Ný vikutíðindi - 03.03.1972, Síða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
* Mansal
(Framhald af bls. 1).
heill slíkra kvenna.
Hitt er alvarlegra, þegar
þær hinar sömu lenda í fé-
lagsskap vafasaxnra náunga,
að ekki sé talað um ef þær
verða fíkni- eða eiturlyfj-
um að bi’áð.
Auðvitað vita allir, að
hassreykingar eru daglegt
brauð í Kaupmannahöfn;
og eru yfirvöldin löngu hætt
að amast við sliku barna-
gamni, eða eins og lögi-eglu
stjórinn í New Yorg lét hafa
eftir sér í „Time Magasine“:
„Við erum of önnum kafn-
ir við að reyna að komast
fyrir eiturlyfjasmygl tii að
vera að eltast við barnagull
eins og hass og marajúhna“.
Og hér er einmitt lcomið
að mergnum málsins. Hætt
er við að þeir unglingar,
senx lcnda í viðjum cilur-
lyfja, eigi þaðan ekki aflur-
kvæmt.
Blaðið hefur sannfi-étt um
tvær slíkar ungar íslcnzkar
stúlkur, sem nú virðast vera
gersamlega horfnar.
Stúlkur þessar lentu 1
slagtogi með þýzkum dáind-
ismönnum, sem voru ekki
lengi að koma þeim á hragð
ið. Síðan dúkkuðu þær upp
á Spáni, og voru þar raunar
á flótta undan lagsmönnum
sínum, og leituðu skjóls lijá
Islendingum, sem búsettir
eru á Spáni. '
En Adam var ekki lengi
í Paradís. Þýzkir komust að
því, hvar þær voru, og
gerðu sér lítið fyrir og hrut-
ust inn á heimilið, þar sem
stúlkurnar höfðu griðastað.
Var rétt með naumindum
hægt að afstýra -/þvi, að
herramennirnir dræþu unn-
ustur sínar, en lögreglan
flutti þá hurt, og mun þeim
hafa verið vísað úr landi.
Það næsta, sem skeði, var
það, að urn það bil viku
síðar hurfu stúlkui'nar báð-
ar sporlaust, og heíur ekki
til þeirra spurst siðan. Þó
mun það vera grunur
þeirra, sem til þekkja að
þær hafi lent suður i Mar-
okkó.
Er þa ekki að þvi að
spyrja, að skammt er í glöt-
unina, ef ekki verður snar-
lega látið til skarar skríða
tii að bjarga þeim úr helj-
argreipum eiturlyfja, vænd-
is og ef til vili mansals.
Vert er að brýna fyrir
stúlkum, sem langar að
leggja út á æfintýrahraut-
ina, að fara ekki sömu leið
og stöllur þeirra tvær, sem
hér um ræðir.
* Notkun tékka
Framhald at bls i
sem jjeir gefa út innistæðu-
lausa tékka af ásettu ráði eða
ekki og trassa að leggja inn
fyrir þeim. En kúast má við
strangari aðgerðum og lögum
í þessum cfnum í samræmi
við reglur annarra þjóða.
Tékkar eru mjög hagfelldur
gjaldmiðill, einkum. þegar
greiða þarf háar upphæðir, og
er mikið í húfi að þeir séu
engu óábyggilegri en peninga-
seðlar. Almcnningur ætti því
að notfææra sér tékka mcira
en nú tíðkast, til að inna af
hendi greiðslur af ýmsu tagi.
Hér skal nú kynna lítillega
þær reglur, scm gilda um notk-
un tékka, og er þá stuðst við
ritling, scm bankar og spari-
sjóðir gáfu út fyrir nokkrum
árum til Iciðbeiningar almenn
ingi:
Þó að tékkar hafi fyrst og
fremst gildi sem greiðslutæki í
viðskiptum, þá eru þeir einn-
ig mjög handhægir og gagn-
legir fyrir almenning. Sér-
hver maður í nútíma þjóðfé-
lagi þarf að inna af hendi
margar peningagreiðslur, þó að
hann stundi ekki sjálfstæðan
atvinnurekstur. Sumar eru há-
ar og þar að auki reglulegar,
t.d. greiðslur fyrir rafmagn,
húsaleigu og hita, og er heppi-
legt að greiða þær með tékk-
um. Bæði gefur það heildaryf-
irlit yfir greiðslurnar eftir á og
auðveldar greiðsluviðtakanda
innheimtuna.
Einstaklingar ættu að forð-
ast að geyma mikla peninga á
heimilum sínum, þar sem
sjaldnast eru góðar fjárhirzlur.
Þá ýtir það oft undir eyðslu-
semi að hafa mikla peninga
milli handanna. Mörgum er ó-
sýnt um að geyma fé, sem þeir
geta auðveldlega náð til, og
kaupa þá jafnvel í hugsunar-
leysi hluti, sem þeir sjá síðar,
að þeir geta vel verið án.
Notkun tékka veitir mönn-
um nokkuð aðhald í meðferð
peninga, géfur þéilfrt, tilefni til
að íhuga eyðslu sína nánar en
þeir myndu gera, ef þeir not-
uðu aðeins seðla. Innlög íbanka
reikning og víðtæk notkun
tékka koma reglu á fjárreiður
manna og tryggja þeim auk
þess vaxtartekjur. Slík með-
ferð fjár er og líkleg til að
vekja áhuga á sparnaði, sem
síðar getur komið í góðar þarf-
ir. Það er því ágæt regla að
leggja laun sín strax eftir út-
borgun í banka, en ráðstafa
þeim síðan með tékkum jafn-
óðum og útgjöldin verða.
Til þess að fá tékkareikning
þarf að uppfylla eftirtalin skil-
yrði:
1. Leggja fram skriflega um-
sókn um opnun reiknings, þar
sem tilgreindur er aldur um-
sækjanda, atvinna og heimilis-
fang auk tveggja manna, ef
innlánsstofnun æskir þess.
2. Umsækjandi skal vera orð
inn 21 árs og fjár síns ráðandi.
3. Þeir, sem brotið hafa af
sér, þannig að lokað hefur ver-
ið fyrir þeim tékkareikningi,
fá ekki að opna tékkareikning
á ný
4. Sparisjóðsávísanareikning
er ekki hægt að opna með
minni upphæð en 5.000.- kr
5. Um opnun hlaupareikn-
ings skal semja sérstaklega
hverju sinni við viðkomandi
innlánsstofnun.
Til þess að tékki sé gildur,
verður hann að vera gerður
eftir fyrirmælum tékkalaganna
og nýtur hann þá sérstakrar
réttarverndar.
Vanda ber útfyllingu tékka
og sérstaklega gæta þessara
atriða:
1. Tilgreina verður rétt núm-
er innstæðureiknings, sem tékk
inn er gefinn út á.
2. Tékki má hljóða um
greiðslu til tiltekins manns
(stofnunar) eða til handhafa.
Einnig má gefa tékka út til
ráðstöfunar útgefandans sjálfs,
sem þá jafnframt er handhafi.
3. Upphæð tékkans skal
skrifa bæði í tölustöfum og
með bókstöfum, og ber að
gæta þess, að tölurnar séu sam
hljóða (sé svo ekki, ræður sú
upphæð, sem skrifuð er með
bókstöfum).
4. Geta skal um útgáfustað
og útgáfudag.
5. Óheimilt er með öllu að
dagsetja tékka fram í tírnann,
enda hefur slík dagsetning eng-
in áhrif. þar eð allir tékkar
eru greiðsluhæfir þegar við út-
gáfu.
6. Undirskrift verður að vera
í samræmi við sýnishorn það,
sem reikningseigandi hefur af-
hent greiðslustofnuninni.
7. Við innlausn eða afhend-
ingu tékka ber handhafa að
framselja hann með því að rita
nafn sitt á bakhlið tékkans.
Strikun tékka er fólgin í
því, að tvö samhliða strik eru
dregin á framhlið tékkans. Ef
ekkert er skráð milli strikanna
eða þar eru skráð orðin „til
banka“, er strikunin kölluð al-
menn, en sé nafn tiltekins
banka skráð á milli strikanna,
er hún nefnd sérstök.
Sé um almenna strikun
tékka að ræða, má greiðslu-
bankinn aðeins gre-iða öðrum
banka eða einhverjum við-
skiptamanni sínum tékkann.
En sé sérstök strikun á tékka,
,má banki aðeins greiða hann
hinum tilgreinda banka eða,
ef það er greiðsíubankinn sjálf-
ur, þá einhverjum viðskipta-
manni sínum'. Strikun er trygg
ing gegn því, að tékki, sem t.d.
er sendur með bréfi, sé greidd-
ur óviðkomandi manni.
Mjög þarf a'ð gæta þess að
gefa ekki út tékka, nema inn-
stæða sé fyrir hendi. Hverjum
tékka í tékkhefti fylgir stofn-
miði, sem nota á til að skrá
allar færslur, svo að menn geti
fylgzt með innstæðunni á hverj
um tíma. Menn ættu ætíð að
gera fyrirspurn til lánsstofnun-
ar, ef þcir cru í vafa um reikn
ingsstöðu sína.
Samkvæmt almennum hegn-
ingarlögum liggja mjög þungar
refsingar við misnotkun tékka,
ef um auðgunartilgang er að
ræða, og enda þótt auðgunar-
tilgangur sé ekki sannaður, er
brotið refsivert. Þar af leið-
andi og eðli málsins samkvæmt
ganga innlánsstofnanir ríkt eft
ir því, að tékkar séu ekki mis-
notaðir.
Sé tékki gefinn út á reikn-
ing, sem hefur of litla eða
enga innstæðu og Ijóst þykir,
að um misnotkun sé að ræða,
verður viðkomandi reikningi
lokað og Seðlabanka íslands
falin innheima tékkans ásamt
áframhaldandi meðferð máls-
ins. Við kæru til sakadómara
er það útgefandi tékkans, sem
kærður er, en eðlilega ekki
stjórn fyrirtækis, þótt útgef-
andi gefi tékkann út sam-
kvæmt prókúru eða sérstöku
umboði. Gefi reikningseigandi
út tékka, eftir að honum er
kunnugt um lokun reiknings-
ins, verður hann kærður fyrir
fjársvik.
Lokun reiknings er tilkynnt
öðrum innlánsstofnunum, og
munu þeir, sem reikningum
hefur verið lokað fyrir, ekki
fá tékkareikninga aftur, nema
sérstaklega standi á.
Að Iokum má bæta því við,
að starfsfólk allra banka og
sparisjóða gefur allar leiðbein-
ingar um útfyllingu tékkaeyðu
blaða, ef tékkeigandi er í ein-
hverjum vafa í þeim efnum.
* GSeðisaga
Framh. af bls. 3.
allt annað en óviðfelldin hugs-
un, að tvær gullfallegar stúlk-
ur virtust vera að etja kapp
um að vinna hylli hans. Hann
brosti gleitt á meðan hann
þurrkaði af sér bleytuna, áður
en hann héldi til baka til húss-
ins, þar sem hans myndi bíða
enn meiri drykkur, og — eft-
ir öllum sólarmerkjum að
dæma — eitthvað enn betra ...
Það var skömmu eftir mið-
nætti, að Brownfield gekk til
herbergis Jane. Hann sá hvar
hún lá í rúminu undir rekkju-
voðunum, í skini tunglsljóssins,
sem flóði inn um gluggann, er
snéri út að flóanum. í fyrstu
hélt hann, að hún væri sof-
andi, en allt í einu dró hún
sængina ofan af sér og benti
honum að koma upp í til sín.
Brownfield tók hana í faðm
sér og kyssti hana á andlit og
herðar og dró síðan náttkjólinn
gætilega niður, unz brjóstin
voru nakin. Hann kreisti þau
af ákafa og ástíðu, og naut
sársauka- og frygðarstunanna,
sem hann vakti hjá stúlkunni,
sem lá undir honum.
Skyndilega ýtti hún hendi
hans burt og sagði í kvörtunar-
tón:
— Mér líður ekki vel. Ég
er hrædd um, að mér hafi
orðið illt af allri þessari
drykkju.
Brownfield leit á stúlkuna
tortryggnislegu augnaráði. Hon
um var næst sinni að „taka“
hana, þrátt fyrir mótbárur
hennar, en hætti við það eftir
stutta umhugsun.
— Þér verður batnað strax á
„eftir“, sagði hann ísmeygilega,
en stúlkan lét ekki undan.
— Lofðu mér að þóknast
þér á minn hátt, hvíslaði Jane
og þrýsti Brownfield fast að
sér. Þetta var ekki svo fráleitt
tilboð, en hann hafnaði því á
næsta augnabliki.
— Ég vil fá meira en það,
sagði hann gremjulega.
En þá varð hann þess var,
að stúlkan var fallin í djúpan
svefn. Hann kveikti sér í vindl
ingi í myrkrinu og lofaði sjálf-
um sér, að hann skyldi yfir-
gefa húsið í býtið um morgun-
inn.
En þegar hann vaknaði í
dögun, var Jane ekki í rúminu.
Hann fór til herbergis síns og
fékk sér ískalt steypibað til
þess að herja á timburmennina
og gekk síðan niður stigann,
fúll í skapi. Díana Hawke stóð
fyrir neðan stigann.
Hún er farin út, sagði frúin
svipbrigðalaust. — Hún ætlar
að hringja til yðar um hádegið.
Brownfield muldraði þakkar-
orð fyrir skilaboðin. Hann
hafði ekki í huga að vera
þarna, þegar hún hringdi. Dí-
ana Hawke, sem var klædd
sumarkjól, mjög flegnum i
hálsinn, bauð honum til borð-
stofunnar upp á morgunverð.
Þrátt fyrir áætlun sína, var
Brownfield kyrr í húsinu, þeg-
ar Jane hringdi.
Með sjálfum sér afsakaði
hann þetta brot á fyrirætlan
sinni með því, hve hann naut
samræðna sinna við stjúpmóð-
ur stúlkunnar. Það var eitt-
hvað í fari hennar, sem knúði
hann til að tjá sig, og sér til
undrunar var hann farinn að
segja henni frá fyrra lífi sínu
— frá æsku sinni í smábæ í
Indiana, frá fjögurra ára námi
sínu til undirbúnings lögfræði-
prófi og vonbrigðum í því sam-
bandi, sem ollu því, að hann
gekk í herinn, þar sem hann
náði undirforingjatign — frá
orustum, sem hann tók þátt í
í Viet Nam.
Já, þetta var í fyrsta sinn,
sem hann talaði um stríðið við
nokkurn mann, síðan hann var
sendur heim, eftir að kúla, sem
hafði hitt hann í magann, hafði
næstum gert útaf við hann.
Þegar hann hafði lokið máli
sínu, sagði hún honum sögu
sína.
Hún var alin upp í landbún-
aðarhéraðinu Georgíu í sár-
ustu fátækt. Hún hafði farið
úr einu starfinu í annað, fyrst
sem barnfóstra, þá barþerna,
síðan sölustúlka, unz hún
kynntist Tom Hawke. Hún
sagðist játa það, að hann hefði
kvænst sér aðeins af því, að
hann hélt að hún væri bams-
hafandi og óttaðist hneyksli.
Ótti hans við almenningsálitið
var þó ekki meiri en það, að
innan árs eftir að þau giftu
sig, hafði hann tekið sér ást-
mey, og átt þær ekki ófáar síð-
an. Það þurfti ekki að segja
Brownfield það, að „viðskipta-
erindi“ eiginmannsins til San
Francisco var aðeins íýrirslátt-
ur, svo hann gæti heimsótt
nýjustu frilluna.
— Þrátt fyrir þetta kvenna-
far hans, hef ég kannski ekki
yfir neinu að kvarta, sagði
hún raunalega. Hann lætur
mig fá allt, sem ég þarfnast
af efnislegum þægindum, og
hann gerir sér far um að hliðra
mér við að vita um þessi
kvennamál hans.
Brownfield var í þann veg-
inn að segja eitthvað, þegar
þjónustustúlkan kom inn í her-
bergið og sagði honum, að sím-
inn væri til hans. Hann leit til
frúarinnar.
— Farið í símann, sagði hún.
— Það er Jane.
Hann ge-kk nauðugur á eftir
stúlkunni út úr herberginu og
að símanum, sem stóð í for-
salnum.
— Ert það þú, Walter?
heyrði hann sagt, þegar hann
lyfti heyrnartólinu að eyranu
.... — Geturðu hitt mig á
Þríburakránni, hérna upp með
veginum? Ég er hér með nokkr
um vinum mínum, sem mig
langar til að kynna fyrir þér.
Brownfield hlustaði á lýs-
ingu hennar á leiðinni þangað
og undraðist æsinginn, sem
lýsti sér í rödd hennar. Þegar
hún hafði lokið máli sínu, lof-
aði hann henni, að hann yrði
mættur þarna innan klukku-
stundar
— Ég myndi ekki fara þang-
að, ef ég væri í yðar sporum,
sagði Díana við hann, þegar
hann kom til baka. — Yður
hlýtur að vera orðið Ijóst, að
telpan er ekki með öllum
mjalla.
— Ég veit það, sagði Brown-
field og yppti öxlum. — Ég