Sameiningin - 01.11.1911, Side 6

2Ó2
legu baráttu. En líka útaf því hinu sama bið mikla
frjálslyndi hans, þá er um það var að rœða, sem
honum með hinni næmu trúarsjón skildist að eldd
gæti að neinu leyti komið í bága við lijarta kristin-
dómsins.
Þetta andlega sjálfstœði, þessa fastheldni við meg-
in-mál guðs orðs, og þetta frjálslyndi í öllu öðru verð-
um vér endilega að læra af liinum göfuga kirikjuföður
vorum, ef liið kristilega félagslíf vort á að geta leiðzt
út vel og blessunarlega.
Og ekld eru það aðeins liinir prestvígðu kennimenn
eða forustumennirnir í söfnuðunum, sem þurfa að læra
læra þetta; líka hinir allir, sem leikmenn eru nefndir,
alveg eins. Aðallega var það á móti ofrvaldi klerka-
lvðsins, að Lúter barðist svo hart og' djarfmannlega í
nafni drottins á sinni tíð; en þá um leið fyrir því, að sá
sami dýrmæti sannleikr væri hvarvetna í kirkjunni
verklega viðrkenndr, að allir kristnir menn, allir læri-
sveinar lausnarans, eru prestar, af sjálfum drottni með
skírninni vígðir til þess að reka erindi hans og vera
vottar hans í heiminum, og með framkomu sinni allri
til orða og verka að opinbera kærleiksdýrð hans.
Með dœmi Lúters erum vér allir, sem kosið höfum
oss í hjartanlegri alvöru að bera nafn hans í hinu
kirkjulega merki voru, hvattir útí baráttuna fyrir hið
helga málefni trúarinnar móti hinum margvíslegu and-
stœðu öflum. Enginn lúterskr maðr má vera dauðr
limr í kirkjunni. Og enginn getr verið það, ef hann
aðeins heldr trúaraugum sínum opnum fyrir því, í hve
stóra skuld liann er kominn við guð útaf kristindómin-
um og reformazíóninni.
-o-