Freyr - 01.12.1954, Side 30

378
FREYR
en grunnurinn er steyptur. Stokkurinn er
negldur á staura, sem eru reknir niður í
hlöðugólfið. Setti ég á þá langbönd og refti
síðan yfir með fjölum og plönkum, og hafði
10—12 cm raufar á milli.
Veggir hlöðunnar eru trégrind, járn-
klædd. Ég geri ráð fyrir því, að loftið, sem
liggur undir heyinu og kemur í gegnum
stokkinn, verki á heyið í hlöðunni, ekki ó-
líkt og venjuleg súgþurrkun með blásturs-
vélum. Má leiða huga að þvi, að þegar hey-
ið þéttist, vegna hita og þrýstings, þá mynd-
ist í því það, sem nefna mætti loftpipuafl,
samanber hárpípuafl í jarðvegi, sem ekki
er til staðar fyrr en jarðvegurinn er sæmi-
lega þéttur. Hlýtur þá að verða stöðugur
straumur úr loftrásinni upp í gegnum hey-
ið, er valdi samskonar þurrkun og súg-
þurrkun gerir.
Ég hafði hlöðuna úr járni vegna þess,
að járnið hitnar af sólinni og loftið hið
næsta járninu hitnar þar af leiðandi. Þetta
veldur loftstraumi, sem á hægra með að
njóta sín, vegna loftsins í stokknum.
Hvernig gekk svo heyskapurinn í sumar
og hvernig verkaðist heyið með þessari að-
ferð?
Ég hafði aðeins y2 mánuð til heyskapar
í Litla-Dal s.l. sumar og er það alkunnugt,
hversu örðugt var að þurrka hey á Norður-
landi þetta sumar, enda hafði ég ekki
þurrka, utan norðan flæsu um og eftir há-
degi. Heyið var því mjög linþurrt, en er í
eðli sínu ræktartaða, sem túnið gefur og
ekki um neina nýrækt að ræða. Túnið mun
hafa gefið af sér um 300 hesta og ekkert
af þessu heyi var öðru þurrara, þegar það
var hirt í hlöðuna; það elzta var búið að
standa um y2 mánuð í sætum.
Ég hvarf frá Litla-Dal á meðan að verið
var að hirða í hlöðuna, sem var að mestu
gert á 2 dögum. Var um það bil helmingur-
inn kominn í hlöðuna, þegar ég fór. Þeir,
sem fylgdust með heyverkuninni, sögðu, að
á 3. degi hefði verið snarpur hiti í heyinu,
en eftir það rénaði hann og hvarf mjög
fljótlega. Enn hef ég ekki haft spurnir af,
hvernig heyið er til gjafar, en þeir, sem
þessu eru kunnugir, telja þar engin mis-
smíði á.
Hvaðan fékkstu hugmyndina að þessari
sjálfvirku súgþurrkun?
— Hugmyndina fékk ég frá hesjuverk-
un Norðmanna, sem ég hef lengi talið æski-
legt, að notuð væri á íslandi, — og enn-
fremur frá súgþurrkuninni. Mér virðist, að
höfuðatriðið sé hér að koma loftinu að
heyinu.
* * *
FREYR þakkar Benedikt fyrir samtalið
Telja má að vísu, að full reynsla sé vart
fengin fyrir gildi þessarar heyverkunarað-
ferðar, en engu að síður telur blaðið rétt að
vekja athygli á henni. í þessu sambandi
má benda á, að áður hefur verið notuð lík
aðferð til þess að verjast ofhita í heyjum.
Aðferðin er sama eðlis og við súgþurrkun
með vélum, að fá lofthringrás í heyið neð-
an frá gólfinu. Skal vakin athygli á grein
eftir Júlíus bónda Bjarnason á Leirá í Borg-
arfirði. Nefnist greinin Sjálfvirk súgþurrk-
un og birtist í Búfræðingnum 1947. Sama
ár lýsti Guðmundur Þorsteinsson bóndi á
Klafastöðum umbúnaði á hlöðugólfi, er
hann kvaðst hafa séð hjá Júlíusi á Leirá.
(Loftgangur í þurrheyshlöðu, FREYR, nr.
22, 1947). Má segja, að greinar þær, sem
vitnað er til hér að ofan, staðfesti fremur
en rýri gildi frásagnar Benedikts.
J. J. D.