Ný vikutíðindi - 31.10.1969, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
ttr amálutn ttyreylumah
Dauði iæknisfrúnna fjogurra
Réttarlæknirinn tróð í
pipu sína og stakk síðan tó-
bakspungnum í vasa sinn.
„Ef ég hef skilið yður rétt,
Brown,“ sagði hann, „álítið
þér, að þessi skrifstofa eigi
að rannsaka dauða frú
Clements?“
Læknirinn virli hugsandi
fyrir sér handfangið á regn-
hlífinni sinni. „Ég bið ekki
skrifstofu yðar að gera það.
En okkur Ilolmes lækni
virðist skylda okkar að
benda yður á nokkrar stað-
reyndir. Dánarvottorðið gef
ur tilefni til þess.“
Bolton réttarlæknir
kveikti í pípunni og tólc
vottorðið, sem staðfesti
dauða frú Amy Vict-
ox-ia Clement daginn áð-
ur, þann 27. maí 1947, í Ast-
leysjúkrahúsinu í Sout-
liport, Englandi.
„BIóðtæring“, las hann.
„Eruð þér og Holmes læknir
ósammála? Holmes undir-
rilaði sjálfur vottorðið.“
Andrew Brown, yfirlækn-
ir Astleysjúkrahússins,
Iiristi höfuðið. „Þetta er
ekki spurning um ósam-
k-o m u 1 ag. Viðurkenndur
sj úkdómafræðingur fram-
kvæmdi líkskoðunina. .Tafn-
skjótt og sjúklingurinn dó,
fór maður liennar, Clem-
enl læknir fram á krufn-
ingu á Iíkinu“.
Réttarlæknirinn íliugaði
staðreyndir þær, sem hon-
um voru kunnar. Um kvöld-
iö þann 26. maí höfðu lækn-
arnir Brown og Holmes ver-
ið kvaddir að dánarbeði frú
Amy Clemenls, fjórðu konu
starfsbróður þeirra, Roberts
Clements, Promenade 20,
Soutport. Konan var að-
framkomin. Ilún fékk ekkí
meðvilund eftir það, og dó
næsta morgun. Þeim Brown
og Holmes fannst sjúkdóm-
urinn merkilegur. Þeir hugs
uðu helzt, að um heilabólgu
væri að ræða. Líkskoðun
var framkvæmd af James
Houston, sem komst að
þeirri niðurstöðu, að hlóð-
tæring væri dauðaorsök
konunnar.
„Álítið þér ástæðu til að
véfengja þessa niðurstöðu?“
spurði Bolton réttarlæknir.
„Bæði ég og Ilolmes tók-
um eftir sérkennilegu sjúk-
dómseinkenni. Augasteinar
sjúklingsins voru saman
lierptir í nálaroddsstærð“,
útskýrði læknirinn.
„Og yður virðist það
benda til Iivers?“
„Nálaroddaaugasteinar
eru greinilegt merki um of
stóran morfínskammt,“
sagði Brown.
Þegar læknirinn var far-
inn, íhugaði Bolton þessar
upplýsingar. Setjum svo, að
frú Clement hefði fengið of
stóran morfínskammt? Það
þyrfti ekki að útiloka, að
hún liefði dáið úr blóðlær-
ingu. Ég ætla að tala um það
við yfirmann rannsóknarlög
reglunnar, hugsaði Bolton.
Harold Mighall, rannsókn
arlögreglustjóri, var önnum
kafinn við skrifborðið silt,
þegar Bollon drap á dyr hjá
honum.
„Kom inn,“ sagði Migliall.
Hann tók eftir dánarvotlorð
inu í hönd gestsins. „Þú virð
ist áliyggjufllur, Bolton.
Nokkuð að?“
Bolton settist og lagði
vottorðið á borðið. „Ég vai'
rétt að lala við lækni, sem
liafði áhyggjur út af einum
sjúklinga sinna,“ sagði
hann.
Mighall brosti. „Það er
nýtt. Venjulega hafa þeir á-
hyggjur út af þóknunni.“
„Nýjungin er ekki þai
með öll,“ hélt réttarlækn-
irinn áfram. „Þessi sjúkl-
ingur er þegar látinn.“ Ilann
skýrði Mighall frá því, sem
Brown • liafði- sagt lionum.
„Frú Amy Clements,"
sagði lögreglumaðurinn,
þegar hinn lauk niáli sínu.
„Það er l'rétt um hana í
hlaðinu. Látum oss sjá... “
Hann blaðaði í Daily Mail.
„Ilér kemur það,“ sagði
hann. „Amy Victoria Clem-
ent. Dóttir R. A. Burnett sál-
uga, mikilsháttar iðnrek-
anda í Lancashire. .Tarðar-
förin á að fara fram frá
Kristskirkju þann þritug-
asta. Rohert Clemenl... ég
lief lieyrt það nafn áður.“
Lögreglustjórinn stóð upp
og gekk út að glugganum.
„Clement," sagði hann.
„Auðvitað.“ Hann þrýsti á
hnapp á borðinu og einkenn
ishúinn lögreglumaður kom
inn.
„Ég þarí' að fá skjöl úr
skjalasafninu, Wicks,“ sagði
Mighall. „Robert Clement,
læknir."
Wicks kom hrátt aftur
með skjölin. Lögreglustjór-
inn blaðaði í þeim og tók
upp vélritaða örk.
„Hér kemur það,“ sagði
liann við Bollon. „Ég man
nú eftir þessu. Fyrir átta
árum kom Irene Gayus
liingað til mín. Hún var þá
læknir við Kenworth Hydro,
einkaspítala við Bath-stræti.
Clement var einnig læknir
við spítalann. Kona hans
var nýdáin.“
„Konan lians?“'sagði Bolt-
on.
Mighall las af hlaðinu:
Kalhleen Burke Clement.
Dó úr krabbameini á þrí-
tugasta og níunda ári.“
Hann hélt síðan áfram að
skýra frá atvikinu, eins og
frá var skýrt í skjölunum.
Irene Gayus var vinkona
Katlileen Clement, liafði
hún sagt Migliall. Ilún liafði
orðið sorgmædd yfir því,
hversu fljótt vinkonu lienn-
ar lirakaði. Kathleen liafði
ætíð verið hraustleg kona,
dugleg og tápmikil. En svo
hafði hún á skömmum tíma
orðið ólæknandi sjúklingur.
„Það voru tvö atriði, sem
komu henni til að trúa mér
fyrir grunsemdum sínum,“
sagði Mighall. „I fyrsta lagi
hafði Clement sagt fyrir
dauða konu sinnar, næstum
upp á dag. í öðru lagi var
það hann sjálfur, sem und-
irritaði dánarvottorðið.“
Bolton tollaði kalda pípu
sína. „Það var í hæsla máta
óviðfelldið,“ sagði hann.
Mighall kinkaði kolli. „Ó-
yiðfelldið, já. Ólöglegt, nei.
En ])að var mjög grunsam-
legt.“
„Ég geri ráð fyrir, að lík-
skoðun liafi verið gei'ð?“
„Nei. Ég hringdi strax til
líkhússins lil að láta gera
ráðstafanir lil krufningar.
en það var of seint. Á þeirri
sömu stundu var líkið í lík-
brennsluofninum. En þó lík
hrennslan kæmi í veg fyrir
krufningu, voru eftirgrennsi
anir hafnar. Samhúð lækn-
isins við konu sína var ná-
kvæmlega athuguð — en
engin ástæða kom í Ijós,
sem hann virlist gela liaft
til að myrða liana. Það litla,
sem Kallileen lét eftir sig,
var ekki til að auðgast á.
Auk þess leit út fyrir, að
hjónunum hefði komið vel
saman, og Kathleen hafði
stutt manri. sinn vel í starfi
hans.“
„Og var þetta liið eina,
sem hafðist upp úr eftir-
grennslunum?“ spurði Bolt-
on. „Engar líkur fyrir
morði ?“ '
„Engar,“ svaraði Mighall.
„En hvað Clement sjálfan
snerti, kom ýmislegt fram í
dagsljósið. Hann leit á sjálf-
an sig sem kvennagull. En
það er ekki hægt að hengja
menn fyrir það eitt, að vera
upp á kvenliöndina. Ilann
slóð í sífelldum kvennamál-
um, en ]iað kemur okkur
ekki við. Við gátum ekkert
aðliafzt.“
Bolton tók dánarvottorð
hinnar fjórðu frú Clement.
Hann hleypti hrúnum hugs-
andi. „Migliall,“ sagði hann
hægt, „mér deltur i hug, að
síðasta lijónaband Clements
kunni að vera morðástæðan
sem þú varst að leita að fyr-
ir átta árum,“
„Haltu áfram,“ sagði Mig-
hall.
„Kathleen Clement átti
ekkert til að eftirláta manni
sínum, er hún dó,“ sagði
Bolton. „En við dauða
liennar varð liann frjáls að
því að .kvænast dóttur auð-
ugs iðnrelcanda. Ég þori að
veðja, að Robert Clement
fær laglegan skilding eftir
lát þessarar konu.“
Þeir horfðu liugsandi
livor á annan. Svo lók Mig-
hall símann. „Ég ætla að
hringja til likhússins,“ sagði
hann. „I þetla sinn ælla ég
að vera viss um, að við
byrjum rannsóknir okkar á
líki en ekki ösku!“
Þessi hringing, sem lil-
kynnti, að lögreglan hefði
áhuga á að rannsaka dauða
frú Amy Clement, varð upp-
liafið á að afhjúpa einhvern
furðulegasta persónuleika i
enslcri afhrotasögu. Migliall
lögreglustjóri, sem gerði sér
Ijóst að mikils myndi við
þurfa, hað þegar um aðstoð
Scotland Yard. Honum var
þegar í stað lieitið aðstoð.
Fyrsta heimsókn Mighall
var í rannsóknarstofu Jam-
es Ilouston, sjúkdómafræð-
ings, sem liafði framkvæmt
líkskoðunina á Amy Clem-
ent.
„Má ég spyrja um ástæð-
una fvrir áhuga yðar a
þessu dauðsfalli?“ spurði
Ilouslon og rjálaði laugaó-
styrkur við gleraugun sín.
Migliall lét lítið uppi. „Það
eru eitl eða tvö atriði í sam-
handi við dauða frú Clem-
ent, sem koma kynlega fyr-
ir.“
Houston setti á sig gler-
augun. „Kynlega? Hvernig
þá?“
Lögreglumaðurinn spurði
á móti: „Voruð þér öldung-
is vissir um, að dauði frúar-
innar hefði verið af eðlileg-
um orsökrim?“
Dálitlum roða hrá á fölar
kinnar læknisins. „Góði
herra,“ sagði hann setllega.
„Ég undirritaði dánarvott-
orðið. Það ætli að nægja.“
„Þegar þér framkvæmd-
uð líkskoðunina, leituðuð
þér þá að eitri?“
Houston starði á hann.
„Það var nákvæm skoðun,“
sagði hann. „En jafnskjótl
og ég liafði fundið dánaror-
sökina, var engin ástæða
til —“
„Leituðuð þér að deyfi-
lyfjum?“ greip Mighall
fram í.
„Deyfilyf? Ég endurtek,
að dánarorsökin var greini-
le« “
*
„Ég bendi yður á, læknir,
að þér rannsökuðuð líkams-
leifar frú Clements ekki sér-
lega með tilliti til deyfi-
lyfja“
Houston brosti, en augna-
ráð hans var fjandsamlegt.
„Og ég bendi yður á, að ég
gerði allt, sem nauðsynlegt
var.“
Migliall breytti um aðferð.
„Hvar framkvæmduð þér
líkskoðunina, læknir?“
„I Astleysjúlcrahúsinu.“
„Þér notuðuð líkstofu
stofnunarinnar?“
„Nei, það gerði ég ekki.
Ég framkvæmdi krufning-
una í spítalarúmi sjúklings-
ins.“
Það vottaði fyrir háði í
í'ödd lögreglumannsins. „Er
það ekki dálítið óvenjulegt,
læknir?“
Læknirinn svaraði ekki
neinu.
„Vilduð þér gera svo vel
að fræða mig um það, lækn
ir,“ sagði Mighall hæglát-
lega, „til hvers það hendir,
þegar augasteinarnir eru
samandregnir í nálarodda-
stærð ?
Ilouscton svaraði vél-
rænt: „Ákafur samdrátlur
augasteinanna bendir venju
lega á morfíneitrun.“ Rödd
hans varð allt í einu áköf.
„Verður önnur líkskoðun
framkvæmd?“
Mighall hjóst til að fara.
„Ef til vill,“ sagði hann.
„Sælir, læknir. Ég heim-
sæki yður máske hrátt afl-
ur.“
Bíllinn heið úti fyrir. Lög-
regluþjónninn, sem sat við
stýrið, spurði hvert hann
ælti að aka.
Migliall ákvað að heim-
sækja Clement. „Akið
mér til Promenade 20,“
sagði liann.
Ilvers vegna hafði Houst-
on virzt kvíðafullur við lil-
liugsunina um aðra likskoð-
un? hugsaði Migliall. Ilvaða
samhand var milli Clements
og lians? Á yfirborðinu virt-
ist hann ekki geta haft
neina ástæðu lil að falsa
dánarorsökina á vottorðinu.
Þeir óku upp að fallegu
húsi, sem sneri fram að sjón
um. Mighall leit á dyra-
skjöldinn. R. Clemenl, M. D.,
F.R.C.S. Clement var her-
sýnilega mikils metinn lækn
ir, meðlimur konunglega
skurðlæknafélagsins.
Hann hringdi dyrahjöll-
unni og heið. Það virtist
líða óratimi, áður en hann
heyrði þungt fótalak. Clem-
ent lauk upp dyrunum. Mig-
liall hafði gleymt, hvernig
hann var i sjón. Ilann liafði
breylzt mikið á álta árum.