Bræðrabandið - 01.11.1979, Síða 5

hold hans og hina ólýsanlegu angist sem
fyllti sál hans af því að honum var
ásjóna föðurins hulin, - allt þetta
talar til sérhvers mannsbarns: Það er
fyrir þig sem sonur Guðs tekur á sig
byrði sektarinnar,fyrir þig hnekkir
hann valdi dauðans og opnar hlið
Paradísar. Hann sem stillti reiðar
öldurnar og gekk á hvítum földum
þeirra, hann sem fékk illa anda til að
skjálfa og sjúkdóma til að flýja, hann
sem opnaði blind augu og kallaði hina
dauðu til lífsins - hann býður sjálfan
sig fram til fórnfæringar vegna kær-
leika til þín. Hann, syndaberinn,
þolir reiði hins guðlega réttlætis og
verður fyrir þína sök syndin sjálf.
Áhorfendurnir biðu endalokanna í
þögn. Sólin kom fram en krossinn var
enn myrkri hulinn. Prestar og höfð-
ingjar beindu sjónum sínum að Jerú-
salem og sjá, hið dimma ský hafði lagst
yrir borgina og sléttur JÚdeu. Réttlæt-
issólin, ljós heimsins, var að svipta
Jerúsalem, sem fyrrum naut svo mikillar
hylli, geislum sínum. Brennandi leift-
ur af reiði Guðs beindust að hinni
dæmdu borg.
Skyndilega létti myrkrinu af
krossinum og með skærum
tónum, líkt og af hvellum lúðri, hróp-
aði Jesús: "Það er fullkomnað" "Faðir,
í þínar hendur fel ég anda minn.'" Ljós
umlukti krossinn og ásjóna frelsarans
ljómaði af dýrð eins og sólin. Síðan
hneigði hann höfuð sitt og gaf upp and-
ann.
í hinu ægilega myrkri og að því er
virtist yfirgefinn af Guði hafði Krist-
ur drukkið hinar síðustu dreggjar úr
bikar mannlegrar eymdar. Á þessum
skelfingarstundum hafði hann treyst á
hafði skelfing gripið þá. Þegar dró úr
skelfingu þeirra sótti aftur á þá
hræðsla um að Jesús kynni enn að ganga
þeim úr greipum. Þeir höfðu rangtúlkað
orð hans. "Elí,Elí, lama sabaktaní."
Með beisku háði og fyrirlitningu sögðu
þeir: "Hann kallar á Elxa." Þeir höfn-
uðu síðasta taakifæri til að lina þján-
ingu hans. "BÍðum við," sögðu þeir,
"sjáum til hvort Elía kemur til þess að
bjarga honum."
Hinn flekklausi Guðs sonur hékk á
krossinum, hold hans flakandi af svipu-
höggunum. Þessar hendxir sem svo oft
höfðu verið fram réttar til að blessa,
negldar á þverslána. Þessir fætur sem
höfðu verið svo óþreytandi að ganga
til kærleiksverka, reknir fastir við
tréð. Þetta konunglega höfuð sundur-
stungið af þyrnikórónunni. Þessar
titrandi varir beygðar í kvalastunu.
Og allt þetta sem hann þoldi - blóð-
dropana sem hrundu af höfði hans, hönd-
um hans, fótum hans, kvölina sem nísti
5