Sameiningin - 01.01.1912, Qupperneq 14

334
tímanna, þá má þó vissulega sjá margt, sem er öðruvísi
en vera ætti, margt, sem þyrfti að lagfœra og bœta,
margt, sem í sannleika er raunalegt.
Eitt liið raunalegasta er þá einmitt hin óskaplega
sundrung og flokkaskifting, sem á sér stað. Hinn fá-
menni hópr vor er tvistraðr, — togaðr sundr í svo marga
flokka. Til sanns mætti það þó fœra, að ýms af hinum
kirkjulegu sárum vorum hafi einmitt fremr en hitt verið
grœdd á nýliðnu ári. En engu að síðr sjáum vér þó og
könnumst við mörg sár. Vér finnum líka kuldann. Vér
hljótum að vita um margvíslegt ólán, sem af þessu leiðir.
Vitanlega eru nú æfinlega og allsstaðar flolrkar á svæði
kristindómsmála og kirkju. Hjá því verðr ekki komizt.
En sundrungin hjá oss er svo óskaplega fráleit, svo
langt fram-yfir það, sem vera þyrfti. Því móti oss, sem
leitumst við að bera hér fram merki hins íslenzka lút-
erska kirkjufélags, stríða nú ekki einungis þeir, sem í
öndverðu voru málstað vorum andstœðir, heldr og þeir,
sem enn-þá eru trúarlega „einsog partar af sjálfum
oss.‘ ‘ Að segja að þetta sé raunalegt ástand er vissu-
lega ekki ofsagt. Vitanlega finna margir til þess, hve
raunalegt þetta ástand er. Svo fara. ýmsir að hugsa
og tala um það, hverjum sé um að kenna. Margir
þeirra, sem standa fyrir utan kirkjufélagið, halda því
sjálfir hiklaust fram, að í öllum aðal-atriðum, og jafn-
vel að öllu leyti, lmfi þeir sömu trúarskoðanir sem með-
limir þess. En kenna kirkjufélaginu um, að þeir hættu
að tilhevra því. Er það nú svo mikils um vert fyrir
kristna menn, liver sé valdr að því eða því ðláni í liðinni
tíð eða nútíð ? Myndi ekki margfalt meir ríða á, að
e-inlæg tilraun sé til þess gjörð, að menn fái losnað úr
þeim álögum að berjast þannig í raun og veru móti
sjálfum sér og sinni eigin stefnu í trúmálum? Og með
því móti gæti menn orðið í tölu þeirra, sem um má segja:
„Það er þeim að þakka, fyrir guðs náð, að aftr komst í
betra horf.4<
Að sjálfsögðu er það því ein hin fyrsta og fremsta
af nýársóskum mínum, að þetta nýbyrjaða náðarár megi
grœða mörg af hinum kirkjulegu sárum vorum, eyða