margir danskir herforingja1'
og kaupmenn bjuggu í, voru mér engin óvinahót sýnd, þvi þeir
voru hræddir við bæjarbúa, sem allir flykktust um mig, beilsuðu
mér ástúðlega og beiddu mig innilega að bæta úr ýmsum rang-
indum, sem þeir höfðu lengi átt við að búa«.
Jorgenson kom til Reykjavíkur eins og pór úr austurveg og
þóttist nú óvaltur.í sessi. Gerði hann nú upptækar allar eignn'
Dana og beitti mikilli hörku við suma þeirra. En hann eá að
nauðsyn bar til að gera óvini sína í landinu máttlausa. Hann
lét taka burt allar vörur úr búðum og pakkhúsum þeirra og p11
skip þeirra á höfnnm lét liann menn sína taka og geyma vör-
(ss)