Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1893, Síða 86

hunda. Grófum vér áður í jörðu 32 pund af méli í belg'jum og
ferðum eld yfir, svo villimenn sæi engin missmíði á. Vérvorum
á þessari glæfraför. Var landið eyðilegt og hrikalegt. Vorum
vér tvo daga að kiifra upp brattan fljótsbakka. Einu sinni sýnd-
ist oss, að vér sæjum af fjallatind grösugar sléttur, en er vér
komum ofan, var það þykkildiskjarrskógur, sem fal landið sýn.
Gátum vér ekki höggið oss meir en lOOfaðma áfram á dag. Sá
jeg að þetta mundi vera svæði það, er liafði týnt lífi svo margra
landkönnunarmanna og strokumanna. Réðum vér af að snúa
þegar aptur vegna vistaskorts, enda vormn vérvistalausir cg2hundar
dauðir úr hungri, er vér komum jiangað, sern mélið var i jörðu.
Sáum vér híbýli viilimanna á leiðinni, enn aldrei mannfólk.
Tvo daga vorum vér drykkjarvatnslausir. Mér lá við drukknun,
er jeg reyndi að fara á fleka yfir fljot. Landmælingamaður vor
reyndi að synda yfrum og bundum vér streng nm hann, sem vér
skárum úr rekkjuvoðum vorum, en hann slitnaði og maðurinn
drukknaði. Loks komumst vér yfrum á tré. Vorurn vér þá svo
máttfarnir, að vér lágum allan daginn á fljótsbakkanum og skildum
þar eptir byssur og allan farangur. Hefðum vér orðið þar til,
hefðum vér ekki fundið hákarl, sem fuglar sátu á í fjörunni;
suðum vér hann með salt og pipar, en annað áttum vér ekki í
malpokum vorum. Var þetta blessuð björg og brögðuðum vér
ekki annað í 4 daga. Hvíldum vér oss nú á Circular Head. þar
voru svertingjar svo nærgöngulir, að þeir sátu um stúlku af sín-
um flokk. sem hafði gipzt hvítum manni, og stungu hana spjótum,
en hún lifði það af.
I mai 1827 var mér gefið frelsi. Gerðist jeg svo aðstoðar-
maður ritstjóra í Hobart Town, en hann neyddi oss til að leggjast
á langar bænir þrisvar á dag og fór jeg þá burt. Varð jeg svo
lögregluþjónn uppí sveit og sýslumannsskrifari. Umdæmi mitt
var 150 enskar mílur umhverfis og gerðu ræningjar og villimenn
opt óskunda í því. Varð jeg þess var, að þeir, sem studdu
ránsmennina og aldrei komu upp um neinn, höfðu á sér öðlings-
orð, en hinir, sem ekki vildu vera í vitorði og sögðu til glæp-
anna, höfðu á sér lrið versta óorð. Stjórnin átti bágt með að
finna lögreglumenn, sem vildu eiga í eltingum við ræningja og
villimenn. Sýslumanninum líkaði svo mæta vel við mig, að hann
lagði allt á sjálfs mín vald. Sótti jeg hart að þjófum ogbófum,
en skipti mér ekki af drykkjuskap, áflogum og smásyndum. Jrrátt
fyrir vosbúð og glæpaferðir hefur mér varla nokkurntíma liðið
jafnvel, enda átti þetta vel við mig. Studdi jeg stórum að því
að bijóta niður þá óöld, sem var í landinu. Sextíu ræningjar í
hóp óðu um landið og stálu kvikfé. Drápu þeir þá, sem vissu
af þjófnaðinum, og einusinni steiktu þeir mann í nautshúð. Með
ráði mínu voru þeim ræningjum gefin grið, sem sögðu til hinna
og báru vitni. Varð þeim þá öllum náð, og rán og þjófnaður
lagðist af. Var lengi setið um líf mitt á eptir og voru menn
myrtir á næturþeli í kofuin, þar sem jeg hafði sofið einn sainan
með sverð mitt. Voru mér ætluð launin fyrir lambið gráa.
Jeg var að elta villimenn í tvö ár. Voru mér þá gefnar
(«s)