Freyr - 01.03.1959, Blaðsíða 11

FREYR
69
þurrkun og votheysgerð, og sem vænta má,
reiknast honum ákveðið til að það verði
votheysgerðinni í vil.
Látum svo vera, að rekstrar- og stofn-
kostnaður sé meiri við súgþurrkunina en
votheysgerðina, þá vega ókostir votheysins
nokkuð þar í móti, og heldur vil ég dýrt
hey gott, en ódýrt, sem getur valdið van-
höldum og dauða hjá skepnunum.
Um viðhaldið er það að segja, að menn
hafa orðið þess vísari, að sýrur votheysins
tæra steypuna, og enn eru ekki fundin nein
efni eða efnablöndur, sem varna þessu að
fullu. Það er því óvíst um endingu turn-
anna, og falli þeir, verður fall þeirra mikið
eins og húss þess, sem byggt er á sandi.
Ég held Alfreð geri of lítið úr því, hversu
seinlegt er að hirða í vothey. Páll Sveins-
son sandgræðslustjóri taldi það 5—10 sinn-
um seinlegra en í þurrhey, áður en hann
fékk sláttutætarann, og hafði hann þó tæki,
sem bændur hafa ekki almennt, svo sem
vagnsláttuvélar og saxblásara.
Þá er það vinnan við fóðrunina. Hér er
sá háttur hafður á við losun þurrheysins
í hlöðum, að það er stungið niður með þar
til gerðum spaða, síðan borið fram í garð-
ana, 7—8 kg. í senn. Þeir, sem eru vanir
daglegri hreyfingu, telja þetta létt verk, þó
Gísli Kristjánsson telji það ,,Kleppsvinnu“.
Verður Alfreð að afsaka þó ég efist um, að
hann, við jafnar aðstæður, sé fljótari að
gefa vothey en þurrhey. Vildi ég gjarna
komast í bá aðstöðu að geta keppt við hann
í þessu Vildi ég þá ráðleggja honum að
vera ekki að dunda við að setja votheyið í
körfu, heldur taka upp „vinnubrögð Bene-
dikts í Sandfellshaga“ og klæðast gúm-
stakki og bera heyið í fanginu fram í garð-
ann, því fljótlegri mun sú aðferð reynast,
þó leiðinleg sé. Frumleg kenning er og það,
að minni vinna fari í það að gefa vothey
en þurrhey, þar sem að jafnaði þarf að
gefa þrefaldan þunga af votheyinu.
Vitanlega er aðstaða, lík því er Alfreð
hefur skapað, nauðsynleg þar, sem fóðra á
sauðfé að mestu eða öllu leyti á votheyi, en
hún er bara ekki til staðar enn, nema hjá
fáum bændum, en kemur sennilega smám
saman hjá þeim er hyggjast haga fóðrun
á þennan hátt.
Ég hygg að mörgum bændum hafi verið
ljósir, jafn snemma og Gísla Kristjánssyni,
ókostirnir við niðurgröfnu hlöðurnar. Hins
vegar var fljótlegra að hirða í þær á sumr-
in, þar sem tæki voru fá til þeirra hluta.
Mun þetta hafa ráðið mestu um bygginga-
lag hlaðanna. Nú er þessi ástæða fallin úr
gildi, þar sem ýmis góð tæki eru nú fáan-
leg til þessa, (blásarar, færibönd o. fl.).
Munu bændur því í framtíðinni hætta að
grafa hlöður sínar niður. En meðan gömlu
hlöðurnar standa verða þeir að búa við
þetta fyrirkomulag.
Alfreð telur lyktina af votheyinu „leiðin-
lega“. Ég taldi hana „hvimleiða“, ekki svo
mjög vegna sjálfs mín, því mér þykir hún
ekki vond, þegar heyið er vel verkað, en
það er leiðinlegt, þegar maður kemur á bæi,
sem vothey er ekki haft um hönd, og farið
er að tala um þefinn af manni, þrátt fyrir
hreinlætisráðstafanir heima fyrir. Það er
skiljanlegt að menn verði þessa ekki varir,
þar sem slíkur þefur liggur hverjum manni
daglega í nösum í heilum hreppum, og að
þar sé ekki hneykslazt á honum.
Ekki eru það meðmæli með votheyinu, ef
gera þarf sérstakar ráðstafanir, svo að það
ónýti ekki mjólkina um mjaltir. Ekki efast
ég um það, ef það lukkast að fóðra sauðfé
á votheyi á annað borð, að það gefi jafn-
góðar afurðir og annað fé, en þegar skakka-
föllin koma, gera þau óneitanlega strik í
þann reikning.
Að svo mæltu vil ég þakka Alfreð Hall-
dórssyni grein hans, og óska þess að hann
þurfi aldrei að sjá eftir þeirri stefnu, er
hann hefur tekið í fóðrun sauðfjár.
Gísli Kristjánsson telur að Englendingar
verki vothey í jarðgryfjúm fyrir fátæktar
sakir. Látum svo vera, en enginn mun hafa
heyrt Bandaríkjamenn bendlaða við fá-
tækt. Norður í Maine-fylki munu þó jarð-
gryfjur mjög algengar, og þar hefur sjónar-
vottur sagt mér að hann hafi séð bezt vot-
hey. Ekki varð hann var við þann sóðaskap
í sambandi við jarðgryfjurnar, sem Gísli
virðist gera ráð fyrir að fylgi þeim hvar-
vetna, og frost hafa þeir þar norður í Maine,
L