Sameiningin - 01.01.1912, Page 8

328
trúárkenmngar, sem gjörvöll kristnin lieldr á lofti í
þessnm lið liinnar postnllegu trúarjátningar: ‘Eg trúi
á Jesúm Kiúst, lians einkason, drottin vorn, sem getinn
var af heilögum anda, fœddr af Maríu mey’. Kirkjan
liefir ætíð trúað þessu og játað þá trú. Það, sem hér er
um að rœða, stendr svona í elztu mynd eða útgáfu post-
ullegu trúarjátningarinnar (sem er frá því um árið 100
eftir fœðing Krists).
Þeir, sem mótmæla þessarri kenning, láta stundum
í veðri vaka, að þeir trúi á holdtekju guðs sonar, þótt
ekki trúi þeir fyrir því, að Jesús sé af mey fœddr. Þar-
til svörum vér því, að það er ekki fyrir oss að gjöra
fyrir því grein, hvernig holdtekjan ætti að verða. Hold-
tekjan var yfirnáttúrlegt undr. Þar var ný byrjan. Við
þann at-burð var ekkert til samanhurðar nema sköpun
mannsins í öndverðu. Þetta hlaut að verða á einstak-
legan hátt, algjörlega einsdœmi í gjörvallri mannkyns-
sögunni. Fœðing freisarans á þann hátt, sem guð-
spjallssagan skýrir frá, fullnœgir þeirri kröfu langtum
betr en hitt myndi, ef á fœðing hans hefði staðið einsog
allra annarra. Sé því aðeins játað, að guð hafi í Jesú
íklæðzt mannlegu holdi, þá getr ekki annað virzt en að
það myndi vekja dýpsta lotning lijá mönnum og bezt
samþýðast heilagri trúarhugsan þeirra, að holdtekju-
undrið yrði einmitt með þessu móti! Vér getum ekki
hugsað oss guðdóm og manndóm sameinast algjörlega
án syndar við fœðing, sem öðruvísi stœði á. Oss er
kunnugt urn syndleysi .Tesú, og að hann að því leyti er
öllum öðrum mönnum ólíkr. Sjálfr er hann undrið
mikla og mesta. 0g því er vel og rétt að orði komizt,
er sagt er: „Nýja testamentis undrið, hið rnikla undr
mannkynssögunnar, er ekki upprisan, heldr Jesús sjálfr.
Hugarfar hans og framkoma öll á jarðneskri æfi hans,
hin einstaklega, óskiljanlega persóna hans — það allt
virðist heimta, að á fœðing hans hljóti að hafa staðið
allt öðru vísi en fœðing allra annarra. manna.“
Þeir, sem neita kenning þessarri um fœðing Jesú
af mey, gjöra sitt til að vekja ótrú á boðskap heilagrar
ritningar og ryðja braut trúarvillum, sem haft geta í