Bræðrabandið - 01.08.1978, Blaðsíða 7

Mikið hljóta þeir að hafa verið
hamingjusamir englarnir hinn dýrlega
uppstigningardag. Ég finn næstum til
leiftrandi fagnaðar þeirra. Hvað um
þig?
Fullir af kæti flykkjast þeir um
sinn elskaða Drottin, er þeir hraða
sér til himna og syngja sigursöng
Davíðs:
"Þer hlið, lyftið höfðum yðar,
hefjið yður, þér öldnu dyr,
að konungur dýrðarinnar megi inn
ganga."
"Hver er þessi konungur dýrðarinnar?"
spyr rödd frá aðsetursstað Guðs. En
englarnir hrópa einum rómi:
"Það er Drottinn, hin volduga hetja,
drottinn, bardagahetjan.
Þér hlið, lyftið höfðim yðar,
hefjið yður, þér öldnu dyr,
að konungur dýrðarinnar megi inn
ganga."
Vissulega er Jesús sigurvegari.
Hann hefur barist við Satan og sigrað
hann. Hann hefur dáið og risið á ný.
Hann hefur sannað, að kærleikur Guðs
má sín meira en hatur Satans og öll
vélabrögð Satans hljóta að fara út um
þúfur.
NÚ gengur hann til sætis þess, sem
svo lengi hefur beðið hans "á hægri
ELDUR
AF HIMNI
A.S. MAXWELL
hönd hátignarinnar á hæðum." En
gleymir hann mitt í allri þessari dýrð
lítilmótlegum liðsmönmm sínum á jarð-
ríki? Nei, svo sannarlega ekki. Hann
vakir yfir þeim af meira ástríki en
nokkru sinni fyrr í von um, að þeir
bregðist sér ekki.
Hann segir englianimi frá þeim, -
Pétri, Jakobi, jóhannesi, Tómasi og
öllum hinimi, - svo að einnig þeir fá
áhuga á jarðneskum vinum hans. Þeir
bíða þess í ofvæni, að hann bjóði þeim
að fljúga til þeirra þegar að þeim
kreppir.
Meðan þessu fer fram er mikil ókyrrð
i herbergi einu í Jerúsalem. Þar hafa
troðist saman 120 manns. Meðal þeirra
eru lærisveinarnir ellefu, sem nýverið
höfðu séð Jesú stíga til himna af tindi
Olíufjallsins. Hinir þurfa margs að
spyrja.
"Sáuð þið hann raunverulega stíga
7