Sameiningin - 01.01.1912, Page 3

323
En við livað á Jesús þá með orðum þeim, er nú síð-
ast voru til fœrð? Hvað er það, sem enn er ekki tími
til kominn fyrir iiann? — Venjulega er þetta svo skilið
sem sé hann með þeim orðiun að segja móður sinni, að
enn sé ekki tími sinn kominn til að gjöra kraftaverk.
En þarsem hann nálega tafarlaust á eftir framkvæmir
Ikraftaverldð, sem frá er sagt, þá talar það móti þeim
skilningi. Hvað felst þá í orðum þessum?
tJrlausnin er vafalaust þessi: Þá er Maríu er orð-
ið kunnugt um vínþurrð, finnrj hún sér skylt, nær-
gætin og kærleiksrík einsog hún var, að koma í veg fyrir
vandræði vinanna, er fyrir samkvæminu stóðu — það
því fremr sem hin óvænta viðbót boðsgestanna var henni
svo nákomin. tirræðin lágu beint við—að oss virðist—,
þau úrræði, að gefa Jesú með einu orði eða svo bending
um, hvernig á stóð, til þess að hann, sem vafalaust var
lífið og sálin í fögnuði samsætisins, gjörði að sínu leyti
enda á Mnum glaðværu samrœðum, hætti að tala og gæfi
með því gestunum hinum með dœmi sínu hvöt til að
halda heimleiðis úr veizluboði þessu. Svo kemr hún þá
til Jesú með þessa athugasemd: .,Þeir hafa ekki vín.“
Þá bending myndi Jesús skilja, og þá yrði engin vand-
ræði. En Jesús leysir úr vandræðunum á allt annan
hátt en hún hafði búizt við. „Láttu mig um það“—seg-
ir hann, eða svo mvndi orð lians hljóða, hefði hann tal-
að á vorri tungu. „Minn tími“ — til að gjöra enda á
samsætinu—, „er enn ekki lcominn.“ Og hví þá ekki
kqminn? Fyrir þá sök vafalaust, að hann var þar, í
fögnuði brúðkaups-samkvæmisins, að vinna verk guð-
legrar köllunar sinnar. Með tali sínu liinu dýrmæta
var hann að grundvalla guðs ríki í heimi þessum, — með
samrœðum sínum við fólk þetta, brúðhjónin og aðra
heimamenn og gestina, að leiða þau öll inní hið nýja
náðarríki hans hér á jörðu. Hann vildi, er bendingin
kom til hans frá móður hans, fá fœri á að tala meira,
tefja lengr í samsæti þessu, gleðja brúðhjónin og venzla-
fólk þeirra og komumennina hina enn meir, fullkomna
fögnuðinn, sem þegar var vakinn hjá öllum. Hann
vildi ekki láta gleðina, sem þegar var tekin til að