Símablaðið - 01.01.1949, Side 33

Ut^e^andi: Uéía^ Cíienzlra ítmamanna
XXXIV. ÁRG. - REYKJAVÍK 1949
m-s
x
'VrYO
Áriö, sem nú er að líða í aldanna skaut, hefur verið okkur íslendingum
að mörgu leyti erfitt ár. Með meiri og meiri þunga leggst dýrtíðin á atvinnu-
og viðskiptalífið. Sem ægileg skriða hefur hún oltið áfram, án þess við fengj-
um rönd við reist.
Með hverjum mánuðinum, sem liðið hefur, minnkaöi kaupmáttur krón-
unnar, og æ erfiðara varð að afla erlends gjaldeyris fyrir nauðþurftum.
Engum íslendingi dylst þetta, og engum dylst, hvert stefnir: Að vá er
fyrir dyrum í atvinnu- og efnahagsmálum þjóðarinnar.
Einu sinni var sagt: „íslands óhamingju verður allt að vopni“. Er ekki
von, að þau orð komi manni í hug nú?
Hver er sá, sem ekki vill, að ráðist sé gegn þessum voða?
En hver er sá, sem þorir að ráðast gegn honum?
Og hver er sá, sem f eng i að ráðast gegn honum, jafnvel með þeim
ráðum, sem állir telja óhjákvæmileg, — án þess að hann væri grýttur af
þeim sundrungaröflum, sem nú einkenna svo sorglega állt þjóðlíf okkar, —
einkum þó á sviði stjórnmálanna.
Af þeirra völdum er nú rekin sú rányrkja í atvinnulífi þjóðarinnar, sem
eftirkomendur okkar munu bera kinnroða fyrir um langan aldur, ef ekki
verður snúist gegn, af samhug og karlmennsku.
Við opinberir starfsmenn höfum með okkur sterk samtök. Við skulum ekki
beita þeim fyrir einhliða kröfupólitik, en til þess að sameina þjóðina — utan
við eigingirni, öfund og tortryggni, — til átaks gegn þeirri vá, sem er fyrir
dyrum.