Bræðrabandið - 01.08.1978, Qupperneq 5

bændi hann að hverfa frá þeim, og hann
varð við beiðninni og lét flytja sig á
báti yfir til strandarinnar hinum megin.
Folkið í Gergesa hafði fyrir framan
sig lifandi vitnisburð um mátt og misk-
unn Krists. Það sá mennina sem gefið
hafði verið vitið aftur, en þeir voru
svo hræddir um að stefna í hættu jarð-
neskum gæðum sínum að með hann, sem
sigraði myrkrahöfðingjann fyrir augum
þeirra, var farið sem óboðinn gest, og
gjöf himinsins var bægt frá dyrum
þeirra. Við höfum ekki tækifæri til
þess að snúa okkur frá persóríu Krists
á sama hátt og Gergesenar gerðu; en
þó eru þeir margir sem neita að hlýða
orðum hans, af því að hlýðni mundi hafa
í för með sér afneitun einhverra ver-
aldlegra áhugaefna. Margir hafna náð
hans af því að hún gæti valdið missi
fjárhagslegra verðmæta og þeir hrekja
þess vegna anda hans frá sér.
En tilfinningar hinna læknuðu
vitfirringa vor'u allt aðrar. Þeir
óskuðu að komast í samfélag við frels-
ara sinn. 1 návist hans fundu þeir sig
óhulta fyrir djöflunum sem höíðu kvalið
þá og spillt manndómi þeirra. Þegar
Jesús var að fara upp í bátinn héldu
þeir sig fast að honum, krupu við fætur
hans og báðu hann innilega að mega vera
nálægt honum, svo að þeir gætu ætíð
hlýtt á orð hans. En Jesús bauð þeim
að snúa heim og segja lýðnum hvílik
máttarverk Drottinn hefði fyrir þá unn-
ið.
Þar höfðu þeir verk að vinna - að
fara inn á heiðið heimili og skýra frá
þeirri blessun sem þeir höfðu öðlast
fyrir Jesúm. Þeim var erfitt að
skiljast við frelsarann. Þeir áttu
vísa marga erfiðleika í samskiptunum
við heiðna samborgara sína. Og hinn
langi skilnaður þeirra frá mannfélag-
inu gæti hafa gert þá óhæfa til þess
verks sem hann hafði ætlað þeim. En
jafnskjótt og Jesús hafði leitt þeim
fyrir sjónir hver væri skylda þeirra,
voru þeir reiðubúnir að hlýða. Þeir
sögðu ekki einungis heimilisfólki
sínu og nágrönnum frá Jesú, heldur
fóru þeir víðsvegar um Dekapólis og
lýstu hvarvetna mætti hans til frels-
unar og útlistuðu hvernig hann leysti
þá undan valdi hinna illu anda. Með
því að vinna þetta verk gátu þeir
öðlast meiri blessun en ef þeir hefðu
gjörst förunautar hans, aðeins sjálfum
sér til hagnaðar. Með því að vinna að
boðun fagnaðarboðskaparins um
endurlausnina komumst við nær frelsar-
anum.
Þessir tveir læknuðu vitfirringar
voru fyrstu trúboðarnir sem Kristur
sendi til að prédika fagnaðarboðskapinn
í Dekapólishéraði. Þessir menn höfðu
aðeins nokkur augnablik notið þeirrar
blessunar að hlýða á kenningar Krists.
Eyru þeirra höfðu ekki numið eina ein-
ustu prédikun af vörim hans. Þeir
gátu ekki kennt lýðnum eins og læri-
sveinarnir sem höfðu verið daglega
með Kristi. En þeir báru í eigin
persónu vitnisburð um að Jesús væri
Messías. Þeir gátu sagt frá þvi sem
þeir vissu; því sem þeir höfðu sjálfir
séð og heyrt og ftindið af mætti Krists.
Þetta geta allir gert sem í hjarta
sínu hafa verið snortnir af náð Guðs.
JÓhannes, lærisveinninn elskaði, ritaði:
"Það sem var frá upphafi, það sem vér
höfum heyrt, það sem vér höfum séð með
augum vorum, það sem vér horfðum á og
hendur vorar þreifuðu á, það er orð
lífsins. ... Það sem vér höfum séð og
heyrt, það boðum vér yðiir." l.Jóh. 1,1-3.
Sem vottar Krists eigvim við að segja
„ _____
i m W'i ________
það sem við vitum, það sem við höfum
sjálf séð og heyrt og fundið. Ef við
höfum fylgt Jesú skref fyrir skref,
þá munum við hafa eitthvað áþreifan-
legt frá að segja um það hvernig hann
hefur leitt okkur. Við getum sagt
hvernig við höfum sannprófað fyrirheit
hans og reynt að þau eru sönn. Við
getum vottað um það sem við höfum
kynnst af náð Krists. Þetta er vitnis-
burðurinn sem Drottinn biður um, og það
er fyrir skort á honum að jörðin er á
glötunarvegi.
ÞÓ að lýðurinn í Gergesa hefði ekki
veitt Jesú viðtöku, þá skildi hann
fólkið ekki eftir £ því myrkri sem það
hafði valið. Þegar það bað hann að
hverfa þaðan, hafði það ekki heyrt hann
tala. íbúarnir voru óvitandi um það
sem þeir voru að hafna. Þess vegna
5