Ný vikutíðindi - 31.10.1969, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
lirossgátan
LÁRÉTT: 47. vel gerður 12. bölið
1. fiskisæll 49. tveir eins 15. peningurinn
7. togari 50. syndakvittun 20. vindur
13. krafsa 52. fiskur 21. hnellin
14. stafaði 53. hundur 22. gruna
16. grotna 55. nuddir 23. notadrjúgur
17. dýri 56. sveit 29. í'irma
18. frásagnar 57. trjátegund 30. kasta upp
19. flýtirinn 59. fugl 31. flana
21. bás 61. merkja 32. upphrópun
23. stígurinn 62. brestur 33. farvegur
24. skammst. 63. vinnur. 34. æða
25. flögðin 37. bæjarnafn
26. ending 39. hlutar
27. skepnuna 42. spjót
28. einkennis- 43. á litinn
bókst. LÓÐRÉTT: 44. sár
30. ana 1. kaupstaður 46. órotin
32. ný 2. fita 47. meiddir
34. tveir eins 3. á hendi 48. hnýtur
35. eyja 4. eldstæði 49. einstæðinga
36. skaðinn 5. íþróttafélag 51. mjúka
37. skammst. 6. band 54. í kirkju-
38. álpast 7. frosið klukku (þf.)
40. læt af hendi 8. hljóð 58. samhljóðar
41. forsetning 9. leysir 59. skeyti
43. að aftan 10. slétt 60. skammst.
45. loðna 11. afkvæmi 61. frumefni.
LAUSN
á síðustu krossgátu:
LÁRÉTT: 1. blessar, 7. rolu-
Ieg, 13. rekkja, 14. áma, 16.
trall, 17. eylti, 18. gufa, 19.
snilld, 21. óðs, 23. hagað, 24.
t. d., 25. augljósar, 26. ur,
27. aaa, 28. ræ, 30. áma, 32.
agn, 34. ár, 35. kisill, 36. at-
liæfi, 37 ei, 38 aka, 40. súr,
41. rs, 43. gul, 45. ná, 47.
aldaraðir, 49. si, 50 skafl, 52.
sag, 53. nautn, 55. tala, 56.
utan, 57. öfund, 59. haf, 61.
ásaka, 62. kirnuna, 63. léttar.
LÓÐRETT: 1. brestur, 2.
leynd, 3. ekki, 4. skila, 5.
sa, 6. rá, 7. ra, 8. It, 9. urg-
ar, 10. laug, 11. elfan, 12.
glaðrar, 15. miðjan, 20. dug-
mikill, 21. óla, 22. sóa, 23.
haughúsin, 29. æki, 30. ása,
31. ala, 32. als, 33. nær, 34.
áir, 37. einstök, 39. aurana,
42. stinnar, 43. gas, 44. lag,
46. ákafi, 47. afann, 48.
raust, 49. staka, 51. alur, 54.
utar, 58. du, 59. ha, 60. fl.,
61. át.
„Ég man eftir yður,“ sagði
Clement kumpánlega. „Þér
eruð Mighall rannsóknar-
lögreglustjóri. Komið inn.
Hvað get ég gert fyrir yð-
ur?“
Mighall virti fyrir sér
þennan stóra mann. Hann
var nú yfir sextugt, þrekinn
og kjálkabreiður, með
þunnt, grátt hár, en hann
var enn beinn í haki og ís-
hlá augun órannsakanleg.
-IMV IOK " '
I- ” ri
FJÖRIÐ
ER
í GLALMBÆ
Borðapantanir
í síma 17777
GLAUMBÆR
simi 17777 09 19330
„Þér hafið gott minni,“
sagði Mighall.
„Gleymi aldrei andliti. Ég
geri ráð fyrir, að þér komið
í opinberum erindagerð-
um ?“
„Já.“
Clement fór á undan upp
stigann. „Viðvíkjandi yðar
starfsgrein eða minni?“
„Minni, læknir,“ sagði
Mighall. Þegar liann kom
upp, leit liann umhverfis
sig. Munurinn á ringulreið-
inni hér og snyrtileikanum
niðri í forstofunni var áher-
andi.
Clement tók eftir undrun
gestsins. „Allt á öðrum end-
anum,“ sagði hann hrein-
skilnislega. „Amy — konan
mín sáluga — var of veik
til að sjá um íbúðina. Og
hún vildi ekki lieyra nefnt,
að þjónustufólk kæmi hér.
Þess vegna var allt ógert.“
Mighall ógnaði útgangur-
inn í íbúðinni. I skrifstof-
unni, þar sem Clement hauð
honum inn, ægði öllu sam-
an. Tóm meðalaglös og öskj
ur stóðu liingað og þangað.
Dagblöð og læknarit lágu
eins og hráviði á gólfinu á-
samt tómum mjólkurflösk-
um og ryðguðum niðursuðu-
dósum. Það var megn sótt-
hreinsunarstækja í stofunni,
og gluggarnir svo óhreinir,
að þar var rökkvað um há-
dag.
„Amy blessunin var ágæt
kona, en hún var heilsu-
laus,“ sagði læknirinn.
„Eg hef áhuga á sjúk-
dómi hennar,“ sagði Mig-
hall. „Stunduðuð þér hana
sjálfur, læknir?“
„Það var ekkert til, sem
læknavísindin gátu gert fyr-
ir Amy,“ sagði Clement.
„Það er engin lækning tii
við blóðtæringu. Ég náði
öðru hvoru í aðra lækna, en
Amy vildi ekki fá hingað ó-
kunnugt fólk.“
„Er það áreiðanlegt, að
frú Clement liafi þjáðst af
blóðtæringu?“
„Enginn vafi,“ sagði lækn
irinn. „Sjúkdómafræðing-
urinn þekkti það strax. Fær
maður, Houston.“
„Ég vildi gjarnan fá að
lita á svefnherbergi kon-
unnar yðar sálugu,“ sagði
Mighall.
Kumpánlegur svipur lækn
isins virtist dökkna nokkuð.
„Af hverju?“ spurði hann.
„Skrifstofa réttarlæknis-
ins hefur áhuga á dauða
lconu yðar,“ sagði Mighall.
„Skrifstofa réttarlæknis-
ins virðist full af sjálfgóð-
um, afskiptasömum fávit-
um. En eins og þér viljið,
lögreglumaður. Svefnlier-
bergið er rétt inn af gang-
inum.“
Mighall fór inn í svefnher
bergið, sem var jafnvel enn-
þá sóðalegra en skrifstof-
an. Það var hvorki koddi
né lök í rúminu. Clement-
hjónin höfðu bersýnilega
sofið við ábreiður, sem voru
stífar af óhreinindum. Ó-
hrein föt lágu út um allt. Ó-
þvegnir bollar voru i lirúgu
á ótrúlega kámugum te-
haklca.
„Svo ég spyrji um læknis-
fræðilegt atriði,“ sagði Mig-
hall. „Eru deyfilyf eingöngu
gefin með innspýtingu?“
Dr. Clement lileypti hrún-
um. „Reyndur lögreglumað-
ur hlýtur að vita svarið við
þeirri spurningu,“ sagði
hann.
Migliall tók upp tebolla
og leit á dreggjarnar. „Ég
geri ráð fyrir, að morfín
megi jafnvel gefa inn í tei,“
sagði liann. „Ég ætla að
taka með mér þennan holla,
ef ég má.“
Læknirinn linussaði.
„Ráðið þér fram úr málun-
um með að lesa i holla,
Sherlock Holmes ?“
Þegar Mighall kom aftur
til stöðvarinnar, gerði liann
ráðstafanir lil að láta rann-
saka dreggjarnar i teholl-
anum. Hann og Loyd um-
sjónarmaður urðu að játa,
að enn sem komið var, sáu
þeir litla skímu í málinu.
Þrátt fyrir hinn veika grun,
sem leitt hafði til rannsókn-
arinnar, hafði ekkert komið
í Ijós, sem benti á glæp.
Næsta morgun var enn
engin ákveðin sönnun feng-
in. Efnafræðingar höfðu
rannsakað tedreggjarnar,
en ekkert fundið. Fyrstu
skýrslurnar frá Scotland
Yard tóku að berast, um for
tíð Cléménfs. í fýrStti virt-
ust þær ekki leiða neitt sér-
stakt i ljós.
Clement var fæddur á Ir-
landi, nam læknisfræði í
Relfast og stundaði þar
lækningar. Síðan flutli hann
til Mancliester, síðan til
Rrighton og loks til South-
port árið 1938.
Það kom strax ýmislegt í
ljós, sem vitnaði um furðu-
legt eðlisfar þessa manns,
en það var eklci fyrr en um
kvöldið, að Scotland Yard
hafði safnað nægum upplýs-
ingum til að hægt væri að
gera sér fulla grein fyrir
honum. Rohert Clement var
bráðskarpur læknir, sem
vafalaust liefði getað aflað
sér frægðar og frama, hefði
hann ekki haft örlagaríkan
veikleika fyrir kvenfólki,
sem á hinn bóginn virtist
hafa örlagaríkan veikleika
fyrir lækninum.
Rertie Clement, eins og
lcunningj arnir kölluðu
hann, var af góðu fólki
kominn. Faðir hans var
ekki auðugur, en nógu efn-
aður til að veita honum
góða menntun. Hann varð
snemma gefinn fyrir góðan
mat, gömul vín, fín föt og
fagrar konur.
Þegar liann liafði lokið
læknisnámi, 26 ára gamall,
settist liann að í Eelfast og
tók að svipast um eftir hæfi-
legu kvonfangi. 1 svo alvar-
Iegu máli neitaði ungi lækn
irinn að láta stjórnast af
fríðleikanum einum saman.
Hann kvæntist konu, sem
var tíu árum eldri en hann,
en hafði upp á álitlegan
lieimanmund að bjóða.
Anna Mercier var einka-
dóttir auðugs myllueiganda
í Belfast. Brúðkaupsveizla
þeirra var lengi í minnum
höfð, sökum stórkostlegs i-
burðar.
Árið 1912 hætti Bertie
Clement alveg að hirða um
hina fátækari sjúklinga, en
tók að hæna að sér sjúkl-
inga meðál yfirstéttar-
kvenna. Hann fór ætíð gler-
fínn í sjúkravitjanir og
tamdi sér stimamjúka fram
komu.
Strax á þessum árum fann
Scotland Yard líkur fyrir
því, að Clement hefði feng
izt við fóstureyðingar. Hann
gerði það vegna pening-
anna, þvi þó tekjur lians
væru miklar, hrulcku þær
ekki fyrir útgjöldum af því
óhófslífi, sem hann lifði. En
engin af viðlcomandi konum
fékkst til að vitna á móti
honum.
Fram til 1920 virðist hann
hafa ausið peningum á báða
bóga. Hann sólundaði eigin
tekjum og eignum konu
sinnar. Svo dó frú Anna
skyndilega. Heimanmundur
liennar var farinn út í veður
og vind. Dánarhúið var tíu
pund og níu shillingar.
Dauðaorsökin var talin
hinn sjaldgæfi sjúkdómur
svefnsýki, og dánarvottorð-
ið var undirritað af engum
öðrum en Clement sjálf-
um.
Bertie liafði komizt hjá
gagnrýni vegna þessa óvið-
eigandi tiltækis með því að
fara úr landi. Hann fór til
Mancliester og byrjaði að
nýju, í þetta sinn í fátæk-
legu úthverfi.
Aðalstarfsvið hans var
verksmiðjuhverfi, en eins
og áður lagði hann einkum
stund á kvenfólkið og vann
sér hylli þess. Aftur var
Framh. á 4. síðu.