Dagblaðið Vísir - DV - 05.03.2005, Side 20

20 LAUGARDAGUR 5. MARS 2005
Helgarblað DV
Frá síðustu síðu
Eftirlifandi fjölskylda Hafdísar
Láru Kjartansdóttur stendur þétt
saman. Kjartan Hafsteinn
Kjartansson, faðir Hafdísar, ætl
ar ásamt eftirlifandi börnum sín
um, þeim Vilhjálmi Árna og Mar
íu Ósk, að halda áfram barátt
unni gegn sjúkdómnum sem
herjar á fjölskyldu þeirra.
Kjartan er sterkur í sorg
sinni en hann hefur nú
misst eiginkonu sína og
tvær dætur. Hann styður
við bakið á Bergþóri Má
Arnarsyni, eftirlifandi maka
Hafdísar, í sorg hans. Hugur
hans er þó fyrst og fremst hjá
börnum Hafdísar sem eru flutt
til föður síns eftir þetta hræði
lega áfall.
í viðtali sem Karl Garðarsson tók
við Hafdísi Kjartansdóttur í
þættinum Hver lífsins þraut á
Stöð 2 árið 1999 lýsir Hafdís lífi
sínu með sjúkdóminn.
Hafdís lifði hratt
f viðtalinu segist Hafdís fyrst
hafa almennilega farið að hugsa
um sjúkdóminn þegar hún var
17 ára, eða ári eftir að móðir
hennar lést úr sjúkdómnum.
Hún glímdi þá við tilvistar-
kreppu og lokaði á fólk í kring-
um sig. Hafdís segist svo hafa
áttaö sig á hversu mMvægt
væri að tala um sjúkdóminn og
gagnrýndi hversu hægt rann-
sóknir gengju. Hún kvartaði lfka
yfir dræmu upplýsingaflæði til
þeirra sem greinst hafa með
gallaða genið og sagðist alltaf fá
nýjar og breyttar upplýsingar
um það hvemig hún gæti aukið
lífslflcur sínar með breyttum
lífsstfl.
Meðal þess sem hún haföi
seint fengið upplýsingar um var
að hún mætti lítið reyna á sig.
Ætti ekki að lyfta þungum hlut-
um og ekki drekka áfengi. Haf-
dís mátti heldur ekki eiga böm
með eðlilegum hætti og vom
bömin hennar tvö tekin með
keisaraskurði. Hún reyndi stöð-
ugt að leita sér upplýsinga sem
mögulega gæm breytt lífslflotm
hennar og var orðin leið á að
heyra klisjur um að hún ætti að
„lifa h'finu lifandi og fara vel
með sjáifa sig". Henni leið betur
þegar læknar gáfu henni von
um að lækning fyndist í bráð.
Það var vonameistinn sem
hún gekk fyrir allt fram á síðustu
stund. Á þeim tíma sem viðtalið
var tekið var Hafdís í sambúð
með bamsföður sínum. Hún
vildi ekkert tjá sig um hvort
böm hennar bæru gallaða gen-
ið. Lagði áherslu á að það væri
mikilvægt að það yrði þeirra val
að vita hvort þau væm með
sjúkdóminn þegar þau hefðu
aldur og þroska til. Hafdís hafði
um tíma afneitað sjúkdómnum
og ákvað svo að rísa upp og við-
urkenna baráttu sína við þenn-
an óvin sinn til þess að þrýsta á
rannsóknir á sjúkdómnum.
Hún tók meðvitaða ákvörðun
um að reyna að lifa á þrjátfu
árum eins þau væm sex-
tíu. Að lokum sagði Haf-
dís: ,Allir mínir ættingj-
ar með sjúkdóminn
hafa farið snemma og
ég fer lflca. Maður hefur
verið að flýta sér að
eignast böm og njóta
tímans með þeim. Ég veit
ekki hvað þau verða
gömul þegar ég fer,“
sagði Hafdís í viðtali
árið 1999.
Eg var búinn að láta taka frá tvær grafir, þegar mamma hennar dð. Eina fyrir mig og eina
fyrir hana,“ segir Kjartan Hafsteinn Kjartansson sem jarðaði Hafdísi, elstu dóttur sína,
fýrir rúmri viku og hvílir hún nú við hlið móður sinnar í kirkjugarðinum í Keflavík.
Kolfinna Björk Bomerdier, móðir Hafdísar, lést 32 ára gömul úr sama skelfilega erfða-
sjúkdómnum og felldi dóttur hennar 28 ára gamla. Móðir Kolfinnu, amma Hafdísar, lést
úr sama sjúkdómi þrítug. Ættgeng heilablæðing hefur verið lengi í fjölskyldunni en langafi Hafdís-
ar missti fjögur barna sinna úr sjúkdómnum auk eiginkonu sinnar en flestir, sem bera þetta gall-
aða gen sem veldur sjúkdómnum, deyja í kringum þrítugsaldurinn.
„Þetta er náttúrulega
sjúkdómur sem fáir
vita um,“ segir
Kjartan sem vill
halda áfram bar-
áttu dóttur sinnar
fyrir rannsóknum
á sjúkdómnum
sem vonast er til
að lækning finnist
við sem fyrst. Sjúk-
dómurinn hefur nú
þegar höggvið of mörg
skörð í þessa fjölskyldu sem
ætíar með styrk sínum að halda
áfram baráttunni sem fyrir henni er
upp á líf og dauða. „Hafdís hafði gert
aÚt til þess að reyna að flýta rannsókn-
um á sjúkdómnum. Hún stóð fyrir
söfnun svo hægt yrði að kaupa ffysti
sem gefinn var til verkefnisins, en
sjúkdómurinn hefur verið til rann-
sóknar bæði á Keldum og
hjá . íslenskri
erfðagreiningu.
Það er búið að
kortíeggja genið
sem veldur hon-
um en engin lækn-
ing hefur enn
fundist. Þetta teng-
ist allt þama úr
Breiðafirðinum þar
sem meðal ann-
ars einn frændi
hennar dó á síð-
asta ári eftir að
hafa verið að
mestu í öndunar-
vél í 10 ár,“ segir
Kjartan. Hann
segir aðdragand-
ann að dauða Hafdísar hafa verið
stuttan og komið þeim í opna skjöldu
enda hafði Hafdís aldrei orðið vör við
nein einkenni sjúkdómsins fyrr en
hún fór að fá höfuðverkjaköst nú
skömmu fyrir jól.
Kolfinna fyrst og Hafdís svo
Aðdragandinn að dauða Kolfinnu,
eiginkonu Kjartans og móður Hafdís-
ar, var talsvert lengri. „Mamma henn-
ar byrjaði á því að fá smávægilegar
blæðingar sem hún jafnaði sig fljót-
lega á, þó að þær tækju frá henni kraft.
Síðan liðu sex mánuðir og þá fékk hún
alvarlegri heilablæðingu sem fylgdu
ýmis þekkt heilablæðingareinkenni
eins og lömun öðru megin í lflcaman-
um," segir Kjartan. Talsvert seinna fór
Kolfinna til Englands að heimsækja
vinkonu sína. „Mér var svo tilkynnt að
hún hefði hnigið niður í frihöfninni
þar sem ég var að taka á móti henni í
flugstöðinni. Ég setti bömin afsíðis á
meðan ég fór inn í fríhöfnina til að
hlúa að henni þar til sjúkrabíllinn
kom. Það kom svo í ljós að þetta var
stór blæðing. Hún var með meðvit-
und en gat ekki talað. Hún fékk svo
aðra blæðingu morguninn eftir og
missti meðvitund og dó hálfum mán-
uði síðar," segir Kjartan þegar hann
rifjar upp dauða konu sinnar og sorg-
ina sem endumýjar sig með andláti
dóttur hans, nú
rúmum tólf árum
síðar. Hann segist
í raun aldrei hafa
hætt að syrgja
konuna sína þótt
hann hafi lært að
lifa með sorginni
sem er hans
eilífðarverkefni.
Mamma og pabbi
Hjónin Kolfínna Björk
Bomberdier og
Kjartan Hafsteinn
Kjartansson á góöri
stundu.
Einkenni heilablæöingar
Helstu einkenni heilablæö-
ingar eru höfuðverkur, flökur-
leiki, uppköst, svimi og mál get-
ur oröið óskýrt auk þess sem
lömun getur oröið í hluta Ifk-
amans, til dæmis andliti.
Hafdís fær
höfuðverk
Kjartan
vonaðist til að
bömin hans
myndu sleppa
en kraftaverk-
in hafa nú
bmgðist honum. „Þetta var mun
bráðara hjá Hafdísi. Hún fékk
höfuðverkjakast í nóvember og varð
mjög slæm eftir það. Flest benti því til
þess að hún hefði bara fengið slæmt
mígrenikast. Læknamir töldu að það
tæki hana nokkrar vikur að jafna sig
eftir mígrenið. Hún fór í rannsóknir
og það fundust engin ummerki um að
blætt hefði inn á heilann. Hún hafði
sagt mér að hún væri með stöðugan
seyðing í höfðinu og mig grunaði að
þetta væri aðdragandinn að því að
sjúkdómurinn færi að gera enn ffekar
vart við sig," segir Kjartan. Hann fékk
þennan gmn sinn staðfestan fyrr en
hann hafði átt von á. Rétt rúmum
tveimur mánuðum síðar lést Hafdís af
völdurn heilablæðingar.
Bergþór Már Amarson, unnusti
Hafdísar, segir að eftir á að hyggja hafi
hann séð þess merki að hún hafi verið
farin að undirbúa brottför sína þótt
þessi sterka stúlka hafi með lífsgleði
sinni og umhyggju látið h'tið á því
bera. „Eflaust hefur hún vitað það
innst inni. Hún gerði til dæmis erfða-
skrá í lok nóvember," segir Bergþór en
hann og Hafdís kynntust í janúar fyrir
rétt rúmu ári, urðu ástfangin og hófu
fljótlega að sambúð.
Ætluðu að gifta sig í sumar
Bergþór, sem starfar sem fulltrúi í
Smáralind, kynntist Hafdísi í gegnum
„Ég upplifi þetta sama
aftur og aftur. Ég
missti bróður minn
árið 1984 og svo dótt-
ur mína 6 mánaða
árið 7985 úr vírus sem
hún fékk í hjartað. Svo
dó pabbi árið 1990,
konanmín 1992 og
elsta dóttir mín núna.
Maður heldur alltaf
að kvótinn sé búinn."
samstarfskonu sína sem var vinkona
Hafdísar. Kjartan minnist þess að
Hafdís sendi honum sms skömmu
eftir að hún hitti Bergþór og tilkynnti
honum að nú væri hún búin að hitta
mann sem hún ætíaði að giftast.
Hafdís og Bergþór fluttu saman í nýja
íbúð um mitt sfðasta ár, trúlofuðu sig
í október og vom þau byrjuð að skipu-
leggja brúðkaup í sumar. „Þetta small
bara hjá okkur um leið og við hitt-
umst. Tíminn sem við höfum átt
saman er búinn að vera alveg frábær,"
segir Bergþór. Hann hafði, eins og allir
aðrir, átt von á því að Hafdís fengi
lengri tíma þótt hann væri meðvitað-
ur um sjúkdóm hennar.
Meðvitaður um örlögin en ekki
tilbúinn
„Hún sagði mér strax að hún bæri
þennan sjúkdóm. Ég reyndi að láta
það ekki hafa nein áhrif á ást okkar.
Hugsaði með mér að það gæti svo
sem hver sem er fallið skyndilega frá
með einum eða öðrum hætti. Átti
samt von á því að við myndum eiga
lengri tíma saman,“ segir Bergþór og
Kjartan tengdafaðir hans undirstrikar
hversu hamingjusöm dóttir hans hafi
verið síðasta árið sem hún lifði í faðmi
Bergþórs.
„Hún hafði verið frekar þung í
skapi en það gjörbreyttist þegar hún
hitti Bergþór. Lff hennar breyttist allt
saman og fylltist skyndilega af ást og
hamingju. Þau gáfu hvort öðru rosa-
lega mikið þennan smtta tíma sem
þau áttu saman. Þetta eina ár með
honum var á við tíu, slflc var hamingj-
an," segir Kjartan sem nú miðlar af
reynslu sinni í djúpri sorg Bergþórs.
Vilhjálmur, bróðirHafdísar, segirhana
hafa verið allt aðra manneskju eftir að
hún kynntist Bergþóri enda veitti
hann henni ómældan stuðning í erf-
iðri baráttu. „Það má segja að hún hafi
dáið ástfangin og hamingjusöm, það
er alveg bókað," segir hann og h'tur til
Bergþórs með vinsemd og virðingu.
Hafdís var reið
Sambandið innan íjölskyldunnar
DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 5. MARS 2005 21
Fallegar kveðjur Margar fallegar minn-
ingargreinar birtust um Hafdfsi IMorgun-
blaðinu 25. febrúar þegar hún var jarðsett
viðhlið móður sinnar f Keflavfk.
Dó ástfangin og
| hamingjusöm Hafdfs
og Bergþór trúlofuðu
sig 30. október og ætl-
uðu að gifta sig i sumar.
Sonur Hafdísar Sindri Freyr
Guömundsson er 7 ára.
Framhaldá
næstusíðu
ansdóttur.
er gott og hver reynir að styðja við
bakið á öðrum enda eiga fjölskyldu-
meðlimir sameiginlega mörg óleyst
verkefni. „Við erum öll mjög dofin,"
segir Kjartan sem sýnt hefur ótrúlegan
styrk og ætíar ekki að láta sorgina
buga sig. „Það getur enginn lýst því
hvemig það er að lifa með svona sjúk-
dómi. Eitt það versta er óvissan. Mað-
ur hefur á tilfinningunni að það sé
ekkert verið að gera í þessum málum.
Við fáum fá svör og vitum lítið hvernig
gengur í rannsóknum á þessum sjúk-
dórni," segir Kjartan.
Fjölskyldan vill ekki ræða hverjir
em með sjúkdóminn, vill fá að lifa
sínu lífi í friði og njóta þess að vera
saman meðan hægt er. „Hafdís var oft
mjög reið yfir þessu. Hún spurði mig
meira að segja hvers vegna ég hefði
fætt hana í þennan heim. Hún átti
mjög erfitt tímabil fyrir svona þremur
árum síðan þegar hún upplifði mikið
vonleysi," segir Kjartan um dóttur
sína sem hafði endurheimt lífsgleðina
og búið bömum sínum nýtt heimili
með manninum sem hafði hjálpað
henni að finna vonameista með ást og
stuðningi.
Börnin hringdu í Bergþór
í lok janúar fékk Hafdís minnihátt-
ar blæðingu inn á heilann en flest
benti til að hún myndi ná fullum bata
þar sem hún var orðin nokkuð hress
um miðjan febrúar. Að morgni 16.
febrúar komu litlu börnin hennar að
móður sinni meðvitundarlausri
heima og hringdu strax í Bergþór.
„Ég fékk bara símhringingu í
vinnuna, þau vissu litíu greyin ekkert
hvað þau áttu að gera. Ég hringdi strax
á sjúlaabíl og þegar hún kom upp eft-
ir var ljóst að blætt hafði inn á heila-
stofninn. Hún dó svo um kvöldið,
fimm mínútur í sjö,“ segir Bergþór og
Kjartan segir þetta hafa gerst svo hratt
að hann hafi vart gert sér grein fyrir
hvert stefhdi en öll fjölskyldan var við-
stödd þegar Hafdís kvaddi skyndilega.
„Ég var með börnin héma heima
þegar það var hringt og mér sagt að
hún væri bara að fjara út. Við fórum
þá strax upp á spítala. Bömin skildu
náttúrulega ekki almennilega hvað
var að gerast og Kolfinna, dóttir Haf-
dísar, sagði við mig á leiðinni: ,Aii get-
ur ekki læknirinn lagað mömmu?"
Það var mjög sársaukafullt að útskýra
þetta fyrir þeim. Þau fengu svo að
kveðja mömmu sína eftir að hún var
búin að skilja við,“ segir Kjartan þegar
hann klökkur rifjar upp andlátsstund
dóttur sinnar.
„Sindri, litli sonur Hafdísar, brom-
aði alveg niður þegar hann sá móður
sína látna," segir Kjartan og Bergþór
heldur áfram að rifja upp þess skelfi-
legu kvöldstund í febrúar: „Þau vom
lflca svo hissa að sjá mig gráta svona
mikið. Það var ákveðið áfall fyrir þau
að upplifa sorg okkar. Þau gerðu sér
lfldega ekki alveg grein fyrir þessu,"
segir Bergþór um litlu bömin sem hafa
verið stór hluti af lífi hans síðasta árið.
Vilja börnin til sín
Enn á eftir að ákveða hvar bömun-
um verður búið framtíðarheimili og
vonast fjölskyldan til að halda ein-
hverjum umgengnistrétti þar sem lflc-
legast er að forræði bamanna verði
hjá föður þeirra. „Bömin hennar em
hjá pabba sínum núna,“ segir Kjartan.
Hann hefur alla tíð verið í nánu sam-
bandi við bamabömin sín tvö sem
hann elskar óendanlega og hræðist
nú að missa sambandið við þar sem
samkomulagið milli Hafdísar og
bamsföður hennar var ekki gott.
„Við vitum ekki hvemig þetta verð-
ur með þau ennþá. Hennar ósk var að
bömin myndu alast upp hjá okkur.
Föðurrétturinn er sterkur. Pabbinn
vill náttúrulega fá bömin og ala þau
upp. Þau em númer eitt tvö og þtjú
hjá mér í dag og mitt aðalhlutverk
núna er að passa upp á þau í því áfalli
sem þau hafa orðið fyrir. Þau hafa alla
tíð verið mikið með okkur og em mjög
tengd okkur," segir Kjartan en hann
býr í Keflavík ásamt eftirlifandi böm-
um sínum, þeim Vilhjálmi og Maríu.
„Pabbi þeirra var með þau aðra hverja
helgi. Hann hefur sagt að hann vilji
hafa þau alveg núna."
Einn eftir
Bergþór saknar bamanna líka og
vonast tíl að geta viðhaldið samband-
inu við þau næstu árin. „Eftir að Haf-
dís dó sagði Kolfinna við mig: „Berg-
þór, ég vil að við séum eina viku hjá
þér, eina viku hjá afa í Keflavfk og einá
viku hjá pabba." Böm em svona, þau
vilja hafa alla góða. Þeirra heimili var
hjá okkur hér í Garðabæ, hjá okkur
Hafdísi. Ég á tvö böm líka og það var
mikið fjör héma þegar öll börnin vom
hjá okkur. Þau em á svipuðum aldri og
em miklir vinir," segir Bergþór um
stórfjölskyldu sína sem nú hefúr fjarað
undan. Söknuður hans er mikill en
hann hafði staðið við bakið á Hafdísi
sem barðist við margt fleira en þennan
banvæna sjúkdóm á stuttri ævi sinni.
í henglum eftir umferðarslys
Hafdís var öryrki eftir að hafa lent í
bflslysi rétt fyrir áramótin 2002. „Hún
var búin að standa í ströggli við trygg-
ingamar síðan. Hún hafði verið með
jeppa í reynsluakstri og það sprakk á
honum á Breiðholtsbrautinni með
þeim afleiðingum að bíllinn valt," seg-
ir Kjartan en Bergþór veitti henni að-
stoð í því sem hann segir hafa verið að-
för tryggingarfélagsins að þjáðri konu.
„Tryggingarfélagið vill meina að
hún hafi misst stjóm á bflnum og því
hefur hún aldrei fengið neitt út úr
tryggingunum. Hún átti alltaf eftir
að fara í örorkumatið," segir Berg-
þór og Kjartan undirstrikar þján-
ingar dóttur sinnar. „Hún var illa
farin eftir þetta og þurfti á deyf-
ingu að halda í bak og upp í háls.
Þetta var allt í henglum. Hún var
búin að fara í myndatökur út af
mjöðmunum og svo var hún kom-
in með brjósklos ofan á þetta allt
saman."
Bergþór segir að baráttan við
tryggingarisann hafi verið Hafdísi
erfiða og verði enn erfiðari nú
þegar hún er fallin frá. „Þeir not-
uðu sjúkdóminn stöðugt gegn
henni. Vildu meina að sjúkdóm-
urinn væri ástæða þess að hún
lenti í þessu slysi," segir Bergþór
bitur og vísar til vitnis sem fúll-
yrðir að hafa séð þegar dekkið á
jeppanum sprakk með þeim
afleiðingum að Hafdís missti
stjóm á bflnum og hann valt út af
veginum.
Anorexían
Það var mikið á þessa fal-
legu stúlku lagt á þeim 28
árum sem hún lifði. Auk þess
að hafa lent í tveimur erfiðum
sfysum og ganga með ban-
vænan erfðasjúkdóm þjáðist
hún af átröskun og starfaði
með Speglinum sem em for-
varna- og fræðslusamtök um
átröskunarsjúkdóma.
„Hún barðist í þeim hópi,"
segir Kjartan. ,Á því tímabili, fyr-
ir þremur árum, var hún rosa-
lega bitur út í sjúkdóminn sem
hún var með og ég held að anorexían
hafi kviknað í kjölfarið. Maður tók
bara eftir því hvað hún grenntist hratt.
Hún vildi ekki viðurkenna það fyrst en
þegar við vorum búin að ræða þetta
leitaði hún sér hjálpar og talaði við
lækna," segir Kjartan um Hafdísi sem
vann fljótíega bug á átröskuninni eftir
að hún kynntist honum Begga sínum.
„Þegar ég var að kynnast henni, í
janúar í fyrra, var hún rosalega grönn.
Hún gerði sér alveg grein fyrir anorex-
íunni. Hún byrjaði svo að þyngjast og
var á tímabili ekkert sátt við mig þegar
hún hafði þyngst um átta kfló. Eg var
duglegur að elda góðan mat handa
henni og smám saman fór hún að
þyngjast. Hún fór úr því að vera 52
kfló í 58 á þessum tíma," segir Beggi
sem stóð eins og kletmr við hliðina á
ástinni sinni í baráttu hennar við veik-
indin. „Það þyrmdi yfir hana þama á
tímabili. Að hafa fæðst með þennan
sjúkdóm og vera líkamlega iÚa á sig
komin eftir bflslysið."
Dauðinn allt í kring
„Þetta er búið að vera ægilegt áfall
fyrir okkur," segir Kjartan sem oft hef-
ur upplifað dauðann nálægt sér. „Ég
upplifi þetta sama aftur og aftur. Ég
missti bróður minn árið 1984 og svo
dóttur mfna 6 mánaða árið 1985 úr
vírus sem hún fékk í hjartað. Svo dó
pabbi árið 1990 og konan mín 1992.
Maður heldur alltaf að kvótinn sé bú-
inn," segir hann dofinn eftir síðasta
áfall. Er þó ákveðinn í að vera sterkur
fyrir börnin sín og bamabömin sem
öll syrgja systur sína og móður. Hann
leggur lflca mikla áherslu á að aðstoða
Bergþór sem hann segir vera í
sömu sporum nú og hann var
sjálfur fyrir rúmum tólf ámm
þegar hann missti sína konu.

KJAKTANSDOTIl_
„Við Beggi erum í ofsalega góðu sam-
bandi. Eg hef gengið í gegnum þetta
og get staðið við bakið á honum. Þótt
þau hafi bara verið saman í eitt ár, þá
vom þau svo hamingjusöm og ég get
sett mig í hans spor. Við tölum mildð
saman og reynum að standa saman í
sorginni. Það tók sinn tíma að vinna
úr sorginni þegar ég missti konuna
mína. Maður vinnur eiginlega aldrei
úr sorginni þótt það sé sagt. Sorgin er
alltaf til staðar hjá þeim sem hafa
misst," segir hann þar sem hann situr
á heimili Bergþórs, Hafdísar og bam-
anna þar sem Bergþór er nú umluk-
inn tómleikanum, einn eftir, þar sem
allt iðaði af lífi fyrir aðeins tæpum
þremur vikum síðan.
Mikið lagt á eina fjölskyldu
„Það er mikill doði í okkur, maður
áttar sig ekki alveg á því að hún sé far-
in," segir Kjartan. Hann segist vera
mjög trúaður og trúði því fram á síð-
ustu stundu að Hafdís yrði kraftaverk-
ið sem myndi lifa af sjúkdóminn. Eft-
irlifandi böm Kjartans, þau Vilhjálm-
ur og María, em á öðm máli en faðir
þeirra. „Ef það er til guð, þá er ég reið-
ur útí hann," segir Vfllhjálmur og litía
systirin, María Ósk, tekur undir orð
bróður sfns: „Það er allavega asnalegt
hvað er mikið lagt á eina fjölskyldu,"
segir hún og Vilhjálmur kinkar kolli,
reiður yfir örlögum þeirra. Fjölskyld-
an heldur enn í vonina um að einn
daginn finnist lækning við þessum
hræðilega erfðasjúkdómi sem hefur
og mun áffam skilja eftir skelfileg
skörð í fjölskyldu þeirra.
freyr@dv.is