Símablaðið - 01.01.1949, Síða 41

SlMABLAÐlÐ
9
En er ég haftSi gengiS frá farangrinum,
og leit út til a<5 kæla mig, brá mér heldur
en ekki í brún. ÞaS var komin suSaustan-
gola og kolsvartur þokubakki aS nálgast
þaðan. ÞaS fór þvi eins og mig grunaði, aS
veSurspáin reyndist ekki passa fyrir um-
hverfi Eyjanna. Hér er aldrei veSri aS
treysta; þó allt um kring sé sólskin og blíSa
getur hér veriS austan rembingur og rign-
ing. — En ekki dugSi aS fárast yfir þessari
auSsjáanlegu veSurbreytingu. Ég reyndi aS
hugga sjálfan mig: „ÞaS er bezta leiSi til
Stokkseyrar ennþá, því þaS má vera tölu-
verSur austan kaldi og sjór svo ekki sé fært
þar inn. HvaS gerSi til þó svolítiS ruggaSi ?
Ekki hót! Ég er ekkert sjóveikur“. Ég ró-
aSist töluvert viS þetta sjálfstal mitt og hélt
áfram útbúnaSi mínum, fullkomlega viss
um aS „Muggur“ færi. Og þaS varS líka.
Klukkan 2T,io voru landfestar leystar og
ég lagSi af staS auSvitaS eftir aS hafa kysst
konu mína og börn rembingskoss, þakkaS
þeim fyrir hjálpina viS aS koma mér af
staS og þegiS af þeim hinar ágætu óskir
um góSa ferS og skemmtun. Ég veifaSi svo
í kveSjuskyni og „Muggur“ þaut af staS lit
hafnarmynniS. Þessi langþráSa ferS var
hafin þrátt fyrir vaxandi austan átt.
Þegar inn fyrir „Faxasker“ kom skellti
yfir svarta þoku og báturinn tók aS rugga
töluvert þarna í straumálnum. Ég settist
niSur aftur á „hekki“ og fór aS hugsa um
veSriS, sjóleiSiS og farartálma þá, sem
ferSamaSurinn, hér utan úr hafsauga upp
til fastalandsins, verSur fyrir. ViS þurfum
ávallt yfir sjó aS fara, hvert svo sem viS
ætlum. Ennþá er brúin milli Lands og Eyja
ókomin — kemur víst aldrei. Ennþá höfum
viS því miSur ekkert af flugsamgöngum aS
segja, utan aS sjá flugvélarnar sveima hér
yfir og allt í kring. En þær lenda aldrei. Hér
er nefnilega enginn flugvöllur til, nema eitt-
hvaS fyrirmyndar tveggja eSa þriggja ára
gamalt flu,gval!ar-riss á pappír. Og svo er
sjórinn hér kringum Eyjarnar eins og
kvikasilfur aS ókyrrleika til. Flugbátar geta
því heldur aldrei lent hér. Nei — viS verS-
um aS fara á bátum eSa skipum og láta
okkur vænt um þvkja þann fararkost. Oft
er sjórinn okkur erfiSur milli Lands og
Eyja þó um hásumar sé, eins og H. G. segir
í vísunni:
„Oft er sundiS erfitt þar
aldan knörinn skekur“ o. s. frv.
ViS lendum oft í hálf slæmu veSri eins og
t. d. í þessari ferS, en viS farþegarnir reynd-
um aS taka þeim leiSa farartálma meS kæti
og söng. Tókum undir meS þeim, sem sagSi:
Þó aS bjáti eitthvaS á
úr því hlátur gera má.
Oft er Bakkus gamli meS á þessum fasta-
landsferSum og spillir þá ekki glaSværSinni
sé hann mátulega hylltur, karlinn. Hann
var einnig meS nú og gekk manna á milli.
kom okkur t'il aS syngja og láta f júka í kviS-
lingum.
Mb. „Muggur“ ruggaSi og valt ánægju-
lega og var óspar á faSmlögum viS hinar
ástleitnu Ránardætur. Stundum varS hann
og of nærgöngull, eins og oft vill verSa í
ástleitninni, en þá urSu þær snöggar upp á
lagiS, lömdu hann á bak og brjóst meS hvít-
földum sínum og þutu svo í burtu út í þok-
una. En auSvitaS komu þær aftur jafnótt,
hlæjandi og flyssandi. Þeim var leikur þessi
ekki svo leiSur sem þær létu, höfSu gaman
af honum eins og Evudætur, en þutu aSeins
út í þokuna er hæst gekk leikurinn til aS
skýla ánægjubrosi sínu yfir tiltektum
„Muggs“.
Þokan var svo þykk, aS mér datt í hug
' þokan hans vellýgna Bjarna. Og ekki b.ctti
þaS úr aS heldur þyngdi austanvindinn og
mátti heita allhvasst. En þrátt fyrir allt —
lundin var glöS og hress. Ekki dugSi sá
skratti aS leggja árarnar í bátinn og fara aS
sofa. Nei! — heldur syngja og hnoSa ein-
hverri vísu saman um ferSalaeiS:
Þokuskuggar efla ugg
ekki er hnugginn drengur
aldan ruggar undir „Mugg“
áfram kuggur gengur.
Og þegar mest gekk á og öldurnar hvítföld-
uSu allt í kringum bátinn og stormurinn
feykti þeim í vonsku framyfir hann, var
kveSiS meS raust:
Kári sveigir geSiS grett
gefst þá fegins hylli
Ránar-meyjar leika létt
„Lands“ og „Eyja“ milli.