Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2005, Page 30

30 LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 2005
Helgarblaö DV
Þótt tveir mánuðir séu liðnir frá því fellibylurinn Katrín fór yfir New Orleans og lagði þar allt í rúst er
fólk á svæðinu enn að jafna sig. Lífið er langt í frá komið í fyrra horf og fólk sem missti allt býr enn í
neyðarskýlum og hjólhýsum. Þórdís Jónsdóttir Harvey er íslensk kona sem bjó með fjölskyldu sinni í
bænum Biloxi, sem er 65 mílur austur af New Orleans, en Biloxi varð verst úti í bylnum.
Gífurleg eyðilegging Það
fór allt dflotíNew Orleans.
Rústirnar Ekkert eftir af
fallega húsinu vlð fljótið.
Hús á nærliggjandi lóðum
eru líka horfin.

DAissti allt si
i New Orlea
»-

Einn skórafeigin
manninum Doddý
fann þennan skó af
eiginmanninum á
lóðinni eftir bylinn.

Personulegir munir
Þetta varþað eina
sem eftir var afeigum
hjónanna þegar þau
sneru aftur heim.
Þórdís yfirgaf heimili sitt áður
en bylurinn reið yfir og þegar
hún sneri aftur var ekkert eftir
af húsinu hennar nema súlurnar.
Doddý stendur nú í stappi við trygg-
ingafélagið sitt því þrátt fyrir að hún
væri tryggð fyrir öllum hugsanlegum
skakkaföllum er smáa letrið í trygg-
ingasamningnum það sem trygg-
ingafélagið hengir sig í.
Þórdís, sem alltaf er kölluð
Doddý, segist þó miklu betur sett en
margir sem misstu allt sitt og voru
mun verr staddir fyrir, að ekki sé tal-
að um þá sem misstu ástvini í hörm-
ungunum. „Við vorum óskaplega
heppin, við erum öll heil á húft, en
þurfitm auðvitað að takast á við ver-
aldlegan missi sem er snúið en eng-
inn heimsendir. Þegar við fórum að
jafna okkur ákváðum við að líta á
björtu hliðarnar. Við höfum verið í
Pollýönnuleik og grínast með það
við vini okkar að við þyrftum ekkert
að hreinsa á okkar lóð, það væri
nefnilega ekkert eftir til að hreinsa.
Svo höfum við nóg af sjálfboðalið-
um sem vilja hjálpa okkur að flytja
vegna þess að við eigum ekkert sem
þarf að bera upp og niður stigana,"
segir Doddý og hlær hjartanlega.
Ekkert eftir nema undirstöð-
urnar
Doddý er gift Bandaríkjamanni
og hefur búið í Bandaríkjunum í 29
ár. Þau hjón eru bæði í góðum stöð-
um hjá hernum og hafa unað hag
sínum vel í Biloxi, en þangað fluttu
þau fyrir átta árum. Þau byggðu sér
hús á draumastað niðri við fljótið og
reiknuðu atdrei með að náttúru-
hamfarir á borð við Katrínu gætu
skekið tilveru þeirra.
„Við vorum alltaf viðbúin þvf að
þurfa að fara að heiman tímabund-
ið, þetta er svo mikið fellibyljasvæði.
Það óraði þó engan fyrir þessum
ósköpum svona langt inni í landi.
Þegar Katrínar var von var mælst til
þess að fólk yfirgæfi heimili sín og
við ákváðum sem betur fer að gera
það. Við vorum alltaf tilbúin með
kassa fyrir það helsta, eins og fjöl-
skyldumyndir og alla pappíra, og
svo flúðum við á okkar eigin bíl til
vinafólks í Flórída. Þegar við komum
til baka daginn eftir var allt farið.“
Ánægð með hjálparstarfið
Doddý segir að þótt tveir mánuð-
ir séu liðnir frá atburðunum sé enn
víða umhorfs eins og eftir kjarn-
orkusprengingu.
„Við þurftum að klifra undir og
yfir rafmagnslínur og vaða vatn og
skurði tif að komast að lóðinni okk-
ar,“ segir Doddý. „Niðri í New Or-
leans eru enn margar götur lokaðar
og FEMA og Rauði krossinn og ýmis
hjálparsamtök eru enn um allt með
tjöld og neyðarbíla."
Hún telur ekki að illa hafi verið
staðið að björgunaraðgerðum þótt
stjórnvöld í Bandaríkjunum hafi
sætt harðri gagnrýni vegna þess
hversu seint og illa var brugðist við.
„Ég veit ekki hvað blasir við í fjöl-
miðlum heima, en mér finnst hafa
verið staðið vel að málum. Það greip
um sig ofsahræðsla sem er skiljan-
legt og kannski hefði eitthvað mátt
betur fara. Það gekk auðvitað á
ýmsu og fólk hamstraði eins og
gengur, það er bara mannlegt þegar
fólk heldur að ekki sé nóg af vatni
eða mat. Ég man meira að segja eftir
þessu heima þegar verkföll voru yfir-
vofandi. En hjálparstarfið hefur ver-
ið mjög gott og enn eru að koma
nýjar hjálparsveitir sem veita að-
stoð. Þeir sem misstu allt hafa feng-
ið hjólhýsi til að búa í næstu átján
mánuði að minnsta kosti og fólk
hefur fengið peningastyrki tif að fóta
sig á ný. Atvinnulíf er að mörgu Ieyti
lamað þar sem vinnustaðir fólks
hurfu ekki síður en heimilin, en
meðfædd bjartsýni og lífsgleði fólks
fleytir því yfir erfiðasta hjallann. Við
erum líka ákveðin í að vera jákvæð
enda höfum við enn okkar vinnu,
erum komin í ágætis leiguhúsnæði í
bænum Diamondhead og þurfum
ekki að kvarta."
Smáa letrið reyndist stærst
Það sem Doddý og fjölskylda
hennar þurfa þó að takast á við eru
tryggingafélögin. „Við héldum að
við værum meira en vel tryggð. Nú
þurfum við hinsvegar að bíða eftir
að tryggingafélagið ákveði hvort það
var flóð sem tók húsið okkar eða
hvort það var fyrst bylurinn og svo
flóðið. Einhver maður er reyndar
búinn að skrifa upp á að hvirfilvind-
ur hafi tekið húsið áður en flóðið
kom, en í.þessu sambandi skiptir
máli hvort maður er með flóðatrygg-
ingu eða heimilistryggingu. Heimil-
istryggingin tekur yfir skemmdir eft-
ir vind eða eld en ekki vatn. Við vor-
um með hvort tveggja og aðra

Smáa letrið í tryggingunum Nú er
ekkert eftir á lóðinni, en tryggingafé-
lag hjónanna gerir að skilyrði fyrir
greiðsium að byggt sé á lóðinni aftur.
Það finnst Doddý ekki góður kostur.
Glæsihús við fljótið Doddý
og eiginmaöur hennar byggðu
þetta hús i Biloxi fyrir átta árum.
Húsið hvarf út I buskann ífelli-
bylnum Katrinu.
tryggingu að auki sem átti að taka
yfir allar tegundir náttúruhamfara.
Það kom svo í ljós í smáa letrinu að
við fáum ekki húsið okkar borgað
nema lóðin sé dæmd ónýt og ekki
byggingarhæf."
■ Doddý segir að hægt sé að byggja
hús aftur á sama stað þegar vatnið er
farið og endanlega búið að þrífa, en
það sé bara ekki spennandi kostur.
„Við erum alveg í óvissu með fram-
tíðina og vitum ekki enn hvernig
þetta fer. Ef við fáum borgað eins og
við teljum okkur eiga rétt á munum
við ekki byggja aftur á þessari lóð, en
eiga hana áfram og fara þangað með
hjólhýsið okkar og bátinn. Ef þeir
hins vegar neita að borga nema við
byggjum aftur verðum við að gera
það og reyna svo að selja húsið. Það
mun þó örugglega ekki ganga vel því
fólk er enn hrætt og hús á þessum
slóðum eru ekki eftirsóknarverð eins
og þau voru.“
Undirbýr jólin fagnandi
Doddý var nýlega á íslandi og
sagðist hafa hvílst vel og náð að
jafna sig, enda alltaf jafn gott að
koma heim. Heim segir hún þótt
hún sé nýlega orðin bandarískur rik-
isborgari og hafi búið lengur í
Bandarfkjunum en á íslandi.
„Ég fæ alltaf tár í augun þegar ég
lendi á íslandi og flugfreyjan segir
„velkomin heim". Mér fannst líka
yndislegt þegar við komum til Biloxi
eftir fellibylinn að það fyrsta sem
blasti við á lóðinni voru sólgleraugu
með íslenska fánanum sem maður-
inn minn hafði fengið í grínjólagjöf
frá frænda mínum í fyrra. Það yljaði
um hjartarætur."
Doddý var eiginlega hætt við að
halda jól en hefur nú ákveðið að
halda þau með stæl. „Við ræddum
þetta hjónin og fundum hvað við
höfum margt að vera þakklát fyrir Ég
tók með mér hangikjöt, grænar Ora-
baunir og rabarbarasultu frá íslandi
og nú er mér ekkert að vanbúnaði.
Ég ætla að bjóða í íslenskan jólamat
eins og ég er vön og halda jól sem
aldrei fyrr. Ég er líka svo endurnærð
eftir dvölina heima og næsta verk-
efni er að byggja upp og horfa glað-
ur til framtíðar."